2,753 matches
-
poți iniția în misterul altuia, dacă tu însuți n-ai un mister în care să te inițiezi. Pentru a fi psiholog trebuie să fii atât de nefericit, încît să pricepi fericirea și atât de rafinat, încît să poți deveni oricând barbar; iar disperarea în care trăiești să aibă totdeauna atâta ardoare, încît să nu știi dacă trăiești în pustiu sau în flăcări. Proteic, polimorf, pe cât de centripet, pe atât de centrifugal, formele vieții să se combine în tine atât de multiplu
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
istorie nu există piedici din afară. Zorile lui sau sânt o fatalitate, sau nu sânt - De ce noi, românii, etnic vorbind mai omogeni decât germanii, am trebuit să ne așteptăm soarta o mie de ani? Situația geografică defavorabilă, neprielnicia condițiilor, năvăliri barbare, vecini sălbatici? Dar acestea ar fi trebuit să fie motive în plus de afirmare, elemente de mărire proprie, dacă pornirea de a face istorie, pornirea oarbă și primordială ne-ar fi aruncat irezistibil în vârtejul universal. Astăzi la ce-am
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
între aceste două realități, prin prizonieratul succesiv în ele, cât prin viețuirea simultană într- un contrast, care determină în existența omului prezența unei structuri antinomice. Neputîndu-și armoniza aceste două elemente ale existenței, viața din el izbucnește într-o explozie primară, barbară și elementară, iar spiritul construiește, alături de viață sau deasupra ei, sisteme și perspective ce variază de la o mărime halucinantă la fantezii inutile și sterile. Barbaria rezultă din incapacitatea de a găsi o formă care să închege pe un plan derivat
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
La limitele nivelului istoric, forța se oglindește în sine, încît națiunea respectivă în autoconștiința sa îndeplinește autoconștiința puterii. Mesianismul culturilor mari exprimă un fenomen de forță decantată. Spiritualizarea acesteia deosebește ideea imperialistă istorică de imperialismul teluric al barbarilor. Nici o năvălire barbară n-a fost prin sine generatoare de forme statale. Numai agresiunea cu stil a luat contur istoric. Marile națiuni trăiesc și se distrug doar pentru a-și gusta propria lor putere. Dacă este așa, atunci forța nu trebuie considerată ca
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
în Europa? Și cum s-au putut opri printre noi? Ungurii au în ei instincte de nomazi. Așezîndu-se și fixîndu-se într-un spațiu determinat, ei n-au putut înfrînge o nostalgie de rătăcitori. Agricultura și păstoritul nu convin sufletului lor barbar. Setea lor de spațiu și-au domolit-o prin cântec și urlet. E singurul popor care mai știe zbiera. Urletul este o disperare în fața spațiului. De aceea, de câte ori ești nemângâiat la șes sau pe culmi, urletul și se pare singurul
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
duiumul, de la toți cei care vor să fie considerați prieteni. Își pungește gura într-un rictus amar. Când e vorba de averi, categoria „prietenilor“ poate include pe oricine, fie că e vorba de figuri proeminente din imperiu ori de regi barbari. În plus, patrimoniul își însușește încetul cu încetul de la tezaurul public, mai mult sau mai puțin legal, bunurile celor care mor fără rude apropriate sau testamente valide și pe cele ale criminalilor con damnați. Augustus mârâie nervos: — Până acum am
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
arenă, aveam grijă ca la cina de dinain tea jocurilor să rezist tentațiilor și să-mi moderez apetitul. Dar acum? Revoltat: — Ce căpătăm altceva la școală decât o mâncare bună? Întoarce gâtul spre călăreț. — Suntem tratați în modul cel mai barbar cu putință. Statura uriașă a acestuia pare să-l fascineze, căci i se adresează numai lui: Ne pun să stăm de strajă în fața parapetului - la nevoie, chiar și răniți. Și Curtius Atticus nu mai vrea deloc să cheme medicul din
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
parmulari. În acest moment, publicul reacționează încă o dată cu patimă odioasă: — Bravo! Ce strigă? se interesează germanul. — A luat-o pe coajă, îi explică Rufus zâmbind strâmb. Adversarii explodează: — Încă se ține pe picioare! — Cum or putea simți o asemenea bucurie barbară? deza probă Pusio. — Fie cel pe care au pariat învinge, fie celălalt se clatină sau s-a prăvălit chiar sub o lovitură ucigătoare, răspunde instructorul cu răceală. Dar seninătatea lui este doar o fațadă. Chiar fără să conștientizeze, dintotdeauna o
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
degrabă. Dar au stele în jurul capetelor. Dioscurii deci. Stau așezați, cu lancea în mână și un câine între ei. Vigilența întruchipată. Oftează și îi învăluie pe cei prezenți cu o privire compătimitoare. Care e deosebirea între stăpânii lumii și triburile barbare în curul gol care venerează idoli ciopliți? Nici una. Se fu rișează de-a-ndăratelea, încercând să iasă din înghesuială. S-a simțit obligat să accepte rugămintea de a participa la rugăciunea de dimineață. Numai că la un asemenea spectacol nu poate fi
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
a zice „crezi dumneata?” pe un ton care pare de un interes educat, dar care În realitate te face să te simți obiectul unei profunde dezaprobări. Eu eram un barbar, ziceau ei, iar aceste subtilități aveau să-mi scape Întotdeauna. „Barbar?” protestam eu, „sunt născut la Milano, familia mea e de prin părțile Aostei...” „Baliverne”, ziceau ei, „piemontezul se recunoaște imediat după scepticismul lui”. „Eu sunt sceptic.” „Nu. Dumneata ești numai incredul, iar asta-i altceva.” Știam de ce Diotallevi se Îndoia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
Avicenna, nu sunt ignoranți ca europenii, cum să poți rămâne timp de două secole expus unei culturi tolerante, mistice și totuși libertine fără să cedezi ispitelor ei, mai ales când ai putința s-o compari cu cultura occidentală, necioplită, greoaie, barbară și germanică? Până ce, În 1244, se petrece căderea ultimă și definitivă a Ierusalimului; războiul, Început cu o sută cincizeci de ani În urmă, e pierdut, creștinii vor trebui să Înceteze să-și mai poarte armele pe o câmpie destinată păcii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
ar fi trebuit să se bărbierească - iar colțurile ochilor și marginile pleoapelor erau roșii. CÎnd trecu pe lîngă el, se aplecă și o Întrebă pe un ton confidențial. — N-ați văzut cumva controlorul? Ea scutură capul infirmînd. — SÎnt niște rechini barbari. În timp ce vorbi, Își luă mîna de la gură, ridică degetul mare imitînd aripioara unui pește, mișcîndu-l ca și cum ar fi Înotat prin apă, apoi Își deschise și strînse degetele: Cranț. Gesturile, Însă, nu erau agitate, și mai arunca o privire În stînga
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
1978); Phyllis Pearsall, Women at War (Aldershot, 1990); Colin Perry, Boy in the Blitz (Londra, 1972); Philip Priestley, Jail Journeys: The English Prison Experience Since 1918 (Londra, 1989); Barbara Pym, A Very Private Eye: The Diaries, Letters and Notebooks of Barbara Pym, ed. Hazel Holt and Hilary Pym (Londra, 1984); Angela Raby, The Forgotten Service: Auxiliary Ambulance Station 39, Weymouth Mews (Londra, 1999); Julian Maclaren Ross, Memoirs of the Forties (Londra, 1965); Dorothy Sheridan (ed.), Wartime Women: A Mass-Observation Anthology 1937-45
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
de cuțitul unui condamnat nemulțumit care se întorsese după 20 de ani petrecuți la ocnă, pentru a-i prezenta, pe căldura aceea, omagiul lui. Pe drum mi-am spus chiar că un astfel de sfârșit, ca victimă a unui asasinat barbar, este o întorsătură justă a lucrurilor, căci printre toate sentințele de condamnare la moarte pe care le obținuse, unele erau ale unor nevinovați care fuseseră conduși la eșafod cu mâinile și picioarele legate, în timp ce își strigau neputincioși nevinovăția. Ajung la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
vii. Pun pariu că judecătorul gândea la fel. Pun pariu că viața îi părea o flegmă primită drept în față. Am parcurs carnetul ca pe un drum ce trecea încetul cu încetul de la un peisaj de țară înflorit la întinderi barbare, pline de puroi, de acizi și de sânge, de fiere, de bălți arzând. Zilele care treceau o schimbau pe Lysia Verhareine, cu toate că noi, ceilalți, nu observasem nimic. Tânăra cea frumoasă, delicată și dulce devenea pe dinăuntru o ființă care urla
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
să dea ceva semne că, dincolo de „zgomote”, produc și istorie, cultură, știință și politică. Acest lucru este evident pentru toți cei care se apleacă asupra istoriei contemporane a științei, filosofiei, politicii, artei. Chiar și în România ele ocupă în mod „barbar” 50,3% din locurile din universități și se încăpățânează, contra naturii lor, să producă știință. E drept, diverși cristiantudorpopești le mai blochează individual acestă perversiune contra naturii, împingându-le la locul lor, nu de alta, dar e mai bine să
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
el într-o italiană cursivă, mâhnitul meu suflet se bucură că întâlnește în aceste pustietăți un om de o aleasă educațiune a spiritului, iar urechii mele îi sunt plăcute zvonurile dulci ale unor cuvinte de viță nobilă, altele decât cele barbare. Cum, se miră Metodiu, matale știi italiana? — Precum vezi, răspunse tătarul. Tatăl meu, Hantătar, văzându-mă cu tragere la carte, m-a dat la școli. Am terminat anul trecut la Padova, secția clasice. O să mă-ntrebi poate ce caut pe-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
e a noastră, nu e a voastră, a celor ce-acum o ascultați, ci a posterității noastre și a posterității posterității voastre. După câteva ore bune de zbucium, Marea Neagră, asemeni unei țări ce se trezește brusc învecinată cu un imperiu barbar de care era până atunci depărtată printr-o mare cultură, se potoli. Cei trei moldoveni și cu țigăncușă stăteau pe prora în niște jilțuri de răchită, privind visători jocul leneș al valurilor. — La ce te gândești, spătare? - sparse tăcerea glasul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
Îndura orice, oricât - de asta nu lăsau nici cât o unghie lemnul neînflorat. Și pe deasupra, mai și văpseau sfântul lemn - cu albastru! Să le dai foc, nu alta! Și ciopliturilor, și cioplitorilor! Cât despre acoperișuri... - Erau nostime, Încearcă tata. - Erau barbare, zice mama. - Niște copii, Mănenii, zic. - Asta, da, Încuviințează mama. Prepeleacurile: jucării scumpe...Tot timpul, tot avutul și-l cheltuiau cu parii ceia bortiliți și văpsiți! În loc să iasă din hrube, să se Înalțe pe două picioare, ca niște oameni... - Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
se cască un hău. Cei de la Centru studiază manuale științifice, au parte de traininguri în Vest (chiar l-am auzit pe unul din lectorii tari ai Bucureștiului, ai Unității, folosind formula „am fost treinați în“..., care mi s-a părut barbară, forțată, superficială) și după o perioadă mai lungă sau mai scurtă propun șefilor sesiuni de (de)formare pentru cei din Provincie, care nu au avut parte de stagii în Franța, dar au avut norocul de a străbate noroaiele comunelor și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
tari pe care le tot căutau puberii și adolescenții austrieci. Eu, în schimb, ce rău făceam că mă jucam - uneori cu sonorul dat la minimum - pe calculatorul personal, construind orașe și cetăți, îngrijind mai întâi temple, apoi biserici, rezistând atacurilor barbare ale năvălitorilor și contraatacând eficient, dar iertător? Nu aveam nici o plăcere să omor, să distrug, să rad de pe fața pământului virtual așezările inamice. Ba chiar bucuria mea era creștinarea. Cu o legiune de preoți care mă costaseră ceva aur, converteam
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
mea este aceea că bibliotecile virtuale nu sunt decât niște pseudopode ale vechilor biblioteci canonice, pentru că le lipsește ceva esențial: epifania. De-a lungul timpului, în situații de restriște culturală, cărțile au fost uneori distruse: nu oricum, ci violent și barbar. Arse, ciopârțite, smulse, împunse, împușcate ori chiar fecalizate. M-am întrebat, la un moment dat, de unde asemenea impulsuri sălbatice, primitive, asupra unor obiecte de cult accesibile, la urma urmei, doar inițiaților ori celor cu un grad adecvat de civilizație și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2189_a_3514]
-
celor cu un grad adecvat de civilizație și educație? Și m-am gândit la faptul probabil că aceste obiecte de cunoaștere care sunt cărțile sunt percepute atât ca trupuri, cât și ca suflete. Ca trupuri, ele sunt de aceea distruse barbar, așa cum este schingiuit un corp uman, iar ca suflete, prin respectivul act de distrugere, cărțile sunt de fapt diabolizate cu de-a sila. Distrugerea lor s-ar dori, s-ar spune, un exorcism, atâta timp cât distrugătorii de cărți se proiectează a
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2189_a_3514]
-
din partea mea pentru toate acele gadgeturi pe care mi le etala cu aparentă indiferență, dar de fapt cu un ascuns sentiment de mîndrie ? Voia el să mă testeze într-un fel, să verifice dacă eram „integrat tehnologic” sau un simplu „barbar” venit de pe vechiul continent, acolo unde totul se derula mai încet și unde în mod evident și mintea oamenilor trebuia să fie mai lentă ? avea el o nevoie viscerală de a mă impresiona cu tehnologia americană ? îmi venea greu să
Negustorul de începuturi de roman by Matei Vişniec () [Corola-publishinghouse/Imaginative/605_a_1341]
-
jurnaliști, nu neapărat aparținând Bisericii Ortodoxe, ci fiecare în parte având crezul său lăuntric. În articolul "Preotul "exorcist" protejat de localnicii din Tanacu"134, semnat de Dan Bucura, se arată că "moartea măicuței Maricica Cornici, ca urmare a unui ritual barbar de exorcizare, a aprins ieri revolta în comuna vasluiană Tanacu. O armată de preoți, în frunte cu episcopul Corneliu Bârlădeanu, a doua față bisericească din Huși, a descins în parohia (n.b. mănăstire) unde s-a întâmplat nenorocirea. Scopul declarat
Discursul religios în mass-media. Cazul României postdecembriste by Liliana Naclad [Corola-publishinghouse/Journalistic/1410_a_2652]