2,313 matches
-
răscoala membrilor Consiliului. Biserica intră într-o perioadă de relativă democrație, de dezbateri, de reforme. Ea se deschide larg problemelor lumii dinafară, îi preia metodele, în special comunicarea. "Vatican al II-lea, scria Gilson, a inaugurat un stil nou pentru conciliu, despre care istoricii ne vor spune desigur că a fost influențat de exemplu societăților de mase și al metodelor utilizate de acestea" (E. Gilson, La Société de masses et la Culture, Vrin, Paris, 1967). Al treilea timp, care începe cu
Epoca maselor: tratat istoric asupra psihologiei maselor by Serge Moscovici [Corola-publishinghouse/Science/1426_a_2668]
-
Racoveanu se întreabă pe bună dreptate prin ce anume se caracterizează aceasta, mai ales că au existat sinoade care s-au înșelat Sinodul tâlhăresc de la Efes (449); Sinodul de la Stejar, lângă Calcedon (403), condus de Teofil, arhiepiscopul Alexandriei, precum și numeroasele concilii care vizau ereziile ariene, semiariene, nestoriene etc. Se știe că la aceste soboare care au greșit care au schimbat minciuna în adevăr au participat foarte mulți episcopi. În plus, se mai știe că deciziile unor sinoade formate din puțini episcopi
Biserica şi elitele intelectuale interbelice by Constantin Mihai [Corola-publishinghouse/Science/898_a_2406]
-
se mai știe că deciziile unor sinoade formate din puțini episcopi Ancira (18 episcopi); Neocezareea (24 episcopi); Gangra (13 episcopi) au fost acceptate de Sinoadele Ecumenice. O altă situație semnificativă viza faptul că deciziile unor Sfinți Părinți, singurii participanți la concilii, au fost admise și adoptate de Sinoadele Ecumenice a se vedea epistola Sfântului Dionisie al Alexandriei (264), împărțită în canoane; enciclica Sfântului Grigorie Taumaturgul (270), divizată în canoane; discursul de căință al Sfântului Petru al Alexandriei (311), împărțit în canoane
Biserica şi elitele intelectuale interbelice by Constantin Mihai [Corola-publishinghouse/Science/898_a_2406]
-
istoria tetrarhiei în timpul războiului civil de preluare puterii și eliminare a pretendenților la tronul imperial, Constantin s-a apropiat de creștinism într-un moment în care abia ieșit din criza anarhică avea să se cufunde în cea teologică. Convocarea primului conciliu ecumenic la Niceea (325) pentru unitatea Bisericii, în vederea restabilirii unității doctrinare și pastorale, urmărea stabilizarea acesteia și consolidarea statului, prin exilarea elementelor ostile păcii romane. În secolul IV creștinismul depășea progresiv stadiul de religie tolerată ajungând religie de stat; activitatea
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
a lungul timpului va fi supusă multor abuzuri din partea monarhilor, care vor tinde să revină la vechea formulă chiar și sub o mască creștină, prin închinarea (prosternarea) în fața monarhului sau legendele monarhilor tămăduitori din regatul franc al evului mediu etc. Conciliul de la Arelate (314) ne prezintă, în documentele sale, deciziile disciplinare care ne mărturisesc începutul compromisurilor dintre organismele civile și cele ecleziastice. În canonul 3 citim: Iar cei care refuză să ia armele în pace, să nu mai fie admiși în
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
chestiunea militară: creștinii trebuiau să slujească în armată în timp de pace, evident în servicii de poliție și altele asemănătoare. Implicit era vorba despre o confirmare a faptului că nu-i era îngăduit creștinului să ucidă în vreme de război. Conciliul fusese convocat pentru a pune capăt ereziei donatiste; Părinții conciliari trebuiau să evidențieze serviciul datorat statului și autorității civile, servicii refuzate de altfel de curentul schismatic în discuție. Pentru câtva timp s-a păstrat distincția dintre militare consimțită creștinului și
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
aceasta se datora unor provocării religioase: Dacă cineva a doborât idolii și a murit acolo, de vreme ce nu e scris în Evanghelie și nici Apostolii nu au precizat, să nu fie primit în rândul martirilor (canonul 60). Prin acest articol al conciliului, părinții Bisericii au intenționat să condamne inițiativele temerare ale creștinilor de tendințe eretice, dar și ale creștinilor ortodocși, în înțelesul teologic al termenului, care duceau la înăsprirea relațiilor statului cu Biserica, implicată pe nedrept în atitudinea unor iresponsabili și târâtă
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
își înarmase nelegiuirea pentru a distruge numele de creștinism. În timpul războaielor contra bagauzilor din Vallese elvețian comunitatea creștină era evanghelizată. După aproape un secol, la Octodurum era deja un sediu episcopal destul de important, iar episcopul său Teodor a participat la conciliul de la Aquilea (septembrie 381), prezidat de episcopul Ambroziu din Milano (n. 339; 374-397), care i-a condamnat pe ereticii arieni Palladius și Secondianus. Bagauzii erau un amestec de lume săracă și nenorocită: sclavi, păstori, țărani, militari dezertori, flămânzi fără ocupație
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
-și exprime apostazia publică și în cazarmă, aducând jertfe idolilor în semn de fidelitate. Acești apostați au ajuns ulterior obiectul de dispreț al întregii Biserici, chiar și atunci când, după moartea lui Licinius (324), s-au reîntors la credința de odinioară. Conciliul de la Niceea (325), prin canonul 12, îi condamna la o lungă penitență interzicându-le să acceadă vreodată la ordinele sacre: Iar dacă unii, chemați de harul lui Dumnezeu, mai întâi și-au recunoscut credința, renunțând la serviciul militar (deposito militiae
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
Sfânt trăiește și domnește în vecii vecilor. Amin. 2. Imperiul roman de Occident 2.1. Constantin I (306-337) În urma libertății acordate Bisericii pentru depășirea crizelor interne (erezii) și a sprijinului politico-financiar a lui Constantin pentru sporirea stabilității organizatorice a Bisericii (conciliile), servirea statului nu mai era contra conștiinței. Serviciul militar era considerat licit și chiar obligatoriu în conștiință, în timp ce obiecția de conștiință, susținută și practicată de unii antimilitariști sub domnia împăraților păgâni, nu mai era actuală. Pe durata secolului IV creștinismul
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
obiecția de conștiință, susținută și practicată de unii antimilitariști sub domnia împăraților păgâni, nu mai era actuală. Pe durata secolului IV creștinismul devine treptat religie de stat (381); în schimbul beneficiilor primite a trebuit să-și adapteze disciplina la noua situație. Conciliul imperial a acționat și mai liber (Niceea I, 325), dacă nu chiar spontan (Constantinopol I, 381). În alte ocazii, principele eliberator va interveni în treburile Bisericii (ex. Arelate, 314, Niceea I, 325 etc.), ca un stăpân căruia trebuie să i
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
imaginea unui împărat ales și trimis de Dumnezeu, pentru a sprijini Biserica. Primii care au intervenit pentru oprirea mișcărilor pacifiste, la cererea împăratului, au fost episcopii, îndemnând credincioșii să revină la îndeplinirea îndatoririlor militare, fapt sancționat prin canonul 3 al conciliului din Arelate (Arles, Gallia, 314), care-i lovea cu excomunicarea pe toți cei care renunțau la serviciul militar ori refuzau înrolarea în rândurile oștirii romane. Intervenției religioase i-a urmat după patru ani și cea politică. Pentru a opri, prin
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
poruncind să fie torturat. După ce a stat închis un an și câteva luni, a primit conducerea imperiului ca răsplată a mărturiei sale; momentul decisiv al trecerii de la păgânism la credința creștină, care a avut loc abia după un secol, după conciliile de la Constantinopol I (381) și Calcedon (451). 3. Religia soldaților din armata romană a secolului IV Problema religioasă nu interferează în fidelitatea soldaților față de suveran, înconjurat tot mai mult cu aura divinului. Această indiferență a armatei secolului IV față de schimbările
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
în materie de morală și conștiință, fapt explicabil prin revenirea teoretică la ostilitatea războiului în general. Motivația are un caracter generic și nu atinge esența problemei inițiale a acceptării serviciului militar alături de apartenența creștină, chestiune destul de actuală; canonul 3 al conciliului de la Arelate (Arles, 314) este perplex și oportunist. Pentru secolul IV nu se cunosc dizertații despre religie: diferențele dintre creștinismul și păgânismul soldaților s-au perpetuat și în secolul IV la fel de bine ca și în secolele II-III cu intensități și
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
Dumnezeu și poporul său, reforma lui Iosia subliniază atât angajamentul pe care Yhwh și l-a asumat față de poporul înțeles ca „popor al lui Dumnezeu” (concept important și în tradiția creștină și pus pe primul plan în Biserica Catolică la Conciliul Vatican II), cât și sarcina la care poporul se angajează trăind o viață conformă cu poruncile Torei. Păcatul poporului și, în special, al regilor săi constă în încălcarea acestei promisiuni, oferindu-ne cheia de relectură a Dtr pentru toată istoria
Israel în timpurile biblice : instituții, sărbători, ceremonii, ritualuri by Alberto Soggin () [Corola-publishinghouse/Science/100992_a_102284]
-
o părere corectă despre ce însem-na comunitatea iudeo-creștinilor la acea vreme. Președintele adunării preoților mai era denumit și episcop începînd cu secolul ll, fiind mai mult o funcție administrati- vă și numai după secolul V ea a primit caracter religios. Conciliul roman care adună toată iudeo-creștinătatea pentru a-l condamna pe Novațian, reunea șaizeci de episcopi. Un conciliu reunit către anii 230 la Cartagina de episcopul Agripinus, grupează șaizeci de episcopi din toată Africa de Nord. Un alt conciliu reunit de Donat grupează
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
și episcop începînd cu secolul ll, fiind mai mult o funcție administrati- vă și numai după secolul V ea a primit caracter religios. Conciliul roman care adună toată iudeo-creștinătatea pentru a-l condamna pe Novațian, reunea șaizeci de episcopi. Un conciliu reunit către anii 230 la Cartagina de episcopul Agripinus, grupează șaizeci de episcopi din toată Africa de Nord. Un alt conciliu reunit de Donat grupează nouăzeci de episcopi iar cel reunit de Ciprian în anul 256 are același număr de episcopi. Informațiile
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
a primit caracter religios. Conciliul roman care adună toată iudeo-creștinătatea pentru a-l condamna pe Novațian, reunea șaizeci de episcopi. Un conciliu reunit către anii 230 la Cartagina de episcopul Agripinus, grupează șaizeci de episcopi din toată Africa de Nord. Un alt conciliu reunit de Donat grupează nouăzeci de episcopi iar cel reunit de Ciprian în anul 256 are același număr de episcopi. Informațiile de mai sus vin numai din surse iudeo-creștine și cred că sînt la fel de false ca toate celelalte pentru a
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
papal. Să ținem minte că toată această turbare a iudeo-creștinilor se arăta lumii la numai 20 de ani de cînd cultul satanist al lui Iahwe a fost impus în imperiul roman prin foc și sabie. Oprobiul fanaticilor a continuat prin Conciliul de la Constantinopol din anul 553 care a decretat toate scrierile lui ca eretice, iar cea mai mare parte dintre ele au fost distruse prin foc la fel ca și cele ale creștinismului arimin, împotriva căruia Origene s-a ostenit din
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
la modificări succesive a pro-priilor scrieri sacre - Tora și Talmudul - iar forma pe care o cunoaștem noi astăzi este cea stabilită la sfîrșitul secolului Vlll al vremurilor noastre!!! Ori și scrierile iudeo-creștinilor au suferit mai multe ,,îmbunătățiri” stabilite prin opt concilii iar ultimul a avut loc în anul 869!!! Folosirea tendențioasă și mistificatoare atît de către istorici cît și de apologeții iudeo-creștinismului a termenului de ,,biserică” are ca scop falsificarea totală a istoriei acestui cult dar și a unei mari părți a
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
adevăr ca să le fie de împotrivire tuturor plăsmuitorilor vechi sau noi: ,,Să nu părăsim adunarea noastră cum au unii obicei.” Apologeții iudeo-creștinismului au plecat de la ideea că toate scrierile mozaice cuprinse în Vechiul și Noul Legămînt așa cum l-au stabilit Conciliile de-a lungul a 800 de ani, sînt revelații divini și au caracter sacru. Cu asemenea pretenții numai nebunii, fanaticii și liftele pot ,,lumina” lumea, tot așa cum au făcut și cu învățăturile iudeo-comuniste bandele criminale bolșevice. Falsificarea totală a realității
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
Apocalipsa lui Ioan, cele patru evanghelii scrise de iudei, manuscrisele descoperite la Qumran și alte probe și informații istorice. Dar făcătura numită Apocalipsa - mărturisire, revelație în greacă - a fost admi-să ca scriere sacră în iudeo-creștinism, tîrziu, în anul 419 prin conciliul de la Carta-gina pentru că mulți au văzut-o drept o nebunie și o impietate asupra bunului simț și a dogmaticii, sau poate că erau prea străvezii și proaspete faptele criminale făcu-te împotriva vechiului cult monoteist al geților iar memoria colectivă
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
și a cerut urmașilor săi să combată „plaga infernală a războiului”. Schisma papală a subminat considerabil autoritatea pontificală și în consecință unitatea bisericii. S-a ajuns în situația că papa nu mai avea autoritate a necesară, simțindu-se nevoia intervenției conciliilor ecumenice. Infailibilitatea, atât de necesară conducătorului bisericii lui Hristos, a fost bulversată, lansându-se în același timp ideea că aceste concilii s-ar putea plasa deasupra papei, că acest sinod universal poate să-l intronizeze pe papă, să-l judece
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
unitatea bisericii. S-a ajuns în situația că papa nu mai avea autoritate a necesară, simțindu-se nevoia intervenției conciliilor ecumenice. Infailibilitatea, atât de necesară conducătorului bisericii lui Hristos, a fost bulversată, lansându-se în același timp ideea că aceste concilii s-ar putea plasa deasupra papei, că acest sinod universal poate să-l intronizeze pe papă, să-l judece și chiar să-l depună. Papa devenea astfel un fel de împuternicit al Bisericii. Biserica dădea putere papei și el devenea
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
răspunzător în fața ei pentru actele sale, cu alte cuvinte elevii erau deasupra învățătorului. De aici până a se lipsi de papă nu mai era decât un singur pas, ceea ce avea să deschidă larg drumul către erezia lui Luther. Cele 3 concilii succesive Pisa (140), Constantza 1414 și Bâle (Basel, 1437-143) au încercat să rezolve schisma papală, fără prea mult succes însă, pentru că patimile lumești ale multor pontifi, care aveau să degenereze într-un nepotism lamentabil, ca și amestecul laicilor în viața
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]