2,992 matches
-
uitară de Nastasia Filippovna și că aceasta era amfitrioana seratei. Însă încetul cu încetul, aproape toți deodată, își amintiră că prințul i-a cerut mâna. Deci, lucrurile începură să pară de trei ori mai smintite și neobișnuite ca înainte. Profund uimit, Toțki strângea din umeri: mai că nu era singurul care rămăsese pe scaun, restul musafirilor se îngrămădeau împrejurul mesei. Mai târziu toți aveau să afirme că exact din momentul acesta Nastasia Filippovna și-a ieșit din minți. Continua să stea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
să-l uit. Dar... ce ai de... Rogojin părăsi brusc tabloul și o luă înainte. Desigur, aerul distrat și dispoziția deosebită, ciudat de irascibilă, descoperită pe neașteptate la Rogojin, puteau explica într-un fel această impetuozitate; însă prințul rămase totuși uimit de felul brusc în care se încheiase această discuție, pe care nu el o începuse, și că Rogojin nici măcar nu-i dăduse un răspuns. — Lev Nikolaevici, uite ce voiam de mult să te întreb: crezi sau nu în Dumnezeu? deschise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Doar tocmai aceasta îi fusese „ideea subită“. Ținuse morțiș să vadă „ochii de adineaori“, pentru ca să se convingă definitiv că îi va întâlni neapărat acolo, lângă această casă. Aceasta fusese dorința lui febrilă și atunci de ce era atât de strivit și uimit acum că într-adevăr îi văzuse? Ca și cum nu s-ar fi așteptat! Da, erau chiar ochii aceia (și că erau aceia acum nu mai exista nici o îndoială!), care de dimineață îl fulgeraseră din mulțime, când cobora din tren la gara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
așeză tăcut, aplecându-și puțin capul, părând foarte îngândurat. Se așeză și nepotul lui Lebedev care se ridicase ca să-l însoțească; acesta, deși nu-și pierduse capul și curajul, era, probabil, foarte contrariat. Ippolit era încruntat, trist și parcă foarte uimit. În tot cazul, în aceste clipe începu să tușească atât de tare, încât chiar își pătă batista cu sânge. Boxerul era aproape speriat. — Eh, Antip! strigă el cu amărăciune. Și doar ți-am spus atunci... cu trei zile în urmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
alt doctor; celălalt a greșit; da’ stai jos, de-abia te ții pe picioare! Delirezi... Ah, ce să ne facem acum cu el! se agita ea, așezându-l în fotoliu. O lacrimă îi luci pe obraz. Ippolit se opri aproape uimit, își ridică mâna, o întinse temător și atinse lacrima. Pe față îi apăru un zâmbet de copil. — Vă... începu el bucuros... Nu știți cât de mult vă... cu cât entuziasm mi-a vorbit despre dumneavoastră el, Kolea... îmi place entuziasmul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
că ea era? Și nu știu cine mai era cu ea. — O știu, am auzit de ea! continuă prințul Ș. Dar ce însemnau strigătele? Recunosc, pentru mine e o mare enigmă... pentru mine și pentru alții. Vorbele prințului Ș. îl arătau extrem de uimit. — Spunea de niște polițe ale lui Evgheni Pavlovici, îi răspunse cu multă simplitate prințul, care, de la nu știu ce cămătar, au ajuns pe mâinile lui Rogojin, la rugămintea ei, și că Rogojin nu-l va grăbi pe Evgheni Pavlovici. Am auzit, am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
acum prințul Ș. nu mai râdea, ci îl asculta nedumerit pe prinț. Alexandra Ivanovna, care de mult voia să facă o observație, se răzgândi, de parcă ar fi oprit-o un gând deosebit. Însă Evgheni Pavlovici îl privea pe prinț absolut uimit, de data aceasta fără cea mai mică umbră de ironie. — De ce te miri atât de tare de el, domnul meu? intră pe neașteptate în discuție Lizaveta Prokofievna. Îl crezi mai prost decât dumneata, pentru că judecă altfel? Nu, nu la asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Pavlovici, cică, acum vreo lună și ceva ar fi avut o explicație cu Aglaia și că ar fi fost refuzat pe față. — Nu se poate! strigă prințul cu ardoare. — Nu cumva știi ceva? Vezi, dragul meu, spuse generalul și tresări uimit, încremenind în loc, de parcă ar fi prins rădăcini, poate că nu trebuia și nu-i frumos din partea mea că am lăsat să-mi scape vorbele de mai înainte, dar asta s-a întâmplat numai pentru că tu... că tu... pot zice, ești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
e bine? Dacă nu-i bine (lucru neîndoielnic), atunci în ce fel nu e bine? Și dacă, poate, e bine (lucru posibil și el), atunci, iarăși, în ce fel e bine?“. Însuși capul familiei, Ivan Feodorovici, a fost, se înțelege, uimit mai întâi, dar apoi a recunoscut subit că „zău, și lui i se năzărise tot timpul ceva de genul acesta, da-da, din când în când parcă i se năzărea așa din senin!“. Tăcuse imediat sub privirea amenințătoare a consoartei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
limanul, se bucură atât de mult de el, încât ajung imediat până-n pânzele albe. De unde vine asta? Vă mirați de Pavlișcev, puneți totul pe seama nebuniei sau bunătății lui, dar nu-i așa! Și nu doar dumneavoastră, ci întreaga Europă rămâne uimită, în asemenea cazuri, de temperamentul nostru rusesc. Dacă unul dintre ai noștri trece la catolicism, atunci negreșit ajunge iezuit, ba încă dintre cei mai subterani; dacă devine ateu, negreșit se apucă să ceară stârpirea credinței în Dumnezeu prin violență, adică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Arătați-i în viitor înnoirea întregii omeniri și învierea ei, care se vor înfăptui, poate, numai prin gândirea rusească, prin Dumnezeul și Hristosul rus și veți vedea ce uriaș puternic și drept, înțelept și blajin se va ridica în fața lumii uimite, uimite și speriate, pentru că ei nu se așteaptă de la noi decât la sabie, sabie și violență, pentru că, judecând după ei înșiși, nu-și pot închipui că am fi altceva decât niște barbari. Și asta până acum, și asta cu atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-i în viitor înnoirea întregii omeniri și învierea ei, care se vor înfăptui, poate, numai prin gândirea rusească, prin Dumnezeul și Hristosul rus și veți vedea ce uriaș puternic și drept, înțelept și blajin se va ridica în fața lumii uimite, uimite și speriate, pentru că ei nu se așteaptă de la noi decât la sabie, sabie și violență, pentru că, judecând după ei înșiși, nu-și pot închipui că am fi altceva decât niște barbari. Și asta până acum, și asta cu atât mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
afișa zâmbetul fals, uitându-se la ceilalți ca să vadă cum vor reacționa. De altfel, toate acestea și „tot scandalul“ s-ar fi putut rezolva în chipul cel mai obișnuit și mai firesc, poate chiar peste numai câteva clipe; deși extrem de uimit, Ivan Feodorovici era primul care își dăduse seama de ce se întâmplă și încercase de câteva ori să-l oprească pe prinț; neavând succes, își făcea acum loc spre el cu niște scopuri ferme și precise. Încă un minut și, dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
prea devreme (se pare că am venit într-adevăr devreme), dar, de îndată ce mi-am ocupat locul lângă Aglaia Ivanovna, văd că apar Gavrila Ardalionovici și Varvara Ardalionovna, la braț, parcă se plimbă. Mi se pare că amândoi au fost foarte uimiți întâlnindu-mă acolo. Nu se așteptau la asta, chiar s-au fâstâcit. Aglaia Ivanovna a roșit și, dacă vreți să mă credeți, chiar s-a pierdut puțin, poate pentru că eu eram acolo sau pur și simplu văzându-l pe Gavrila
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ce mi-a spus, mi-am dat seama că numai cine nu vrea nu-l poate înșela și că el e în stare să ierte pe oricine. Tocmai pentru asta l-am îndrăgit... Aglaia se opri pentru o clipă, parcă uimită, parcă nevenindu-i nici ei să creadă că rostise un asemenea cuvânt; dar în același timp în privirea ei străluci o mândrie aproape nemărginită; parcă acum i-ar fi fost indiferent dacă până și „femeia aceasta“ ar fi râs de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
spune-mi de la bun început, ca să știu: ai vrut s-o omori cu cuțitul înaintea nunții mele, înainte de a ajunge la altar, chiar în pridvorul bisericii? Ai vrut sau nu? Nu știu dacă am vrut sau nu... răspunse sec Rogojin, uimit parcă întrucâtva de întrebare și neînțelegând-o. — N-ai avut niciodată cuțitul la tine când veneai la Pavlovsk? Niciodată nu l-am avut. Despre cuțitul acela, Lev Nikolaevici, adăugă el după un moment de tăcere, nu-ți pot spune decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ai iubit cu adevărat, Scribonia, pe mine, sau pe el? Livia se apleacă îngrijorată asupra lui. — Ce ai? Te doare ceva? Scutură din cap. Încearcă să i răspundă, dar cuvintele nu prind contur, înecate într-un gâlgâit de plâns. Din ce în ce mai uimită, Livia îl apucă cu putere de braț. — Și tu simți pericolul, nu? Aprobă în tăcere. Ce altceva ar putea face? A sosit momentul, își zice Livia mulțumită. Inspiră cu putere. Acum ori niciodată. Se smiorcăie cu glas stins: Dacă nu
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
Livia. Principele cască brusc ochii la ea, suspicios. — Tu, Imperator Octavianus Caesar Augustus, rostește femeia cu patos, nu numai că nu trebuie să comiți nedreptăți, dar nici măcar să lași impresia că le comiți. Bătrânul îi aruncă din nou o privire uimită. Nu se aștepta la astfel de vorbe din partea ei. O vede răsucind între degete, cu un aer pre ocupat, colierul greu de aur care desenează un opt pe pieptul ei. Pare cu adevărat îngrijorată. Își suge buzele, perplex. Poți să
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
și dacă mai e ne voie plătește din caseta mea personală. Ianuarius își înghite suspinul. — Iar pentru spectacolul de circ, transmite-le lui Dolabella și Maluginensis ca pe lângă suma alocată de la tezaur să mai scoată și ei ceva! — Cui? suflă uimit Ianuarius. Nu sunt ei consulii desemnați? se zbârlește împăratul la el. Își ia seama și reia un pic mai molcom: — Tot trebuie să-și sărbătorească preluarea funcției la 1 ia nuarie... Clipește vesel din ochi: — O s-o facă un pic
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
semn să vină la el. Se sprijină de brațul lui ca să ajungă înapoi la scaun. Dă pe spate o meșă de păr năclăită de sudoare și murmură ostenit: — Am nevoie de un curier... — Un sclav mesager, stăpâne? se interesează din ce în ce mai uimit libertul. Pentru astfel de treburi se folosesc soldații din garda preto riană. Este deci ceva personal. — Să plece chiar în seara asta... Îl îneacă tusa. Morfăie hârșâit: — ... cu o scrisoare urgentă pentru Sulpicius Quirinius... N-am greșit! jubilează Parthenicus în timp ce
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
dau seama cum s-o fac să înțeleagă diferența dintre comportamentul intim și cel public, îi mărturisește tot în șoaptă. Rex se scarpină încurcat în creștet. Dintr odată îi vine o idee: — Arată-i o păpușă. — O păpușă? repetă Occia uimită. La ce i-ar folosi? — Anatomie... ăă... și altele..., murmură stânjenit bărbatul. Vestala Mamă prinde ideea și se luminează la chip. Cu mâna ei osoasă și slăbănoagă îi dă o palmă zdravănă în spinare drept mulțumire. Se întoarce apoi către
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
pără sire, începe să prindă iarăși viață. Cuvintele îi sunt însoțite de râsete un pic forțate. După un moment de tăcere, glasul Antoniei se înalță calm și egal: — Eu am venit să-mi ascult fiul și fiica. — Pe Germanicus!? exclamă uimit Piso. Toată lumea știe că tânărul lucrează de mult la o tragedie, dar n-a citit nimic din ea până acum. Nu s-a întors încă din campanie, răspunde în locul ei Agrip pina. Își mângâie pântecul rotunjor. — Eu am venit un
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
și platforme suspendate. În urma lui, tânărul zăbovește, privind în jur. I s-a trezit din nou curiozitatea. Hai odată! se impacientează instructorul. — Ce sunt astea? — Aici, în subsol, sunt depozitate mecanismele care funcțio nează prin asamblare... — Cum adică asamblare...? înalță uimit tânărul ochii spre el. — Sunt ridicate și duse pe nesimțite în amfiteatru, fără să se vadă. — La ce folosesc? — Pentru cuștile cu animale și alte metamorfoze... — Metamorfoze? — Decoruri! pufnește iritat Rufus. Coboară tonul: — Și nu numai... Germanul își răsfrânge buza
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
bir cu fugiții înaintea morții, co mentează sarcastic gladiatorul. — Moartea nu pune punct vieții, ci doar o întrerupe. Instructorul se scarpină nedumerit în creștet. Păi tot morți suntem, se strâmbă Ganymedes. — Da, dar ne vom întoarce. — Unde? face Rufus din ce în ce mai uimit. Când? șoptește băiatul alb la față. — Ție ți-e teamă că învie mortul și vine să te ia la bătaie, nu? îl ia peste picior mai vârstnicul său tovarăș. Copilul tace mâlc. Numai pumnii și-i strânge convulsiv. Ceilalți trei
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
el și se fac amândoi nevăzuți. Pusio e primul care rupe tăcerea. — E normal ca cel care a greșit să plătească. Dar nenorocitul de spectator cu ce se face vinovat, de e obligat să privească o asemenea oroare? Rufus înalță uimit privirea spre el. — Nenorocitul de spectator? îngână în batjocoră. Dar toți cei de aici au venit de bunăvoie, nu i-a adus nimeni cu sila. Continuă îndârjit: — Sunt unii care n-ar rata în ruptul capului un asemenea spectacol. Decât
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]