3,245 matches
-
mai puțini să o dăruim. Este o stază greu de surprins în cuvinte, greu pînă și de gîndit, obscur-luminoasă, niciodată prezentă cu totul, mereu în devenire, vie, dincoace de lumea obiectelor și altfel decît a fi. O mîngîiere e o perpetuă curgere noneuclidiană, dincolo de esență, ce nu poate fi sculptată, nu poate îngheța, topește, atrage, unifică. Mîngîierea e gîndirea atingerii fără de atingere. E incertitudine pură. Dar tocmai aceasta, tocmai caracterul vag al văilor mîngîiate, dincolo de orice categorii formale, conține o puternică
[Corola-publishinghouse/Science/1559_a_2857]
-
secularizat nu e deloc întemeiată. Asta seamănă cu prostia aceea fundamentalistă a lui Fukuyama privind "sfîrșitul istoriei". Pare că cineva insistă să credem că universalizarea democrației liberale occidentale reprezintă viitorul omenirii, forma ei finală de guvernămînt, care va asigura pacea perpetuă și bunăstarea în exces pentru toată lumea, de data aceasta pe baza vectorului tehnologic. Deci combaterea sărăciei, combaterea schimbărilor climatice, fericirea de-a dreptul, nu reprezintă o problemă economică, sau politică, sau morală, ci una tehnică, o tehnică ce ne aduce
[Corola-publishinghouse/Science/1559_a_2857]
-
chiar de titlurile poeziilor: fiecare începe cu substantivul „ora” urmat de determinanți (Ora sfinxului, Ora mărturisirilor ș.a.). Cu toate că poemele par scrise „ca ultimul ceas din viață către moarte”, autorul lor nu se sustrage vieții, ci continuă să caute răspunsurile unor perpetue întrebări. SCRIERI: Cântecul argonauților, București, 1943; Parabole, București, 1978; Dialoguri în agora, pref. Emil Manu, București, 1980. Repere bibliografice: Al. [Al. Raicu], Un debut, SE, 1943, 1842; Al. [Al. Raicu], „Cântecul argonauților”, SE, 1943, 1851; Mihail Chirnoagă, „Cântecul argonauților”, VAA
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288713_a_290042]
-
articol al lui Nicolae Iorga, De ce atâta ură?225 Într-adevăr, a fost o dezlănțuire irațională a urii, dovadă că bolșevismul a fost, în profunzimile lui, o întoarcere la stadiul bestialității umane (la ceea ce René Girard va numi criză sacrificială perpetuă), augmentând și alimentând criza mondială și-n spațiul românesc, fiindcă la violență se răspunde cu violență, ceea ce s-a și întâmplat de îndată ce Ion Antonescu a dat ordinul trecerii Prutului, la 22 iunie 1941. Însuși regele Carol al II-lea simțise
[Corola-publishinghouse/Science/1562_a_2860]
-
autoritățile militare și cele civile de executarea întocmai a acestui ordin..."231 De observat că viitorul Mareșal are intuiția legăturii dintre violențele antiromânești din cursul evacuării din Săptămâna Roșie cu violențele antievreiești de la Iași, lanțul răzbunărilor reciproce amenințând să devină perpetuu, adică stihinic, contrar ordinii de drept. Antonescu știe că numai păstrarea ordinii de drept poate stopa abuzurile, de unde și fermitatea ordinului emis. "Rușinea" la care face trimitere generalul, pentru evenimentele din Săptămâna Roșie, vizează direct hotărârile luate în cele două
[Corola-publishinghouse/Science/1562_a_2860]
-
feudale. Dar, pe când Donatello și Verrocchio de exemplu, îl prezentau pe David ca pe un băiețandru încă nedezvoltat în momentul de relaxare de după luptă, liniștit, static, fără elanul care să sugereze dezvoltarea ideii, Gigantul lui Michelange‑ lo este încarnarea acțiunii perpetue 37. David, tânăr în plinătatea forțelor fizice și spirituale, se pregătește de luptă într‑o tensiune maximă; el își măsoară din ochi cu îndrăzneală și luciditate adversarul: lupta va fi pe moarte și pe viață, dar siguranța privirii, fantastica încordare
Michelangelo Buonarroti / Mesajul biblic al operelor sale by Ioan Blaj () [Corola-publishinghouse/Science/442_a_990]
-
A. Soarta scrisului inegal, de aspect pluriform, al lui A. („literat complet și nespecializat”, cum îl caracterizează Arghezi) pare să fi fost legată de o antinomie structurală a omului. Sălășluiesc în firea lui un insurgent, un nonconformist în stare de perpetuă veghe, pledant neostenit al libertății individului și al ideii de personalitate ireductibilă, mișcându-se cu repeziciune și aplomb spre orice spațiu de dispută, tentat să dinamiteze coerciții și tabuuri, prezumțios, dornic de afirmare belicoasă și, deopotrivă, un sceptic malițios, care
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285184_a_286513]
-
asociat metafizicii, fizica cuantică - filologiei. Parafraza, sintagmele celebre modificate, reperele culturale invocate aluziv sau direct, toate la un loc imprimă un difuz aer parodic, mergând de la benign la agresiv: „fac piața, deci exist”. În spatele acrobației ludice, care se vrea o perpetuă frondă, jubilația lasă locul amărăciunii, lirismului cenzurat. Ironiei i se adaugă o sobrietate mimată. Prospețimea acestei poezii vine din amestecul dintre „realul cel mai palpabil cu imaginarul cel mai nesăbuit” (Val Condurache), cum ar fi în Peisaj cu pasăre și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286380_a_287709]
-
nu doar la popoarele europene 128. Veșmintele vopsite Văduvia - riguros considerată - le proiecta pe femei într-o existență mohorâtă (cel puțin din punct de vedere vestimentar), în „cerneală” (cum zicea un cronicar), adică în straie „cernite”, negre, într-un doliu perpetuu. Hainele mohorâte trebuiau procurate. Lucru nu foarte ușor de realizat, și fiindcă veșmintele - la cei vechi, mai cu seamă - aveau și o valoare ritual-simbolică, dar identificau în același timp și statutul social al purtătorilor 130, și pentru că medievalii (mai cu
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
ție țara; sau chiar când îl numea, dar nu înțelegea să-i lase puterea deplină ori nu-l credea potrivit pentru a reprezenta domnia în toată maiestatea ei, doamna ținea locul domnului”. Respectând restricțiile pe care le impunea un doliu perpetuu (camera de toaletă își restrângea vădit funcțiile), văduva cultiva mai departe, în camerele ei, acel spațiu particular al sociabilității unde Domnițele (am putea evoca aici droaia de fete care le înconjurau pe Elena-Ecaterina Rareș ori pe Ruxandra Lăpușneanu), jupânesele și
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
însăș la moarte-i au lăsat, aducând-o lângă soțul ei Papa post. și socru-său Preda vornic, o au astrucat 597. Când împrejurările (politice, mai ales) îngreunau sau împiedicau „reunirea în veșnicie”, urmașii le găseau văduvelor locul de odihnă perpetuă într-un lăcaș de care familiile lor - chiar ele ca persoane - erau legate (numele lor erau „scrise în pomelnice”). Mormântul Doamnei Maria, soția lui Șerban Cantacuzino, pribeagă atâta amar de ani, se află la Mănăstirea Dintr-un Lemn (unde chipul
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
Muzelor - zice Proklos, comentând Republica lui Platon), gâze înzestrate cu o „divina mens” (Vergilius) și gata să dea oamenilor pilde privind organizarea socială, embleme ale preoteselor Demetrei, Artemidei și ale Magnei Mater (zeități concretizând, toate, primordialul feminin), simboluri ale nașterii perpetue, ale regenerării ciclice a lumii. „Ce numai ce știu pe albină” - zice Neagoe - „că să ostenește și ia multu, că acéia niciodată de dulcețile florilor nu să poate sătura, nici de osteneală.” Mama răposată le covărșea, însă, pe vietățile alese
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
Uneori simbolul este folosit doar ca „semnal” („[...] cu fața cătră răsărit îl îngropăm de sămnăm învierea, că cum apune sorele și iară răsare, așé și mortul apune în pământul și iară să vor scula”), tâlcuirea alegoriei (soarele ca simbol al perpetuei „învieri”) urmând a o face ascultătorii - presupun - avizați în materie și familiarizați cu asemenea decriptări. Teza „egalității în fața morții”, sesizabilă în „definiția” citată mai sus, este - adevărat - un topos precreștin 623, dar prelucrarea pe care ea o îmbracă în „orația
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
o tulburătoare sinceritate, intuiție feminină capabilă de ipostazieri, dar și o imagistică bogată, este dublată de o anume tensiune intelectuală, sesizabilă chiar și în versurile de dragoste. Predomină tonalitățile grave, vorbind despre dăruirea de sine a poetului hărăzit să refacă perpetuu datele primordiale ale existenței umane („În suflet claun prefăcut/ ia morțile de la-nceput./ De câte ori am râs și-am plâns/ un lanț s-a rupt, un lanț s-a strâns”). Muzicalitatea versificației, dar mai ales șlefuirea limbajului imagistic în metafore uneori
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289955_a_291284]
-
ei este perturbată de lipsa hormonilor. La fel, funcționarea incorectă a tiroidei, simptom al deficienței yang, are ca rezultat o deficiență yin, dat fiind că scade secreția de hormoni. Astfel, cele două elemente opuse universale sunt legate Într-un ciclu perpetuu al interacțiunii și interdependenței. Aceasta se petrece fără răgaz, din pântecele mamei până În mormânt. Când se naște un prunc zdravăn, sănătos, el este plin de energia yang primordială, ca soarele la răsărit. Chinezii de odinioară considerau această stare ca un
[Corola-publishinghouse/Science/2227_a_3552]
-
este; eu+tu; facultate; fericită; greu; imediat; infinitate; intensitate; iubitor; încontinuu; îngîndurat; învățare; limpede; linie; lumină; margine; al meu; lîngă mine; mîncare; moment; monotonie; morcov; negru; nemuritor; neschimbat; nesfîrșit; noi; non-stop; nou; obicei; ca de obicei; ogradă; optimism; ordinar; oricum; perpetuu; perseverență; persistent; plecat; plictisitor; probleme; proetern; putere; rar; rareori; relații; repede; repeta; repetă; repetabil; repetare; respect; respectiv; responsabilitate; sat; scurt; sectoare; serviciu; soare; speranță; student; sunet; tare; telenovelă; timpul; cu tine; toată viața; tot; pentru totdeauna; trece; trist; univers; vara
[Corola-publishinghouse/Science/1496_a_2794]
-
și ideile, adică modul în care este privită lumea. Actorii nu sunt condamnați la neîncredere mutuală, cooperarea fiind posibilă, îmbunătățindu-se astfel dilema securității. Soluția liberală presupune depășirea fricii dintre actori și renunțarea la balanțele de putere printr-o coaliție perpetuă a statelor de statu-quo. Prin recunoașterea reciprocă, actorii se obligă să păstreze pacea și securitatea internațională. În cazul în care unul dintre ei le va încălca, se va confrunta cu uriașa putere conjugată a tuturor celorlalte state. În acest fel
RELATII INTERNATIONALE by Radu-Sebastian Ungureanu () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1521]
-
termenului. Opera există virtual - dacă putem spune așa - în tabloul istorico-literar larg pe care exegetul ni l-a lăsat. Există la Vladimir Streinu o implicită dar și o explicită aspirație spre sinteză, o vocație constructivă pe spații ample, o tentativă perpetuă de definire riguroasă a reliefului literar. Istoria și critica literară încetează astfel a mai fi fațetele distincte ale manifestării exegetice a uneia și aceleiași personalități, fuzionând într-un tot armonic. Dezideratul călinescian al istoriei literare ca știință inefabilă și sinteză
Un senior al spiritului VLADIMIR STREINU Eseu critic by TEODOR PRACSIU, DANIELA OATU () [Corola-publishinghouse/Science/91676_a_92912]
-
sinuozitățile derutante, obișnuite în republica literelor. E. Lovinescu i-a făcut un portret memorabil, de un lirism neînfrânat, după prima vizită a tânărului literat: "Sul de fum ridicat pe coșul casei în zările înalte ale primăverii, plop singuratic cu foșnet perpetuu de frunze, cioban grigorescian răzimat în bâtă și profilat nesfârșit pe fundul cerului albastru - cu ce aș fi putut asemăna pe tânărul ce mi-a intrat în birou acum vreo zece ani - beduin fără burnuz și cămilă sau tânăr prinț
Un senior al spiritului VLADIMIR STREINU Eseu critic by TEODOR PRACSIU, DANIELA OATU () [Corola-publishinghouse/Science/91676_a_92912]
-
Prin intensitatea retrăirii și insistența lirică prozatorul realizează o carte de atmosferă și o monografie poematică. Evocarea se oprește uneori asupra unor detalii de ordin lexical, folcloric și etnografic. SCRIERI: Corabia autohtonă, București, 1969; Măști de zăpadă, Timișoara, 1973; Vacanța perpetuă, București, 1975; Tărâmul de flacără, Timișoara, 1976; Paloșul strămoșesc, București, 1977; Privighetoarea albă, București, 1979; Voicu și craiul șerpilor, Timișoara, 1980; Nălucile de aur, București, 1980; Orarul păstrăvului și al mierlei, București, 1982; Albastra putere a lirei, Timișoara, 1984; Aur
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287948_a_289277]
-
de picioare, moluște moi cu hidoase convulsiuni, lipitori înciotate în struguri băloși, un întreg univers vâscos și veninos, dospind ca într-o imensă etuvă". Cadrul, presupus static, se animă grație pulsației elementare care străbate limfa geologică, atingând paroxismul în mișcarea perpetuă a vieții vegetale și animale (remarcați aglomerația de gerunzii, ca și epitetele ornante selectate din sfera repulsivului). Antropicul este contaminat, irepresibil, de acest bazin fojgăitor și multicolor, împrumutând, precum punctam anterior, tușe teratologice: poarta castelului este deschisă de "[o] jivină
Deimografia : scenarii ale terorii în proza românească by Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Science/1392_a_2634]
-
laimotiv al albului purificator. Universul se nuanțează tocmai prin această utilizare metaforică a unei culori care nu e culoare, ci o oglindă capabilă să reflecte lumea în milioane de fațete. Vitalitatea („mi se face sângele taur”) intră într-un conflict perpetuu cu oboseala provocată de universul real în care poetul este obligat să trăiască: „peste puterile mele poezia”. Cel mai reprezentativ volum al lui H. poate fi socotit Cămașa de apoi (1973), al cărui „personaj” este „o femeie întemnițată în adolescență
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287456_a_288785]
-
1990), S-au produs modificări (1991), Călător de profesie (1992), Zi după zi (1993), Lasă-mi, Doamne, zăbava! (1995) și antologia de autor Dincolo de marginea marginii (1996) marchează calea afirmării unui poet „rând pe rând grav, autoironic, ireverențios, melancolic, îndrăgostit perpetuu, dar și sarcastic și ludic” (Mircea Zaciu). Poemele, diferit dimensionate - între compoziția amplă sau aceea artizanală apropiată de haiku - configurează și transcriu graficul unei dinamici spirituale, „metamorfozele” vocii poetice și ale tehnicilor care îi individualizează timbrul. Întemeindu-și poezia pe
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288769_a_290098]
-
mai păstrează puternice note de vitalism futurist, expresia acestei relații e mereu frenetică, paroxistică. Imaginea pe care Voronca o oferă acum despre „epocă” este a unui spectacol neîntrerupt, într-o desfășurare vertiginoasă, pe măsura dinamicii mașiniste. Peisajul citadin e o perpetuă feerie, o imensă scenă tumultoasă în care omul (poetul) noului ev devine un soi de dănțuitor nietzschean, debordând de forță vitală, ce și-a schimbat doar ambianța naturală cu una artificial-urbană, unde stihialul face loc dezlănțuirilor nu mai puțin violente
[Corola-publishinghouse/Science/1852_a_3177]
-
Un atare atașament față de realitatea imediată ca proces, dinamică transformatoare, supusă unui ritm al metamorfozării permanente, presupune în mod logic opoziția, pe de o parte, în raport cu achizițiile culturale ale timpului revolut, cu tradiția, iar pe de altă parte afirmarea, în numele perpetuei schimbări, a noului. Una o subînțelege pe cealaltă, iar între aceste două momente se desfășoară tot ce e mai specific pentru demersul avangardist. Or, Voronca se situează de la început decis, în însuși miezul acestei complexe ecuații. Se poate spune chiar
[Corola-publishinghouse/Science/1852_a_3177]