2,334 matches
-
n-aș vrea să-l fac să sufere.“ „Bine, bine, fie“ - zice Wade Eliot rîzÎnd, Înțelegi - „dă-i stridii. N-o să moară din asta, dar bagă bine de seamă“ - a zis și m-a privit drept În ochi - „nu mă neliniștește prea tare ce mănîncă, ci mai ales ce bea. Bagă de seamă“ - zice - „să nu se-mbete. Nu vreau să-l trezesc din beție cînd ajunge aici“ - zice. „Bagă spaima-n el“ - zice - „că știu eu că ești În stare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2258_a_3583]
-
și dacă ți-ar fi cerut lămuriri tot n-ai fi avut de unde să-i dai, dar uite că drumul ăsta nu mai are de gând să intre În curtea morii (sau a Întreprinderii de industrie; până și asta te neliniștește, ambiguitatea asta: ori e moară, ori e industrie locală, ori o casă mai Încoace, ori două) și nici vreo lumină nu se zărește În capătul lui. Te oprești o secundă pentru a nu mai tulbura liniștea cu plescăitul noroiului sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2298_a_3623]
-
Moța către iubiții săi părinți: „Se trăgea cu mitraliera în obrazul lui Hristos! Puteam noi să stăm nepăsători? Nu-i o mare binefacere pentru viața viitoare să fi căzut în apărarea lui Hristos?” Orice faptă, orice jertfă zguduitoare înspăimântă și neliniștește pe nătâng până la legionarofobie. Dacă cei ce ne lovesc nu se pot înălța cu fapte, atunci să-i coborâm noi pe ei, legionarii, la micimea noastră, revărsând valuri de otravă. Să nu ne autodemobilizăm de la lupta noastră, de la crezul nostru
Vesnic osânditi by Petru C. Baciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/816_a_1587]
-
o dovedesc cele câteva relatări și fotografii rămase în urma lui, de departe cel mai vesel, mai chipeș, cel mai dinamic și în general cel mai cuceritor personaj dintre cei cinci frați și surori. Cunoscând intensitatea sentimentelor Tabithei, familia s-a neliniștit întrucâtva când Godfrey și-a anunțat logodna în vara lui 1940: dar în locul geloziei violente de care se temeau unii, între soră și viitoarea ei cumnată s-a înfiripat o prietenie caldă și plină de respect, iar cununia lui Godfrey
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
Înseamnă că m-am rătăcit. Scuzați-mă. Am șters-o. Dădu să iasă, dar se opri după doar câțiva pași. Se întoarse și văzu că Shirley încă se ocrotea cu cămașa de noapte, nesigură de intențiile lui. Mama se mișcă neliniștită pe scaun. — Domnișoară, spuse Kenneth, nu cumva știți unde e dormitorul meu? Shirley clătină din cap cu tristețe și spuse: Nu, îmi pare rău. — A! spuse Kenneth. Tăcu. Apoi zise: Iertați-mă. Am plecat. Shirley ezită în timp ce se decidea: Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
Da - erau câteva obiecte de prim-ajutor, își aminti, care mai erau probabil în camera unde fusese găsit cadavrul lui Henry. Nu-i trebuia decât un minut sau două ca să le ia, dar dintr-un motiv oarecare, perspectiva asta o neliniștea. Se pomeni tremurând în timp ce parcurgea coridoarele și urca la al doilea etaj al casei, avu presentimentul că începuse să retrăiască evenimentele nopții precedente, impresie întărită în clipa când dădu ultimul colț și auzi sunetul televizorului, pus pe știrile de la ora
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
cu el. Să lăsăm Mannlicher-ul În mașină, cu memsahib. Băiatul tău o să-ți care arma mai grea. Eu am tunul ăsta jerpelit. Acum, să vezi cum e cu bivolii. Păstrase detaliile astea până În ultimul moment pentru că nu voia să-l neliniștească pe Macomber. Când te atacă un bivol, o să se repeadă cu capul ridicat și Îndreptat Înainte. Umflătura dintre coarne Îl protejează de o lovitură-n creier. Singurul loc În care-l poți lovi este direct În nas. Mai poți să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
tău!” Ea se uită În ochii mei cu mirare de parcă m-ar fi văzut Întîia dată. - „SÎntem În iunie, Îmi spuse, mîine se Împlinesc șapte ani de cînd am murit. M-ai așteptat În după-amiaza acelei zile pînă tîrziu, erai neliniștit și Încă mă așteptai. La ora aceea cu gîndul la tine, dar nevrînd să-ți dau de știre În nici un fel, Închideam ochii asupra acestei lumi cu fruntea lipită de brațul mamei, deschizîndu-mi-i În altă lume, mult mai adevărată decît
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
de prezența fizică, nespus de apropiată a judecătorului. Își ridică brațele, vru să spună ceva ce nu mai spusese vreodată, dar cînd aproape să-i atingă umerii el se depărtă; ea rosti foarte Încet: „Ce tînăr sînteți... Vă iubesc! Se neliniști cîteva clipe, nu de cuvintele rostite, ci de efluviile ce le mînară la suprafață. Nu auzi nici un răspuns, ochii Îi deveniră mari, el stătea nemișcat, părea de data asta Învăluit În ceață. Era totuși real căci Îi simțea răsuflarea emoționată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
a-i alina dorința sau nostalgia. Valerius își înfundă fața în pătura ce păstra încă parfumul ei. Se trezi brusc și ascultă cu atenție. Auzi doar rumegatul vacilor în fundul grajdului și plânsul cucuvelelor afară. În locul acela era ceva care-l neliniștea. Nu îndrăzni să se miște, având tot mai clar senzația unei primejdii. Mai era cineva cu el în grajd, știa cu siguranță. Și totuși, câinele nu mârâise. Valerius întredeschise ochii. Era întuneric; razele lunii pătrundeau printr-o crăpătură a ușii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
omul care înainta șchiopătând, lacom de mâncare și de informații. Vitellius îl îndepărtă cu mâna pe hangiu și se duse să inspecteze cratițele, adulmecând, gustând sau înfulecând cu gura plină când o mâncare îi plăcea mai mult decât celelalte. Era neliniștit și privea lacom mâncărurile. Cuvintele lui Flavius Valens îi răsunau în minte, mai ales acela care părea înconjurat de o aură: imperator. Nu se gândise niciodată că ar fi putut ajunge împărat, dar acum și-o dorea. Pe măsură ce dorința creștea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
care l-ai văzut va distruge cu adevărat Roma. — După viziunea pe care am avut-o, știu cu siguranță că va trebui să lupt cu omul ăsta. Va trebui să-l distrug. Antonius rămase tăcut multă vreme. Părea atât de neliniștit și lipsit de apărare, încât lui Valerius i se făcu milă. — Mai spune-mi. Când viziunea a dispărut, mi-am dat seama că luptam în continuare... Alergam, îi înfruntam pe quazi... Simțeam că am o putere supraomenească, dar nu reușeam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
nu asta îl înspăimânta pe Vitellius. La urma urmei, acuzația de omor din partea unui zdrențăros, chiar dacă o fi fost priceput la vindecarea bolilor, nu avea nici o greutate dacă pe celălalt taler al balanței se afla el, imperator-ul. Altceva îl neliniștea la tânărul acela... ceva de neînțeles, teribil... Își aminti de scurta apariție a lui Ausper și petele acelea de vin, ce păreau pete de sânge, la picioarele lui... Își aminti cuvintele Velundei - gladiatorul... Orpheus... Nu era de-ajuns să urmeze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
să lupte. Dacă vei fi maestrul lui, Valerius va avea o șansă să nu moară în arenă. Numai dacă îi vei fi alături va ajunge un gladiator bun, poate chiar invincibil. Nu vreau să moară! Proculus nu răspunse. Antonius era neliniștit: — Numai tu, cu înțelepciunea ta, cu filosofia ta... Numai tu poți să-l înveți să folosească forța și violența. Numai tu poți să-l înveți cum să trezească și să-și domine latura sălbatică... să facă uz de ea cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
șa; se dădu un pas în lături când acesta îl refuză. Am căzut în capcană ca niște idioți, spuse Antonius apucând frâul. Veșmintele îi erau îmbibate de sânge. Se uită la Errius. — Acum înțeleg de ce calul tău era atât de neliniștit. El a simțit prezența dușmanilor, dar noi nu. Începură să coboare dealul. Errius ducea de frâu calul pe care era așezat prizonierul. — Vom trimite pe cineva din Legiunea a treisprezecea să aducă trupurile tovarășilor noștri, zise Antonius încruntat, clătinând din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
trecută, când mă întorceam acasă, aproape că... — Pe căldura asta chiar trebuie să vorbiți despre mizerie? interveni bucătarul-șef, ștergându-și fruntea cu cârpa cu care curăța cuțitul. Detest Roma și palatul ăsta plin de sclavi. Toată adunătura asta mă neliniștește, și pe zi ce trece zeii mi se par tot mai îndepărtați. Puse cuțitul pe masă. — Și apoi, în Germania eram doar noi... Acum trebuie să-mi bat capul ca să înțeleg sarcinile fiecăruia... Este un cofetar, dar face numai prăjituri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
unui adversar, izbucni Ursus, un rețiar plin de cicatrice, și-și ridică brațul păros într-un gest amenințător. Fac pe mine de frică... Mie mi-e teamă când nu știu ce mă așteaptă! protestă. — O să ne descurcăm, repetă Valerius, schimbând o privire neliniștită cu Marcus. Glasul crainicului se auzi din nou, și mai puternic. — Pe colinele de la Bedriacum se ivește puternica armată a lui Otho. — Ăștia suntem noi! exclamă Marcus. Gladiatorii simțiră platforma mișcându-se sub tălpile lor. Încet-încet, se îndreptară spre cerul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
sănătos, îl întrerupse Arrius. Simți ochii prietenului său ațintiți asupra lui. El condusese bătălia aceea despre care avea să vorbească lumea întreagă. — Ești sănătos și... — Nu, așteaptă! zise Antonius încruntat. Te cunosc destul de bine ca să-mi dau seama că te neliniștește ceva. Ce s-a întâmplat? Am zăcut atâtea zile... Ce s-a întâmplat între timp? — Trebuie să-ți vorbesc. Soldații din jur nu pierdeau nici un cuvânt din discuția celor doi. Îl văzură pe Antonius Primus, generalul lor iubit, urmându-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
seama că era prins în ghearele unui împărat avid și inept. Uita că puternica armată a lui Antonius Primus ajunsese la porțile orașului. Își dădu seama că chipurile arbitrilor, inspectorilor și medicilor care mergeau în fața purtătorilor frunzelor de palmier erau neliniștite, înspăimântate chiar; expresiile lor sumbre contrastau cu atmosfera de sărbătoare. La fel de încruntați erau atleții care practicau pugilatul sau pankration și gladiatorii ce veneau în urma lor cu capul descoperit; coifurile lor aurii sau argintii, împodobite cu pene colorate, erau duse de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
de sub pământ. Își dori ca acea minune să se împlinească și ca un demon să-i călăuzească mâna în timpul luptei cu Skorpius. Se îndoia că va fi în stare să-l învingă pe campionul lui Vitellius, și îndoiala aceea îl neliniștea. Încercă să rememoreze mișcările lui Skorpius, pe care le studiase de nenumărate ori. „Trebuie să-l înving“, se gândi furios. Privi în sus, spre Marcus. — Când termină? — Acum intră lusiarii, cetățenii care aruncă sulița, trag cu arcul... Valerius se uită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
vamale. Mi-am Încurajat soția să se coafeze de două ori pe săptămînă. Mariana s-a conformat, zilnic și În stil african, și-a cumpărat și o mască, am rugat-o s-o ascundă, să se mai coafeze o dată, mă neliniștea. Indivizi dintre cei mai apatici se mîndreau acum cu mine, unii mi-au plătit Întreținerea, alții amenzile pentru parcare ilegală (care veneau Întruna deși după n-am Încă automobil), cei mai mulți voiau să-mi plimbe copilul pe scară. Primăria a promis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
al partidului cu același prenume. Dorul, fumul par de neostoit de la distanță. „Cum ați ajuns la perfecțiune și dincolo de ea ?” se minunează făptura. Dincolo de perfecțiune n-ar mai fi decît divinitatea. Bănuiesc că bunul Dumnezeu are toate motivele să se neliniștească aflînd că i-a ajuns Vadim T prin preajmă, fiindcă, ținînd cont de faptul că ne-a lăsat cuvîntul Său În limba ebraică, s-ar putea să fie luat la Întrebări de marele patriot. Ceea ce nu-i lucru ușor. Mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
să-și facă chip cioplit și să Îngenuncheze În fața unui țap.” (O vor face mai tîrziu, și cu aproape aceleași rezultate.) Corect, românii au preferat pe moment alt idol, cu mai multe pene decît țapul, deși tot cu cioculeț. Mă neliniștește puțin poziția Îngenuncheat, adică ce vrea poporul să-i facă șefului de stat? Nu-i e scîrbă? Nu, citim În Azi mai multe fraze din clasa cioc gramatical, prima: „CDR a avut o poziție politică simetrică cu cea a FSN
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
animale.” La papagali, de exemplu. Adevărul anunță că a reapărut Partidul Național-Progresist. Cu Iosipescu-Zambra președinte, maică-sa, vice, și bunica, secretară. S-a scris mult despre infama fișă medicală a președintelui. Are ceva la psihologie. Nu-i cazul să ne neliniștim, se pare că bunica va face puci. Pun deoparte Adevărul și deschid altceva, unde citesc cu greu rîndurile tremurate ale unui bătrîn ofițer de securitate care raportează că-n 1952 „ministrul Alexandru Drăghici nu accepta să fie Închiși oameni care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
Maitreyiei, răsărită deodată într-o conștiință scăpată de febră, imagine pe care nu știam unde s-o așez și ce să-i spun când ea va ajunge prezență. Nu fusesem niciodată bolnav, și convalescența aceasta, care se vestea lungă, mă neliniștea. Aș fi vrut să zvârl de pe mine cearceaful, să-mi caut pe undeva hainele și s-o pornesc haihui prin Calcutta, de luminile căreia mi-era dor. Aș fi vrut să ajung în "Orașul chinezesc" și să mănânc ciau ― acei
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]