4,039 matches
-
Dar, cu toate că conul Alecu făcea sforțări desperate ca să-l sucească, șuru bul nu se mișca deloc. Și atunci conchise: — ...se învârtește într-un mod imperceptibil! Cu o vorbă de spirit conul Alecu a scăpat de rușine. La franceză un foarte cult și distins profesor, Antonin Roques, căruia însă elevii îi făceau tot felul de zile amare fiindcă era străin. în bucurești 55 11. Alexandru Borănescu a fost și el director al Colegiului Sf. Sava (cf. Mihai Popescu, Colegiul Național Sf. Sava
Bucureştii de altădată Volumul I 1871-1877 by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1327_a_2710]
-
putea să atingă o fibră din inima românilor și să-i facă să se uite cu mai multă iubire, cu mai mult dor la Teatrul Național, simbol de cultură, de poleire și de mărire, pentru o națiune mare, poleită și cultă. Presa, care este lumina conducătoare a popoarelor, scutul cel mai putinte al instituțiunilor naționale, presa să-și îndrepte privirea mai afabilă, mai benevolă, mai frățească la această amară încercare; un cuvânt de încurajare, un strigăt de deșteptare și Teatrul Național
Bucureştii de altădată Volumul I 1871-1877 by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1327_a_2710]
-
a moșiei Colentina care aparținuse fostului domnitor Grigore Ghica, pe malul lacului Tei, lac aflat în continuarea lacurilor Herăstrău și Floreasca din nordul orașului, despărțit astăzi de acestea printr-un pod aflat pe Calea Floreasca. 253. Dorul, culegeri de versuri culte, cântece lăutărești, versuri populare etc., tipărite în ediții ieftine începând de la mijlocul secolului al XIX-lea. Ediția a XI-a, din 1871, pe care am consultat-o (Dorul, „culegere de cânturi naționale și populare, vechi și nouă, aranjată din nou
Bucureştii de altădată Volumul I 1871-1877 by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1327_a_2710]
-
însă nu a denunțat „unele persoane oficiale române” care au fost implicate în contrabanda cu valută. Dorința de revenire în țară era stimulată de o mamă bătrână și... iubirea de neam. - Stănescu, avocat din București, ofițer dezertor, caracterizat drept „om cult și inteligent”, avea o situație materială mizeră, însă s-a arătat dispus să ajute cauza românească contra reabilitării și a unei remunerații lunare. - Romulus Popescu, fost agent al maiorului Palle din serviciul de informații ungar, apreciat ca un „agent foarte
Istoria serviciilor de informaţii-contrainformaţii româneşti în perioada 1919-1945 by Alin SPÂNU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101011_a_102303]
-
artistic. Sunt analizate nuvelele, romanele și piesele de teatru, scriitorul fiind definit drept cel mai reprezentativ pentru realismul etic ardelean. Un loc aparte este rezervat preocupărilor folclorice, fiind comentată cu o atenție deosebită povestea Zâna Zorilor, o reușită a basmului cult românesc. În alte capitole este abordată biografia lui Slavici, cu citate copioase din evocările consacrate acestuia, procedeu utilizat și în abordarea cu delicate implicații a activității sale de gazetar în timpul primului război mondial, care i-a adus condamnarea la închisoare
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288002_a_289331]
-
de poezie germană contemporană din România (Herz der Heimat, 1935), împreună cu Harald Krasser. În domeniul traducerilor din literatura română, R. se concentrează asupra poeziei. A alcătuit, printre altele, antologia Aus grünen Wäldern weht der Wind (1941), conținând poezie populară și cultă românească în traduceri aparținând lui Arnold Roth, Hans Diplich și lui însuși. Trei poeți din secolul al XIX-lea l-au atras cu precădere: Grigore Alexandrescu, Vasile Alecsandri și Mihai Eminescu. Traducerile din lirica eminesciană nu sunt prea numeroase, însă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289389_a_290718]
-
LEGENDĂ, specie a epicii populare, în proză, de mică întindere, care explică, utilizând de obicei miraculosul, cauzele unor fenomene ale naturii înconjurătoare sau evocă, din aceeași perspectivă, făpturi supranaturale, evenimente și personaje biblice și istorice. Termenul folosit astăzi în limbajul cult, provenit din latinescul legenda „narațiune”, a avut inițial o accepție restrânsă, referindu-se doar la prezentarea sfinților. Cu timpul și-a lărgit sensul, incluzând în sfera lui toate categoriile amintite. Pentru l. istorică cu caracter local se mai folosește cuvântul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287772_a_289101]
-
ale munților, ale nopții, ale văzduhului), de metamorfozări (pricolici, strigoi ș.a.) și de alte apariții miraculoase. L. religioasă grupează vechile istorisiri legate de personajele biblice, de sărbătorile creștine, de practicile sau de obiceiurile liturgice. Ea a suferit o puternică influență cultă, pe calea manuscriselor cu caracter religios traduse la noi (legende religioase apocrife). Motivele biblice au fost asimilate și prelucrate de popor într-o manieră proprie, mai liberă. Ultima categorie tematică a l. tratează subiecte privitoare la personalități (domnitori, haiduci, capi
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287772_a_289101]
-
balade ca Soarele și luna, Meșterul Manole, Voica ș.a. Primele colecții românești de l. apar spre sfârșitul secolului al XIX-lea, importante fiind cele alcătuite de S. Fl. Marian, C. Rădulescu-Codin, Dumitru Furtună, Simion T. Kirileanu. Intrată în circuitul literaturii culte odată cu scrierile lui Varlaam, Dosoftei, Miron Costin, Ion Neculce, l. a cunoscut o valorificare deosebită la scriitorii secolului al XIX-lea, îndeosebi la Vasile Alecsandri, Dimitrie Bolintineanu și George Coșbuc. Într-o prelucrare modernă, în care capătă valori simbolice noi
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287772_a_289101]
-
Mihai Eminescu în Epigonii. G. Călinescu îi dedică un portret memorabil: „Între lirismul de iatac al lui Alecsandri și nemișcarea lunatică a lui Eminescu, Sihleanu ar fi adus, de trăia mai mult, un temperament sangvin, furtunos, de fiu de boier cult trăind între salon și sălbăticia de la moșie, biciuit de turburea ereditate pe jumătate aristocratică, pe jumătate câmpenească. Complexitatea bărbatului rafinat și barbar totdeodată, pe care se va încerca s-o înfăptuiască Macedonski mai târziu, o găsim la Sihleanu nefabricată. Instinctul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289667_a_290996]
-
în cerul gurii "(răutate); "este roșu de furie " (mânios); "s-a înroșit până în vârful urechilor"(rușine, pudoare); "vede stele verzi"(lovit); "ochii verzi, niciodată să nu-i crezi "(minciună). Simbolurile cromatice au pătruns și în arta poetică populară, în poezia cultă (Mihai Eminescu, George Bacovia, Ion Minulescu) și în cea universală: "Verde crud, verde crud... Mugur alb și roz și pur, Vis de-albastru și azur, Te mai văd, te mai aud!" (G. Bacovia Note de primăvară) "Cum e divin albastrul
CULOAREA SENS ŞI SENSIBILITATE by ANGELA VASILACHE () [Corola-publishinghouse/Science/263_a_496]
-
patru ani), este limpede că versurile În discuție nu Îi aparțin lui Avram Iancu. De altfel, ele nu Îi aparțineau Întru totul nici celui care le publicase pentru prima oară, În Foaie literară, deoarece poezia era, În fapt, o prelucrare cultă după câteva motive folclorice, unele destul de vechi. Demn de relevat mai este și faptul că În varianta din 1838 versurilor le lipsește complet conotația naționalistă, ele limitându-se, În mod strict, la conținutul erotic. Strofa finală din versiunea lui Enea
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
ca și pe un individ, ca să asuprească, să supună, să mănânce pe cei debili, cum mâncă peștii cei mari pe cei mici. Comună este această debilitate umană, În mai mare sau mai mică măsură, tuturor națiunilor. Cultura și celor mai culte națiuni nu este acea cultură adevărată care este Întemeiată pe dreptate, ci, mult-puțin, numai o spoială, un rafinament. Ma poate la nici o națiune nu se află această debilitate umană În mai mare măsură ca la seminția ungurească față cu colocuitoarele
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
pentru a-i caracteriza pe români rămânea același. În Evul Mediu, stereotipiile etnice se fixau fie la nivelul creației folclorice, orale putând fi regăsite, de exemplu, În primele culegeri de proverbe populare publicate de intelectualii maghiari -, fie la nivelul creației culte, Îndeosebi În scrierile istoriografice (de exemplu la Anonymus XE "Anonymus" , În secolul al XIII-lea, sau la Szamosközy XE "Szamosközy" , În secolul al XVII-lea), precum și În culegerile de legi (Tripartitum, codificat de Werbőczy, În 1517, Îi stigmatizează pe țăranii
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
mod cât se poate de clar lumea personajelor sale În „cei buni” și „cei răi”. În schimb, Jókai manifestă o atitudine mai nuanțată și o certă simpatie față de români atunci când construiește, printre primii În cultura maghiară, imaginea unei elite românești, cultă, conștientă de sine, cu idealuri proprii și năzuințe superioare, dintre care cea mai importantă o reprezintă emanciparea națională și socială a propriei etnii. Această elită formează o altă categorie În tipologia participanților la revoluție, privită cu mai multă Înțelegere și
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
politică etc. - etnonimul „francez” apare În mai multe forme, În mod cu totul inconsecvent, la același autor, iar uneori chiar În aceeași propoziție Întâlnindu-se alternanța diferitelor variante. Este o situație caracteristică acestei epoci de căutări În planul expresiei lingvistice culte, de formare a unei limbi literare moderne. Câteva forme sunt vehiculate mai des, fără a se putea afirma că există un clasament al frecvenței acestora, ele fiind folosite mai curând la Întâmplare: (1) franțoz, care pare să fie cel mai
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
a procesului de uniformizare a unei limbi literare unitare; aceeași situație o prezintă forma (3) franțez, a cărei origine poate fi pusă, pe lângă derivarea direct din franceză, În legătură cu italianul francese, ca și În cazul lui (4) francez. Toate aceste forme culte, rezultate din procesul de Îmbogățire a limbii prin Împrumuturi străine, nu reușesc totuși să disloce forma tradițională, preluată din limba populară: (5) frânc. Menținerea sa În limba literară din Transilvania, Într-o pondere cel puțin egală, dacă nu chiar superioară
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
latinizante În ortografie chirilică, situație În care „franc” devine „frânc”. „Frânc” este un cuvânt vechi În limba română și prezența sa În toponimie și onomastică Îi dovedește clar circulația populară, chiar dacă atestările scrise pot conduce, În paralel, și spre origini culte, cărturărești. Apare În documente slavone din Moldova și Muntenia Încă Înainte de 1521, Îndeosebi ca antroponim: „anume Frâncu”, la 1468, „Frâncul cu fiii săi”, În 1504, „popa Frâncul”, În 1505. Cu sensul de etnonim Îl definește Miron Costin XE "Costin" (aprox.
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
În mentalitatea țărănească de la Începutul epocii moderne. Trebuie precizat Încă o dată faptul că este vorba despre semantica unui termen uzual, de la nivelul limbii comune, populare, cu circulație atestată În această zonă lingvistică, și nu de accepțiuni restrânse doar la palierul cult, cărturăresc. O primă accepțiune a etnonimului „frânc” este cea de „occidental romanic”. Ea nu se rezumă deci la francezi, deși Îi include În mod limpede și pe aceștia. Calitatea de „occidental” reiese din identificarea cu „european”, așa cum e prezentă Într-
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
Omu de lume séu sontice regule cuviinței, grației, mai alesului mod a vieței și a adeveratelor blândețe spre Întribuințarea tinerimei românești. Acum Întea pe limba daco-romană, Tipografia Dimitrie Davidovici, Viena, 1819. Ghibu, Onisifor, Contribuții la istoria poeziei noastre populare și culte, Monitorul Oficial, București, 1934. Goldiș, Vasile, Despre problema naționalităților, Editura Politică, Bucucurești, 1976. Gorove, István, Nemzetiség șNaționalitateț, s.n., Pesta, 1842. Griselini, Francesco, Încercare de istorie politică și naturală a Banatului Timișoarei, Editura Facla, Timișoara, 1984. Hitchins, Keith, „Alexandru Papiu Ilarian
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
159-166: „Religion, culture et folklore dans la civilisation rurale”; Carlo Ginzburg, Brânza și viermii. Universul unui morar din secolul al XVI-lea, Editura Nemira, București, 1997, pp. 7-22. Text reprodus În Onisifor Ghibu, Contribuții la istoria poeziei noastre populare și culte, Monitorul Oficial, București, 1934, pp. 22-23. Ibidem, pp. 20-21. Ibidem. Nicolae Pauleti XE "Pauleti" , Scrieri, ediție Îngrijită de Ioan Chindriș, Editura Minerva, București, 1980, p. 216. Onisifor Ghibu, op. cit., pp. 20-23. Ibidem, pp. 25-26. Major Györfy, „Floarea”, Foaie literară, I
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
o „Vendée a Țării Ardealului”, Îndreptată Împotriva maghiarilor; vezi Márczius Tizenötödike, I, 1848, nr. 187, p. 749. Preluând doar parțial acest clișeu, Jókai Mór XE "Jókai Mór" semnala, În schimb, printre primii În cultura maghiară, și existența unei elite românești, cultă și conștientă de sine, care În timpul revoluției s-a angajat În luptă cu scopul emancipării naționale și sociale a propriei etnii. Kőváry László XE "László" , op. cit., p. 112. Ibidem, p. 103. Ibidem. Pentru viața și opera lui Jókai Mór XE
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
la bază tot pe „franciscus”: Franț, Frențe, Fercu, Rențea, Freanță, Ferenț. Apud DA, tom. II, part. I, p. 166, sub voce „frânc”. După un secol și ceva Îl găsim pe „frânc” delimitat clar de italian, cel puțin la nivelul limbii culte, așa cum apare la Petru Maior XE "Maior" : „nici nemții, nici frâncii, nici italianii” (Istoria pentru Începutul românilor În Dachia, Buda XE "Buda" , 1812, p. 335). G. Mihăilă, loc. cit. și Al. Cioranescu, Diccionario Etimológico Rumano, Universidad de La Laguna, Tenerife, 1958-1966
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
Minea, Vlad Dracul și vremea sa, Iași, 1928 și P.P. Panaitescu XE "Panaitescu" , N. Stoicescu, „La participation des Roumains à la bataille de Varna (1444)”, Revue Roumaine d’Histoire, IV, 1965, nr. 2, pp. 221-231). Imaginea creată la nivelul tradiției culte, la fel ca și cea folclorică, subliniază caracterul specific, distinct, al poziției românești față de conflictele dintre turci și apuseni. Atitudinea de rezervă, atribuită lui Mircea la Nicopole, lui Vlad Dracul sau Iancu de Hunedoara la Varna și justificată de tradiția
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
p. 20. Al.I. Amzulescu, Cântecul epic eroic..., ed. cit., p. 434 (subiectul narativ nr. 62: „Sora și fratele”, În catalog la p. 104). O analiză a imaginii negative a celor două entități, prezentă În această epocă și la nivel cult, la Al. Duțu, „Imaginea neamțului și a turcului după asediul Vienei”, În volumul său Călătorii, imagini, constante, Editura Univers, București, 1985, pp. 102-117. La nivel popular, mi se pare ilustrativă atitudinea surprinsă de Nicolae Stoica de Hațeg XE "Stoica de
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]