2,830 matches
-
capul cuibărit pe umărul meu, Eu-cu capu-nvelit de păruți albastru de la culoarea cerului. Tu adormi, iar eu zbor către acolo unde reușesc să ajung chiar și-atunci când doar aripa stângă mai mișcă, chiar și-atunci când doar eu rămân a răzbate cerul cu tine alături.
A doua oară unu by Cristi Avram () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91792_a_92918]
-
Când umbra nucului va poposi în pragul chiliei, sigur se întoarce.” M-am așezat pe băncuța de sub tufa de iasomie. E atâta liniște! Aud până și murmurul pârâiașului din coasta chiliei... De pe poteca dinspe poiană, un târșâit de pași ușori răzbate până la mine. Privesc într-acolo. Cu mersul lui fără grabă și cu trupul puțin aplecat înainte, cu mâinile la spate - din dosul tufelor de liliac - se arată bătrânul. Merge încet, purtându-și privirea azurie undeva spre zare. Zefirul flușturatec îi
Ce nu știm despre Iași by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/548_a_763]
-
apucau să smulgă câte o bucățică din moștenirea imperiului sovietic. Peste tot domnea dreptul puterii și principiul ”apasă primul pe trăgaci”. Astfel, membrii clanurilor și-au constitut averile și numele de rezonanță. Acum unii nostalgici se tânguiesc: nu mai poți răzbate, căci toate metodele de atunci nu mai sunt la modă. Dar garda veche nu s-a risipit definitiv după iureșul de pe malurile Nistrului. Nu, comandanții Armatei a 14-a, după ce s-au certat cu ”directorii roșii” din clanul lui Igor
Dracul zidit by Viorel Patrichi () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100968_a_102260]
-
evident, ca o tulburare a suprafeței, ca o atingere ușoară, ca suflu al suprafeței. Superficialitatea astfel înțeleasă este libertatea cu care spiritul adâncului apare din adânc și se revelează ca fiind el însuși suprafața la care a ajuns. Spiritul nu răzbate „până“ la suprafață; el este chiar suprafața, cu condiția să fie interior prezent pe dinăuntru, adică să fie imaterial plasat „înăuntrul“ materiei, în acest loc esențial care nu există nicăieri în afară, ca spațiu exterior, ca spațialitate. Suprafața, în acest
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
într-o figură dată, concretă și sensibilă. Arta, ea însăși, se arată ca ceva care împinge „sensibilul“, suprafața văzutului, spre ceva adânc și necunoscut sub formă vizibilă, ceva care pătrunde în vizibil și îl irigă ca un sânge, făcând să răzbată în el această pătrundere care vine din „spate“; din ceva în care vizibilul nu poate locui ca vizibil, dar care, în momentul lui de apariție inițială, încarcă vizibilul cu forța de irupție a ceva care se arată numai pentru a
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
se îndură în genere să vorbească decât despre ei înșiși ! Cum să-și imagineze atunci că donna angelicata, dintr-un irepresibil instinct, îi va aduce (de obicei, înjumătățită sau modificată cu abilitate) domnului și stăpânului ei orice veste ce a răzbătut până la ea din lumea largă ? Ce femeie este aceea care nu a reușit, prin ciripitul ei inofensiv, să modifice, cu fapte observate doar de ochiul ei inocent, părerea lui mai veche despre rude sau buni amici ? Astfel, doar, crește solidaritatea
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
că nu ne scăldăm de două ori în apa aceluiași râu. Aflați, în plus, că nici nu privim de două ori cu aceeași privire ! Când aplauzele și râsetele veselei asistențe se vor mai domoli, din salonașul mic de alături va răzbate o voce gravă : Dacă vom ști să ne păstrăm poziția de azi și nu vom risca viitorul țării prin cine știe ce imprudență... Acesta nu va putea, bineînțeles, să fie decât glasul amicului Victor. Partea a treia Jurnalul Profesorului Mironescu 22 august
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
fi, desigur, anost... Poate fi băută, se precipită ea, arătînd cafeaua. S-a sedimentat. Nu îndeajuns ca să poată înlocui apa, îi surîde Mihai după ce gustă din ceașca sa. Prin fața lor trec perechi de tineri spre sala mare a restaurantului, de unde răzbate vocea unei cîntărețe. La o masă din centru, doi copilandri, amîndoi blonzi, unul frumos, cu o figură de domnișoară, iar celălalt urît de-a binelea, cu ochi șireți, de vulpe la pîndă, trag pe rînd țigară după țigară din pachetul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
De altfel, după-amiază, Mihai a văzut ceva pregătire, dar credea că-i vreo nuntă. Acum însă, în sacou, cămașă bleu și cravată, are impresia că-i un personaj pozitiv, dintr-un film de uzină, rătăcit în vreo La dolce vita. Răzbate cu greu pînă la bucătărie, unde este luat în primire de un chelner, care îl duce la un ghișeu. Cu paharul plin cu vodcă într-o mînă, făcîndu-și loc cu cealaltă, se strecoară anevoie înapoi prin sarabanda furibundă. În două-trei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
și ea, micuța, acolo, departe, cu o mamă care nu se descurcă, pentru că nu știe să facă nimic bine... Iar mie mi s-a interzis să mai operez... Între cei doi se instalează o tăcere grea, tulburată de zgomotul străzii, răzbătut prin fereastra mare. Bine, și ce-aveți de gînd, domnule Manoliu? întreabă Mihai încet, cu teamă. Să mă duc la copil, evident! Dacă ți-aș spune că vreau să mă întorc, m-ai crede ? Și fetița?! Ei, vezi? Se cunoaște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
ferm cînd rămîn singuri. Nu trebuia să spui că ai glumit, mai ales că s-ar putea să mă intereseze cum a evoluat elevul meu. Mihai se uită speriat în ochii femeii. De dincolo de aerul ferm, un zîmbet reușește să răzbată, invadînd obrazul Violetei. Na, că ți-am zis-o! rîde ea. Și cu asta sper că am pus punct căutărilor noastre de-a nu mai fi stîngaci, de-a dezgheța atmosfera. Că nimic nu-i mai trist ca o revedere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
uzurpatorul Aspietes de-o bârnă cu capul în jos și picioarele-n sus și preface de istov nenorocitul oraș într-o grămadă de ruine. Cei mai de samă partizani ai lui Aspietes, temîndu-se de acuzarea nestatorniciei și neîncrezîndu-se în Ioannițiu, răzbat cu puterea sau pe furiș și trec parte la Theodor Lascaris, stăpânitorul Niceei și-al altor orașe din Asia, parte la Didymotichos la latini, parte la Orestias, oraș neatacat încă. Astfel căzu însemnatul și avutul oraș Filipopole. Ioannițiu merse apoi
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
partea Valachiei ce se ținea de banatul Craiovei, îl atacă dușmănește cu săgeți otrăvite și cu alte proiectile omorâtoare și, la trecerea lui în Ungaria, îl puse într-o stare atât de grea încît trupele crăiești au fost silite să răzbată puind la mijloc întreaga lor bărbăție. Vitejia și precauțiunea palatinului Nicolae de Gara au contribuit mai cu samă la mântuirea oștirii ungurești și au aflat deplină recunoaștere crăiască. Dușmănia produsă prin încetarea campaniei se stinse la reînceperea cruciatei din anul
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
el lucrarea și ținuta naivă și neconștiută nu mai pot persevera nicăiri, neci în stat, neci în religiune și arte. Toată esistența instinctuală e disolută de spiritul conștiut de sine, tot ce vrea să domnească sub forma unei dogme e răzbătut și răsturnat de conștiința de sine întărită și, ca învinsă, trebuie sau să cedeze locul sau să se (curețe) purifice prin cugetare; să primească botezul de la conștiința de sine, ca așa să poată fi primită în comunitatea spiritului, ce numai
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
metri pe doi. Fără geamuri, fără telefon, fără interfon. De pe rafturi se revărsau formulare, mopuri, mături. O chiuvetă Înfundată, plină cu votcă și rom. Ușa era armată cu oțel, iar amestecul de băuturi avea miros de vomă. Strigătele și bubuiturile răzbăteau printr-o răsuflătoare a sistemului de Încălzire. Ed bubui În ușă; nici un răspuns. Urlă În răsuflătoare, cu aerul cald izbindu-l În față. Se pomeni cu mîinile legate și ușurat de conținutul buzunarelor. Iar băieților de la secție nici nu le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
niște bănuieli și intuise exact pînă unde era dispus să meargă ca să-l faulteze pe Exley. Lynn Bracken locuia pe Nottingham, lîngă Los Feliz. A găsit ușor adresa - o locuință de trei camere, În stil modernist. Prin ochiurile de geam răzbăteau lumini colorate. Înainte să sune, aruncă o privire. Roșu, albastru, galben - fasciculele de lumină erau Întrerupte de niște personaje În mișcare. Bud avu parte de un spectacol erotic doar pentru el. O sosie a Veronicăi Lake, goală pușcă, suplă, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
ceva muncă extracurriculară, care ar putea să te readucă la obiceiurile tale Înfricoșătoare de altădată. Bud clipi din ochi. Dudley zîmbi și porni spre camera 6. Prostituată, adică Lynn. Gluma asta despre Janeway cu ce echivalează...? Urletele lui Joe Sifakis răzbătură prin cei patru pereți, ajungînd pînă la marginea curții. CAPITOLUL 50 Gallaudet Îi dădu vestea: Biroul Procurorului General era hotărît să impună redeschiderea cazului. O anchetă condusă și finanțată de stat. Ellis Loew era pregătit să le sufle ancheta: LAPD
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
roteau În spirală și se Înnegreau. Întrebări și răspunsuri venite prin negură, strigăte și scîncete ca printr-un văl - un zid care ținea fețele acelea la distanță. Reviste cu porcării, Cathcart, Pierce P. - tot acest noian de informații nu putea răzbate pînă la el. Se căzni să audă „Lynn Bracken“, dar fără alte conotații. PÎcla din jur se făcea tot mai neagră. Mickey Cohen, 1953, de ce ai fugit...? Sfîșie vălul pentru acel nume. Țipete care Îl făcură să se cuibărească În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
să fie cucerită. De-abia când e cucerită și devine reală libertatea este afirmare a necondiționării mele. Dar cucerirea libertății se face în dialog cu frica. Pentru că în frică se adună întreaga noastră condiționare sau, mai precis, pentru că în frică răzbate în mod nemijlocit suprema noastră condiționare ca fapt de a fi, dialogul cu frica este dialogul libertății mele potențiale cu determinarea mea. Frica trasează conturul acestei condiționări și indică libertății termenul prin opoziție cu care ea trebuie să se afirme
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
Și iată și ce deviză mi-am ales: Nulla dies sine laetitia. Laetitia înseamnă: disciplină, muncă, trudă, suferință, îndoială, invenție, bucurie. Dar bucurie adevărată nu e decât în cultură; restul e desfătare. Însă bucuria, dacă e bucurie adevărată, ajunge să răzbată. "Poemul, focul și dragostea" nu pot fi ascunse. Nici bucuria culturii nu poate. Ce ai fi vrut? Ca seara noastră să se fi petrecut la televiziunea franceză? Upanișadele, cu discreția acelui "vino și stai lângă mine", nu s-au petrecut
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
lui Nostradamus despre sfârșitul lumii la capătul celui de-al doilea mileniu. Se petrece deci ceva în România, și se petrece mai ales în catacombele spiritului, acolo unde s-au născut și Upanișadele, care nu au avut nevoie, pentru a răzbate, de televiziunea franceză și de locurile unde se fac și se desfac astăzi miturile de o zi ale omenirii. Și poate că dacă ar exista competiții culturale neîngrădite de granițele dintre limbi, așa cum există campionate internaționale de gimnastică, România ar
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
lumina. "Tata, vino!", auzeam din camera de alături. Mă duceam, mă așezam pe marginea patului și îmi lua mâna. Mi-o strângea tare, în reprize, ca într-un joc între băieți care își încearcă forța. De sub demonstrația ludică de bărbăție răzbătea, pudică, sfioasă, travestită o fără de margini nevoie de iubire. Atunci îi descopeream splendoarea, sufletul șovăitor ca pașii speriați ai unei balerine, ființa învoaltă care se deschidea într-un evantai de întrebări uimite, toate adresate mie, izvorâte din credința că eu
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
se oglindește impudic în combinațiile sale verbale și care de fapt nu are de spus nimănui nimic. Am citit totul pe nerăsuflate, captivat de ceea ce aflam. Mai rămânea să găsesc explicația incognito-ului pe care-l alesese autorul pentru a răzbate în paginile revistei. Evident, nu era prea departe de căutat. Tocmai ocolindu-mă, paginile mă întîlneau în plin. Ele mi se adresau prin chiar eschiva lor. Ignorarea mea ― deliberată, voită, construită, ascunsă stângaci sub masca surprizei ― era de fapt întîlnirea
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
reminiscență din ritualul bacchanalelor spirituale ale Păltinișului. Apoi discuție despre proiectul publicării jurnalelor Monicăi: 13 caiete manuscrise între 1981-1994, apoi anii 1995-2000 cu notațiile culese pe ordinator. În total, câteva mii de pagini. De sub râsetele noastre și de sub bucuria revederii răzbate, ca dintr-un adânc prost îngropat, iminența sfârșitului. "Știi, Gabriel, îmi spune Monica, lui Virgil îi e rușine să-ți spună, dar se bucură că a apucat să te revadă înainte "să plece". Îmi spunea mereu că o să moară înainte de
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
spun prin asta că România nu are istorie, ci doar că prestigiul mahalalei este atât de mare la noi, apele ei, umflate tot timpul, se revarsă periodic și invadează cu atâta forță lumea istoriei, încît aceasta cu greu mai poate răzbate la lumină pentru a se afirma ca lume a istoriei. Din cauza aceasta, cine se uită astăzi pe scena politică a României cu greu poate spune unde se termină mahalaua și unde începe istoria și, tot din cauza asta, ziaristul, și nu
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]