2,318 matches
-
uită în urmă, mai că întețelege motivul. Durerea pasională a abandonului. Yu Qiwei nu a lăsat-o să-și termine rolul. A lăsat-o să se întrebe de ce nu l-a jucat cu succes. A plecat în timpul spectacolului ei, înainte de lăsarea cortinei. Nu-i stă în caracter să accepte umilirea. Poate că de-asta el s-a lăsat să-i scape, a murit înainte ca ea să devină conducătoarea Chinei. Poate că știa că ea nu va ști cum să trăiască
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
înțeleaptă. Amugul coboară Mă simt pierdută și oropsită. Gândindu-mă la țărmuri îndepărtate Mă fac bine... El miroase aerul umed. Aerul care poartă greutatea apei. Își aude ritmul propriei respirații. Clipește din ochi și își șterge sudoarea de pe frunte. După lăsarea cortinei, Kang Sheng îl conduce pe Mao pe scenă și îi face cunoștință cu actrița. O strângere de mână. Gentilețea unui înțelept antic. El e mai înalt. Are părul negru și des, mai lung decât al oricui altcineva din mulțime
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
o chestie care ar face ca probabilitatea asta să fie mult mai ridicată. El se holbă la ea, de parcă încă un Schluter ar fi început să delireze. —Jocuri de societate, îi spuse ea. Poliția avea dreptate. Vântul se întețise, odată cu lăsarea serii. Daniel se chirci, legănându-și capul în semicerc. Fusese coleg de școală cu toți cei trei băieți; le cunoștea apucăturile. Nu era greu de înțeles: o noapte cruntă de februarie, mașini cu prea mulți cai-putere, bărbați tineri, de douăzeci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
de știință pentru adulți. În cei douăzeci de ani care-i mai rămăseseră, putea învăța o nouă limbă străină sau scrie un roman neurologic. Oricum, avea destule povești. Nu era neapărat nevoie să-l publice vreodată. Rămase în campus până la lăsarea serii, adâncit în treburi inventate, schimbul permanent de scrisori de recomandare din care era făcută viața academică. Părea o ispășire, o muncă de umplutură. Își autoprescrisese trei sute cincizeci de grame de ciocolată, ca să-și ia doza de feniletilamină. În ultima
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
bătrâne, ele păreau să aibă o slăbiciune pentru mine. Poate era vorba doar de faptul că arătam jalnic. Seara se întuneca devreme și, cu toate că eu mă grăbeam să-mi sfârșesc treburile cât mai era lumină, întârziam de fiecare dată și lăsarea întunericului mă găsea încă pe drum. Căci unul mă îmbia cu un ceai și o prăjitură, altul se lua cu mine la harță și mă făcea să-mi pierd timpul. Dacă avea să fie ceai sau scandal, depindea de mărimea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
și previzibilă -, vârsta matură a început pentru mine, așa cum a început pentru toți tinerii americani în acești ultimi patruzeci de ani, când m-am eliberat din armată. Și totuși, știrea-bombă de la jumătatea lunii august a anului 1956 nu a fost lăsarea mea la vatră, ci desemnarea la Chicago, pentru a doua oară consecutiv, a senatorului de Illinois, Adlai Stevenson, drept candidat la președinție din partea Partidului Democrat, urmată, a doua zi, de desemnarea senatorului de Tennessee, Estes Kefauver, drept candidat la funcția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
mod necesar diametral opuse repercusiunilor pe care sperai să le provoci. Când m-am eliberat din armată, nu știam nimic din toate astea. Nu numai necunoscutul îmi era necunoscut, ci și o bună parte din cele cunoscute. Poate că împrejurările lăsării mele la vatră ar fi trebuit să mă pună în gardă în privința rolului infim ce ne revine în alegerea unui drum în viață. Deși intrasem în armată pe baza ordinului de recrutare emis după războiul din Coreea și era de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
ne-au trezit și ne-au dus imediat la frizerie. După ce ne-au tuns zero, am primit câte o bucățică de săpun - lăsasem hainele civile la magazie, haine pe care aveam să le mai vedem abia peste doi ani, la lăsarea la vatră - și goi pușcă, am intrat în baie. Ne-a lăsat să ne spălăm aproape cât am vrut, chiar începusem să ne bălăcim împroșcându-ne cu apă unul pe altul. Pe urmă am ajuns în fața unei uși unde nu
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
și dansând. Când am ajuns la debarcader, faima noastră ajunsese până aici, încât ne-au iertat de întârziere și nu ne-au luat bani pentru barcă decât pentru două ore. Petrecerea noastră de la Herestrău a fost o mare deconectare, o lăsare în urmă a vieții dure cazone, și chiar dacă n-am uitat-o niciodată, reintram în viața civilă, spre libertate, cu speranțe încă neconturate a ceea ce ne aștepta. Eram convinși că modul nostru de a gândi se schimbase, eram parcă ceva
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
în tot timpul calvarului. Am mai stat o zi în București, căci m-am dus cu Rică la sora mea, unde am fost primiți regește. Am ajuns la Iași pe 12 octombrie, ai noștri erau îngrijorați căci le scrisesem data lăsării la vatră. Această relatare de mai sus n-a fost decât un pretext de a-l prezenta pe Rică, unul din cei mai buni prieteni ai mei. Ne întâlneam des, mergeam la baluri împreună, beam câte o cinzeacă de spumă
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
Având În vedere că identitatea de gen a fetei a fost stabilită clar ca fiind feminină, În momentul În care starea ei a fost descoperită, hotărârea de a implementa o procedură chirurgicală de feminizare, asociată cu tratamente hormonale, pare corectă. Lăsarea organelor genitale În starea În care sunt acum ar expune-o la umilințe de tot soiul. Deși este posibil ca aceste proceduri chirurgicale să aibă ca rezultat pierderea totală sau parțială a senzațiilor erotosexuale, plăcerea sexuală este doar unul dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
Emil Botta, întreaga dramă, descoperindu-i latura ludică. În crâng s-a sinucis un pițigoi". De parcă un actor plin de talent și lacrimi joacă rolul vieții lui, își trăiește drama pe viață și pe moarte, dar cu o clipă înainte de lăsarea cortinei se întoarce complice spre public și îi face din ochi, spunându-i parcă: Nu uitați, aici totul e numai un joc, nu luați în serios disperarea mea, încă mai există o șansă. Aveți grijă, nu vă lăsați prinși de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
de o stație care costase și ea o grămadă de bani, volumul sunetului putea fi reglat după dorință, astfel că vecinii nu se supărară văzând că arhitectul, original, nu mai catadicsea să iasă din cabina sa cu claviatură nici după lăsarea nopții, emițând în surdină sunete peste sunete, fascinat de noutatea ocupației sale. În tot acest timp, la aproximativ doisprezece metri deasupra solului, în apartamentul celor doi arhitecți, doamna Elena Popescu, născută Deleanu, plânsese cu lacrimi mari, care năclăiseră perna brodată
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
iviseră. Vroiam să uit! Am ajuns la destinația noastră și am început să ne pregătim corturile, căci se înnopta. Era frumos, era liniște, răsărise și luna. Ne-am culcat! Dimineața am pornit cu bărcile la pescuit. Fetele se zbenguiau. Cu lăsarea serii apăreau și țânțarii. Am intrat în corturi. Eu mă odihneam liniștit, când am auzit certuri în cortul lui Dani. Cineva a ieșit plângând, una din fete, nu știam care. Am auzit un plescăit puternic și o zbatere în apă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1564_a_2862]
-
crăpat de ziuă am plecat ca din pușcă spre dispozitivele noastre, unde eu și cu caporalul eram așteptați ca iarba de leac cu informațiile prețioase, care, spre norocul nostru, ne-au ajutat să surprindem trupele inamice. Cu cât se apropia lăsarea la vatră, din februarie 1972, ieșeam cu bilet de voie duminica în oraș, luând la țintă talciocul vestit de la Pâncota, amplasat la periferia Aradului, unde se găsea o gamă variată de mărfuri occidentale, la modă atunci: blugi Levi Straus sau
MEANDRELE DESTINULUI by SORIN-CONSTANTIN COTLARCIUC () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1596_a_2962]
-
în lucrurile care nu-i aparțin, în dulapurile de echipament ale colegilor și profesorilor, în dulapurile cu materiale și echipament sportiv; • în situația în care este numit elev de serviciu (la sala de clasă, la vestiar sau la locul de lăsare/depozitare al echipamentului sportiv), să nu părăsească postul pe timpul desfășurării lecției, și să anunțe imediat profesorul de prezența unor persoane străine. Elevul de serviciu răspunde de lipsurile apărute le locul unde a fost desemnat să facă de serviciu. 3. Nerespectarea
Caiet de practică pedagogică personalizat pentru studenţi - domeniul educaţie fizică şi Sport - by RAŢĂ GLORIA, RAŢĂ BOGDAN CONSTANTIN () [Corola-publishinghouse/Journalistic/398_a_939]
-
un miros specific. Mihai îi pune pe copii să recite versuri. Cristina a învățat deja opt strofe din Luceafărul. Acum și aici, Mihai înțelege cît este el de bogat. Doar simplul miros al porumbului în august și răcoarea lui de la lăsarea nopții îl fac să se simtă iar copil și nu numai pentru o clipă! Cerul înstelat, privit de aici, din curtea de lîngă casă, are alte dimensiuni și semnificații. De aceea și încearcă să cultive în copii toate acestea. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
că femeia doarme profund. Lasă mîncarea pe plită și începe să-și facă bagajul; înțelege că nu mai are rost să stea aici; i-a pierit cheful de scris. Privește mereu ceasul și socotește cîte ore mai sînt pînă la lăsarea întunericului. N-ar vrea s-o știe pe Doris înnoptînd prea mult la volan. Dar nici nu se simte în stare s-o rețină. Situația lui Dinu și vestea că Teona a știut de fetiță i-au răscolit sufletul, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
aproape de stele", pe blocul cel mai înalt din București; bătăliile lui, dintr-un război pe care... Da, așa-i, l-a cîștigat! L-a cîștigat în felul lui... Doris plimbă prin aer brațul liber cu un gest molcom, ca o lăsare de cortină și-și acoperă ochii, răsuflînd rar și apăsat, parcă ar dormi. Gîrbovit pe scaunul mic, fără spătar, cu cocoașa ridicată spre tavan, dominînd centrul încăperii, Manoliu manevrează cu grijă pistonul pompei. Asistentele s-au retras lîngă dulapurile cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
și trebuie, în consecință, ignorat. Dar de ce? 7 noiembrie Am instituit un cod de manifestare pentru soluții deosebite găsite în timp ce revizuim textul. Uimirea și stupoarea încîntată în fața unei soluții inspirate sânt marcate de o lovitură cu palma peste frunte și lăsarea pe speteaza scaunului, paralel cu scoaterea lentă a ochelarilor, pentru a-l fixa pe celălalt și a citi pe fața lui admirația în fața geniului propriu. Cel mai frumos este când palma dată peste frunte nu e însoțită de mima admirativă
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
cu o lumină nemuritoare în suflet (I, p. 203). Întunericul nu o înspăimântă, căci pentru ea, departe de a ascunde primejdii, noaptea e un cuib aerian,/ Un imens receptacol de Iubire (I, p. 205). Sfârșitul Alcestei urmează scăderea zilei și lăsarea întunericului : Oracolul a spus-o./ Ea va muri cu tonurile serii,/ Cu agonia Soarelui (II, p. 209). La început, este încă plin de lumină lacul în care Admetos urmărea odinioară curgerea timpului. Atunci, el plângea când vedea cum trecea amiaza
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
-și lase fratele neînmormântat (p. 102). Cu o încăpățânare fatală, el pierde măsura și își suspectează propriul fiu ca și pe prorocul Tiresias venit să-i arate consecințele deciziei de a răsturna ordinea firească prin îngroparea unei ființe vii și lăsarea unui mort fără mormânt. Doar moartea fiului îl trezește din iluzia puterii încrezătoare numai în sine și îl aduce în singurătatea și conștiința erorii săvârșite (p. 104). Singură este și Antigona care nu se bizuie nici pe logodnicul Hemon, legat
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
de seamă. Nimeni, cu excepția Jacintei, care vedea cu o neliniște crescîndă jocul de priviri țesut de Julián și de Penélope sub ocrotirea familiei Aldaya. Se temea pentru ei. Încă de pe atunci, Julián Începuse să facă nopți albe, scriind povestiri de la lăsarea serii și pînă În zori, unde spunea tot ce simțea În suflet pentru Penélope. Apoi, venind În vizită la casa de pe bulevardul Tibidabo sub orice pretext, căuta momentul pentru a se strecurea În camera Jacintei și Îi Încredința foile pentru ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
cam șocat atitudinea acelei domnișoare. După propriile lui cuvinte, „parcă știa deja“. — Și domnul Fortuny? E adevărat că a refuzat să-și recunoască fiul? Asta e partea care mă intrigă pe mine cel mai mult. Don Manuel susține că, la lăsarea serii, un omuleț tremurător a sosit În compania unor agenți de poliție. Era domnul Fortuny. După el, ăsta e singurul lucru cu care nu te poți obișnui niciodată, momentul cînd cei apropiați vin să identifice trupul unei ființe iubite. Don
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Barceloneta și am pătruns pe plaja aproape pustie, un miraj de culoarea nisipului care se cufunda În ceață. Ne-am așezat pe nisip, aproape de țărm, așa cum fac copiii și bătrînii. Julián zîmbea În tăcere, amintindu-și În sinea lui. La lăsarea serii, am luat un tramvai de lîngă acvariu și am urcat pe Vía Layetana pînă la Paseo de Gracia, apoi prin piața Lesseps și după aceea pe bulevardul Republicii Argentina, pînă la capătul traseului. Julián observa străzile În tăcere, ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]