3,534 matches
-
de vară, în cinematografe și teatre. Fetele treceau cu ochii mari pe lângă minunile astea, care nu erau din lumea lor și pe care nu le invidiau, căci ele se duceau la cinema-urile ieftine de cartier, pline de muncitori care scuipau semințe pe jos și fluierau când băiatu' și fata se sărutau pe ecran, și care uneori așezau, ca din întîmplare, câte o palmă grea, mirosind a unsoare de strung, pe pulpa fetei de lângă ei. De multe ori, din cauza "nebunilor", surorile
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
le-am visat pe fete că trecea o apă neagră, și Marioara n-avea mâini, și Vasilica era cu un snop de gherghine-n brațe și râdea, uite-așa, la lună... Ce-o fi?" Și cruci peste cruci, și-și scuipa-n sân, și iar aoleo inima, aoleo inima..." Râseră toți trei, fiindcă la fel ca frigurile, trânjii sau gălbinarea, bătăile de inimă nu erau o boală luată-n seamă la țară. Boală însemna să zaci, să te usuci și să
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
ar fi putut, eventual, închina. Preotul, chemat în asemenea grabă că încă mai ținea la falcă, între măselele lui cu coroană de aur și peretele fleșcăit al obrazului, un mic ghemotoc însîngerat, urcă în fugă scările clădirii coloniale. Pe palier, scuipă ghemotocul într-o scuipătoare lustruită, care aduna în curbura ei scara interioară de lemn sculptat, lambriurile din patru esențe de lemn prețios și marele tablou, imitație după Degas, cu dansatoarea încheindu-și șireturile pantofiorului. Dimineața, fratele luase parte la o
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
-ncepem să ne dezmorțim oasele minții, cu nebunia pe nebunie călcând. Căci toți, toți, oricât de monstruoși, de distorsionați, de încremeniți în dansuri catatonice, rotindu-și retinele circulare, zornăindu-și la brâu craniile de șobolan, încoronați cu măsele de om, scuipați cu aur și smirnă, ei înșiși fantome produse de neuroni o dată cu acetylcholi-nesteraza, zeii și demonii spun, cu guri canibalice sau fără guri, același, mereu același lucru: Tu nu ești de aici. Aici nu e regatul tău. Tu trebuie să ieși
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
miezul Maicii Rusii, dovedită fecioară și fără știre de bărbat, care visase-ntr-o noapte că avea în pântec un melc cu ghiocul de diamant. Pruncul fusese crescut în izba părintească, în cultul de rit vechi al chlîștilor, creștini care scuipau pe icoane și le spărgeau cu topoarele, care nu mâncau carne, nici pește, nici lapte, nici brânză, nici dulce, nu beau băuturi bețive și nu trăgeau mahorcă pe nări. Stăpânirea îi împuțina din vreme-n vreme, trimițând soldați care-i
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
mirosul de frunze arse, cu ochii după femei, ca pân-la urmă s-ajungă pe bulevardul cu cinematografe, să-și ia bilet și, în cele mai triste săli din lume, ruinate, păienjenite, cu fostele stucaturi ciobite și-nnegrite de vreme, să-și scuipe semințele pe jos la vreun western de-acum o mie de ani. Și totuși ei construiau, pe dealul de brumă și ceață de deasupra orașului, o casă nemaivăzută, mai mare decât ochiul și mintea, mai întortocheată decât căile Domnului, mai
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
erau albi și curați. Când ieși, lipindu-se de perete ca să fie cât mai departe de Porumbel, lui Mircea nu-i veni să creadă când se auzi strigat. Nu mai avusese de-a face cu golanii. O singură dată îl scuipase unul drept în față, iarna, când se-nghesuiau să iasă în curte pe ușa deschisă doar pe jumătate. "Bă, ia vino aici, la tac-tu", auzi, și-o clipă-i trecu prin minte s-o ia la fugă. Mort de
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
tot, de nu mai aveai loc să arunci un ac. Mii și mii de bărbați in cămăși albe, toți cu părul pieptănat pe spate, ca al tatălui său, toți cu obrajii verzui, bărbieriți cu lame proaste, toți mâncând semințe și scuipând cojile-n jur. Mircea nici nu era atent la ce se-ntîmpla pe teren. Jucătorii care fugeau acolo erau mici ca furnicile. De-aceea tresărea mereu când cei din preajma lui săreau m sus înjurînd și urlând ca nebunii. "Băăăă! Futu-ți
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
sub albul marmorean, era tulburătoare, avea acel gen de frumusețe bărbătească malignă care le sperie pe femei și-i atrage pe bărbații ce, fără s-o știe, au ceva femeiesc în ei. Negrul cel plictisit din fața "Leeuw"-ului aruncă scobitoarea, scuipă și, pentru a câta oară în ziua aceea, se dezlipi de stâlp cu un zgomot de parcă ar fi jupuit de pe el un afiș înfățișînd un negru, jazz-man poate, și se-ndreptă legănîndu-se către statuie. Se propti cu mîinile-n șolduri în fața
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
rafinamentul mandarinic al atâtor Hitleri și Stalini și Marlene Dietrich, s-ar fi-ntors la puritatea originară a artei lor, suind iarăși pe lăzile umile de portocale, în hainele lor obișnuite, nerași, privind trecătorii de parc-ar fi vrut să-i scuipe și nedîndu-și măcar osteneala să stea nemișcați. Când venea vorba despre super-artiști, în bărulețe se lăsa atâta tăcere, că se auzea zăpada foșnind peste gheața canalelor. Respectul și venerația tuturor se-ndrepta către cei ce ridicaseră această artă la o
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
cu gâtul într-o poziție nefirească. Ceilalți își priviră tovarășul și, ca la un semn, scoaseră din rasele largi cuțite lungi și încovoiate. Lor li se alătura imediat și primul adversar al quintului. Kindjale. Urăsc armele astea. Unul dintre călugări scuipă în direcția lui Vassur și apoi își puse limba pe lama cuțitului. O boabă de sânge roșu înflori pe metalul lucitor. Pradă unei furii reci, quintul smulse fulgerător lama de accun, pe care o avea în teaca disimulată sub pielea
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
un fiu excepțional. Îl legănase încă de mic, îi oblojise rănile, îl învățase primele deprinderi practice. Și asta de la o vârstă la care sora ei mai obișnuia să se joace cu păpuși din lemn în praful din fața pavilionului fraților-savanți. Femeia scuipă cu ciudă în direcția unui cărăbuș care zbura greoi în calea ei. Viața era o prostie... Cum de lași, Doamne, asemenea nedreptăți pe lume? Cum de îngădui ca oamenii să fie atât de diferiți? Ai văzut cum mi-a pus
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
au petrecut, îmi doresc să nu fi trecut pe-acolo. Maria își duse o mână la gură. ― De ce spui asta? ― Pe de o parte fiindcă astăzi de dimineață a fost cât pe ce să ripostez unui frate care m-a scuipat în obraz, ceea ce ar fi însemnat poate chiar moartea mea... Ce frumos minți, quintule! Ca un bărbat adevărat. ―... și apoi, de vreme ce nu dorești să-ți reamintești ceea ce a fost, gestul meu și violul lor sunt deopotrivă neimportante. Femeia se înroși
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
cu toții. Deși lucrează la asta de mai bine de două sute de ani, frații-savanți nu au fost în stare să obțină un antidot al bolii. De aceea îi donează mereu, îi îmbolnăvesc din nou și speră să îi poată salva. Rim scuipă dezgustat. ― Bine, dar asta e o chestie perversă chiar și pentru niște oameni care disprețuiesc viața umană, așa cum o faceți voi. ― Nu e chiar așa. Vezi tu, soldatule, noi suntem convinși că există un număr finit de sfinți. Ar fi
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
nefiresc. E mort. Doamne Dumnezeule, câtă mânie apus în lovitură! Stin înțelese și el imediat că tocmai își omorâse unul dintre cei pe care i-ar fi dorit supuși. Simți cercul celorlalți cum se strânge în jurul lui. Ochii lui Benedict scuipau scântei. ― Ucigașule! ― Așa crezi? răcni Stin. Așa mă crezi? Ei bine, gîndește-te de ce v-am ascuns cine e tatăl copilului! Gîndește-te bine, Benedict, fiindcă altfel vei sfârși precum scârbavnicul tău tovarăș. Stin mai avea un pas și s-ar fi
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
parte însă, dacă dragonul nostru e atacat de o altă reprezentare mentală, atunci cei care participă la formarea porțiunii atacate au mari probleme în a-și păstra mintea întreagă. - Dar când am venit noi, erați atacați de niște lighioane care scuipau foc. - Da, aprobă Arrus. Numai că înainte fuseseră florile cîntă-toare,. care au trimis asupra dragonului nostru proiectile imaginare, bile imense în care văzduhul tremură atât de puternic încît pur și simplu lichefiază oasele și carnea. - Bine, dar am văzut câțiva
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
părul lung, în cascadă, părea că vrea să acopere cumva mulțimea de răni și obscenitatea atroce a picioarelor desfăcute și puțin îndoite. Când soldatul coborî din șa și îi înălță capul, chipul fetei apăru însemnat de răni adânci, înfiorătoare. Maliban scuipă dezgustat. — Hunii! Nu sunt decât niște animale! comentă scurt, căci spectacolul era prea dur chiar și pentru un barbar ca el. Instinctiv, Sebastianus își trase calul, întorcând spatele acelei scene. — îngropați-i, porunci. O să vedem pe urmă dacă... — Prefectule! Acolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
chiar dacă nu e nici o glorie și nici o plăcere să te lupți în cetate. Noi, alanii, suntem călăreți, un popor din câmpie. — întocmai ca hunii, așa-i? Maliban se ridică, de astă dată, deodată în capul oaselor și, încrucișându-și picioarele, scuipă cu dispreț, aruncându-i lui Metronius o privire mânioasă și amenințătoare. — Să nu spui asta, romanule! Hunii sunt niște animale! Sunt drojdia pământului! Fără caii lor sunt nimic, mănâncă câini și când luptă ocolesc totdeauna înfruntarea om la om cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
scutură din cap energic. Nu știu. Poate știa Bassianus. Eu nu știu nimic. Metronius, care aruncase de acum ce mai rămăsese din tăciune, îl apucă pe bagaud de vesta de in și îl zgâlțâi cu brutalitate. Bineînțeles că știi! Haide, scuipă: unde e asasinul? Eucherius îl apucă de încheieturi, căutând să se elibereze, și atunci Maliban, care între timp adusese caii împreună cu Vitalius, îi trecu în spate, îl înșfăcă zdravăn de brațe și i le imobiliză la spate. Metronius îl pălmui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
-se între ei, întinse brațul să-l oprească. Stai, soldatule! Nu așa, ordonă scurt. Se întoarse apoi către Milone, care, din nou cu arma în mână, își pipăia falca. — Vrei să te bați cu el? îl întrebă. Sigur! răspunse acela, scuipând un dinte în palmă și rotindu-și privirea cu un zâmbet amenințător. Metronius, prompt, se întinse spre mânerul săbiei, însă Ambarrus i-o îndepărtă iarăși: — Nu. Nici o armă. Ar fi prea ușor pentru tine. Dar văd că ai pumnii zdraveni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
-și caii să pască, se tolăniseră în iarbă, sporovăind într-un calm desăvârșit, în vreme ce-i urmăreau pe aliați trecând. Go-Bindan, cățărată pe un catâr supraîncărcat, pe care un servitor sarmat îl ducea de căpăstru, arătase cu ură în direcția lor, scuipând de mai multe ori cu dispreț și netezindu-și energic rochia, întocmai cum ar fi putut face un adevărat hiung-nu. Postându-se între fată și acei războinici - care, văzând ce făcea ea, deveniseră deodată atenți și în mod evident iritați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
mai ucidă. Din cauza înclinației terenului, sângele se scurgea de pe acele trupuri pe pantă în jos, atât de mult încât tulburase apa unui mic pârâiaș ce curgea mai la vale: soldații cu gura uscată ce coborau să-și potolească setea urcau scuipând și curățându-și gura, înăcrită de gustul ei stricat. Ultimul asalt fusese cumplit, iar el se întreba prin ce plan binevoitor al Providenței divine i se îngăduise să rămână în viață, în timp ce ații căzuseră. Cum era, de pildă, Damatius, căruia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
nedrept. Înainte de asta s-a zvonit că în Kamikuishiki a fost pus gaz otrăvitor, parcă sarin. M-am gândit că se putea să fie adevărat. Tot mai mulți oameni din jurul meu se simțeau rău. Nici eu nu eram prea bine. Scuipam sânge din plămâni și gură. Îmi era atât de rău că stăteam la pat. Scuipam flegmă cu sânge, aveam dureri de cap, stări de vomă, oboseam repede. Eram din ce în ce mai sigură că fusese graz otrăvitor. Altfel, cum ne-am fi îmbolnăvit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
sarin. M-am gândit că se putea să fie adevărat. Tot mai mulți oameni din jurul meu se simțeau rău. Nici eu nu eram prea bine. Scuipam sânge din plămâni și gură. Îmi era atât de rău că stăteam la pat. Scuipam flegmă cu sânge, aveam dureri de cap, stări de vomă, oboseam repede. Eram din ce în ce mai sigură că fusese graz otrăvitor. Altfel, cum ne-am fi îmbolnăvit toți deodată. Nu se mai întâmplase înainte așa ceva. Am fost uimită de faptul că polițiștii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
la mine și îi simțeam prezența, totul era la fel de dur și de dureros ca în această epocă îndepărtată. Să tușești cu aceeași tuse ca mârțoagele negre și costelive pe care le vedeam în fața prăvăliei măcelarului, să simți nevoia de a scuipa și frica de a nu găsi urme de sânge în scuipat. Sângele, acest lichid fluid, călduț, sărat, ieșit din străfundurile corpului, esență a vieții pe care trebuie s-o vomiți! Amenințare permanentă a morții care trece, zdrobind orice gând, fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]