3,309 matches
-
în care prepari un lichid magic, să spunem că din șase sute de kilograme de materie primă brută îți propui să decantezi doar un singur pahar de licoare." (p. 302) Ar fi greșit să se creadă că articolele din Cronica ideilor tulburătoare vorbesc, direct sau numai prin analogie, despre literatură. Nici gând. Apărute inițial în România liberă, în Ziarul financiar sau în Jurnalul de duminică, acestea sunt, pur și simplu, niște editoriale pe teme în primul rând sociale. (De aceea unele debordează
O viață de om by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/6147_a_7472]
-
roman, Cafeneaua Pas-Parol (2008), Matei Vișniec a surprins critica cu un al doilea, Sindromul de panică în Orașul Luminilor (2009). Un posibil, dacă nu chiar cert, punct de plecare pentru acesta din urmă aflăm chiar aici, în cuprinsul Cronicii ideilor tulburătoare: „Japonezii sunt însă cei care riscă să fie cei mai șocați la Paris. Fenomenul a devenit atât de frecvent în ultimii 20 de ani încât are acum și o denumire medicală: specialiștii vorbesc de «sindromul japonez al decepției la Paris
O viață de om by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/6147_a_7472]
-
între copilăria rădăuțeană și studenția marcată de ședințele Cenaclului de Luni, la botezul căruia, aflu, a și contribuit substanțial. Nu aduc vorba de ele întâmplător, ci pentru a mai pune în valoare un merit, poate chiar principalul, al Cronicii ideilor tulburătoare: acela de a depune mărturie în numele omului Matei Vișniec, nu al poetului, dramaturgului sau prozatorului omonim. Ultimul interviu din carte (publicat de altfel în România literari, nr. 37/2007), realizat de Dora Pavel, conține povestea seriei parcă nesfârșite de locuințe
O viață de om by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/6147_a_7472]
-
sau prozatorului omonim. Ultimul interviu din carte (publicat de altfel în România literari, nr. 37/2007), realizat de Dora Pavel, conține povestea seriei parcă nesfârșite de locuințe bucureștene prin care, în deceniul al nouălea, a trecut Matei Vișniec. Dar mai tulburătoare decât aceasta e propoziția finală, cu adevărat finală: „În ceea ce privește convingerea că viața mea va fi dedicată scrisului, ea s-a format repede, încă de pe la 11 sau 12 ani. O singură clipă n-am simțit de atunci că aș putea să
O viață de om by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/6147_a_7472]
-
unei anumite legături inevitabile cu Celălalt. Cărțile sînt Mărturisirea și iertarea. Dificultățile confesiunii. Secolele XIII-XVIII, un studiu pe cît de doct pe atît de accesibil apartinîndu-i lui Jean Delumeau, si Iertarea, un eseu în de-acum cunoscută (cititorului român) manieră tulburătoare, aforistic-speculativă, si totusi auster argumentativa, a lui Vladimir Jankelevitch. Ambele cărți tratează chestiunea iertării, Delumeau în cheie istorică și focalizata pe religie într-o perioadă bine determinată, Jankelevitch la un nivel pur teoretic și filozofic. Dar, în esență, ambele sînt
De la lupi la îngeri by Andreea Deciu () [Corola-journal/Journalistic/18173_a_19498]
-
putea da păcătosului, ci simplă să reușită de a pătrunde în intimitatea lui vinovată. De altfel, Delumeau o spune singur: uneori, torturile conștiinței celui ce se confesa erau atît de mari, dramă acestei ieșiri în lume a sinelui atît de tulburătoare, încît absolvirea era dată că recompensă pentru acest travaliu interior, prin esență să expiator. Întrebarea cu care se încheie studiul lui Delumeau este cea firească: ajuta într-adevăr confesiunea celui ce se confesa? Îi aducea acea mult promisă liniște și
De la lupi la îngeri by Andreea Deciu () [Corola-journal/Journalistic/18173_a_19498]
-
ca în Anglia protestanta nu se mai practică, în secolul al XVIII-lea, deloc confesiunea. Firește că putem interpreta concluziile și de altfel toate afirmațiile lui Delumeau în diverse chipuri. Pentru mine, însă, morală acestei istorii a confesiunii este una tulburătoare: mărturisirea, ca ieșire a sinelui din sine, este nu doar greu de obținut (unii ar putea merge pînă la a o declară imposibilă, oricît ar dezminți o asemenea pesimista abordare valul de pacienți ai cabinetelor psihiatrilor), ci și periculoasă. Cum
De la lupi la îngeri by Andreea Deciu () [Corola-journal/Journalistic/18173_a_19498]
-
Timișoara, spectacolul este o capodoperă a creației Frunză-Grand, un moment cu totul excepțional în istoria teatrală a orașului și un pisc de carieră al actriței Ildiko Jarcsek-Zamfirescu, căreia i s-a încredințat rolul titular. Conturând în tușe profund umane, calde, tulburătoare, drama unei femei călcate fără milă de tăvălugul războiului de pe urma căruia încearcă să prospere, montarea respectă infinitezimal spiritul operei brechtiene, conferindu-i strălucire și ritm palpitant, într-un Grandios decor „de front“, îmbogățit de spectaculoase efecte pirotehnice. Muzica originală a
Agenda2004-22-04-cultura () [Corola-journal/Journalistic/282466_a_283795]
-
acele suflete necunoscute ce trăiau dincolo de ziduri, purtându-si fiecare necunoscutele speranțe, necunoscutele obsesii". (51) Românul ănaintează tocmai făcând lumină an aceste suflete și mai ales an cel al amnezicului Matei, a cărui poveste e mai ăntâi sugerată an frânturi tulburătoare - apa plină de cadavre a Dunării, "coșmarul lui obișnuit și acvatic", "elicele nesățioase de șalupa", palida Angelica și Veronica-de-carne, toate aidoma unor "fotografii nedevelopate și nedevelopabile". Tehnică autoarei este tocmai reconstituirea din frânturi, progresivă revenire a memoriei umple golurile, straniile
Cealaltă Arkadia by Luminița Marcu () [Corola-journal/Journalistic/17464_a_18789]
-
trunchiuri subțiri, fine, asemenea torsului unei fete”: „Suferințele din dragoste m-au adus pe acest țărm nobil/ și toată mintea mea e o magnolie/ superbă trufașă/ ce crește și înflorește/ prin aceste locuri”. Întâlnirile sunt stranii, poartă pecetea unei poezii tulburătoare: „Oamenii pe care îi întâlneam în drumul meu erau niște lungani purtători de fustanele... Pasul lor era lent, măreț - aș zice - așa cum e totdeauna în Orient. Unii purtau pe cap fesuri albe, iar alții pălării femeiești mari de tragedie - cu
Călătoriile grecilor by Grete Tartler () [Corola-journal/Journalistic/5140_a_6465]
-
ana, Elena Badea Mărturisire tulburătoare a Andreei Marin, duminică seară, în cadrul celei de-a doua ediții a noii sale emisiuni de la TVR, "Prețuiește viața". Vedeta TV a povestit că a traversat o perioadă de depresie adâncă ce a făcut-o la un moment dat să
Andreea Marin, dezvăluire șocantă: Nu am mai vrut să trăiesc by Elena Badea () [Corola-journal/Journalistic/71696_a_73021]
-
identitate nu a fost pe deplin asumată. Acolo unde Almodóvar risipește capitalul de tensiune și inefabil acumulat este finalul, dincolo de rezolvarea melodramatică, pasiune și crimă, se află însă rezolvarea prozaică, un fel de happy-end leșinat. Rețin în film însă imaginile tulburătoare ale unei feminități care reprezintă o a doua piele, o piele de împrumut în care Vicente nu a intrat pe deplin, fie că nu a vrut, fie că nu a putut să intre. În spațiul laboratorului el poate fi ea
Pygmalion și Galateea by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/5103_a_6428]
-
și vechile conținuturi afective trezite. Pygmalion a eșuat, a dat o formă minunată Galateei lui, dar nu și conținutul pe care-l dorea, pentru că opera sa este un rapt identitar. Filmul ne oferă acel spectru insolit de sensibilitate care face tulburătoare filmele lui Almodóvar, și descărcat de umpluturile melodramatice ar fi putut fi cu adevărat unul remarcabil.
Pygmalion și Galateea by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/5103_a_6428]
-
du vague. Un aer de Halimă, de Bosfor, sau măcar de "Dunăre turcească" trece o unduire de mătăsuri peste contururi, diminuîndu-le. O frumoasă alegorie a ispitei îi reușește lui Foarță în Vasiliscul și aspida, un fel de "piară-mi ochii tulburători din cale", la adăpostul fabulosului popular: "... Nici ai tu, aspidă:/ scut oglinditor, -/ creasta tricuspidă,/ ochiul pînditor,/ priveliștea proprie/ ca să i-o întoarne,/ să i-o tot apropie,/ pînă-i învenină/ creastă,/ ochi/ și carne,/ carnea-i prea cupidă,/ prea de tot
Legende despre șerpi și pîsîri by Simona Vasilache () [Corola-journal/Journalistic/10109_a_11434]
-
în vine, toată energia lui punîndu-și-o în slujba poporului. La mijloc este o reciprocitate cu valabilitate viageră și cu intensitate de legămînt. Regele primește totul din partea unui popor care așteaptă în schimb loialitate pînă la moarte. Nuanța, să recunoaștem, e tulburătoare, dar cîți dintre regi i-au respectat spiritul? Ideea că regele trebuie să domnească fără să guverneze i se pare lui Fărcășanu o enormitate, la fel ca perspectiva pasivității regelui. Regele e deasupra oricărei facțiuni politice sau economice, dar trebuie
Rex sacrorum by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/6819_a_8144]
-
face decât să perpetueze o dispută stearpă. Întrebarea pe care trebuie să ne-o punem mereu, în așteptarea unui răspuns improbabil, este: cum putem gândi viața - și cum o putem trăi - în orizontul imanenței, în ea însăși, adică?" Întrebarea este tulburătoare, dar oarecum incompletă. Cel puțin în ochii unui conservator, care simte că din tablou lipsește ceva: transcendența. Dar a-i vorbi de transcendență unui deconstrucționist... Și iată cum iar ajungem la ceartă.
Actualitatea by Cronicar () [Corola-journal/Journalistic/9321_a_10646]
-
a învățătorilor din Basarabia, în cadrul căreia poetul și preotul basarabean Alexei Mateevici a vorbit despre faptul că nu avem două limbi și două literaturi, ci una și aceeași cu cea de peste Prut. În acest context a rostit el acel poem tulburător - Limba noastră - cel mai inspirat imn dedicat limbii române (devenit, din 1994, Imnul de Stat al Republicii Moldova). Și între cele două războaie mondiale a avut loc un proces serios de integrare românească, de revenire la limba română literară; demersul a
Mihai Cimpoi:,,Bătălia pentru limba română a fost una de fiecare zi" by Ioana Revnic () [Corola-journal/Journalistic/8014_a_9339]
-
mai amintesc că autorul, pentru ca să nu nesocotească predispoziția să pentru eros, a inserat că interstiții ale afacerii procesuale, patru episoade de un erotism subliniat, care conferă românului amprenta specifică personalității creatoare a lui Aderca. Acestea sînt Sultănica, Leia, Maud, Iohana. Tulburătoare sînt Maud (că moment al erosului împlinit) și Leia (că eșec al unei iubiri repede sugrumate). Editorul, care semnează și o prea lungă prefață, avea de optat între cele două versiuni ale românului, cea din 1945 și cea postuma din
Cel mai bun roman al lui Aderca? by Z. Ornea () [Corola-journal/Journalistic/17628_a_18953]
-
Virgil, nimeni altul decât Virgil al nostru, săritorul Virgil cu mustața lui inconfundabilă, portarul Uniunii Scriitorilor. Vai, ce personaj profund știe să facă scriitorul din acest om pe lângă care suntem tentați să trecem fără să-l vedem! Și ce parabolă tulburătoare construiește el despre zădărnicie și vanitate, despre glorie și uitare! Și ce confesiune sinceră până la cruzime scrie el despre propria condiție: „Eu mă iluzionez că Dumnezeu îmi va lăsa o zi, înainte să mor, să pun grămadă manuscrisele și să
Ochiul magic by Cronicar () [Corola-journal/Journalistic/2681_a_4006]
-
Cu voluptate. Și trăia. Cu voluptate. Era frumoasă, cochetă, cu o noblețe în trup, în mîinile ei minunate. Acum cîteva săptămîni, am văzut spectacolul lui Horațiu Mălăele cu Revizorul de la Teatrul de Comedie. M-a frapat muzica. Extrem de dramatică, de tulburătoare, un comentariu bizar de sunete de clopote, de sunete venite din străfunduri de lume, de ființă. Cu totul altceva decît a compus vreodată Dorina Crișan Rusu. Mi s-a părut că pleacă pe un alt drum, că a găsit alte
Dincolo de nori by Marina Constantinescu () [Corola-journal/Journalistic/10079_a_11404]
-
paginile «fragmentare», pe care le anunță, într-un fel, moartea lui Mercuțio, transpare figura omului din spatele operei, căutată în atâtea rânduri în scrierile altora, unul care-și mărturisește neliniștile, ezitările, dubiile, slăbiciunile firești, într-un «jurnal public» cu multe confesiuni tulburătoare. Aflăm din ele frământările omului viu care scrie exersându-și «obiectivitatea» și «detașarea», supraveghindu-și adesea cu dificultate impulsurile personale, pentru a ajunge la «dificila libertate» a scrisului. O atinge, în cele din urmă, fiindcă scrisul e, de fapt, chiar
Ochiul magic by Cronicar () [Corola-journal/Journalistic/3617_a_4942]
-
Evident, Stalin rămâne pasiv. Jocul său e cel al unei perverse alternanțe de vagă încurajare și refuz, cu un efect torturant. Nu mai puțin se cuvine consemnată iluzia lui Bulgakov (o abdicare de la penetranta-i luciditate, dar și un factor tulburător al distorsiunilor epocii ce-și propuneau intempestive remedii) cum că ar putea avea o relație "privilegiată" cu vicleanul despot. Imaginația sa înfierbântată proiecta o repetiție a raporturilor dintre Ludovic al XIV-lea și Moličre, dintre țarul Nicolae I și Pușkin
Bulgakov, magie, absurd by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/10254_a_11579]
-
22 decembrie 1989 ar trebui s-o scriem. Ar trebui pentru ca niciodată suferința și idealurile acestui popor să nu mai poată fi atât de lesne batjocorite, răstălmăcite și deturnate, așa cum s-a întâmplat. Până atunci, doar câteva sumare notații asupra tulburătoarei confesiuni semnată „Ana Blandiana”. O primă observație ține de definiția surprinzătoare pe care o dă manipulării. Îi va contraria pe cei care așteptau o carte despre tehnicile absconse pe care un regim politic (oricare ar fi el) le folosește pentru
Tratatul de supraviețuire al Anei Blandiana by Radu F. Alexandru () [Corola-journal/Journalistic/2616_a_3941]
-
care convertesc substanța în transparență și în flacără, Sultana Maitec a imaginat o Infantă ca o mandorlă de raze ori ca o fereastră deschisă către taina zărilor mistice. Această apariție monumentală și eterică în același timp, unul dintre cele mai tulburătoare obiecte pe care le-am văzut în anii din urmă în vreo expoziție românească, a reactualizat încercările pe care le-am făcut în două rînduri de a înțelege pictura Sultanei Maitec în raport cu materia și cu gravitația. Iar cum gravitația și
Un simplu accident al luminii by Pavel Șușară () [Corola-journal/Journalistic/13012_a_14337]
-
de conven- ționalism. De ce? Prieteniile trainice, numai astfel se pot consolida. Mă gândesc la tine, a nu știu câta oară. De-aici de departe te văd mai bine. Vrei să-ți spui cum ești? Ochii, și iar ochii liniștiți și tulburători, buzele pe care poate am uitat un semn (pretext pentru a mă întoarce să-l iau îndărăt), mâinile, mersul, coama ta neagră; îmi ajungi până la gât. La cine te uiți în lipsa mea? Eu mă uit în poză. Aseară am văzut
Întregiri la biografia lui Ioan Alexandru () [Corola-journal/Journalistic/4429_a_5754]