2,572 matches
-
bine c-au venit ai noștri, Românii! Lucruri s-a’ mai face ele, altele șî mai frumoase șî mai lăptoase!, zice Moș Iacob. Mama nu zice. Nu pare supărată tare. Așa, oleacă, de patefon (Îl găsesc eu, spart, acoperit de cioburi de plăci, În fundul grădinii, acolo or fi ascultat Rușii ’Zaraza’), ceva mai mult de ceasul de mână al tatei - greșeala ei că l-a lăsat acasă, când am plecat În pădure: trebuia să-l ia, că greu nu era... Și-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
mic în mână, ca cel de tramvai, semn că „cererea a fost înregistrată, iar răspunsul va fi furnizat în 30 de zile“. În spate, auzeam cum cineva, intrat în birou după mine, se plângea de faptul că a înghițit un ciob de porțelan, atunci când a mâncat ciorbă de burtă, la restaurantul cutare. Așa țară, așa accidente culinare. În Franța s-ar fi plâns poate de faptul că brânza a fost prea fermentată sau vinul mirosea a dop, hi, hi... P.S. Bănuiesc
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
avea mult succes, auditoriului i se strângea sufletul, pur și simplu Acum își voia chipul lipsit de riduri, dar era cumplit de greu să se abțină, mușchii faciali se mișcau singuri fără nici o comandă, și n-avea o oglindă, un ciob de geam, ceva, să se poată controla. Vedeți totul prea în negru, doamnă, murmură Dimitrie când observă că femeia e gata să dea în lacrimi. Era puțin încurcat, situația lui nu era tocmai plăcută, în parc, pe terasa unei cofetării
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
-și fruntea va rosti: Oh, copchiilor, voi o să mă scoateți din minți. Și Ovidiu, Ovidiu, băiatul acesta al meu? Niciodată n-o să scap de ideea că-i sunt mamă și trebuie să-i port de grijă? Va aduna de pe covor cioburile ceșcuței de cafea, le va depune pe tava de inox. Se va șterge de zaț frecându-și palma una de alta. Doamne, Dumnezeule, va spune, n-aș fi crezut niciodată că se va întâmpla așa ceva. Își va strânge mâinile una
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
altă parte, eu aș vrea să rezolv o crimă. Dacă problemele noastre se leagă cumva, s-ar putea să rezolvăm situația aceasta astfel Încât să fie În avantajul amândurora. Manetti s-a Întors spre tabloul care-mi scăpase din mâini, Împingând cioburile cu piciorul. Să presupunem că nici eu, nici dvs. nu știți cine a vizitat-o pe d-oara Wilms vinerea trecută. Se poate să știm, sigur. Dar din câte-mi dau eu seama, n-avem nici o dovadă. Dar și imaginația
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
putea fi acest obiect unul din motivele vizitei dvs. , domnule Knisch? Am ridicat din umeri. — Vă rog, luați-l. Orice ar fi, nu face altceva decât să complice schema pe care tocmai am schițat-o. Dădu din cap În direcția cioburilor. Înțeleg, Însă, că acest cuțit nu e singurul lucru pe care-l căutați. Pot să vă-ntreb de ce vi se pare atât de interesantă reproducția aceea după Rossetti? Am ridicat din umeri din nou. Într-adevăr, e mai prudent să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
strigăte și râsete, Însoțite de țipetele pescărușilor. Au intrat câțiva clienți noi, câțiva au ieșit. Unul dintre chelneri a căzut cu o tavă plină de pahare. Altul a adus o mătură și clienții l-au urmărit cu indiferență cum mătura cioburile de sticlă de pe podea. Chelnerii se schimbau des acolo. Programul de lucru era lung, iar salariul nu prea grozav. Totuși, până atunci nu demisionase nici unul; În schimb erau dați afară. Așa era la Café Kundera; odată ce puneai piciorul Înăuntru, rămâneai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
era familiarizată cu comenzile sistemelor vitale. Îi Întrerupsese curentul electric, căldura și aerul. Era prins În capcană. Odată cu scăderea presiunii, borcanele cu specimene explodară ca niște bombe, Împroșcând fragmente de sticlă În toată Încăperea. Se ghemui sub pături, simțind cum cioburile sfâșiau țesătura. Respirația i se Îngreunase. La Început crezu că e de vină tensiunea arterială, pe urmă Își dădu seama că aerul se rarefiase. Curând avea să-și piardă cunoștința. „Fă ceva.“ Nu putea să-și mai regleze respirația. „Fă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
aer, de oxigen. Apoi Își aminti de dulăpiorul de prim ajutor. Parcă acolo era un tub de oxigen, pentru urgențe? Nu era sigur. Așa părea să fie... Se ridică, dar o altă sticlă explodă, făcându-l să se ferească de cioburile Împrăștiate. Cu pieptul scuturat de spasme, icni din pricina lipsei de aer. Pete cenușii Îi apărură Înaintea ochilor. Bâjbâi prin Întuneric, căutând dulăpiorul și pipăind de-a lungul peretelui. Atinse un cilindru. Oxigen? Nu, era prea mare - probabil că era un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
mult timp. Atinse cu degetele sticluțele, pachetele moi cu feșe. Nici o butelie cu aer. La naiba! Sticluțele căzură pe podea și ceva mare și greu Îi pică pe picioare, cu zgomot. Se aplecă, pipăi podeaua și se tăie Într-un ciob, dar nu băgă de seamă. Mâinile sale apucară un cilindru metalic rece. Era puțin mai lung decât palma, iar la unul din capete avea o piesă din plastic, o duză... Era o butelie de spray - o nenorocită de butelie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
Danemarcă CHIAR AȘA Chiar așa: beau vin de lemn câinesc, mănânc pâine de zar mă încălzesc (de-a dracu'!) la focul gropii cu var mă bâlbâi, tușesc, cad mereu de acord înghit zoile cu demnitate de lord colorez marginile nopții, cioburi de zile Clanț! mă fotografiază îngerul (monstru mic pe senile) clanț! clanț! și a doua zi apar în reclamele luminoase pictat cu tot cu carne și oase Chiar așa: trecut prin zodii și avataruri mă câștig pe mine însumi la zaruri trist
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
cînd vor ele și cum vor ele, fără niciun fel de regulă precisă, fără nicio obligație din partea subconștientului. Visele pe care i le pregătesc subiectului sunt de diferite lungimi și intensități. există, întîi, categoria viselor-firimituri, a viselor fragmentare. subiectul primește cioburi din propria sa memorie, din propriile sale raporturi cu obiectele și ființele pe care le dorește, din contactele sale superficiale cu lumea. aceste vise sunt ca niște ploi de meteoriți, și sunt cele mai frecvente de fapt. Subiectul va visa
Negustorul de începuturi de roman by Matei Vişniec () [Corola-publishinghouse/Imaginative/605_a_1341]
-
cafeneaua domnului Kempf. I-a trebuit o jumătate de zi ca să o pună la punct. a adunat toate paharele și toate ceștile de pe mese. Le-a spălat și le-a pus la locul lor, pe rafturile din spatele tejghelei. a adunat cioburile de pe jos, a măturat, a spălat, a aranjat scaunele și mesele. își bea cafeaua instalat întotdeauna la masa sa preferată, de unde vede toată strada. Din păcate efortul său este insuficient, mirosurile pestilențiale continuă să-l asedieze. De unele magazine nici
Negustorul de începuturi de roman by Matei Vişniec () [Corola-publishinghouse/Imaginative/605_a_1341]
-
zicea mereu că viitoru mi-era cursele dă semifond. Da În noaptea aia am fost as la săritura dă nălțime. Am sărit dân prima ostrețele, care s-apropie dă doi metri; tocmai când mă săltam dân șanț și-mi scoteam cioburile dă geam care Îmi intrase pă peste tot, m-am pus să tușesc dă fum. Din quinta ieșa nori dă fum negru și gros ca lâna dân saltele. Deși nu mă antrenasem, am izbit-o la goană ca-n timpurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
să mă asculte când fredonam, la zile mari, Imnu Național dân meleagu nost, Însoțit d-o tamburină; da, cum bine se zice că nu todeauna Îi arde la maimuță dă maimuțăreli, când io mă speteam cu clenții sau rădeam un ciob de siestă, Flora bibilica să juca În beci d-a Călătoria În Centru lu Pământu. Lu bunicu ei nu-i plăcea dă espedițiile alea. Să crampona să crează că beciu iera cu primejdie; iel, care tranzita ca poștașu pân toată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
imprudentă, nu s-au lăsat așteptate. Publicul, glumeț și credul la Început, a prins să acumuleze tensiuni și, toți ca unul, au pus foc expoziției chiar În ajunul zilei de naștere a sculptorului, care a suferit importante stâlcituri, datorită impactului cioburilor de cărămidă cu regiunea vulgar numită fesier. În ceea ce-l privește pe vânzătorul de bilete, servitorul, el a mirosit ce urma și, ca să nu stârnească viesparul, s-a retras Înainte de vreme, salvând Într-o valijoară de fibră banii Încasați. Drumul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
fi de acord să plecăm undeva în weekend? Știu un loc foarte special unde am putea să uităm de toate și să petrecem într-adevăr ceva timp împreună. Ai vrea să vii? Fran se aplecă și îl ajută să adune cioburile, iar capetele li se atinseră. — Sigur. Nu-mi pot închipui ceva mai plăcut decât să petrec două zile cu tine. Și două nopți, își zise ea, dar nu îndrăzni s-o spună cu voce tare. — Ei bine, puștoaico, dacă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
tîrîndu-se încet ca o broască țestoasă spre patul meu. M-am retras spre perete, dar ea înainta mereu, vroia să se urce în pat și atunci am aruncat cu o carte groasă. Umbra s-a sfărâmat în bucăți, însă toate cioburile de umbră continuau să înainteze. Se apropiau din ce în ce mai mult, unele au început să se cațere pe pătură. Deodată ușa s-a deschis și a apărut Arhivarul ; s-a apropiat fără să facă nici un pic de zgomot, parcă avea picioare de
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
unele au început să se cațere pe pătură. Deodată ușa s-a deschis și a apărut Arhivarul ; s-a apropiat fără să facă nici un pic de zgomot, parcă avea picioare de pâslă, a strâns de pe podea și de pe marginea patului cioburile de umbră, le-a vârât într-un săculeț de hârtie, după care, ținând strâns săculețul de gură, s-a întors spre mine, examinîndu-mă rece și arogant prin lentilele ochelarilor. Și a izbucnit într-un hohot de râs strident, care se
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
plăcere nesfârșită. Cum spusese Victor? Că va veni ea era rațiunii? Ba să nu vină, sau să nu revină niciodată, m-am gândit, dacă era rațiunii închidea sala cu oglinzi și mă lăsa, din nou, să mă văd numai în ciobul de oglindă de care mă foloseam când mă bărbieream. Era rațiunii nu-mi dăduse decât școli de corecție și cruci de cioplit. Mă admonestase mereu, atrăgîndu-mi atenția să-mi văd lungul nasului, mă silise să mă culc într-un pat
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
o așteptam: "Mă întreb câtă vreme o să continui această minciună". Am tresărit. "Care minciună?" "Cum care? Cu Bătrânul. Și restul..." Stricase totul. Bucuria mea s-a spart ca un vas de porțelan. Fără să sesizeze că înainta, de fapt, pe cioburi, Laura a socotit că era cazul să insiste: Nu vezi că azilul trăiește în minciună? Aș prefera, te rog să mă crezi, să plecăm de aici". Am mai făcut o încercare să strâng cioburile, să le lipesc la loc: "Cum
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
sesizeze că înainta, de fapt, pe cioburi, Laura a socotit că era cazul să insiste: Nu vezi că azilul trăiește în minciună? Aș prefera, te rog să mă crezi, să plecăm de aici". Am mai făcut o încercare să strâng cioburile, să le lipesc la loc: "Cum poți să fii atât de prozaică? Sper că glumești". Fatală încercare! "Ba nu glumesc deloc", izbucni Laura într-un acces de râs sănătos. După care deveni serioasă și pe un ton grav, de care
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
singur... aceasta era boala deșertului, semănând cu celulele canceroase care proliferează până distrug și ucid... Întâmplarea a făcut să am atunci și alte stări proaste, alunecând, din nou, în plină zi într-un fel de întuneric gelatinos, în care scânteiau cioburi de lumină orbitoare. Aceste stări s-au repetat câteva zile la rând, fără să dureze niciodată prea mult. N-am spus nimănui nimic. Nici lui Dinu nu i-am vorbit despre ele, am așteptat să treacă singure. Și, ca să le
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
au venit în minte vrăbiile care se jucau în praful cald de pe uliță în cătun, câinele care se oprise și urina pe trunchiul gutuiului de la poarta Martei. "Îți împute gardul", îi spusesem, iar ea izbucnise în râs. Frânturi de viață. Cioburi de oglindă spartă. Ce legătură exista între ele? Eu. Eu care crezusem totdeauna că lumea se împarte în două categorii, egoiști care au curajul să recunoască faptul că sânt egoști și egoiști care din diverse motive o ascund. Uneori, trecutul
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
Uită-te la ăsta ce face, spune tata, însă nu apucă să termine, căci șoferul pierde controlul. Ma șina intră pe jumătatea noastră de drum, încearcă să frâneze, dar patinează cu și mai mare viteză spre noi. Metalul urlă sfâșietor, cioburi de sticlă sar pe bord. Ziua de mâine e un pieton cu voal negru care așteaptă la ur mătoarea curbă. Nu se întâmplă nimic spectaculos, nu strig țineți-vă bine, nu încerc să deschid ușa să sar ca să scap cu
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]