6,679 matches
-
gata, gata să rupă încleștările celor patru bărbați. Veniră în sprijinul lor și câțiva lucrători de miliție, care reușiră să o imobilizeze, ținând-o de ambele brațe cu strășnicie. Ea însă se zbuciuma în continuare cu aceeași forță nestăvilită, plângând, urlând ca o fiară, strigând fără încetare numele copilului ei: Răducule, dragul mamei, puiul mamei, ce ți-au făcut? Vino la mama ta, nu ți-e milă de lacrimile ei? Când înțelese că băiețelul ei este mort, începu să țipe și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1550_a_2848]
-
nunților tărănești, zicậndu-mi: “Cậtă vreme există dragoste, nu voi uita acele nopți!” Și cật era el de viu, și cật era ea de moartă, nu știu. Un lucru știu sigur că mie îmi venea sănnebunesc, să țip, să strig, să urlu de durere. Ce înspăimậntător lucru să știi că, orice s-ar întậmpla, și după moarte, o femeie continuă să trăiască! O simțeam pretutindeni, în mirosul proaspăt al lenjeriei fine imprimate cu rosu, simbol al dargostei veșnice, în căldura emanată de
Yon by Luminita Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91711_a_92875]
-
cu vitrine curbate, pe care mama mea plătise un amar de bani și chinuise cu acul ca să-l plătească în zeci de rate și așteptau grăbiți să plec, să-l poată vinde cu doi lei. Dac-aș fi putut să urlu, aș fi urlat ca lupii, dar nu eram în pădure, ci în casa părintească, cea care adăpostise visele copilăriei mele, poveștile scrise și nescrise, nopțile dormite și nedormite, lungul șir de morți, dar pentru ei nu conta... Păreau mai degrabă
Yon by Luminita Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91711_a_92875]
-
pe care mama mea plătise un amar de bani și chinuise cu acul ca să-l plătească în zeci de rate și așteptau grăbiți să plec, să-l poată vinde cu doi lei. Dac-aș fi putut să urlu, aș fi urlat ca lupii, dar nu eram în pădure, ci în casa părintească, cea care adăpostise visele copilăriei mele, poveștile scrise și nescrise, nopțile dormite și nedormite, lungul șir de morți, dar pentru ei nu conta... Păreau mai degrabă niște jucători de
Yon by Luminita Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91711_a_92875]
-
conducă pe jos acasă, dar era prea departe. La vreo patruzeci de străzi distanță. Nu mai suntem în Kansas, Toto, am spus. —În regulă, o să luăm un taxi. Te las acasă. Pe bancheta din spate, ascultându-l pe șofer cum urla în rusește la telefonul mobil, eu și Aidan am rămas tăcuți. I-am aruncat o privire rapidă, în timp ce luminile și umbrele ascuțite ale orașului îi alunecau pe chip, astfel că era imposibil să îi vezi expresia. M-am întrebat ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
mama ta o să-mi scuipe în supă. Totul o să fie bine. (Mi-a strâns degetele în ale lui.) O să te adore. O să vezi. Mama lui, Diane, ne-a luat de la aeroport și, în loc să arunce cu pietre în mine și să urle „Spărgătoare de cămine!“, m-a îmbrățișat și mi-a spus: —Bun venit la Boston. Era minunată - puțin împrăștiată, conducând imprudent și sporovăind întruna. În sfârșit, am ajuns într-un cartier de suburbie care nu se deosebea prea mult de al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
ca să văd dacă sunt alergică. Nu vreau să mi se umfle fața ca un arici de mare în ziua nunții mele. S-a oprit locului și și-a ciulit urechea. — Ce e cu gălăgia asta? Într-un apartament învecinat cineva urla din toți rărunchii: —GoooooooooaaaaaaldfinGAH! —E Ornesto. Exersează. —Ce exersează? Cum să bage lumea în sperieți? —Canto. Ia cursuri. Profesoara lui spune că are talent. —Eeee un ooom, un ooom cu FARUL lui Midas! — Face des chestia asta? — În majoritatea nopților
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
intersecția dintre strada 10 și strada 45. Conform site-ului, era o slujbă duminica de la ora două. M-am uitat la ceas: trei fără un sfert; tocmai o pierdusem pe cea de săptămâna asta. Nu, nu, nu! Îmi venea să urlu de ciudă, numai că asta i-ar fi dat de veste lui Ornesto că sunt acasă și ar fi coborât să mă bată la cap. Oricum, mi-am spus, respirând adânc și încercând să mă calmez, o să mă duc săptămâna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
puteam să ajung la el și, chiar dacă aș fi putut, era prea greu ca să-l pot urni. Va trebui să mă ajute Ornesto să-l dau jos. Știam că e acasă pentru că, de zece minute, tot cânta Diamonds are Forever, urlând din toți rărunchii. Mi-a deschis purtând pantaloni scurți de blugi cu lame aurii și șlapi înflorați. Arăți minunat, am zis. —Intră, m-a invitat. Hai să cântăm un cântecel. Am clătinat din cap. Am nevoie de un bărbat. Ornesto
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
și răcneau că e devreme și că au de gând să joace Scrabble până în zori. Până și Leon cel scund și dichisit își lăsa capul pe spate și striga la nori. Erau toți într-o stare de frenezie, porniți să urle la lună și să trăiască fiecare clipă din plin. I-am băgat în sperieți, am zis cu voce tare. Aidan, i-am băgat în sperieți. Și deodată mi s-a părut amuzant - și o alinare. Eu și el eram complici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
momentul de față ne este imposibil să confirmăm data întâlnirii. Veți fi contactată cu aproximativ două săptămâni înainte de data respectivă. Vă mulțumim pentru interesul față de Neris Hemming. Amuțită de necaz, am rămas cu privirea pierdută în monitor. Îmi venea să urlu, dar n-avea să ajute la nimic. — Hai să facem ceva sâmbătă seară, a propus Jacqui. —Cum? Nu ți-ai programat nici o partidă de pocher în doi? —Încetează. A chicotit. Tocmai ai chicotit. —Ba nu. —Ba da, Jacqui. S-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
obsesia mea și spunea: —Ascuțită, zău? Asta e ceva nou. Îmi și rupsesem un os acum cam vreun an și jumătate; scotocisem prin dulapuri căutând ceva și mă întorsesem prea brusc, îmi izbisem degetul de un sertar și începusem să urlu ca în gură de șarpe: —Ooh, Iisuse, oh, Doamne. Oh, degetul meu, doare îngrozitor. Stai jos, îmi zisese Aidan. Arată-mi. Care e? Mi-a luat degetul și - știu că o să sune puțin ciudat - l-a ținut în gură. Mama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
Dee consulta febril almanahurile și publicațiile. — Pe Sângele Domnului, pe Numele Domnului, cum am putut fi atât de prost? Îi insulta pe Nuñez și pe Spenser. — Așa-i că trebuie să mă gândesc eu la toate? Cosmograf de cizmă, a urlat el livid către Nuñez. Și apoi: Amanasiel, Zorobabel, a strigat. Iar Nuñez a fost lovit ca de un berbece invizibil În stomac, s-a dat Înapoi câțiva pași, palid, și s-a lungit cu fața-n jos. — Imbecilule, i-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
acum de nerecunoscut, o putreziciune, o variolă, un indicibil neant, un imn Închinat repugnanței, mă voi Întoarce În celulă cum se Întorc mulți dintre fugarii ce au avut curajul să se desfigureze ca să nu mai fie prinși din nou. Ah, urlu eu Înfrânt și, după spusa naratorului, un cuvânt iese de pe buzele mele corupte, un suspin, un strigăt de speranță: Mântuire! Dar mântuire de ce anume, bătrâne Rocambole, știai bine că nu trebuia să Încerci să fii un protagonist! Ai fost pedepsit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
În jurul Pendulului, reușind ca prin minune să se miște fără să-i Întretaie acestuia traiectoria, Învârtindu-se tot mai repede, Își aruncaseră beretele, lăsând să le fluture pletele lungi, negre, iar capetele lor păreau că-și iau zborul de pe gâturi. Urlau, ca În seara aceea la Rio, houu houu houuuuu... Formele albe Începeau să se lămurească, una dintre ele căpătase o vagă asemănare omenească, cealaltă nu era Încă decât un phalus, o ampulă, un alambic, iar cea de-a treia era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
reziste și se adresa ultimei forme, care acum căpătase și ea trăsături antropomorfe. „Saint-Germain, Saint-Germain, tu ești? Ce știi?“ Iar forma aceea Începuse să fredoneze o melodie. Madame Olcott le impusese muzicanților să-și tempereze vacarmul, În timp ce dansatorii nu mai urlau, dar continuau să pirueteze din ce În ce mai frânți de oboseală. Forma cânta: „Gentle love this hour befriends me...“ „Ești tu, te recunosc“, zicea Îmbietoare Madame Olcott. „Vorbește, spune-ne unde, ce...“ Iar forma: „Il était nuit... La tête couverte du voil de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
În el căzu sufocându-se și medium-ul, rămânând jos mototol și nemișcat. Olcott, furioasă, se Întorsese către Theo, care rezista cu curaj: „Vorbește Kelley, mă auzi?“ Kelley nu mai vorbea. Încercase să iasă din trupul medium-ului, care acum urla de parcă cineva Îi smulgea viscerele și Încerca să-și ia Înapoi ceea ce produsese, dând din mâini În gol. „Kelley, Urechi-tăiate, nu trișa Încă o dată“, striga Olcott. Dar Kelley, nereușind să se separe de medium, Încerca să-l sufoce. Devenise un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
pumnalul care-i atârna pe piept: eu acum Îl vedeam din spate, n-am Înțeles imediat ce se petrecuse, dar am văzut-o pe Lorenza lunecând la picioarele lui Belbo cu fața ca de ceară, iar Pierre ridica În sus lama urlând: „Enfin, le sacrifice humain! Și apoi, Întorcându-se către naos, În gura mare: „I’a Cthulhu! Fa S’ha-t’n!“ Ca la un semn, mulțimea ce umplea naosul se urnise, iar unii cădeau răsturnați, alții amenințau să răstoarne mașina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
un citat semnificativ. Când se făcuse liniște, Terzi vorbise cu o voce răgușită, care abia se auzea. Zisese: „Cetățeni, prieteni. După atâtea sacrificii grele... iată-ne aici. Glorie celor căzuți pentru libertate“. Atât. Și dispăruse Înăuntru. În vremea asta mulțimea urla, partizanii Înălțau pistoalele-mitralieră, puștile Sten, flintele, vechile puști nouăzeci și unu și trăgeau salve de sărbătoare, cartușele goale căzând peste tot, și copiii vârându-se printre picioarele ostașilor și ale civililor, pentru că o colecție ca aia n-aveau să mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
pahare de caffè-latte și roți cu anvelope late cu jante cromate. Arătau de parcă ar fi putut urca pe Everest cu ușurință. Așa cum arăta și instructoarea de Buggycise, o tipă încruntată, îmbrăcată într-un costum de sport superspecializat și care își urla ordinele într-un microfon. Buggycise-ul i se părea muncă grea lui Alice. Îi părea rău de mamele în cauză, dar și mai rău de copiii care stăteau țintuiți în chingi în cărucioare și erau obligați să fie martorii eforturilor gâfâite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
în chingi în cărucioare și erau obligați să fie martorii eforturilor gâfâite ale părinților. Unii dintre copii plângeau, ca o reacție firească la ceea ce părea a fi, la vârsta și din perspectiva lor, o imagine terifiantă. Iar cei care nu urlau deja, invariabil ajungeau înlăcrimați în punctul în care mamele se apucau bine de mânerele cărucioarelor și începeau să alerge în mare viteză pe aleea centrală a parcului. Alice era cutremurată. În mod sigur, nașterea era un eveniment traumatizant. Nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
-i povestească totul lui Hugo. În exact aceeași clipă, în birourile J. Bond, Agent(ție Imobiliară) Special(ă), 007 Islington High Street, se deschideau sticlele de șampanie. Ca de fiecare dată la ocazii triumfale, tema muzicală a seriei James Bond urla prin boxele companiei. —Felicitări, bătrâne! Toby, de la Închirieri, a ridicat un pahar de plastic cu șampanie călduță în direcția lui Hugo. —Superagentul de vânzări triumfă încă o dată! Deci înțeleg că Astonul rămâne la tine. Gluma tradițională a biroului era că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Neil de subliniere a propriei importanțe. Hugo i-a zâmbit șefului. Ceea ce avea să-i anunțe trebuia să-i zgândăre propria importanță exact acolo unde îl durea mai tare. —Te-am sunat pe mobil de vreo patru sute de ori, a urlat Neil. N-ai răspuns nici o dată. —N-am putut. N-am avut semnal. Dacă-ți amintești, am fost să vând casa-vagon, a rostit Hugo cu gura plină cu o îmbucătură savuroasă din sendvișul cu șuncă și roșii. Hugo simțea o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
de făcut. Erau puternici și ocupați și trebuiau să se ducă în multe locuri. Dacă, așa cum se părea că se intenționa, Carinthia avea să devină o astfel de persoană, atunci era cazul să înceapă să-și revizuiască atitudinea. AU!!! a urlat Amanda când un alt spasm de proporții cataclismice i-a sfâșiat pelvisul. Era ca și când ar fi avut cel mai groaznic ciclu menstrual din lume sau, mai curând, ca și când toate ciclurile pe care le avusese în viața ei i-ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
patru, a mugit Amanda cuprinsă de un nou spasm. Dac-ai vrea să te deranjezi să te uiți. Una s-a uitat la ceas. — Eu uitat acum treizeci de secunde. Apoi s-a îndreptat către ușă. — Unde te duci? a urlat Amanda întinzându-se către ea într-un gest vag preventiv care aproape c-a făcut-o să cadă din pat. Și cu nenorocita mea de cezariană cum rămâne? Una și-a pus brațele curate pe piept. — Doctorul spus că cezariana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]