2,740 matches
-
unde și ce era de făcut și ce nu. Sfatul lui se cerea urmat. În afară de asta, îmi plăcea cuvântul „subteran“. Chiar aveam chef să mă ascund în interiorul pământului, să nu mai fiu nevoit să văd un peisaj care se schimbă întruna, să fiu plecat, înghițit, topit, ca și dat dispărut, iar în timpul ăsta, dacă era neapărat necesar, chiar să muncesc în adânc, sub suprafața pământului, să prestez o muncă recunoscută drept foarte grea. E posibil să fi sperat că, în subteran
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
-i decuplez înainte de puțul de extracție și, în timpul mersului spre galeriile în care roca salină este aruncată în aer și spartă, să deschid și să închid ușile puțului de aeraj. Multă alergătură prin curent. Împiedicându-mă în șine. Rănindu-mă întruna la genunchi. Alți băieți de la cuple mă învățaseră ce aveam de făcut. La o deplasare lentă, trebuia să sar de pe ultimul vagonet, să alerg pe lângă tren, să trag la o parte bucata de piele sintetică a ușii de la puțul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
nu i-ar rămâne destul timp. Îmi închipui o față oval-lunguiață, ochi căprui apropiați, păr închis la culoare, neted. Fruntea tot mereu gânditoare, de aceea cutată. Era deșteaptă și știa să alcătuiască fraze construite logic. Mâinile pe care le flutura întruna reprezentau, pentru debitul ei verbal, vocea a doua. Unul dintre cuvintele ei preferate era „exact“: privind exact, vorbind exact, gândind exact... Ca practicantă în birourile administrației minei, a bătut la mașină câteva dintre poeziile mele rimate în grabă. Astfel, acestea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
însă nu se putea ști nimic, stătea scris acolo: „Dar despre toate nedreptățile pe care ni le-au făcut polonezii nu se spune nimic...“ În continuare, rudele povesteau despe abuzurile îndurate, despre dispăruți, morți și despre bunicul care se tânguie întruna și căruia nu i se mai alină durerea pentru tâmplăria pierdută - „circularul, mașina de rindeluit, toate tocurile alea de ferestre și uși depozitate în pivniță...“ Pe același ton se plângeau de sărăcia generală, din ce în ce mai mare: „Cel mai rău ne lovește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
bășinile bătrânilor. Ultimul luciu îl dădeai cu mașina de lustruit. La sfârșit de săptămână, însă, se scutura tot praful de piatră: de sâmbătă până duminică se dansa. Asta a început așa: călugărul care se ocupa de supravegherea bătrânilor care tușeau întruna și a noastră, beneficiarii paturilor cu două etaje, fratele cu rasa în vânt și cheile zăngănind și care slujea din zori până târziu, stătea sâmbăta după-amiaza, tăcut, în ușa deschisă a chiliei sale și privea cu evlavie cum ne aranjam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
băncile de sub castanii ce dăruiesc umbră curții căminului Caritas. Așezat alături de câte un bătrân căruia încerc să-i rețin chipul pe hârtie. Desenez cu creionul ochi tulburi, încețoșați, și pungile de sub ei, urechi uscate, cu marginile crestate, gura care molfăie întruna. Desenez fruntea, un câmp răscolit de brazde, acum craniul neted sau înnorat de smocurile de păr rar și moale, pielea subțire zvâcnind pe oasele tâmplei, pielea mototolită din jurul gâtului. Cu plumb moale și tonul deosebit de cald al acestuia se modelează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
am mulțumit pentru felul temerar în care m-a inițiat în materie de artă, a zâmbit. O, dacă ar fi fost totuși alături de mine cu ochiul ei critic atunci când eu, nefumătorul, desenam cu plumb moale pe sub castani bătrâni care tușeau întruna și pe care-i răsplăteam cu țigări... După ce foamea mea primară era potolită de supele Caritas lipsite de gust, dar al căror iz îți rămânea totuși în gură, iar cealaltă foame a mea - ațâțată, ce-i drept, în timpul călătoriilor cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
să crească prețul la miere artificială, diverse grăsimi și pâslă dincolo de orice măsură? Sau o vizită scurtă în menajeria lui Otto Pankok, pe al cărui ogor talentele creșteau ca buruienile, în timp ce în și din asociația lui familială intrau și ieșeau întruna țigani. Acolo, nimeni nu purta halat alb. În clasa sculptorului Enseling, care mă consiliase profesional pe cât de concis, pe atât de precis, am dat peste Norbert Kricke, care mergea cu zel pe urmele maestrului său și transforma cu maximă fidelitate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
la skat la masa din bucătărie; jocul ăsta de cărți îl învățasem ca băiat, umărind-o pe mama, care juca cu pasiune și pierdea doar rareori. Ea păzea broșura Academiei. Probabil că din cauza asta fata înaltă de aproape un metru, zâmbind întruna, a rămas importantă pentru mine până la vârsta mea de acum, chiar dacă ghipsul, împreună cu alte statuete de înălțime medie, mi-a fost în asemenea măsură indiferent, încât la următoarea mutare în alt oraș, la sfârșitul lui ‘52, l-am abandonat în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
nuanțe de gri. Țigani tineri și bătrâni, aceștia erau personajele lui. Și așa se face că nu numai în atelierul lui Otto Pankok, ci și în acelea ale elevilor săi, supraviețuitorii de la Auschwitz-Birkenau ai acestei seminții împuținate intrau și ieșeau întruna. Ei făceau parte din familia cu nenumărați membri a lui Pankok. Erau mai mult decât un model. Împreună cu noi, ei trăiau într-un timp în care vechile și, așa cum speram noi, năruitele principii de ordine, reînnoite și lustruite, erau repuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
hotelul tineretului din apropiere de Porte-de-la-Chapelle, apoi cu vedere spre Saint-Sulpice, la un traducător al lui Kleist pe nume Katz. Vălmășagul de cuvinte din dramele înnecate în sânge îl făcuse să înnebunească, dar într-un mod plăcut, de vreme ce omul invoca întruna din fragmentele sale amazoane ce ucideau bărbați și saluta pe toată lumea cu strigătul „Și moartă, lebăda mea mai cântă: Penthesilea“. În Café Odéon își avea tronul, ședea acolo cu monoclul înfipt în orbită, ceea ce-mi era penibil. Pretindea că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
apărând Poșta Polonă. Un Franz și celălalt. Când am plecat cu trenul în zorii zilei, Fränzchen, cum îl strigam noi, a rămas în urmă pe peron. Alături de Franz Witte, cel pe care o neliniște fără leac îl făcea să țopăie întruna, stătea neclintit Horst Geldmacher, al cărui nume era de natură să inducă în eroare: deși îi reușeau o mulțime de lucruri - putea să deseneze cu amândouă mâinile și izbutea să-și convingă flautul să producă sunete nemaiauzite -, la făcut bani
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
îndrăzneală, ieșea la suprafață amărăciunea: cu totul altfel își închipuise ea viața la mânăstire... Ca acum doi ani în Italia, cu activități sociale... Acolo, totul era însoțit de-a dreptul de o veselie franciscană... Aici însă trebuia să se roage întruna, să se supună, chiar să se flageleze... Existau pedepse pentru cea mai mică încălcare, totul era păcat... Ei îi place să fluiere și să sară câte trei trepte deodată... Da, până și asta era interzis... Și trebuia să mănânce totul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
nu era atârnat crucifixul pe perete obligatoriu. Sus de tot, sub tavan, ardea, după aprecierea mea, un bec de patruzeci de wați. De vorbit, mama nu mai era în stare să vorbească, dar își mișca buzele uscate. Eu îi povesteam întruna, nu mai știu ce. Tata și sora mea, erau de față. Ne schimbam între noi, îi umezeam gura. De îndată ce eram singur cu ea, îi vorbeam încet la ureche. Tot ce se poate, erau promisiunile obișnuite, vechiul cântec: „Când o să te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
flori de gura-leului, pe care le iubea ea în mod special? Despre asta, ceapa nu vrea să dezvăluie nimic. În timp ce eu - nu știu cât timp - am dormit așezat pe pat, ea a murit, a spus tata, care nu făcea decât să bâiguie întruna „Lenchen“, „Lenchen a mea...“ Ea, cea din care am ieșit urlând într-o duminică, lucru de care m-a asigurat: „copil de duminică, asta ești...“, ea, care când aveam paisprezece ani încă mă mai ținea în poală, copilașul mamei care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
sunat mai puțin frățește, mai mult ca un ordin. Mulțumită unei inspirații bruște venite de cine știe unde, i-am strigat, mai degrabă grosolan decât cu simpatie: „Ei, fir-ar să fie, ce-i cu văicăreala asta? Fă-te moașă, copiii vin întruna pe lume!“. Și ea s-a făcut moașă, după ce și-a încheiat pregătirea la clinica de land din Hanovra. În Rheidt, clinica universitară din Bonn și în Lüdenscheid, Sauerland, ea a contribuit la nașterea, socotind în linii mari, a patru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
starea inimii, mai ales, te opreau să necăjești o biată bolnavă, pe care ideea plenarei o ucidea. - Se pierde moșia! Se pierde tot! Eu mor dacă plec! 97 Fecioarele despletite, Concert din muzică de Sach, Drumul ascuns Așa se văieta întruna. Cine ar fi crezut să ție Lenora așa de mult la moșie! Doru, când o auzea, plângea și el. Își adora nevasta, și pe cit îl costa de mult paraponul pe care i-1 arăta, pe atât îl mișca atașamentul
Fecioarele despletite by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295608_a_296937]
-
și-al dorului flămând În care lacrimi ard prin clipe de Edenuri. Ascult cum univesrul se destramă, Prin codrii de aramă și peste vârfuri luna, La sfatul veșniciei izvoarele-i sunt mamă, La steaua ce a răsărit, El va veghea întruna. 14-01-1999 (ADEVĂRUL - anul X, nr. 943, 2-4.02.1999) FLUVIU DE VEAC STRĂMOȘESC în memoria lui Ștefan cel Mare și Sfânt Venim la tine ȘTEFANE, să ne binecuvântezi pentru o altă viață, toată suflarea Moldovei la tine se-nchină, în
BRAŢELE CERULUI by Marina Costea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/458_a_1438]
-
Ilariei s-a schimbat de parcă în pielea lui s-ar fi sălășluit un cu totul alt om, că nu mai este așa de vesel și de vorbăreț ca înainte și s-ar părea că numai îi ninge și-i plouă întruna ca în zilele de toamnă târzie... O fi având și el motivele lui, dar pe care nu dorește așa, una-două, să le aducă chiar el în gura satului. De aceea, oamenii îl văd tot mai îngândurat, tot mai nemulțumit și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1503_a_2801]
-
cea mai mare parte a timpului petrecut alături de Samuel Sharp am stat în vârful picioarelor, încercând să-i cercetez creștetul, doar-doar o să observ vreun semn care să-i dea de gol mesa. Văzând cum stau lucrurile, el s-a înălțat întruna în vârful picioarelor, ca să-mi facă în ciuda, așa încât pesemne arătăm că un cuplu de balerini ce-și fac exercițiile de încălzire. Doar că nu era nimeni prin preajmă să ne vadă. Doamna Sharp a părăsit fermă acum trei luni. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1918_a_3243]
-
alea, de zici că-s de la circ... — Cercuri de la circ? se miră Fanny. — Chestiile alea pliante, care reflectă lumină... Și-apoi te pun să te răsucești în cele mai neverosimile poziții și-ți vorbesc tot timpul, ca frizerii, și insistă întruna să nu ai o figură prea gravă... — V-a spus Freddy să nu aveti o figură prea gravă? — El, unul, nu, dar așa procedează ei în general. Vreau să spun că așa procedau pe vremea când mi se făceau fotografii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1918_a_3243]
-
și era atât de căzută-n admirație pentru Adrian, că mi s-a făcut de-a dreptul greață. Așa că mi-a scăpat, fără să vreau, adevăratul motiv al abandonului sau. — Care? — N-a mai suportat să i se aducă aminte întruna că nimic din ce scrie nu se compară cu prima lui carte. — Te referi la cronicile literare? Adrian a sustinut dintotdeauna că nu citește cronicile. — O minciună sfruntată. Pe care i-am încurajat-o. Dar nu-i vorba doar de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1918_a_3243]
-
și Șefu mi-o trage mie. Asta, ultima, la figurat, firește. - Ați dori poate niște lapte și miere? - Nu, mulțumesc. Aș vrea să mă duc acasă. Mă așteaptă nevastă-mea. - Asta nu se poate. - Ba se poate, ea mă așteaptă întruna. De o viață întreagă mă așteaptă, nici ea nu știe de ce. - Nu se poate să plecați. Misiunea dumneavoastră abia a început. - Ce misiune? - Deocamdată nu vă putem spune decât că e ceva care va schimba lumea. Ceva care atunci când va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2066_a_3391]
-
vieții lui. Domnul Popa a ajuns la mormântul Contesei. Parcul ăsta îl întristează puțin, nu-și dă seama exact dacă din cauza oamenilor care-și plimbă fericiți, aproape cinici, câinii lor vii, sau din cauza copiilor care țipă, se joacă, cad, mănîncă întruna și sunt plini de muci. Uite unul care aleargă spre el. Domnul Popa vrea să fie singur, să se gândească la Contesa, să-și pună ordine în gânduri. Noroc că s-a împiedicat piticul mucos, acum urlă. - Doamnă! Doamnă, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2066_a_3391]
-
luni și două halvale pe zi. La nuntă au venit puțini invitați: câțiva colegi de școală de-ai lui Mișu, Marcela, prietena cea mai bună a Marianei, câțiva clienți permanenți ai MaxiBarului, între care și nea Ovidiu, care a pupat întruna icoanele, bolborosind ceva de Sorinel și de haltere, și nașii plus domnul și doamna doctor. Mișu, cu un trandafir roșu la butonieră, era cam mâhnit: slabe speranțe să scoată bani suficienți de America. Poate la masă să mai vină cineva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2066_a_3391]