7,215 matches
-
ocazia să experimenteze o formă pură a relației estetice desprinse de orice contingență. Investiția în puritate, în detașarea de interese și de contexte, face din reprezentările formei un vehicul al gratuității estetice. În acest sens, trebuie observat faptul că un imaginar arheologic paralel celui dezvoltat în cultura română avea să infuzeze parnasianismul în Franța: figura mozaicului, cea care îl ajuta pe Bolintineanu să își transcrie experiența estetică, îi folosea și lui Teophile Gautier 126. Întrebarea pe care nu pot să nu
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
pe inspirație, pe originalitate și pe excentricitate, face parte din ceea ce Nathalie Heinich numește "regim de singularizare"102, unul dintre elementele esențiale pentru constituirea câmpului autonom al artei în modernitate. Evident, nu este în intenția mea să urmăresc formele unui imaginar al elitei artiste. Ceea ce mă interesează e doar să clarific în ce măsură reprezentările unei vocații democratice, accesibile tuturor, au fost mobilizate (și deturnate) pentru ilustrarea vocației singularizante, accesibile doar câtorva "aleși". Plasarea vieții lui Grandea în contextul Lepturariului evocă, în acest
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
eminescian a implicat un proces de "realizare" a temelor creației eminesciene, în sensul materializării în existența comună a unor reprezentări prin natura lor imateriale. Florile de tei care l-au însoțit la înmormântare, diversele ritualizări publice ale unor elemente de imaginar liric, obsesia plopilor etc., precum și receptarea unor poeme ca texte premonitorii, toate acestea țin de perpetuarea în viața reală a clișeelor poetice. "Sugestivă din punct de vedere al ceremonialului funerar este compoziția ritualului respectiv, care pare să fie o reduplicare
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
Influența orientală asupra limbei și culturei române, I, Vocabularul, Socec, București, 1900, p. 13. 123 Radu Năsturel [Aron Densușianu], "Înșirate margarite", Familia, VI (1870), nr. 1, p. 8. 124 Rancière, Aisthesis, p. 37. 125 Ibidem, p. 39. 126 Despre circulația imaginarului arheologic în mediile parnasiene v. Martine Lavaud, ""La Plume et la Pierre": l'écrivain et le modèle archéologique au XIXe siècle (roman/critique littéraire)", Anabases, 2006, nr. 3, pp. 235-237. 127 Cezar Bolliac, "Mozaicul social" (1858), în Scrieri, II, pp.
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
Livius Ciocârlie, Costache Olăreanu, Marius Tupan ș.a. În analiză criticul recurge și la modalitatea tradițională a rezumării acțiunii, dar are abilitatea de a o filtra prin prisma viziunii moderne a structurilor epice. În cronicile și eseurile din volumul Figuri ale imaginarului poetic (1999) el operează cu un discurs hermeneutic aplicat operei lirice, relevând „miezul sublim al poeziei, plusul de nimb al existenței ființei în plusul de uimire a cuvintelor”. Remarcabile sunt interpretările date liricii lui Marin Sorescu, interesantă aceea dedicată lui
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287264_a_288593]
-
din volumele Lola, Lolita, Bonita (2000) și Grădina lui Athis (2002) sunt niște meditații în care eul liric filtrează lumea prin metafore și simboluri mitologice, imaginând un tărâm al seninătății și plenitudinii. SCRIERI: Figuri ale romanului, Târgoviște, 1997; Figuri ale imaginarului poetic, Târgoviște, 1999; Dinastia de cărturari a Ciorăneștilor (în colaborare cu Mihai Gabriel Popescu), Târgoviște, 2000; Lola, Lolita, Bonita, București, 2000; Proximitatea lui Eminescu, Târgoviște, 2000; I. C. Vissarion între uitare și dăinuire (în colaborare cu Victor Petrescu), Târgoviște, 2001; Grădina
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287264_a_288593]
-
Fals tratat de petrecere a călătoriei, Târgoviște, 2003. Repere bibliografice: Ionel Necula, Ștefan Ion Ghilimescu și plăcerile lecturii, CNT, 1997, 52; Nicolae Oprea, Parafraza criticului, „Calende”, 1997, 9-12; Teodor Vârgolici, „Figuri ale romanului”, ALA, 1997, 373; Teodor Vârgolici, „Figuri ale imaginarului poetic”, ALA, 1999, 465; Simion Bărbulescu, Starea de vis a limbajului, LCF, 1999, 36; Teodor Vârgolici, Comentarii eminesciene, ALA, 2000, 547; Tudor Cristea, Figurile criticii, CNP, 2000, 12; Petraș, Panorama, 309-312; Simion Bărbulescu, Ut horticultura poesis, LCF, 2003, 26; Ionel
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287264_a_288593]
-
va spune Sartre în care existența precedă și determină esența 235. Ei bine, astăzi tehnico-știința clatină din ce în ce mai masiv orizontul antropologiei tradiționale. Aceasta ne sporește cunoașterea și puterea asupra entității "om" într-un mod care intră în conflict cu simbolurile și imaginarul tradiției umanist-creștine. Ne aflăm astăzi într-un fel de "criză antropologică" în care se simte lipsa unei idei împărtășite de umanitate, adecvată problemelor puse de tehno-știință. Evident, extraordinara creștere a imperiului tehnologic nu are numai aspecte îngrijorătoare. Aceasta deschide și
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
Cu garda deschisă, Gheorghe Crăciun Cucerirea Americii, Tzvetan Todorov Cultura faliei și modernitatea românească, Angelo Mitchievici Datoria împlinită, Mihai Pricop Drama expresionistă. De la Strindberg la Zografi, Miruna Bostan Evadări în lumea liberă, Adrian Marino Gînduri despre Nae Ionescu, Dan Ciachir Imaginar cultural și social. Interferențe, Horia Lazăr Incertitudinile prezentului, Gustave Le Bon Însem(i)nările magistrului din Cajvana, Luca Pițu Jurnal în căutarea lui Dumnezeu, Arșavir Acterian Jurnal londonez, Dumitru G. Danielopol Jurnal parizian, Dumitru G. Danielopol Luciditate și nostalgie, Dan
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
lumii se realizează când exact aceste imagini se referă la eventuală acțiune a unei imagini particulare, corpul meu" (trad.n.); * în al doilea rând, imaginație [gr. eidolon, lat. ficțio] se referă la "capacitatea mentală de a experimenta, construi și manipula imaginarul mental experiență cvasiperceptuală pentru a deschide calea către fantezie, utopie, catre o gândire originală și creativă [...]"18. Imaginarul presupune un joc al modalităților epistemice, deoarece "umple vidul semiologic al lui ce este cu referențialul ontologic al lui ceea ce ar trebui
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
trad.n.); * în al doilea rând, imaginație [gr. eidolon, lat. ficțio] se referă la "capacitatea mentală de a experimenta, construi și manipula imaginarul mental experiență cvasiperceptuală pentru a deschide calea către fantezie, utopie, catre o gândire originală și creativă [...]"18. Imaginarul presupune un joc al modalităților epistemice, deoarece "umple vidul semiologic al lui ce este cu referențialul ontologic al lui ceea ce ar trebui sau ar putea să fie" (Frigioiu 2004: 14). Această trecere de la realitate la reprezentări posibile înseamnă o continuă
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
care activitatea spirituală se bazează pe o funcție simbolică cu ajutorul căreia spiritul va construi o primă lume obiectivă, dotată cu sens. G. Bachelard și G. Durând au corelat vitalitatea imaginilor cu subiectul, ancorând stabilitatea acestora în structuri figurative. Analizând problemă imaginarului, G. Durând reconstituie un traseu antropologic al imaginilor (Wunenburger [1997] 2004: 97). Formarea imaginilor se axează pe trei sisteme reflexologice (reflexe posturale, digestive și posturile sexuale). Dincolo de această infrastructură a sintaxei imaginilor, se află o semantica simbolică. Aceasta se înscrie
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
Durând reconstituie un traseu antropologic al imaginilor (Wunenburger [1997] 2004: 97). Formarea imaginilor se axează pe trei sisteme reflexologice (reflexe posturale, digestive și posturile sexuale). Dincolo de această infrastructură a sintaxei imaginilor, se află o semantica simbolică. Aceasta se înscrie în imaginarul cultural, subiectul producător de imagini fiind un subiect istoric. * hermeneutica (K. Jaspers, M. Heidegger, P. Ricœur). Într-o abordare hermeneutica (Wunenburger [1997] 2004: 103), înțelegerea imaginilor nu se poate opri la modul dominant al activităților intelectuale aplicate perceptelor și conceptelor
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
conștiință, accentuând abilitatea ființelor umane de a crea o lume plină de semnificații în deplină armonie cu natura. Maurice Merleau-Ponty (1964) vorbește despre o stare de reciprocitate cu lumea în care intră corpul odată ce devine capabil de percepție. Merleau-Ponty analizează imaginarul ca parte componentă a corpului, fiind o diagramă a realității. * istoria artei (E. Panofsky, E. Gombrich). Studiile în domeniul iconografiei s-au concentrat pe relaționarea între cele trei niveluri ale temei (natural, convențional, simbolic) și cele trei metode de interpretare
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
reprezentare senzorială), tradiție (reprezentare alegorica colectivă) și expresie (reprezentare artistică subiectivă). * psihanaliza (S. Freud, J. Lacan). Importantă imaginilor în abordările psihanalitice se datoreaza corelației dintre acestea și subconștient. Dacă S. Freud vorbește despre procese psihice primare, adică subconștientul reprimat din imaginarul mental al viselor, J. Lacan oferă o nouă formă structurală psihicului, care constă dintr-o ordine imaginara, reală și simbolică. Christian Metz (1982) pornește de la perspectiva psihanalitica a lui Lacan și prezintă actul de identificare care poate fi depistat în
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
se identifice printr-un consum simbolic (Fairclough 1989; Floch 1990, [1995] 2000; Baudrillard [1970] 2005) cu produsele sau serviciile "achiziționate", cu politicienii votați sau cu personajele literare. După cum am menționat în I.3.b., valorile sunt folosite drept mijloace ale imaginarului colectiv, demonstrând astfel că producția și consumul se află într-o relație de interdependenta. Dar în același timp, imaginile semnificante transmit anumite valori printr-un limbaj cultural care conduce către o anumita reprezentare/ identitate construită sau către ceea ce Daniel Bougnoux
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
antisociale. Se consideră că efectul catharsis operează prin trei căi principale: a) vizionarea de materiale cu numeroase scene violente, cum ar fi piese de teatru, filme, spectacole sportive etc. (idee teoretizată încă de Aristotel); b) consumarea tendinței agresive la nivelul imaginarului, al fanteziilor (teorie dezvoltată de Freud); c) angajarea în acțiuni violente efective, dar care nu au consecințe antisociale (practicarea unor sporturi, agresivitate față de obiecte neînsuflețite), idee anticipată deja de Platon. Ce spun studiile experimentale în legătură cu efectul catharsis și cele trei
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
efectivă, dar chiar o încurajează. Nici vizionarea unor competiții sportive ce presupun agresivitate nu are un efect de catharsis. Mai mult, ele întăresc tendința spre violență (Stephan și Stephan, 1984; Baron și Byrne, 2000). Cu privire la exprimarea pornirilor agresive în planul imaginarului, aici rezultatele investigațiilor concrete sunt contradictorii. Consumarea indirectă a frustrării, mâniei, revoltei, prin scenarii ce rezolvă acțiuni agresive doar în teritoriul fanteziilor mentale pure sau în cel al povestirilor scrise, al picturii ș.a., conduce, probabil, la o micșorare a tendinței
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
baza unui document, dar putem avansa ipoteza că, la Aristip, trupul e suflet și viceversa; că dihotomia platoniciană pare chiar lipsită de existență sau, cel puțin, lipsită de mize asemănătoare cu ale noastre, noi cei care trăim astăzi, formați de imaginarul dualist creștin. Astfel încât plăcerile sufletului și cele ale trupului, deosebite doar artificial, desemnează niște jubilări similare, deoarece sunt resimțite, trăite și percepute de aceeași identitate corporală, de aceeași subiectivitate carnală. Pentru că, să nu uităm, Aristip nu încetează a face din
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
închisă, protejată, puțin artificială”. Preșcolarul tinde spre un stil de viață propriu, bazat pe un comportament impulsiv și inconstant și pe o gândire animistă, care este plină de confuzii între viața omului și viața animalului. El amestecă frecvent realul cu imaginarul, manifestă curiozitate pentru obiectele, fenomenele și evenimentele din jurul său, precum și o atracție sporită pentru jocuri și povești. La vârsta preșcolară are loc o dezvoltare intensă a tuturor analizatorilor. Astfel, în planul sensibilității cromatice s-a constatat că preșcolarul mic reușește
ACTIVITATI MATEMATICE. by Elena CODREANU,Mariana BAHNARIU () [Corola-publishinghouse/Science/84376_a_85701]
-
și simplu, o emanație a creației poetice. Cînd pătrundem în nobila lui mecanică de substituire de sens și cînd învățăm să o mînuim, argoul ni se înfățișează simplu și elegant ca marile teorii ale matematicilor moderne, revigorate ciclic de poezia imaginarului științific... Argoul este o formă de ucenicie a libertății."63 Pentru mulți specialiști, cei mai numeroși termeni argotici au origine țigănească, iar această conotație etnică este suficientă pentru a justifica atitudinea disprețuitoare și peiorativă la adresa celor care îl utilizează. În
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]
-
inteligență, energie, încredere în sine, spirit dominator, motivația de a conduce, stabilitatea emoțională, onestitatea și nevoia de realizare. Ei întruchipează dorința de reducere a tensiunilor, de aplanare a conflictelor, de rezolvare a dezacordurilor și de menținere a moralului. În istoria imaginarului penitenciar, se regăsesc mai multe tipuri de eroi: cel providențial, conducătorul, salvatorul. Prin aceștia se exprimă viziunea coerentă și completă a unui destin colectiv. În jurul lor se manifestă prin accese puternice emoția, așteptarea, speranța, adeziunea. Cei mai mulți sînt eroi normali, dar
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]
-
așteptarea, speranța, adeziunea. Cei mai mulți sînt eroi normali, dar regăsim și eroi excepționali. Cariera eroilor e împărțită în trei timpi: afirmarea, gloria și martiriul. Ascensiunea lor nu se face în grabă. Procesul de "eroificare", de trecere de la real la mitic, la imaginar implică anumite procese de manipulare, anumite jocuri și puneri în scenă. Acest proces se realizează în mai multe perioade succesive, sensibil diferite unele de altele prin tonalitatea lor afectivă. Există în procesul de "eroificare" în opinia lui Raoul Girardet 115
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]
-
ei dau speranțe că acesta poate fi ținut sub control și stăpînit. În inimi, în conștiințe, echilibrul rupt se reface, iar universul își recapătă coerența. Dincolo de ceea ce explică, mitul eroilor are și o capacitate mobilizatoare. Funcției de restructurare mentală a imaginarului carceral îi corespunde funcția de restructurare socială. Protejînd valorile, eroii ajută grupurilor de deținuți și cadre să devină conștiente de identitatea lor și să reclădească starea de coeziune socială degradată anterior. Pentru Mircea Eliade 117, mitul eroului e conceput ca
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]
-
Nu există angajat al DGP care să nu-l cunoască pe Gheorghe Florian, după cum nu există deținut să nu știe cine este Miron Cozma. Amîndoi se bucură nu numai de recunoaștere, ci și de o adeziune profundă cu comunitatea în imaginarul cărora trăiesc. În persoana lor sînt întruchipate două modele de eroi care străbat toate timpurile și meridianele: sfîntul și războinicul. Cele două tipuri de eroi reprezintă și două tipuri de cunoaștere simbolică deosebit de importante care se dezvoltă în cultura societății
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]