3,245 matches
-
37). Străinul nu este un personaj negativ, dar are o influență nefastă, întrucât reprezintă un alt mod de viață. Felul lui de-a fi se ciocnește cu specificul unei nații sociabile, fără un trecut remarcabil, într-o stare de confesiune perpetuă. La întrebarea "ce mai faceți?" adresată de o fetiță, pe rând întemnițată și încoronată pentru fapta ei, străinul a răspuns "Foarte bine, mersi" (p. 31), provocând debandadă. Atrași de simpla conversație, oamenii nu se mai confesează și nu mai respectă
by MIHAELANICOLETA BURLACU [Corola-publishinghouse/Science/1012_a_2520]
-
pentru fapta ei, străinul a răspuns "Foarte bine, mersi" (p. 31), provocând debandadă. Atrași de simpla conversație, oamenii nu se mai confesează și nu mai respectă legile. După executarea publică a străinului, conducătorii instituie controlul strict: "Trăim în stare de perpetuă vigilență. Acum avem informatorii, agenții provocatori, delatorii noștri. Sunt printre noi, în familii, în jurul mesei [...] Ne-am reobișnuit cu spovedania" (p. 37). Este evidentă analogia cu Securitatea ce controlează informațiile. Amintirile nu mai aparțin oamenilor și sunt considerate blesteme, deoarece
by MIHAELANICOLETA BURLACU [Corola-publishinghouse/Science/1012_a_2520]
-
relațiile internaționale se cuvine remarcat faptul că autorii Școlii engleze pleacă și ei de la premisa anarhiei existente în mediul internațional - însă, la fel ca idealismul și, mai apoi, neoliberalismul, trec dincolo de ea. Anarhia nu înseamnă automat haos total și violență perpetuă, ci doar absența unei autorități centrale, superioară statelor. Deși recunoaște anarhia ca punct de plecare în înțelegerea politicii internaționale, raționalismul accentuează elementele de ordine existente. Astfel, autorii raționaliști (Bull în primul rând) încearcă să găsească răspunsuri argumentate la întrebarea pe
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
apropiate prin valori comune sau specia umană în ansamblul ei, concepțiile despre securitate și instituțiile de prezervare a ei se vor modifica fundamental odată cu identitatea de sine și identitatea atribuită celorlalți actori. Ei pot să devină, din surse de risc perpetuu, surse de sporire în comun a capacităților de asigurare a unei securități „construite” altfel. După cum reiese implicit din rezumarea argumentului lui Wendt, una din direcțiile de cercetare bogat reprezentate de autori constructiviști, în ultimii ani, este cea a studiilor de
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
și ideile, adică modul în care este privită lumea. Actorii nu sunt condamnați la neîncredere mutuală, cooperarea fiind posibilă, îmbunătățindu-se astfel dilema securității. Soluția liberală presupune depășirea fricii dintre actori și renunțarea la balanțele de putere printr-o coaliție perpetuă a statelor de statu-quo. Prin recunoașterea reciprocă, actorii se obligă să păstreze pacea și securitatea internațională. În cazul în care unul dintre ei le va încălca, se va confrunta cu uriașa putere conjugată a tuturor celorlalte state. În acest fel
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
unele state recurg la mijloace violente în reglementarea diferendelor, iar altele nu? Lipsa autorității centrale, de natură să impună ordinea în lume, este una dintre cele mai folosite explicații ale apariției războaielor. Anarhia sistemului internațional nu este suficientă pentru o perpetuă confruntare interstatală. După cum s-a arătat și în capitolul dedicat lărgirii conceptului de securitate, Barry Buzan afirmă că există o largă varietate de stări anarhice, care ocupă o axă având „anarhia imatură” la un capăt și „anarhia matură” la celălalt
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
natural înzestrate cu capacitatea de a construi imperii utilizând arta războiului. Ideea democrației ca motor generator al păcii universale este în mod constant atribuită filozofului german Immanuel Kant care, în celebrul său eseu din 1795, Zum ewige Frieden (Despre pacea perpetuă), scris în perioada transformării radicale a Europei sub efectele Revoluției franceze din 1789, schițează o teorie a păcii între ceea ce el numește „republici”. Pentru Kant, rațiunea morală practică impune un veto absolut la adresa folosirii războiului ca instrument al politicii externe
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
productivă ca expresivitate. La debutul lui D., Nicolae Manolescu îi asemuia demersul cu „o calotă polară” și, pe de altă parte, identifica în poet un concettist atipic, nu baroc, ci clasic. Impresionează, în versul lui, o tulburătoare descompunere și regenerare perpetuă a visceralului în cerebral și invers, ca și un proces omolog de deconstrucție-recuperare, care implică, pe de o parte, umanul, viul în general, iar pe de alta, materia inertă, inanimată. Importantă e o anumită „deschidere de viziune”, semnalată de Marin
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286655_a_287984]
-
prin definiție structurilor schizomorfe și tipologiei schizoide „descoperite” firesc. Esențiale, însă, sunt amploarea perspectivei, ca și faptul că această poezie - aparent poezie-jurnal, în orice caz deloc narativă, deloc discursivă - este una a „melancoliei metafizice” (Nicolae Manolescu), a sfidării și recuperării perpetue a abisului (se instituie aici ceea ce se poate numi, cu subtitlul unui poem de Leonid Dimov, „o eternitate iterativă”), a „vorbirii de după tăcere” (Bogdan Ghiu). D. i se adresează, într-o serie de poeme, direct „Zguduitorului” - divinității -, cerându-i, de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286655_a_287984]
-
în procesul de învățare și nu un scop în sine. Sintetizând cele scrise mai sus despre educație, evaluări și aspectele de deontologie a evaluării rezultatelor activității copiilor, se poate sublinia faptul că evaluările perfect obiective continuă să reprezinte o aspirație perpetuă a evaluatorilor de pretutindeni. Oricât de bine intenționat și de competent ar fi un evaluator, întotdeauna va exista riscul ca el să “greșească” în modul în care acordă calificative și note prin simplul fapt că grila de “lectură” pe care
SIMPOZIONUL NAŢIONAL „BRÂNCUŞI – SPIRIT ŞI CREAŢIE” by Nistor Luize Lavini () [Corola-publishinghouse/Science/570_a_1161]
-
preocupările celor care decid care este destinul tulburatei noastre lumi, dar, fără abordarea ei, specia umană se va autodistruge. Între evoluția conștiinței și involuția conștiinței nu există o a treia cale. Conștiința nu poate stagna, cauza fiind mișcarea și transformarea perpetuă, care este intrinsecă Realității. Evoluția conștiinței va implica ceea ce autorul numește "sfîrșitul civilizației vampirilor pă-mîntului". În mod inevitabil, Tiberiu Brăilean ajunge să abordeze rolul religiei în contextul globalizării. El pune în evidență cu pregnanță pericolul totalitarismului religios: "Mai periculos însă
[Corola-publishinghouse/Science/1490_a_2788]
-
și participarea la vot extrem de scăzută. Democrația occidentală, aflată sub presiunea unor factori ca terorismul, schimbările demografice, imigrația și conflictele culturale, rămîne un model mai mult pentru alții; acasă, ea se golește tot mai mult de conținut prin campaniile politice perpetue, lingușirea publicului, suspectele finanțări ale partidelor, interesele speciale și lobby-ul foarte puternic. Tehnoentuziaștii susțin că Internetul va reuși în curînd să aducă democrația în China, prosperitatea în India, iar noi vom putea deveni proprii bancheri, avocați, editori și chiar
[Corola-publishinghouse/Science/1490_a_2788]
-
ale lui P. îmbină, în chip fericit, analiza psihologică și critica de text rafinată, punând în lumină, așa cum își dorea criticul, o „viziune despre lume”, al cărei orizont ontologic își datorează complexitatea frecventării asidue a unui mediu spiritual aflat în perpetuă efervescență și prefacere imaginară. Prefața la Pagini critice, partizană și deformantă, concentrează unele dintre cele mai grosiere mistificări ale proletcultului: într-o „conversație” cu un „străin” care dorea să se informeze „cu bună credință, asupra libertății de creație în țara
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288799_a_290128]
-
purtătoare de viață și de moarte, care aduce distrugere și rod, înfometată de trupul iubit, dar și dornică de a-l înghiți (22 iunie, sfârșitul primăverii, Scrisoare I). Tema iubirii izbucnește cu forță, o forță care provine și dintr-o perpetuă ambivalență și metamorfoză a sentimentului: liniște și neliniște, uniune eternă și despărțire iminentă, destin și blestem, crimă și binecuvântare, putere și slăbiciune. Iubitul este mai ales fratele geamăn, dublul din cer, „dragul nostru”, „prietenul” și dușmanul”, „adoratul mort” - acceptat, căutat
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288085_a_289414]
-
cărții, "descriptivă", introduce fișele unor vaste lecturi, în care forța analitică de asociere și disociere remodelează percepția cuminte, didactică, a relației dintre literatură și politică în istoria intelectuală a veacului XX. Discursul lui Caius Dobrescu, fățiș sau latent, este o perpetuă apărare și ilustrare a libertății și demnității artistului care își capătă sensul doar în interiorul sferei publice, specificul și noblețea aceluia realizându-se plenar în gândirea și exercițiul politicii. Pledoaria pentru gândirea politică cu responsabilitate civică (de aici obsesia republicană re
Fără menajamente : critici, istorici literari şi eseişti români by Geo Vasile [Corola-publishinghouse/Science/1441_a_2683]
-
în conformitate cu adevărul istoriei literare, formula "primul mare poet român" superlativului bombastic "cel mai mare poet al tuturor timpurilor", să zicem. Cât de exact îl reprezintă pe Eminescu sloganul "Luceafărul poeziei românești", când de fapt universul său poetic este un zbucium perpetuu, cu toate datele unei uriașe, policrome nebuloase. Calificativul de "nepereche" i se pare cel puțin redundant, de vreme ce noi toți suntem fără pereche, unicate, cu atât mai mult poetul de geniu, și deci capodopera, fie că e vorba de Luceafărul, Duhovnicească
Fără menajamente : critici, istorici literari şi eseişti români by Geo Vasile [Corola-publishinghouse/Science/1441_a_2683]
-
oameni și cărți" nu-i poate aparține în exclusivitate. Noi nu l-am cunoscut mai bine (relații strict profesionale!) decât după 1990, când marele critic a devenit mai "democrat", adică mai accesibil și comunicativ, deși la fel de sobru, reticent, într-o perpetuă defensivă, aparent sever. Avea și motive, căci majoritatea autorilor îl asaltau cu sute de cărți, fie prin poștă, fie prin mijlocirea Editurilor, fie personal (la diverse sindrofii), pe stradă sau chiar ... acasă (de tot hazul este relatarea unei astfel de
Fără menajamente : critici, istorici literari şi eseişti români by Geo Vasile [Corola-publishinghouse/Science/1441_a_2683]
-
a avut nostalgia vieții ca operă de artă (vezi Oscar Wilde), cu o noimă imposibil de descifrat, deși totul se petrece la vedere printr-un exces de transparență. Simplitatea și limpezimea naturală a trăirii, în chip paradoxal, se află sub perpetua excomunicare a "artificiului", atât de frecvent în poetica polimorfă a barocului. Criticul de amplitudine europeană C. M. I. a abordat și fenomenologia sacrului. Schizomorfia teoretică heideggeriană a "gândirii" și a "numirii" avatar al anxietății existențiale se metabolizează finalmente în "liniște", în
Fără menajamente : critici, istorici literari şi eseişti români by Geo Vasile [Corola-publishinghouse/Science/1441_a_2683]
-
înțeleasă ca reintegrare în circuitul materiei. Pentru Kant existența umană este o contradicție, o antinomie, un paradox ce are drept termeni pasiunea și rațiunea, instinctul animalic și intelectul, imanența și transcendența, fenomenul și noumenul. Asemenea termeni se află într-o perpetuă dispută dialectică, fără ca unul din ei să reușească să învingă, anihilându-l pe celălalt definitiv. Anecdota pasională este ridicată la puterea expresivă a patosului ontologic pe care doar iubirea și moartea îl conferă personajelor. Cezara îl iubește pe frumosul Ieronim
Fără menajamente : critici, istorici literari şi eseişti români by Geo Vasile [Corola-publishinghouse/Science/1441_a_2683]
-
spre cerul cald irupe” - Întâmpinare; „Atâta cer a curs pe câmp azi noapte/ Că peste ramuri atârna în zori/ Argint din matca drumului de lapte/ Și stele izvorau pe câmp din flori” - Dimineață de primăvară. Scopul demersului poetic îl constituie perpetua căutare a unor fărâme de miracol, oriunde și în fiecare dintre momentele zilei. Umbra răcoroasă a copacilor pădurii, ce îmbie în arșița verii la odihnă, răsăritul și apusul soarelui, unduirea lanului de grâu, cerul unei dimineți de vară, câmpul somnolent
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287288_a_288617]
-
din urmă, să zădărnicească, în anumite privințe, realizarea sa. Semnificațiile momentului 1918 și a consecințelor sale de renaștere a Statului român, modernizare, dezvoltare și prestanță a sa fără precedent în rândul națiunilor, rămân de interes și dobândesc valoare de simbol perpetuu. Fiecare generație a moștenit, astfel, datoria de a nu-l uita, a-l evoca periodic și a-i menține și transmite mai departe amintirea, ca o constantă a mentalității naționale și aspirație a generațiilor viitoare. De aceea, nimic altceva nu
Cu ce zile a concurat 1 Decembrie ca să ajungă sărbătoare naţională () [Corola-journal/Journalistic/24344_a_25669]
-
Germania și propunând traduceri. Ideea despre care spuneam înainte că îl urmărește pe Nicolae Breban cam în toate cărțile, în romane și în eseuri, ar putea fi astfel rezumată: există un război nord contra sud în cultura românească, o confruntare perpetuă de mentalități și concepții vizibilă în toate și deloc în ultimul rând în literatură. O confruntare pe care Breban nu doar o constată, ci participă efectiv la ea, ținând partea nordului. A nordului care înseamnă pentru el gravitate, rigoare, acces
La încheierea unei tetralogii by Gabriel Dimisianu () [Corola-journal/Journalistic/8732_a_10057]
-
în dinți tablete de prozac/ privesc de-o eră sprijinit în coate/ busola care face roate-roate”9 Chiar atitudinea eului poetic din finalul acestui poem este una dimoviană: vorba rostită, dar pe care cititorul nu o află, aduce o damnare perpetuă, concretizată într-o infinită învârtire în cerc („privesc de-o eră sprijinit în coate/ busola care face roate-roate”). Un alt poet de filiație dimoviană, și încă una recunoscută public, este Florin Dumitrescu. El scrie, de pildă, într-un poem numit
Posteritatea lui Leonid Dimov by Luminița Corneanu () [Corola-journal/Journalistic/2603_a_3928]
-
securistul care i-a produs întâia traumă, prin odioasa ședință de umilință de după încercarea eșuată de trecere a frontierei, se află în plină derută existențială la Paris, unde s-a autoexilat. Golit de vlagă și de voință vegetează într-o perpetuă stare de contemplație. În mintea lui trecutul și prezentul se amestecă fără încetare, iar lipsa unui sens rațional al propriei existențe îi paralizează voința. Puțini prozatori contemporani ar putea să surprindă mai bine decât Gabriel Chifu lipsa de orizont a
Manual de supraviețuire by Tudorel Urian () [Corola-journal/Journalistic/8813_a_10138]
-
în plan social și personal, pentru a ajunge la plenitudinea și la sensul vieții, eșuează în grotesc sau tragicomic. Cel dintîi alunecă în impostură și șarlatanie, iar cel de-al doilea nu depășește ambiguitatea unei imaturități care îl menține în perpetuă oscilație și sterilă iluzionare. Alterego-ul din schizoidele lor dedublări este compensatoriu, dar și incomod. Instalat în pielea poetului Augusto Faroni, Gregorío Olías complică ițele și farsa pînă la absurd și nebunie. Himerica împlinire a aspirației sale către faima artistică este
Viața, această „afacere păguboasă și obositoare” by Dana Diaconu () [Corola-journal/Journalistic/5221_a_6546]