22,286 matches
-
-o lângă pensule și flacoanele cu vopsele, și amândoi au privit-o tăcuți. Era cu adevărat o fotografie unică, și-a spus Faulques. Rece, obiectivă. Perfectă. O văzuse de multe ori, dar tot Îi mai plăceau liniile geometrice invizibile - ori vizibile pentru un observator atent - care o susțineau, ca o țesătură impecabilă din cânepă: prim-planul cu soldatul epuizat, privirea pierdută, ce părea să fie una dintre liniile șoselei care nu ducea niciunde, zidurile aproape poliedrice ale casei ruinate, Împestrițată cu
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
execuțiile. Un fir de lună gălbuie licărea În fereastră. Dreptunghiul care se termina Într-o arcadă s-a luminat În albastru-Închis, lămurind contururile obiectelor din turn. Pata deschisă la culoare a cămășii pe care o purta vizitatorul a devenit mai vizibilă. - Așadar, ai hotărât că, pentru a călători la un tablou de război, cel mai bine era să stai mult timp În interiorul războiului. - Pentru un rezumat, nu-i rău. — Păi, vorbind despre locuri, a comentat Markovic, nu știu dacă și dumneata
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
alta, clic, clic, clic, clic, clic, clic, clic, clic, de opt ori, o serie completă cu o viteză a obturatorului de 1/500 și o diafragmă de 8. A cincea fusese cea mai bună: cea unde muribundul, cu fața abia vizibilă printre propriile-i explozii roșii, ridica brațele și picioarele. Apoi, uitându-se la fotograf (Faulques se apropiase cu o tăcere tactică impecabilă, În timp ce Olvido șoptea nu face nimic, te rog, stai aici și nici nu te mișca), milițianul somalez făcuse
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
sprijinit pe rucsac, ghetele și pantalonii pătați cu noroi, Nikonul și Leika pe piept și o pălărie din foaie de cort peste ochi. Iar Olvido, chiar când apăsa pe declanșator, cu chipul pe jumătate ascuns În dosul camerei foto, parțial vizibilă În oglinda spartă de pe perete. Ea o făcuse la Jarayeb, În sudul Libanului, după un bombardament israelian, dar Faulques nu aflase decât mult mai târziu, după ce se totul se sfârșise, când Îi făcea ordine În lucruri, ca să le trimită familiei
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
Era pe linia confuză de demarcație sârbo-croată, puțin Înainte de Vukovar. Satul se numea Dragovac: o biserică ortodoxă, alta catolică, o primărie, un complex polisportiv. Un loc de țară, liniștit. Conflictul din Balcani trecuse pe acolo fără zgomot aparent; singura urmă vizibilă era vatra distrusă a fostei biserici catolice. În rest, nu era nici o casă incendiată, În ruine ori cu urme de lupte sau focuri de armă. Oamenii Își vedeau de treburile lor, și abia de se zăreau soldați. Totul ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
pe moarte, pădurile cu spânzurați care atârnau ca fructele, bătălia din câmpie, bărbații care se luptau În cuțite chiar În primul-plan, călăreții gata să intre În luptă, orașul adormit și Încrezător Între turnurile lui de oțel, beton și sticlă. Universul vizibil și imensitatea imaginabilă a naturii. Tot ce Își dorise să picteze era acolo: Bruegel, Goya, Uccello, doctorul Atl și ceilalți, toți cei care Îi pregătiseră privirea și mâinile ca să exprime ceea ce În decursul vieții Îi intrase prin vizorul camerei foto
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
umaniste și mizând pe paideia. Evul Mediu și, în prelungirea lui, Renașterea lucrează cu accepții mult mai diferențiate de literatură. Raportul de forțe din interiorul configurațiilor conceptuale se schimbă constant, făcând mai evidentă dinamica sensurilor. Două fisuri esențiale devin net vizibile acum în matricea universaliilor. Una este antinomia dintre normă și originalitate, cealaltă produce denivelări cronologice ce își vor afla debușeul în polaritatea vechi-nou. Prin breșa formată, conștiința istoricității pătrunde în câmpul literelor, antrenându-l în mecanismul dialecticii actual-perimat și supunându
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288040_a_289369]
-
la alta, pentru că fiecare om este o ființă individualizată, cu aptitudini și trăsături de caracter bine definite. Reacțiile esențelor florale asupra trupului și sufletului sunt foarte diferite, deseori se poate observa un efect foarte rapid în plan psihic, în timp ce efectul vizibil asupra corpului fizic este mult mai lent, pentru vindecare fiind necesară o perioadă mai îndelungată. Condițiile care trebuie îndeplinite pentru prepararea esențelor BACH : Recoltarea florilor se va face numai într-o zi însorită și este necesar să nu fi plouat
Aromaterapia, magia parfumului, cromoterapia şi meloterapia : terapii alternative by VIOLETA BIRO () [Corola-publishinghouse/Science/373_a_651]
-
natura și cu infinita ei bogăție de culori și nuanțe. Lumina este absolut necesară vieții datorită aportului energetic specific pe care îl aduce și care determină procese la nivel molecular, influențând, în același timp, comportamentul uman. Această acțiune a luminii vizibile se datorează informației pe care o poartă, capabilă să declanșeze reacții din partea diverselor componente ale sistemului viu uman. Atunci când lumina albă străbate o prismă are loc descompunerea în părțile ei componente care alcătuiesc spectrul natural ROGVAIV: roșu, oranj, galben, verde
Aromaterapia, magia parfumului, cromoterapia şi meloterapia : terapii alternative by VIOLETA BIRO () [Corola-publishinghouse/Science/373_a_651]
-
la stimularea sistemului imunitar al organismului. În cazurile în care pentru aceeași afecțiune sunt indicate două sau mai multe culori se va lucra pe rând cu fiecare dintre ele, și nu simultan. 9. Alb Culoarea albă conține toate culorile spectrului vizibil și este sinteza tutoror efectelor terapeutice ale acestora. În ceea ce privește lumina albă naturală, aceasta crește tonusul organelor interne, producând în intimitatea țesuturilor câmpuri și curenți electrici favorabili tuturor funcțiilor organismului. Practic nu există afecțiune care să reziste unei băi de lumină
Aromaterapia, magia parfumului, cromoterapia şi meloterapia : terapii alternative by VIOLETA BIRO () [Corola-publishinghouse/Science/373_a_651]
-
aspectul exterior al ficatului este așa cum apare vizibil în cursul laparotomiei și al laparoscopiei. Este format din doi lobi principali (lobul drept și lobul stâng) și doi lobi accesorii (lobul pătrat și lobul caudat). Delimitarea lobilor este făcută de șanțuri vizibile (fisuri, sau sulcusuri) ceea ce corespunde definiției clasice după care „parenchimul delimitat între fisuri sau șanțuri vizibile constituie definiția unui lob adevărat” (Steelman) [4]. Morfologia descriptivă include și mijloacele de fixare ale ficatului care sunt: vena cavă inferioară, ligamentele peritoneale (falciform
Tratat de oncologie digestivă vol. II. Cancerul ficatului, căilor biliare și pancreasului by Liviu Vlad () [Corola-publishinghouse/Science/92123_a_92618]
-
din doi lobi principali (lobul drept și lobul stâng) și doi lobi accesorii (lobul pătrat și lobul caudat). Delimitarea lobilor este făcută de șanțuri vizibile (fisuri, sau sulcusuri) ceea ce corespunde definiției clasice după care „parenchimul delimitat între fisuri sau șanțuri vizibile constituie definiția unui lob adevărat” (Steelman) [4]. Morfologia descriptivă include și mijloacele de fixare ale ficatului care sunt: vena cavă inferioară, ligamentele peritoneale (falciform, coronar cu cele două extremități ale sale drept și stâng). Un alt mijloc de fixare este
Tratat de oncologie digestivă vol. II. Cancerul ficatului, căilor biliare și pancreasului by Liviu Vlad () [Corola-publishinghouse/Science/92123_a_92618]
-
masivă de jurnale, memorii, autobiografii răspunde În primul rând unei nevoi psihologice: o nevoie de exhibare a eului adânc, de mărturisire și de confruntare cu un nevăzut alter-ego, presimțit Între necunoscuții cititori ai acestui fel de literatură. Preocuparea estetică e vizibilă abia Într-a doua instanță, când barierele de comunicare au fost Înlăturate. Abia atunci, după ce tensiunea luării În posesie a intimității celuilalt și-a redus intensitatea, se poate vorbi de o componentă estetică: de o aspirație mai degrabă secretă decât
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
chiar, ca act biologico-fiziologic, pe atât de ambiguă ca subiect al meditației. Ceea ce filozofii numesc moarte este, de fapt, aproximarea ieșirii din scena minții. Totul e relevant, În regimul confesivului, ca și În regimul vieții, atâta timp cât se desfășoară În zona vizibilă, aproximabilă prin simțuri. Inventarul morții De ce relația dintre jurnalul intim și moarte este, totuși, atât de importantă? În primul rând, pentru că moartea e parte a acestuia, un main ingredient, o componentă de bază, dacă nu chiar punctul de fugă, ținta
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
În această mistică suicidară, fiecare element al scenariului Își are importanța proprie. La cincizeci de ani, Înaintea ultimei treimi a vieții, ieșirea dincolo ar fi, pentru el, momentul cel mai potrivit să facă ceea ce-și propusese demult. Evenimentele - prăbușirea vizibilă a Germaniei, revenirea În prim-plan a vechilor dușmani: evreii, comuniștii, homosexualii, profitorii inacțiunii, noncombatanții de profesie - se pretează (cuvântul Îi aparține) la astfel de triste profeții. Pentru că, nu-i așa, trăim Într-o lume În care „evenimentul depinde de
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
sau, mai bine zis, jurnalele) Sylviei Plath, așa cum au fost publicate de către Ted Hughes, soțul ei, The Journals of Sylvia Plath (Ballantine Books, 1982) sunt piese dintr-un dosar al sensibilității traumatizate. În forma ei extremă, reacția acestei sensibilități e vizibilă din chiar primele rânduri ale Însemnărilor. Adolescenta fragilă, cu o capacitate deloc comună de a medita asupra propriei vieți, are darul de a ști dinainte tot ce i se Întâmplă. Simțul relativului, al precarității spirituale au marcat-o profund. Verigă
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
și ovare, iar nu un penis și scrot; și ca Întreaga mea arie de acțiune, gândurile și sentimentele să-mi fie rigid circumscrise ineluctabilei feminități. Această brutală mărturisire nu e, În nici un caz, circumstanțială și unică. Ea e doar partea vizibilă a unei drame pe care Sylvia Plath a purtat-o cu sine Întreaga viață. Condiția de femeie i se pare frustrantă prin Însuși setul de interdicții pe care-l aduce cu sine: neputința de a rătăci de una singură pe
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
detensionate, Sylvia Plath se amuză să relativizeze până și obsedanta mască a morții, care se colorează și ea În funcție de micile bucurii ale vieții. O propoziție aparent banală („Sucul de portocale și cafeaua imprimă până și unei sinucideri embrionare o strălucire vizibilă”) trădează mai mult decât ar vrea autoarea să ne spună: obsesia autosuprimării e permanent prezentă dacă nu În acțiunile, măcar În gândurile ei. La 24 august 1953, cuvintele - simple sunete Înfuriate - prind o consistență tragică. Sylvia Încearcă să se sinucidă
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
o relație de Înrudire sau de un salt de la simplu la complex. Pentru simplul motiv că sursele, motivațiile și contextul sunt diferite. Portretul literar (indiferent dacă e Înglobat sau nu unei structuri romanești, istorice, gazetărești ori biografice) e doar partea vizibilă a unei strategii infinit mai ample. Autoportretul e Însăși ținta finală a unei scrieri (jurnalul intim) dedicată aproape exclusiv cunoașterii sinelui. Autoportret și enciclopedie Michel Beaujour constată că autoportretul epuizează de la bun Început „limitele euristice ale metaforei picturale”18 și
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
Béatrice Didier 1, Michel Foucault 2) că principalul adversar al jurnalului intim este timpul. Timpul, care se opune, pe de o parte, persoanei și, pe de alta, scriiturii. „Genetica literară” aplicată În studiul jurnalelor, unde se descifra adeseori doar partea vizibilă a unui proces mai amplu și omogen de elaborare a operei scriitorului, se transformă, tot mai mult, În probă a existenței genului literar ca atare. Paradoxul face ca, În acest caz, metoda să se substituie funcțiilor obișnuite ale poeticii inductive
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
8. Aceste cuvinte ale lui Tolstoi descriu, probabil, exemplul clasic al omului dubitativ: momentul de tensiune În care conștientizarea unei absențe se transformă În sursă potențială a prezenței. O câștigare a pariului cantitativ, dar Însoțită de o dramă. O dramă vizibilă mai ales la scriitorul-intelectual: de la Virginia Woolf la Radu Petrescu, jurnalele consemnează lamentourile celui care se descoperă nepregătit să Înfrunte greutățile luptei cu bibliografia. E vorba, În fond, de un complex Villon: „Hei, Doamne! Dac-aș fi-nvățat/ În tinerețele
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
informație secretă sunt mult sporite; ori la Stendhal, care folosea interminabile, savante permutări de nume, de date, de Întâmplări, precum și un labirintic sistem de pseudonime, pentru a asigura secretul atât de delicatei operațiuni), el nu poate fi separat de opera „vizibilă” a scriitorului. Dimpotrivă, În nu puține cazuri, creația e altfel luminată prin lectura jurnalului. Postimpresionismul din unele romane ale Virginiei Woolf este perceput diferit prin prisma jurnalului care descrie cu o acuitate halucinantă raporturile autoarei cu lumea. „Tulburarea” peisajului narativ
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
Dacă În secolul al XV-lea puterea o dețin cronicile, În al XVI-lea caietele și carnetele, În veacul al XVIII-lea nimic nu mai zăgăzuiește puzderia de jurnale, atât de apropiate de cele scrise În ziua de azi. Sunt vizibile, Încă de acum, și puținele inovații pe care le suportă genul: cele vreo sută de pagini „intimiste” rămase de la marchizul de Sade probează caracterul carceral 10 al genului: scris În Închisoare, jurnalul amplifică starea de detenție, loc al obsesiei, al
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
se Întinde un complex flagrant de vinovăție. Prea puține jurnale intime dau o imagine strălucitoare a autorului. Și nu o dau, pentru că scriitura jurnalieră e, la nivel psihologic, o formă fundamental pasivă a scrisului: fără organizare, fără construcție, fără proiect vizibil al operei. Jurnalul trăiește din acumularea de notații, din ordonarea cronologică a Întâmplărilor. Din minima rezistență la imperativele creației. Între scrierea jurnalului și presiunea temporală se ivește o tensiune, În urma căreia autorul trece grija construcției pe seama timpului. Opțiune nu lipsită
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
al eliberării de sub constrângerile construcției literare tradiționale. Ca gen literar, jurnalul intim intră În scenă abia În această clipă: când caracterul non-logic și non-articulat al gândirii intimiste devine un a priori al discursului. Aproprierile de tipul joycean al narațiunii sunt vizibile. De altfel, au și fost sesizate 81. Mai veche decât această prejudecată e evidența că scrisul nu se Împlinește decât printr-o funcție socială 82. Nimeni nu scrie numai pentru sine, nimeni nu acceptă riscul aneantizării eforturilor disperate de a
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]