2,647 matches
-
Paris, Geneva sau Londra. Este totuși foarte important să scoatem în evidență că mișcările acestea și numeroasele lor interconexiuni nu erau neapărat antiotomane. De fapt, ele erau în 1849 mai probabil îndreptate în primul rînd împotriva Rusiei și a Imperiului Habsburgic. Cu siguranță că revoluționarii italieni, români, polonezi și unguri considerau aceste două puteri drept principalii lor adversari. În schimb, toate cele patru grupuri erau mai prietenoase față de Imperiul Otoman. Exilați din propriile lor țări, mulți unguri și polonezi au intrat
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
unguri, care, la rîndul lor, purtau negocieri cu Cuza. Obiectivul era livrarea de arme franceze în Principate, care urmau să fie înmînate rezidenților unguri din Moldova, pentru ca aceștia să organizeze apoi raiduri în Transilvania și să distragă astfel atenția forțelor habsburgice de la evenimentele din Italia. Acțiunea necesita negocieri între agenții unguri și români, care avuseseră conflicte destul de dure în timpul revoluției de la 1848 în privința situației politice din Transilvania. În cadrul acestor discuții, reprezentanții unguri au fost de acord cu ideea ca, în caz
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
soarta finală a Transilvaniei. Țelul era înființarea unei Confederații Dunărene, ai cărei membri urmau să fie Ungaria, Serbia și România, toate state independente. Aceste planuri au fost vrînd-nevrînd abandonate în 1859, cînd Napoleon al III-lea a încheiat cu Imperiul Habsburgic Armistițiul de la Villafranca, retrăgînd apoi sprijinul militar francez pentru viitoarele conspirații revoluționare. Sub puternica presiune a puterilor, Cuza a fost nevoit să pună capăt intrigilor polonezilor și ungurilor de pe teritoriul românesc. Cu toate acestea, Principatele aveau să rămînă și pe
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
fost semnată nici o alianță. Obiectivele teritoriale sîrbești rămîneau în mare parte aceleași cu cele expuse în Načertanije. Au fost purtate multe discuții referitor la o concepție sud-slavă mai largă, care să-i implice și pe croații și sîrbii de pe teritoriul habsburgic; Mihail a dus tratative cu Strossmayer în acest sens. Accentul major era însă pus tot pe achiziționarea a ceea ce erau considerate ca fiind ținuturile istorice sîrbești. Cele mai importante negocieri au avut loc cu Grecia începînd din 1861, cînd Othon
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
unei mari puteri, armata turcească reorganizată putea face față oricărei forțe pe care o puteau încropi bulgarii. Date fiind aceste împrejurări, era urgent necesară obținerea patronajului unei mari puteri. Era evident că ajutorul nu putea veni decît din partea Rusiei. Monarhia habsburgică se opunea energic mișcărilor naționale balcanice, iar Marea Britanie sprijinea menținerea integrității Imperiului Otoman. Nu exista nici o legătură directă cu Franța. Cu toate că guvernul rus nu era nici capabil și nici nu intenționa să se aventureze în Balcani în perioada de după războiul
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
regiunea. Sä nu uităm că marea majoritate a acestui grup era de origine slavă și vorbea limba sîrbo-croată. Alți musulmani de diverse origini etnice veniseră în Bosnia ca ieniceri, spahii, funcționari guvernamentali sau refugiați din ținuturile ungurești trecute sub control habsburgic. Întrucît mulți dintre aceștia, mai ales ienicerii și căpitanii, erau luptători profesioniști, guvernul central se confrunta cu multe dificultăți în a-și impune dorințele asupra administrațiilor locale. În secolul al optsprezecelea, elementele militare bosniace avuseseră conflicte frecvente cu autoritățile centrale
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
domeniul problemelor internaționale. Atît timp cît au rămas unite, ele au format cea mai puternică combinație diplomatică din lume. În trecut, punctul periculos al relațiilor dintre aceste state fusese întotdeauna Orientul Apropiat, din cauza intereselor adesea contradictorii ale Rusiei și Imperiului Habsburgic. Temerile austriecilor față de dominația Rusiei în Balcani erau tot timpul de actualitate, nefiind niciodată ignorate de Viena. Rebeliunile din Bosnia și Herțegovina au dus la instalarea aceluiași gen de situație care avusese anterior drept rezultat declanșarea conflictului. În plus, în
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
adepții doctrinelor panslaviste, care se bucurau de o popularitate tot mai mare după războiul Crimeei. Panslaviștii nu aveau un program sau un purtător de cuvînt unic. În general, ei susțineau scoaterea tuturor popoarelor slave de sub stăpînire străină, adică otomană sau habsburgică, și organizarea lor într-o federație de state în cadrul căreia Rusia să dețină poziția dominantă. Ei puneau accentul pe slavii ortodocși: sîrbii, bulgarii și muntenegrenii. Partizanii panslavismului nu erau firește în favoarea eliberării teritoriului polonez de sub stăpînirea rusească; de fapt, ei
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
polonezi cu foarte multă neîncredere și îi considerau drept trădători ai cosîngenilor lor slavi. În relațiile externe, ei aveau tendința de a fi mai mult antihabsburgi decît antiotomani. Au existat multe discuții relativ la drumul spre Constantinopol care trecea prin capitala habsburgică. Organizația centrală a mișcării era Societatea de Întrajutorare Slavă fondată la Moscova în 1858, cu filiale înființate ulterior și în alte orașe. Acesta era un grup care a adus la studii în Rusia sute de studenți bulgari și de alte
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
joace un rol de frunte în politica externă. Atunci cînd Imperiul Otoman nu a reușit să înăbușe răscoala din Bosnia și Herțegovina, membrii Alianței Celor Trei Împărați s-au consultat între ei. La vremea aceea, guvernul rus recunoștea prioritatea intereselor habsburgice, dictată de localizarea geografică a regiunii respective, astfel că rolul principal din cadrul negocierilor a fost deținut de ministrul de externe habsburgic, Gyula Andrássy. În decembrie 1875, cele trei puteri au emis o propunere de reformă, așa-numita Notă Andrássy, ca
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
Herțegovina, membrii Alianței Celor Trei Împărați s-au consultat între ei. La vremea aceea, guvernul rus recunoștea prioritatea intereselor habsburgice, dictată de localizarea geografică a regiunii respective, astfel că rolul principal din cadrul negocierilor a fost deținut de ministrul de externe habsburgic, Gyula Andrássy. În decembrie 1875, cele trei puteri au emis o propunere de reformă, așa-numita Notă Andrássy, ca bază a rezolvării situației. Termenii acesteia au fost acceptați de Poartă, dar respinși de insurgenți. În mai 1876 a fost formulat
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
exercita o presiune constantă pentru a împiedica Grecia să intervină în conflict. Un pericol și mai mare era prezentat de faptul că sprijinul Rusiei urma să fie cu siguranță acordat slavilor din Balcani, în primul rînd bulgarilor. Ca și guvernele habsburgic, britanic și român, liderii greci se opuneau creării unor state slave întinse. Ei fuseseră șocați de deciziile luate la conferința de la Constantinopol, care stabilise includerea în provinciile bulgărești a teritoriilor considerate de ei drept grecești din punct de vedere etnic
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
al Dobrogei. Grecia și Austro-Ungaria nu se alegeau cu nimic. În ciuda tratatelor secrete, nu li se recunoștea habsburgilor revendicarea asupra Bosniei și Herțegovinei și fusese cu siguranță creat un întins stat slav. Acordul lovea mai ales în interesele britanice și habsburgice, astfel că ambele puteri au protestat energic împotriva lui. O flotă britanică a intrat în Strîmtori. Guvernele român, grec și sîrb și-au manifestat și ele clar nemulțumirea. Poziția sîrbilor era deosebit de dificilă. Era evident că patronajul rușilor urma să
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
Herțegovina. În plus, monarhiei i se permitea să ocupe sangeacul Novi Pazar, o fîșie de teritoriu dintre Serbia și Muntenegru. Aranjamentele teritoriale au constituit principala tranzacție a conferinței. Drept urmare, Rusia dobîndea o poziție puternică în jumătatea de est a peninsulei, iar Imperiul Habsburgic o poziție similară de dominație în vest, inclusiv o influență majoră în Serbia. Din punctul de vedere al statelor balcanice, rezultatele conferinței au fost foarte dezamăgitoare. României, Muntenegrului și Serbiei li se recunoșteau independența. Muntenegru obținea un port la Marea Adriatică
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
ea. Mai mult decît atît, guvernul rus fusese nevoit să dea socoteală în fața Europei și obligat să fie de acord cu împărțirea marelui stat bulgar, singura lui realizare deosebită. Se părea că veritabilii cîștigători ai războiului erau Marea Britanie și monarhia habsburgică, care obținuseră insula Cipru și respectiv Bosnia și Herțegovina. Cu toate că raționamentul acesta era firește corect în ceea ce privește Marea Britanie, care repurtase într-adevăr o mare victorie diplomatică, cîștigurile habsburgilor aveau să devină o grea responsabilitate. Ocuparea Bosniei și Herțegovinei, cu populația lor
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
interes național, regimul lui Milan nu prea repurtase pînă acum prea multe succese. Armata lui fusese învinsă în războiul cu Imperiul Otoman din 1876. Cîștigurile teritoriale suplimentare de după Tratatul de la Berlin constituiseră compensații minore față de sacrificiile și așteptările anterioare. Monarhia habsburgică ocupa exact ținuturile rîvnite de naționaliștii sîrbi. Mai mult, guvernul sîrb fusese nevoit să semneze un acord cu Viena care îl punea într-o postură subalternă față de aceasta. Bunăvoința și sprijinul rușilor au fost acordate pînă la mijlocul anilor nouăzeci bulgarilor
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
Rusiei în caz că una dintre ele era atacată de aceasta. Tratatul acesta a fost deosebit de important, deoarece el implica profund Germania în problemele Balcanilor și, în plus, ea era forțată să fie de partea Vienei. În ciuda neîncrederii dintre Rusia și Imperiul Habsburgic, Bismarck a reușit să unească iar cele trei curți imperiale în iunie 1881, cînd Alianța Celor Trei Împărați a fost restabilită, de data aceasta sub forma unui acord scris. Fiind un pact general de neutralitate, acest document conținea clauze referitoare
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
data aceasta sub forma unui acord scris. Fiind un pact general de neutralitate, acest document conținea clauze referitoare direct la Balcani. Semnatarele erau de acord că Bulgaria și Rumelia Răsăriteană se pot uni într-un moment propice și că Imperiul Habsburgic poate anexa Bosnia-Herțegovina în împrejurări favorabile. Toate cele trei puteri urmau să se consulte asupra oricăror schimbări apărute în Balcani și era acceptată interpretarea Rusiei în privința închiderii Strîmtorilor. Un al treilea acord, Tripla Alianță, a fost încheiat în mai 1882
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
de est a peninsulei și al Austro-Ungariei în cea de vest. Prin 1883 fusese deja format un sistem de alianțe, cu Germania în centru. Din rețeaua aceasta făceau parte Serbia și România. După 1881, Serbia s-a asociat cu Imperiul Habsburgic printr-o serie de acorduri, iar în 1883, guvernele român și habsburgic au încheiat o alianță defensivă împotriva Rusiei, la care a aderat mai tîrziu și Germania. Întrucît aceste tratate aveau caracter defensiv, obligațiile prevăzute în ele nu intrau în
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
1883 fusese deja format un sistem de alianțe, cu Germania în centru. Din rețeaua aceasta făceau parte Serbia și România. După 1881, Serbia s-a asociat cu Imperiul Habsburgic printr-o serie de acorduri, iar în 1883, guvernele român și habsburgic au încheiat o alianță defensivă împotriva Rusiei, la care a aderat mai tîrziu și Germania. Întrucît aceste tratate aveau caracter defensiv, obligațiile prevăzute în ele nu intrau în conflict cu cele care le reveneau Germaniei și Austro-Ungariei în cadrul Alianței Celor
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
care le reveneau Germaniei și Austro-Ungariei în cadrul Alianței Celor Trei Împărați. Ele legau în schimb statele balcanice de Viena și de Berlin. Cel mai slab aliniament era evident cel al Alianței Celor Trei Impărați. Baza înțelegerii dintre Rusia și monarhia habsburgică era o împărțire implicită a Balcanilor în două sfere de influență, cu Rusia deținînd o poziție dominantă în Bulgaria. Acest echilibru fusese cel distrus de Alexandru de Battenberg și apoi de Ferdinand de Saxa-Coburg. Sprijinul acordat de habsburgi acțiunilor bulgare
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
În 1891 și în 1894, ele au semnat mai întîi un acord militar și apoi o alianță. Continentul european era deci împărțit în două tabere diplomatice. Pe de o parte Rusia și Franța, iar pe de cealaltă Germania și Imperiul Habsburgic, unite prin Dubla Alianță, și Italia și monarhia prin Tripla Alianță. România și Serbia erau asociate prin acorduri suplimentare cu statele care aveau să fie cunoscute mai tîrziu sub numele de Puterile Centrale. Ruptura din 1890 dintre Berlin și Sankt
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
Centrale. Ruptura din 1890 dintre Berlin și Sankt Petersburg, care a fost o inițiativă datorată exclusiv Germaniei, a fost extrem de importantă pentru problemele din Balcani. Prestigiul și puterea Germaniei aveau să fi în cele din urmă folosite pentru sprijinirea intereselor habsburgice și să contribuie la reînvierea antagonismului ruso-habsburgic în regiunea aceasta. Să menționăm că Marea Britanie nu s-a alăturat nici uneia dintre aceste tabere, preferînd să adopte o politică de "splendidă izolare." După trecerea crizei bulgare, aceste alianțe au avut totuși un
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
fost învinsă, dar presiunea marilor puteri a împiedicat Poarta să anexeze vreunul dintre teritoriile grecești. A fost plătită în schimb o mică despăgubire. Pe toată durata acestei perioade, au existat porbleme și în Macedonia. În ciuda acestui fapt, Rusia și Imperiul Habsburgic aveau să coopereze, încercînd să liniștească situația. Toate marile puteri, cu excepția Austro-Ungariei, erau ocupate cu crearea propriilor lor imperii în Asia și în Africa. Rusia urma să fie implicată în dezastruosul război cu Japonia. Nici o putere nu dorea să fie
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]
-
fuseseră deja făcuți pașii majori spre formarea statelor naționale balcanice. Existau o Grecie, un Muntenegru, o Românie și o Serbie independente și o Bulgarie autonomă. Fusese organizată o mișcare avînd drept scop unificarea ținuturilor albaneze. Cu toate că populațiile balcanice din cadrul Imperiului Habsburgic suferiseră un regres din punct de vedere politic ca urmare a încheierii Ausgleich-ului, Croația beneficia totuși de un statut restrictiv, dar autonom. Românii, sîrbii și slovenii aveau organizații politice identificate în general cu bisericile lor. Căile urmate în vederea obținerii independenței
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/961_a_2469]