2,628 matches
-
de viață determină compatibilitatea unui cuplu ci și numele partenerilor, scrie Sharon Lynn Wyeth, părintele științei numelor, susține că prima vocală din numele unei persoane determină stilul acesteia de comunicare,în special în cuplu. Așadar, dacă două persoane au prima vocală din nume diferită, le va fi mai greu să se înțeleagă.
Compatibilitatea în cuplu este influențată de numele partenerilor by Badoiu Raluca () [Corola-journal/Journalistic/64544_a_65869]
-
său al acestui concert, când trebuia să prezinte în primă audiție primul concert pentru pian din literatura românească, scris cu atâta măestrie de Drăgoi; zic nu puteam înțelege și nici astăzi nu mă dumiresc de ce a mai băgat două numere vocale slabe, executate de D-na E. Guțianu de la Opera Română, un număr de violoncel executat de Lupu, care nu s-a auzit de loc în sală, fiind complet copleșit de orchestra prea tare și la urmă: Valsul Imperial de Johann
Amintiri(III) by Aurelia Cionca () [Corola-journal/Journalistic/83673_a_84998]
-
de Nord" bîntuie precum o patologie metafizică, precum o maculare a ființei ce răsfrînge macularea cosmică, dobîndind înfățișările unor fantezii ale însăși organicului dereglat. Versurile se umplu de dejecțiile, secrețiile, vîscozitățile materiei rebele: "Așadar, ca un viscol ce spulberă argintul/ vocalelor eu îți răsfir în față iarba,/ răul de Nord: un fluid/ în care se ridică trombe de reflexe/ înșurubîndu-se-n aer și căzînd înapoi în/ lut ca o oglindă spartă în mii de/ forme. (Așadar, ca un viscol ce spulberă argintul
Un poet al Nordului by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/15172_a_16497]
-
înseamnă o notă emisă pe un timp slab și prelungită imediat pe următorul timp tare, cu un abis, prefăcut, în mijloc. Mai clar: efect dinamizant obținut prin mutarea accentului de pe o măsură pe alta. Fenomen caracteristic constând în dispariția unei vocale sau a unui grup de vocale, ocultate, între două consoane ale unui cuvânt. Partea comică a acestor fenomene lingvistice este vorbirea incultă... De pildă, activiștii care vorbeau precipitat, de frică să nu se exprime greșit, și care de aceea poceau
Sincope by Constantin Țoiu () [Corola-journal/Journalistic/15804_a_17129]
-
timp slab și prelungită imediat pe următorul timp tare, cu un abis, prefăcut, în mijloc. Mai clar: efect dinamizant obținut prin mutarea accentului de pe o măsură pe alta. Fenomen caracteristic constând în dispariția unei vocale sau a unui grup de vocale, ocultate, între două consoane ale unui cuvânt. Partea comică a acestor fenomene lingvistice este vorbirea incultă... De pildă, activiștii care vorbeau precipitat, de frică să nu se exprime greșit, și care de aceea poceau cuvintele prin rostirea lor accelerată, înghițindu
Sincope by Constantin Țoiu () [Corola-journal/Journalistic/15804_a_17129]
-
din Bistrița... - Din Bistrița? Frumos, frumos; am fost p-acolo. Da' de unde, din oraș sau din... - Mă rog frumos - șovăie bărbatul cu clop pe cap și șort alb - domniavoastră sunteți de la gardăăă... Gardă rostit ca-n Transilvania, prelungind a mirare vocalele. - Gardă - fac - ce gardă? - Finanțiară, domnule, râde bistrițeanul de neștiința mea. Era o neînțelegere. Curiozitatea mea lingvistică fusese luată ca o acțiune de control al comerțului. - Nici o gardă, vai de mine! mă lepăd cu oroare. - Eu credeam că domniavoastră păziți
Garda literară by Constantin Țoiu () [Corola-journal/Journalistic/9795_a_11120]
-
E de la sine înțeles că marile săli de operă resping complicitatea microfonului și a stațiilor de amplificare. Omul — cântărețul — e captivul formulei teatrale inițiale, din amfiteatrele grecești ori romane, când nu avea la dispoziție nimic altceva decât însușirile fizice și vocale proprii. Din acest motiv, îi privesc pe marii cântăreți de azi ca pe niște extraordinari atleți. Rămâne pentru mine un mister felul în care își însușesc zeci ori sute de minute muzicale, fiind capabili să le reproducă cu aceeași perfecțiune
Încă o seară la Operă by Mircea Mihăieș () [Corola-journal/Journalistic/4112_a_5437]
-
nu pune în evidență aceeași latinitate căci, dacă vrem să reîncepem să scriem paine sau caine, atunci trebuie totuși să continuăm să scriem rîu și pămînt. Numai așa latinitatea noastră ar fi pe deplin confirmată. Ideea d-nei Caragiu, după care vocală i nu este decît rodul închiderii aceleiași vocale a care îi obsedează pe latiniști, n-are nici o relevanță în context, chiar dacă ar fi istoricește corectă. Dincolo de a din a, pasionații reformei nu trec decît o singură dată: cînd vor să
Cum scriem by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/14761_a_16086]
-
vrem să reîncepem să scriem paine sau caine, atunci trebuie totuși să continuăm să scriem rîu și pămînt. Numai așa latinitatea noastră ar fi pe deplin confirmată. Ideea d-nei Caragiu, după care vocală i nu este decît rodul închiderii aceleiași vocale a care îi obsedează pe latiniști, n-are nici o relevanță în context, chiar dacă ar fi istoricește corectă. Dincolo de a din a, pasionații reformei nu trec decît o singură dată: cînd vor să scriem șunt în loc de sînt. Aici argumentul apropierii de
Cum scriem by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/14761_a_16086]
-
șunt în loc de sînt. Aici argumentul apropierii de latinitate pică din prima la examen: șunt nu vine din persoană I a indicativului latin. E un cultism, adică o forma propusă de latiniștii secolului al XIX-lea. Indicativul moștenit este s (cu vocală de sprijin, is), iar sînt vine din sînt, persoana a treia plural a verbului. (Origine mult mai probabilă decît sintunt propusă ulterior de Al. Rosetti.) Cum se poate observa, toata chestiunea latinității e oțioasa. Rămîne aceea a caracterului ca atare
Cum scriem by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/14761_a_16086]
-
sunt decât o simplă adunătură de petice sonore. Așadar, cuvintele ar fi niște păpuși din sunete, iar dicționarul, respectiv, o colecție de jucării, însă limba s-a dezvoltat, firește, din nu prea multe unități de bază ale alfabetului, consoanele și vocalele ei fiind precum strunele acestui joc cu păpuși sonore. Iar dacă am lua o îmbinare întâmplătoare, liber dispusă a acestor sunete, cum ar fi, spre exemplu: bobeobi sau dâr bul scil, sau Manci! Manci! (sau) ci breo zo! - vocabulele în
Un eseu de Velimir Hlebnikov - Temeiul nostru by Leo Butnaru () [Corola-journal/Journalistic/14389_a_15714]
-
din vorbirea curentă a consoanei finale "-l", reprezentînd, la genurile masculin și neutru, articolul hotărît singular. Din punct de vedere gramatical, pierderea lui "-l" în registrul oral nu e foarte importantă; cum se știe, funcția de articol e preluată de vocală precedentă "-u", astfel încît distincția nearticulat/articulat (cap/capu') se păstrează foarte bine. Unii dintre lingviștii români au fost tentați să accepte extinderea inovației orale în variantele scrise ale limbii. August Scriban, de pildă, și-a aplicat principiul unificator în
Articolu' by Rodica Zafiu () [Corola-journal/Journalistic/18196_a_19521]
-
prin alarma: "se strică limba". Ce se întîmplă sînt diferite transformări lingvistice naturale, cerute de legea lenei universale; aceeași lege a acționat și în trecut cînd, să zicem, latina clasică și-a pierdut terminațiile cazurilor, cînd a dispărut deosebirea între vocalele lungi și cele scurte. Contemporanii lui Gregorie de Tours și Fredegaire - cronicarii regilor merovingieni - scriau o "romană" care "arăta barbar la culme pentru oricine știa bine limba lui Cicero." în contra grămăticilor care țipă, autorul vorbește despre realitatea apariției românei vernaculare
Rafinament și umor by Luminița Marcu () [Corola-journal/Journalistic/15043_a_16368]
-
reducerea africatelor la elementul lor fricativ (cineva - shineva, posmagii - posmajii), transformarea diftongului ia în ie ("moldovenii noștri cam s-o împrăștiet în lumea largă"; "da muieți is posmajii?"), pronunțiile tăt, tati, rostirile dure are consoanelor s, ț, care modifică timbrul vocalelor succesive ("da disară venim", "eu nu-ts dau salariu") etc. Cele mai multe atestări le oferă categoria într-adevăr caracteristică a pronunțării secvențelor ce, ci că se, și: sheva, nishiodată; "shi-o mai rămas"; "să zishem"; "nishi nu știu"; "să fashi sheva"; "shi-i cu
"Tsii shiuda?" by Rodica Zafiu () [Corola-journal/Journalistic/15246_a_16571]
-
folosirea sa de către un activist comunist și mai ales cu intenția de a provoca un efect comic - o deformare tipică tendințelor limbii populare. Diftongul oa, rezultat al unei alternanțe fonetice produse în evoluția limbii române (condiționat de accent și de vocala din silaba următoare, în diverse forme gramaticale: frumos / frumoasă, domn / doamne! etc.) e conotat ca popular, acolo unde apare în variație cu conservarea sunetului o (bioloagă, filoloagă, doape, riboane, laptoape etc.). În mod special vocativul în -e, care produce alternanța
"Roacăre" by Rodica Zafiu () [Corola-journal/Journalistic/9545_a_10870]
-
în Tineretul liber, Supliment literar-artistic, 27, 1990, 11). Dacă vocativul substantivului machedon e machedoane, cu o puternică notă popular-familiară, se poate presupune un procedeu analog și la substantivul rocker - cu vocativul roackere. Explicația nu e totuși perfect convingătoare: în rocker, vocala o nu apare într-un context fonetic în care să se producă spontan diftongul oa (un cuvînt popular asemănător fonetic, șogor, formează în general vocativul șogore). Aici ar interveni a doua explicație: oa din roacăre ar putea fi și un
"Roacăre" by Rodica Zafiu () [Corola-journal/Journalistic/9545_a_10870]
-
să se producă spontan diftongul oa (un cuvînt popular asemănător fonetic, șogor, formează în general vocativul șogore). Aici ar interveni a doua explicație: oa din roacăre ar putea fi și un mod de transpunere destul de fidelă a pronunției din engleză: vocala rotunjită și deschisă din prima silabă a substantivului englezesc rocker seamănă destul de bine cu diftongul românesc format dintr-un segment rotunjit și unul deschis (au fost de altfel specialiști care au considerat secvența oa ca fiind o unitate indivizibilă, un
"Roacăre" by Rodica Zafiu () [Corola-journal/Journalistic/9545_a_10870]
-
Totul e deformat à la Urmuz, în linii și sonorități de un grotesc șocant: Are o gură de aur tăiată cu sapa și cu sonorități de megafon... cu ticuri și cu fraze automate, ca un disc răgușit... iar coardele sale vocale se aud ca o liră bântuită de grindină. Capul său cam pătrat e căptușit pe dinăuntru cu o seamă de oglinzi concave, care au darul să denatureze iremediabil toate ideile, ce au nenorocul să ajungă din cărți până în mijlocul vidului
Lucian Blaga pamfletar by Elvira Sorohan () [Corola-journal/Journalistic/16100_a_17425]
-
făcându-și debutul că tenor la Teatro alla Scală din Milano, în 1953, conform bbc.com. Vocea să apare pe numeroase înregistrări, inclusiv una cu cele mai importante arii de Verdi, care a fost lansată în 1976. Datorită calităților sale vocale deosebite, Carlo Bergonzi a interpretat o gamă variată de opere, inclusiv "La Boheme", "Madame Butterfly" și "Lucia di Lammermoor". Carlo Bergonzi a cântat de peste 300 de ori la Metropolitan Opera din New York, incepand cu anii 1950 și până în anii '80
Tenorul italian Carlo Bergonzi a murit la 90 de ani by Crişan Andreescu () [Corola-journal/Journalistic/53684_a_55009]
-
acestui "realism". Voice-over-ul feminin nu doar încadrează narațiunea, ci e și pus la treabă pentru a destabiliza noțiunea de gen. Introducerea vocii e întreruptă de Orlando care se definește ca "eu" în relație cu "el" menționat de voice-over. Ultima secvență vocală este susținută și ilustrată de Orlando, sugerând că personajul și naratorul cooperează în loc ca unul să îl domine pe celălalt. Comentariul din voice-over e "adevărat" pentru că rezonează cu opiniile protagonistului, nu din cauza coincidenței cu materialul crud, vizibil. Mai mult, în
Orlando, peliculă feministă (II) by Alexandra Olivotto () [Corola-journal/Journalistic/11730_a_13055]
-
ca e, respectiv i) și una care reflectă mai mult regulile românești ale corespondenței dintre scris și pronunție (precum și preferința pentru accentul pe penultima silabă). Dicționarul ortografic, ortoepic și morfologic din 2005 (DOOM2) a decis ca oscilația de pronunțare a vocalelor să fie admisă doar la cuvântul management, în vreme ce pentru manager se recomandă o pronunțare „românizată", cu două variante de accentuare (mânager și manâger); adjectivul managerial (care ar putea fi interpretat și ca un derivat în română, corespunzând cuvântului englezesc omograf
O familie lexicală by Rodica Zafiu () [Corola-journal/Journalistic/6424_a_7749]
-
sînt puternic contrabalansate de "rezonanță neplăcută" de care vorbea deja autorul articolul din 1965. Principalul dezavantaj al cuvîntului Romanica, ceea ce îl face să sune ridicol este, evident, posibilitatea de confuzie cu un diminutiv. Accentul, care ar trebui să cadă pe vocală "a" pentru a denumi cîmpul de cercetare, se deplasează la lectură, aproape inevitabil, pe "i", prin analogie cu accentuarea diminutivelor precum mititica, bătrînica, frumușica etc.. De altfel, cuvîntul derivat care rezultă din această confuzie - românìcă - există deja, ba este chiar
"Românica" by Rodica Zafiu () [Corola-journal/Journalistic/17918_a_19243]
-
să fie raportate toate celelalte manuscrise adiacente. A patra etapă a fost multiplicarea prin copiere și prin transmitere din generație în generație, pentru ca, în fine, ultima etapă, cea masoretică, să fie reprezentată de adăugarea la textul canonic a notelor critice, vocalelor și accentelor legate de pronunție. Așadar un periplu în cinci etape culminînd cu un codex, adică cu o antologie definitivă de scrieri în litera cărora se află mesajul lui Dumnezeu către poporul evreu. Transmiterea textului canonic prin intermediul manuscriselor. Astăzi, cînd
Truda masoretică by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/9428_a_10753]
-
formăm și ne exersăm destul de rar instrumentele de analiză a exprimării orale - în bună parte din cauza unei tradiții centrate asupra scrisului, perpetuate prin școală (multe persoane care accentuează perfect, în mod spontan, cuvintele limbii materne, nu reușesc să indice clar vocala accentuată; cu rezultate dezastruoase în perceperea ritmului unei poezii citite fără voce). Așadar, nu ne-ar fi de mare folos să întrebăm diverse persoane în ce măsură pronunță hiat ori diftong (sau am obține doar informații despre gradul de cunoaștere teoretică al
Ortoepie culpabilizantă by Rodica Zafiu () [Corola-journal/Journalistic/14141_a_15466]
-
al normei și despre prestigiul acesteia). Observațiile de mai sus își găsesc un sprijin în volumul lui Sextil Pușcariu, Limba română, II, Rostirea (scris în 1946, apărut în 1959, retipărit în 1994): Pe lîngă rostirea cu diftongi și cea cu vocalele în hiat, există, într-un număr mare de cuvinte, o rostire nestabilizată, variind de la individ la individ și chiar la același individ, după cum vorbirea e mai îngrijită sau mai neglijată, mai repede sau mai înceată, mai solemnă sau mai familiară
Ortoepie culpabilizantă by Rodica Zafiu () [Corola-journal/Journalistic/14141_a_15466]