2,893 matches
-
puțin intens mâna, dând capilarelor transparență. Pleoapele i se lasă grele, învinse de încordare. Stă nemișcată și fără de gânduri până când brațele îi amorțesc și încep să o doară, să devină prea grele. Sare atunci din pat, își smulge de pe ea prosopul, se privește despuiată în oglindă, din profil și din față, pe urmă își alege din dulap o rochie de casă de mătase, țesătura alunecă pe ea și pielea ei alunecă pe țesătură, acum e gata, roaba a fost pregătită, minuțios
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
o luptă inutilă și fu gata să renunțe. I se părea atât de zadarnic totul! Nici vocea interioară nu mai spunea nimic, ședea și ea resemnată, pitulată într-un colț, ca o găinușă plouată. Ieși din cadă înfășurată în două prosoape mari de baie, se duse ca un automat la șifonier, își alese sutienul, chilotul, dresurile, din seturile ei noi, păstrate pentru înmormântare, luă o rochie din stofă și reveni din nou în fața oglinzii. Arăta tot ca un cadavru. Nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
loc peste o jumătate de oră. Carmina s-a grăbit să ajungă în cameră. A dezbrăcat rochia de plajă și a intrat sub duș. Simțea că arde toată. Era epuizată, abia mai respira. După duș și-a tamponat pielea cu prosopul, s-a uns cu lapte vitaminizat, a patrulat goală prin cameră, ca porii să absoarbă în voie soluția calmantă. S-a prezentat la întâlnire punctuală. Ceva din verva de dimineață se consumase. Bărbatul nu prea avea umor. Au luat minicarul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
mergea la baie, se spăla pe față. Îi lua teribil de mult timp să se spele pe față, încât ajunsesem să cred că-și scoate fiecare dinte din gură și îl spală separat. Când se întorcea în cameră, își scutura prosopul de câteva ori, având grijă să nu-i rămână vreo cută și apoi îl așeza la uscat pe calorifer, iar periuța de dinți și săpunul le punea la locul lor. Apoi deschidea radioul și făcea gimnastică. Eu obișnuiam să citesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
și nici n-am găsit alt fraier care să vrea să aibă grijă de el. Am cumpărat gheață și am băgat-o în pungi de plastic pe care i le-am ținut pe frunte, l-am șters de transpirație cu prosoape umede, i-am luat temperatura din oră-n oră și i-am schimbat cămașa. Febra nu i-a scăzut deloc în ziua aceea, dar a doua zi dimineața a sărit din pat și s-a apucat de gimnastica lui cretină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
palidă a amurgului. Când m-am trezit, ceasul meu de mână indica ora patru și treizeci și cinci de minute. Lumina și-a schimbat intensitatea, vântul încetase, forma norilor era diferită. Transpirasem în somn, așa că m-am șters pe față cu un prosop mic pe care l-am scos din rucsac și mi-am pus o cămașă curată. M-am dus la bucătărie, am băut niște apă și am rămas acolo câteva clipe, ca să privesc pe fereastra din fața chiuvetei. În dreptul ferestrei era fereastra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
lumina lunii... Tatăl lui Midori s-a trezit [i a început s\ tu[easc\, ceea ce m-a readus cu picioarele pe pământ. I-am ținut un șervețel ca să scuipe în el și i-am șters sudoarea de pe frunte cu un prosop. Vreți puțină apă? l-am întrebat. A plecat capul cam patru milimetri, în semn că vrea. I-am ținut sticluța cu apă puțin înclinată, ca să poată lua câte o înghițitură. Buzele îi tremurau, gâtul era cuprins de mici spasme. A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
a făcut semn că nu mai vrea. Gestul a fost aproape imperceptibil. Probabil că îl durea capul la mișcări mai ample. L-am întrebat apoi dacă dorește fructe și mi-a spus că nu. I-am șters colțurile gurii cu prosopul, am coborât patul și am dus vasele pe coridor. — A fost bună mâncarea? l-am întrebat eu. — Oribilă! a zis el. — Da, nici nu arăta prea grozav, am subliniat eu, cu un zâmbet. Tatăl lui Midori nu părea hot\rât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
de sticlă. Nu observasem că unul dintre geamurile despărțitoare de pe raftul cu discuri era spart și nu-mi venea să cred că poate curge atâta sânge. Văzând petele de un roșu aprins de la picioarele mele, proprietarul a adus repede niște prosoape și mi-a legat rana, strâns, după care a dat imediat un telefon ca să afle unde este cel mai apropiat serviciu de urgență. Individul nu era capabil, de obicei, de inițiative, dar acum s-a mișcat foarte repede. Din fericire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
a dat imediat un telefon ca să afle unde este cel mai apropiat serviciu de urgență. Individul nu era capabil, de obicei, de inițiative, dar acum s-a mișcat foarte repede. Din fericire, spitalul era aproape, dar până am ajuns acolo, prosoapele erau deja îmbibate și nu mai făceau față. Văzând picături de sânge pe caldarâm, lumea se dădea la o parte din calea mea, crezând, probabil, că mă bătusem. Nu pot să spun că mă durea, dar sângele nu se mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
Văzând picături de sânge pe caldarâm, lumea se dădea la o parte din calea mea, crezând, probabil, că mă bătusem. Nu pot să spun că mă durea, dar sângele nu se mai oprea. Doctorul a îndepărtat, câtuși de puțin impresionat, prosoapele, mi-a legat încheietura cu un garou ca să oprească sângele, mi-a dezinfectat rana și a cusut-o. Mi-a spus apoi să vin la control a doua zi. Când m-am întors la magazin, proprietarul m-a trimis acasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
fi să ne adăpostim undeva? am zis eu. — Hai la mine. Nu e nimeni acasă. O să răcim dacă mai stăm așa. — Ai dreptate. Parcă am fi traversat un râu în înot, spuse Midori, zâmbind. Ce senzație grozavă! Am cumpărat un prosop mare de la raionul de lenjerie și am intrat la toaletă, pe rând, ca să ne uscăm puțin părul. Am luat metroul, l-am schimbat de câteva ori și am ajuns la apartamentul ei din Myogadani. M-a lăsat pe mine să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
spus să nu se îngrijoreze pentru că o fată tânără și frumoasă ca ea trebuie să găsească un bărbat care să o țină în brațe și să o facă fericită. Naoko era udă de lacrimi și de transpirație. Am adus un prosop și i-am șters fața și trupul. Era udă până la chiloți, așa că am ajutat-o să și-i dea jos... Ei, să nu te gândești la cine știe ce acum. Făceam întotdeauna baie împreună și o tratam ca pe sora mea mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
vrea să o țin în brațe. Eu i-am spus că-i prea cald ca să ne îmbrățișăm, dar a început să se smiorcăie că e ultima oară, așa că am luat-o în brațe. Am stat așa, o vreme, cu un prosop între noi ca să nu ne lipim una de alta. Apoi s-a liniștit, am șters-o iar de transpirație, i-am pus cămașa de noapte și am culcat-o. A adormit imediat. Sau poate doar se prefăcea că doarme. Oricum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
să-ți bați capul cu responsabilități ca ale mele. “ Ultima parte o inventam de obicei singur, Încercând să pricep ce-mi spuneau colegii de școală. Bufonul Își ridica mâinile În aer, În timp ce knisch-ul punea carafa cu apă la o parte. „Prosop, te rog. “ Și pentru că străbunicul meu ținea tichia, stofele și pantofii Într-o mână, și cu cealaltă nu-i dăduse Încă drumul carafei, a fost nevoit să se aplece În față, ca bufonul să poată ajunge la prosopul aruncat peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
o parte. „Prosop, te rog. “ Și pentru că străbunicul meu ținea tichia, stofele și pantofii Într-o mână, și cu cealaltă nu-i dăduse Încă drumul carafei, a fost nevoit să se aplece În față, ca bufonul să poată ajunge la prosopul aruncat peste umărul său - moment În care se auzea clinchetul clopoțeilor atașați de tichie. Pe atunci un knisch era un servitor, afirma Winkler, care știa din surse sigure (tatăl lui era abonat la Brockhaus), „sau, mai bine spus: un rob
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
În acuarelă, montat pe peretele adiacent - este o specialitate germană. Aplecându-ne Înainte, n-am văzut recoltă bogată, ci niște siringi, nici rămurele, ci carafe cu apă. Intitulat Manipulare delicată, tabloul Înfățișa o fată stând În patru labe pe un prosop Întins pe o masă. O servitoare În fustă scurtă, cu un șorțuleț alb și cu panglică În părul tuns scurt, stătea În fața ei, ținându-i fusta ridicată, astfel Încât o doamnă cu Înfățișare distinsă și cu o vestă Îmbrăcată peste o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
de servire. În spatele tejghelei cu ciocolată topită și bomboane lipicoase se afla o ladă plină de sticle asortate, strălucind În lumina roșie a lămpii de afară, din camera de proiecție. Am observat ștecherul frigiderului deasupra aparatului voluminos, pătrățos, chiar lângă prosopul care, de obicei, atârnă lângă chiuvetă. Oare Stegemann scosese deja priza din ultima sa schemă financiară? În cinema nu se auzea nici pâs. Poate câteva scaune să fi scârțâit, dar la fel de bine puteau fi tălpile noilor mei bocanci. Deși am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
grăsuț era Îndreptat În sus, destul de obscen, după părerea mea, ca doamnele bătrâne care Își ridică degetul când apropie o ceașcă cu ceai de buze. Odată ambele testicule rezolvate, cleștele a fost extras. Însă, În timp ce chirurgul curăța instrumentul cu un prosop de la brâu, mi-am dat seama că nu folosise un clește, ci foarfece. Tăișul minuscul din vârf lucea lipicios de sânge... Odată foarfecele curățate, doctorul așeză o duză de metal În gaura puncționată, și introduse prudent sonda bipartită. Îndreptă capetele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
cu cel mare - „dacă nu vă deranjează, domnule“ - și Îl trase În sus. Surprinzător de aspru, c-o urmă de precizie militară, trase lama În jos fix de trei ori. Apoi, pentru un finiș ireproșabil, Îndepărtă spuma rămasă cu un prosop curat, Își turnă În palme loțiune de ras și mă plezni peste obraji cu o afecțiune bine dozată. — Asta rezolvă problema? Bărbierul Îmi aruncă priviri pe furiș. Se Întinse din nou după foarfecele sale grotești și, despicând aerul, se Întrebă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
a făcut-o Wickert și apoi Manetti. — Apropo, tu știai că „geniul“ orașului e femeie? Scoțând periuța din gură, Anton răspunse: — Karla Manetii? Toată lumea știe. La colțul gurii i se adunase spumă albă. Am ridicat din umeri, i-am Înmânat prosopul și i-am explicat că, deși fusese politicoasă, inspectoarea nu m-a păcălit deloc. Era clar că eu eram principalul ei suspect. Apoi am menționat felul În care a dispărut Karp, ceea ce, având În vedere situația, mi s-a părut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
eliberase un torent de apă. Mai Întâi se auzi un ropot zgomotos, apoi un zornăit obraznic, după care apa răscolită năvăli dintr-o dată pe țevi - mult prea haotic, mă tem, ca lucrurile să se termine cu bine. Am luat un prosop, surprinzător de curat, și am tamponat sudoarea care-mi acoperea fruntea. Pescuind fondul de ten din poșetă, am făcut câteva Îmbunătățiri rapide. Buzele la rândul lor au fost mâzgălite În treacăt. Mă pregăteam să retrag rujul În teaca lui, când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
o voce pe coridor, urmată de un sunet afundat, care Îmi dădea de Înțeles că persoana căreia Îi aparținea aprinsese lumina. Acum auzeam că vocea se apropie de baie. Cât se poate de recptiv, m-am prefăcut brusc ocupat, lepădând prosopul și Încercând să-mi Îndes trusa de machiaj În buzunare - când mi-am dat seama că n-aveam nici unul. Și mai tulburat, mi-am dat seama că greșisem Încăperea; eram În toaleta bărbătească. Cu o singură mișcare disperată, am măturat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
cineva. — Da, nu e asta camera 202? M-am dat Înapoi cu un pas ca să verific numărul de pe ușă. Cu o mișcare lină, bărbatul se strecură pe crăpătură și Închise ușa după el. Acum am observat că Își Îndesase un prosop la brâu. — Dora? repetă. Sunteți... surori? Tonul lui devenise mai moale, fără a părea, totuși, prietenos. Probabil că era curios ce vroiam să iau din cameră, sau măcar să afle ce-am văzut În cele câteva secunde neglijente, În care a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
pildă, sau Alf Kinkel, Horst Hauptstein chiar. Dar Karla Manetti? Acum nu mai știam ce să cred. Și nici ce să spun. Am schițat un gest binecunoscut, sperând că va știi cum să-mi interpreteze situația. Da, exact. Asta era prosopul meu. Renunțasem. — Scutiți-mă de circul ăsta, domnule Knisch. Vocea Inspectorului era mătăsoasă dar fermă, chiar puțin amuzată. M-am Îndreptat cu greu. Avea oare de gând să-mi explice la ce se referea? Altfel, nu știam dacă... — Văd că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]