2,992 matches
-
săptămâna viitoare. —Chiar? Păi, eu ies cu el luni seara... Adică mai devreme, adăugă ea, în caz că Lisa nu observase. Ea și Lisa se uitară o vreme una la alta pe sub sprâncene. Deci eu câștig! Ashling nu știa ce o apucase. Uimită, Lisa mârâi la Ashling, la fața ei care făcea eforturi considerabile pentru a se încrunta. Fusese învinsă. Și, spre surprinderea ei, i se părea amuzant. Lisa începu să râdă. —Bravo ție, chicoti ea. A durat un moment înainte ca Ashling
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
ochii peste cap. —Bună treabă. Și eu ce sunt? Rahat? Asta era una dintre certurile lor preferate - puținul timp pe care i-l acorda Jack lui Mai. Dar Jack întrerupse țipetele lui Mai spunând: —Vrei să vii? — Unde? întrebă ea, uimită. Să îi cunosc? În momentul în care Jack dădu din cap, ea începu să urle: — Dar cu ce să mă îmbrac? Va trebui să trec pe acasă mai întâi, să mă schimb. — Nu e nevoie. Mai i-a mai aruncat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
surprinse Jack audiența. Apoi, mișcându-se cu o grație surprinzătoare către birou, cântă zgomotos: — Sunt un bărbat SOMNoros. Pamparampananaram. Sunt un bărbat SOMNoros. Ușa biroului său se închise, dar încă îl mai puteau auzi imitând sunetul de trompetă. Toată lumea era uimită. — Ce dracu’ s-a întâmplat cu el? — Aud eu voci? spuse Trix, abia vorbind. Chiar cânta? Bucuria dispăru de pe fața lui Ashling. Tocmai își amintise de sfaturile pe care i le dăduse lui Jack despre relații, la beție, vineri seara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
evenimentelor. Bună, spuse ea emoționată. Ce faci? —Mă doare capul de la atâta zâmbit, spuse el morocănos. Urăsc chestiile astea. Apoi s-a afundat în tăcere. —Și eu fac foarte bine, spuse Ashling, absentă. Mulțumesc de întrebare. Jack făcu o figură uimită, apoi se întoarse după o chelneriță care trecea pe lângă ei. —Soră, spuse el, agitând din paharul gol. Ceva pentru durere. Chelnerița, o fată tânără, atrăgătoare, îi întinse un pahar cu șampanie. Câte unul din ăsta la fiecare jumătate de oră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
plac. E nevoie de ajutor? întrebă Ted, plin de speranță. — Nu, spuse Ashling fermă. O ducem doar acasă la soțul ei. Clodagh îl acoperi pe Ted într-o mare îmbrățișare, după care și-a țuguiat buzele - la care Ashling rămase uimită - și l-a sărutat pe frunte. —Ești simpatic, spuse ea cu drag. Nu uita să treci pe la mine. Nu uit! Haide. Ashling a apucat-o de braț, dar Clodagh se întorsese și se îndrepta către altcineva. —Pa, Jack, cântă ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Sunt onorat. —Douăsprezece și jumătate, la Neary’s. Nu se mai descurca cu toate. —Vino-ncoa’ să îți spun ceva amuzant. Ashling abia aștepta să spună povestea cu pipi și Oui, când Marcus replică: —Ascultă, eu sunt cel amuzant, da? Uimită, Ashling se uită urât la el. — Ce este în neregulă cu tine? — Nimic, spuse Marcus, dintr-odată umil. Îmi pare rău. —E din cauză că muncesc atât de mult, nu? Ashling se săturase. Se certaseră de mult prea multe ori pentru că el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
lui erau atât de alterate de șoc, încât abia dacă îl recunoștea pe bărbatul pe care îl știa de unsprezece ani. Părea dus, cu ochii și pielea și părul scurse de orice urmă de viață. Și-a fixat ochii lui uimiți și răniți în ai ei și a anunțat astfel încât să audă toată lumea. —Clodagh mă înșală. Ashling a simțit cum această afirmație o izbește cu forță. Un gând s-a înfiripat în conștiința ei. Ce lucruri oribile le fac oamenii celor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
O jumătate de oră? El s-a ridicat grațios și Lisa îi admiră musculatura fluidă. —Vii, Lisa? — Păi ce să fac? — La început trișa, se confesă Beck lui Oliver, dar acum nu mai face. —Joacă fotbal cu voi? Oliver părea uimit. — Bineînțeles că da. Acum era rândul lui Beck să pară uimit. —Nu e rea. Pentru o fată. Cu gura deschisă, Oliver spuse, aproape acuzator: —Te-ai schimbat. Nu e adevărat, spuse Lisa calmă. Cele treizeci de minute petrecute alergând după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
îi admiră musculatura fluidă. —Vii, Lisa? — Păi ce să fac? — La început trișa, se confesă Beck lui Oliver, dar acum nu mai face. —Joacă fotbal cu voi? Oliver părea uimit. — Bineînțeles că da. Acum era rândul lui Beck să pară uimit. —Nu e rea. Pentru o fată. Cu gura deschisă, Oliver spuse, aproape acuzator: —Te-ai schimbat. Nu e adevărat, spuse Lisa calmă. Cele treizeci de minute petrecute alergând după minge fuseseră o idee bună. Erau obosiți și veseli când s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
ai cunoscut pe Ted la un spectacol? Ashlig încerca să facă conversație, în timp ce căuta cu privirea tirbușonul pe podea. Era sigură că acolo îl lăsase cu o seară înainte de a pleca la Cork. —La un spectacol? Sinead era atât de uimită, de parcă nu știa ce înseamnă cuvântul. —Un spectacol de comedie. —A, nu! dădu ea din gene. Nu mi-a văzut niciodată numărul și spune că nici nu vrea să îl vadă vreodată. Ted o privi cu o drăgălășenie care parcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
meu era liber, dar creierul mergea cu Încetinitorul (și nu numai cu ea!). Am dat peste o notă scrisă În 1965: „În ziua În care mi-am dat seama că pe femei le interesa corpul meu, am fost cu adevărat uimit“. E un lucru notat cu toată candoarea de către un băiat de douăzeci și patru de ani, care nu-și revenea din uluirea că atrăsese atenția și meritase mîngîierile a două dansatoare clasice deprinse cu alte musculaturi masculine decît a lui! Mă socoteam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
agresive față de tata, ca să vorbesc la fel ca Zscharnack? Frazele acelea care Întețeau tendințele mele inconștiente de ură? Nu mi-ar plăcea să se gîndească despre cărțile mele ce gîndesc eu despre acelea ale tatălui meu. Ar fi fost oare uimit dacă i-aș fi spus că mă exasperau cărțile lui? Cred că da, Însă, cum m-am ferit să-i aduc la cunoștință una ca asta, n-o să știu niciodată. Mi s-a părut atît de sigur de el atunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
a pătrunde în sistem fără o asumare din partea Guvernului. A fost unica și ultima soluție întru salvarea finalizării unei reforme începută deja. De ce atâta ură acum ? De ce atâta invidie din partea unor vârfuri ale școlii românești spre care se uită, cu uimită așteptare, toți românii ? O reformă începută chiar de ei, criticii și detractorii noii Legi a Educației Naționale. Tot ce se întamplă în aceste zile cu textul Legii Educației Naționale este de neînțeles pentru mine, dar și pentru foarte mulți copii
Cuvântul - dinspre şi pentru oameni... : declaraţii politice, texte de presă, discursuri, interviuri, corespondenţă by Sanda-Maria ARDELEANU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100953_a_102245]
-
au făcut-o sau au putut să o facă. Trebuie să acceptăm cu toții că acesta este momentul finalizării unei reforme începută deja. De ce atâta ură acum ? De ce atâta invidie din partea unor vârfuri ale școlii românești spre care se uită, cu uimită așteptare, toți românii ? O reformă începută chiar de ei, criticii și detractorii noii Legi a Educației Naționale. Tot ce s-a întâmplat în această perioadă cu textul Legii Educației Naționale este de neînțeles pentru mine, dar și pentru foarte mulți
Cuvântul - dinspre şi pentru oameni... : declaraţii politice, texte de presă, discursuri, interviuri, corespondenţă by Sanda-Maria ARDELEANU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100953_a_102245]
-
-l atingă pe acest Nimeni în togă roșie (II, p. 58) ; regalistul Vitellius respinge și el o siluetă care pătează imaginea viitorului, sărmană umbră (III, p. 68). Însăși condiția umană a lui Petronius este pusă de câteva ori la îndoială. Uimit că o făptură nevăzută îl cheamă pe nume pe el, un sclav netrebnic, anunțându-i libertatea viitoare, Vindicius se întreabă dacă nu cumva are de a face cu o divinitate : Cine mă strigă ? E glasul unui lar sau penat ? (II
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
tăcut. Bea rîse. De cum sosiră cafelele și mîncarea, m-am avîntat să mă lupt cu toate, fără nici o pretenție de delicatețe. Bea nu luă nici o Îmbucătură. Cu mîinile În jurul ceștii aburinde, mă observa cu o jumătate de zîmbet, curioasă și uimită. — Așadar, ce ai de gînd să-mi arăți azi, ce eu n-am mai văzut? — Mai multe lucruri. De fapt, ce vreau să-ți arăt face parte dintr-o poveste. Nu mi-ai spus tu deunăzi că Îți place să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
altminteri, excelent educat. Aș vrea să vă rog, mesdames, li se adresă iar fetelor, să-l examinați un pic, pentru că ar fi totuși bine de știut la ce e bun. — Să-l e-xa-mi-ne-ze? lungi generăleasa cuvântul și, peste poate de uimită, începu iarăși să-și mute ochii de la fiice la soț și înapoi. Ah, dragă, n-o lua în sensul ăsta... de altfel, cum vrei; eu mă gândeam că-i bine să fim drăguți cu el și să-l introducem în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Prințe, vi se lega șervețelul când ședeați la masă? — Altădată, când aveam vreo șapte ani, cred că mi se lega, însă acum, când mănânc, îmi pun de obicei șervetul pe genunchi. — Așa și trebuie. Dar crizele? — Crizele? întrebă prințul puțin uimit. Acum mi se întâmplă destul de rar să am crize. De altfel, nu știu: se zice că îmi va fi dăunătoare clima de aici. — Vorbește bine, remarcă generăleasa, adresându-li-se fetelor și continuând să dea din cap după fiecare cuvânt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
le-am visat. Le măsură încă o dată pe ascultătoarele sale cu o privire iscoditoare și serioasă. — V-am supărat cu ceva? întrebă el brusc, parcă derutat, dar privindu-le totuși pe toate în ochi. — Cu ce? strigară cele trei domnișoare, uimite. Păi, parcă v-aș ține o lecție... Toate izbucniră în râs. — Dacă sunteți supărate, nu mai fiți, spuse el, doar știu și eu că am trăit mai puțin decât alții și înțeleg viața mai puțin decât alții. Poate că uneori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
pentru detaliu... Acesta ar fi tabloul. Prințul tăcu și le privi pe toate. — Asta, cu siguranță, nu mai seamănă a chietism, șopti Alexandra ca pentru sine. — Ei bine, acum povestiți-ne cum ați fost îndrăgostit, spuse Adelaida. Prințul o privi uimit. — Ascultați, continuă Adelaida, parcă grăbindu-se, ne-ați rămas dator cu descrierea tabloului de la Basel, însă acum vreau să aud cum ați fost îndrăgostit, nu negați, ați fost. În plus, de îndată ce veți începe povestirea, nu veți mai fi filosof. — Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
foarte curioși și curând li s-a făcut milă de Marie. Unii, întâlnind-o, au început să-i dea binețe; acolo există obiceiul că oamenii, întâlnindu-se, chiar dacă nu se cunosc, se înclină și își spun: „Bună ziua“. Îmi imaginez ce uimită era Marie. Odată, două fetițe au făcut rost de mâncare, i-au dus-o, i-au dat-o, după care au venit și mi-au spus mie. Ziceau că Marie a izbucnit în plâns și că acum ele o iubesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
în fața Aglaiei, spuse Adelaida. Dezleag-o, Aglaia. Dar, prințe, nu-i așa că-i frumoasă? — Foarte! răspunse înflăcărat prințul, uitându-se cu admirație la Aglaia. Aproape ca Nastasia Filippovna, deși chipul îi e cu totul altfel!... Toate făcură un schimb de priviri uimite. — Ca cine-e-e? întrebă generăleasa, lungind cuvântul. Ca Nastasia Filippovna? Unde ați văzut-o pe Nastasia Filippovna? Care Nastasia Filippovna? — Adineaori Gavrila Ardalionovici i-a arătat un portret lui Ivan Feodorovici. Cum, i-a adus lui Ivan Feodorovici un portret? — Ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
se hotărăște totul între ei. — Astă-seară! repetă parcă disperată, cu jumătate de glas, Nina Alexandrovna. Ei și? Îndoieli nu mai avem, nici speranțe nu ne mai rămân: portretul e semnul... Dar ce, chiar el ți l-a arătat? adăugă ea uimită. — Știi doar că de-o lună nu vorbim aproape deloc. Ptițân mi-a spus totul, iar portretul zăcea pe dușumea, la piciorul mesei; l-am ridicat. — Prințe, i se adresă brusc Nina Alexandrovna, aș vrea să vă întreb (la drept
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
și se vedea că îi deranjează foarte mult, desigur, doar pentru moment, până la primul pretext de a țipa și a începe... Atunci nici o doamnă nu i-ar mai fi putut împiedica. — Cum? Și tu ești aici, prințe? întrebă distrat Rogojin, uimit puțin de această întâlnire. Tot cu ghetrele, e-eh! făcu el, uitând de prinț și, mutându-și privirea asupra Nastasiei Filippovna, înainta, atras de ea ca de un magnet. Și Nastasia Filippovna îi privea pe musafiri cu o curiozitate îngrijorată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
numai că nu puteau înviora cât de cât discuția, dar uneori nici nu știau ce să spună. Așa că apariția prințului fu chiar cât se poate de potrivită. Anunțarea lui provocă nedumerire și câteva zâmbete ciudate, mai ales când, după figura uimită a Nastasiei Filippovna, toți își dădură seama că acesteia nici prin cap nu-i trecuse să-l invite. Dar, după primele clipe de surpriză, Nastasia Filippovna se arătă deodată atât de bucuroasă, încât majoritatea celor prezenți se pregătiră să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]