2,830 matches
-
nu mai era foarte interesată. Fusese foarte încântată de noul ei tapet. Dar acum, că era gata, satisfacția și mulțumirea nu se mai făceau simțite. Dintr-odată, toată lumea se simți obligată să privească înspre tavan, deoarece din camera de deasupra răzbătea o erupție de zbierete. Clătirea părului lui Craig. Chiar că face ca și cum ar fi ars de viu, chicoti Ashling. Sărăcuțul. După o vreme, țipetele ascuțite s-au domolit în văicăreli isterice. Înapoi la hrănitul cu forța. Toate fetițele trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Parcă e prima dată când băiețandrul ăsta, favoritul tău, schimonosește vorbele altora! îi răspunse Aglaia cu ciudă trufașă. Prin fiecare ieșire nervoasă a Aglaiei (care se mânia foarte des), aproape de fiecare dată, în pofida întregii ei seriozități și a neînduplecării aparente, răzbătea ceva atât de copilăresc, nerăbdător-școlăresc și rău disimulat, încât uneori, privind-o, era imposibil să nu râzi, ceea ce, de altminteri, o înfuria foarte mult pe Aglaia, care nu înțelegea de ce râd ceilalți și „cum pot, cum îndrăznesc să râdă“. Izbucniră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
e rece pe terasă“. Mai că nu-l întrebă pe Ippolit „dacă studiază de mult la universitate“, dar nu-l întrebă. Evgheni Pavlovici și prințul Ș. deveniră brusc foarte amabili și veseli, pe chipurile Adelaidei și Alexandrei, de sub uimirea continuă, răzbătea chiar o expresie de plăcere, într-un cuvânt, toți erau mulțumiți că Lizavetei Prokofievna îi trecuse criza. Numai Aglaia era încruntată și se așeză tăcută deoparte. Rămaseră și ceilalți; nimeni nu voia să plece, nici chiar generalul Ivolghin, căruia Lebedev
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
răspunse prințul încet, după ce tăcu un pic. Și eu am citit de curând cartea lui Charras 68 despre campania de la Waterloo. Evident, cartea este serioasă și specialiștii susțin că dovedește o foarte bună cunoaștere a problemei. Dar din fiecare pagină răzbate bucuria pentru înjosirea lui Napoleon și, dacă ar fi putut pune la îndoială orice semn de talent al acestuia și în alte campanii, se pare că Charras ar fi fost extrem de bucuros; iar asta nu mai este bine într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
împărtășit, iar firea - un gol menit pasiunii tale de rătăcire. Ce s-a mărit în tine, de nu mai încapi în ființă? Veșnicia-i prea mică pentru un suflet nebun și vast, dezacordat, prin infinit, de fire. Ce să mai răzbată în el dintr-o lume amuțită? Un gând seacă mări, dar nu poate usca o lacrimă: umbrește aștrii, dar nu poate lumina alt gând; - o aureolă de nemîngîiere. Dintr-un minus de vitalitate rezultă luciditatea, ca orice lipsă de iluzie
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
te bizui pe mine și n-ai mai avut ce cădea! Poezia, față de filozofie, reprezintă un plus de intensitate, de suferință și de singurătate. Există totuși un moment de prestigiu pentru filozof: când se simte singur cu întreaga cunoaștere. Atunci răzbat suspinele în Logică. Doar o măreție funebră mai poate face ideile vii. Dumnezeu este modul cel mai favorabil de a ne dispensa de viață. Cinicii nu sânt nici supra- și nici sub-oameni, ci post-oameni. Ajungi să-i înțelegi și chiar
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
Norii albi și nemișcați ce împînzesc cerul nebuniei... Privind adesea lipsa de nuanțe sumbre, cenușiul deschis al înălțimilor, îți pare că ai proiectat pe bolte umbrele stătute ale creierului și decolorările mute ale minții. Prăpăstiile omului n-au fund, fiindcă răzbat în Dumnezeu. Prin orice lacrimă ne privește Dumnezeu. Doamne! prin ce-am meritat fericirea supranaturală a acestei clipe de topire în ceruri? Aruncă pe capul meu dureri și mai mari, dacă au răsplată atât de înaltă! Mi-am pierdut urma
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
individuale, prin ce am putea luneca înspre Dumnezeu? Vagul și nesiguranța noastră reprezintă surse metafizice mai importante decât încrederea într-o menire și abandonarea orgolioasă într-un rost. Slăbiciunile omului sânt posibilități religioase; cu condiția să fie adânci. Căci atunci răzbat până în Dumnezeu. Valurile de nimic ce agită ființa umană se prelungesc în unduiri până în absența infinită a Divinității. - Omul n-are alt temei decât lipsa de fund a lui Dumnezeu. Sânt și eu un martir: aș vrea să mor pentru
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
atins" echilibrul originar, dar este clar că o plictiseală a identității de sine însuși, o îmbolnăvire a infinitului static a pus lumea în mișcare. - Boala e un agent al devenirii. Iată rostul ei metafizic. ...Și de aceea, în orice plictiseală răzbat reflexe ale urâtului inițial, ca și cum în peisajul saturnian al sufletului s-ar întinde oaze de pustiu din vremea când lucrurile, încremenite în ele însele, așteptau să fie. Este atâta rațiune și mediocritate în instituția căsătoriei, că ea pare a fi
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
a revenit cu totul din spaima visului. Pleacă dintr-odată urechea, atent la o ușă închisă, lambrisată cu panouri de lemn. Dar bradul, chiar dacă este foarte solid când e dispus în poziție verticală, nu oprește bine zgomotele. Or din ăuntru răzbate o hărmălaie de glasuri și chiote. Își face repede socoteala și se încruntă. Prima oră a început deja. Copiii ar trebui să se pregătească de școală, să-și pună în ordine tăblițele și cărțile, nu să se zbenguie și să
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
greutate, care nu Întâmpină rezistența aerului și nu produce frecare În punctul lui de sprijin ar fi oscilat În mod regulat o veșnicie. Sfera de aramă arunca licăriri palide și schimbătoare, după cum ajungea În bătaia ultimelor raze de soare ce răzbăteau prin vitralii. Dacă, așa cum se petrecea altădată, ar fi atins cu vârful ei un strat de nisip umed Întins pe podeaua corului, ar fi desenat la fiecare oscilație o dâră ușoară pe sol, iar dâra, schimbându-și infinitezimal direcția cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
sau aproape, presărată cu paiete. Deasupra ei atârnau, suspendate de niște fire, niște creaturi de o formă imprecisă, ce mi se părură realizate ca păpușile lui Lenci, din catifea, servind altădată drept ornament. Într-un colț, un amplificator lăsa să răzbată un sunet Îndepărtat de trompete, acesta de bună calitate, poate era ceva de Gabrieli, iar efectul sonor era de un gust mai sigur decât cel vizual. La dreapta, o altă figură feminină Îmbrăcată În catifea stacojie, cu o centură albă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
cu scînduri, pe punctul de a fi dărîmate și terenuri Împrejmuite, cluburi de noapte mizere, cîrciumi și cafenele italienești. Totul mirosea a legume putrezite, praf de cărămidă, usturoi și parmezan; ici și colo, prin cîte o ușă sau fereastră deschisă răzbătea o muzică stridentă. Cu o zi Înainte venise de una singură, și un bărbat o prinsese de braț și-i spusese cu-n accent newyorkez simulat: „Ei, bombă scumpă, cît face să-o punem?“ Parțial, intenționase să-i facă un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
Nath, în mod sigur, a fost luat prin surprindere de zelul miresei în noaptea nunții. Anjali, care se mutase la noua familie a stăpânei sale, stătea adesea trează până seara, târziu, ascultând exclamațiile lui de uimire, mici sunete jucăușe care răzbăteau pe fereastră, până la terasa unde se afla ea. După cum avea să-i spună mai târziu vânzătorului de betel, probabil că acest mire, foarte serios, nu se așteptase ca tăcuta sa mireasă să reacționeze atât de prompt. Din fericire, el nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
prea sigur de asta) exista o cale prin acest haos. Dar dacă era așa, aceasta i se părea destul de bizară. Cum puteau atâtea dezamăgiri să ducă la o concluzie bună, la risipirea amăgirilor? Ridică privirea spre petecul de lumină care răzbătea de sus, de la fereastră. Copilului abia născut îi era sortită o viață plină de suferință și pierderi. Putea să-i spună tatălui adevărul? Bărbatul își jelea soția. Pe masă, o mandala de fluturi căzuți în jurul lămpii. Astrologul se gândi la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
chinezească. Atunci, vom putea finaliza ce-am plănuit. Înainte ca Pran să se trezească de-a binelea, a și fost îmbrăcat în uniforma școlară și dus pe un coridor lung. La capătul acestuia, se află niște uși duble, prin care răzbate lumină și se aud râsete. Escorta dispare și Pran rămâne să se întrebe ce ar trebui să facă. Apropiindu-se, aude vocea răgușită a maiorului. — Nici vorbă! Nu-ți face probleme. O'Dwyer va ține lucrurile sub control. — Dar... răspunde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
găsească singur. În dormitorul oaspeților, Sir Wyndham nu poate obține nici o explicație de la Minty, nici măcar după ce i-a golit poșeta doldora de cutiuțe, brichete, porțigarete și ornamente de fildeș. La palat, nababul a dispărut imediat în zenana, iar sunetele care răzbat de acolo, chicotele, mârâitul și râsul feminin nervos, le dau servitorilor o idee asupra celor ce se petrec acolo. În camera sa de toaletă, prințul Firoz nu se poate decide între jacheta englezească cu centură și haina nemțească de vânătoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
aproape, ochii femeilor strălucesc. Sub stratul gros de murdărie, ceva din chipul acestor memsahib este înălțător. Transmit o conexiune cu istoria, cu străbunele lor din Rebeliune, cu vreo răscoală, cu destinul simbolic al femeii engleze din climatul tropical, menite să răzbată și să îndure. Aproape că devin îngeri, așa cum și le închipuie soții lor. Sacre. Merită să-ți verși sângele pentru ele. Aceste femei îl sperie pe Pran la fel de tare ca și soldații care le păzesc. Se simte ca un delincvent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
sa înțelepciune, ți le-a hărăzit. Dar asta se va întâmpla doar dacă te vei strădui îndeajuns. Trebui să lupți, Robert! Luptă! Pastorul Macfarlane vorbește pe un ton din ce în ce mai ridicat, până când, în momentul îndemnurilor la luptă, vocea lui se aude răzbătând peste toată curtea cu forța pe care i-o dau numeroșii ani de predici ținute pe străzi. Zgomotul atrage o femeie, care apare în cadrul ușii, pe partea de perete a lui Robert. Deși europeană, este îmbrăcată cu un sari. Mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
lucruri mai înalte; în secretul salonașului ei îmbrăcat în verde, doamna Pereira a învins moartea. Bobby o urmează pe doamna Macfarlane pe scări, la etajul trei al casei, rămânând un pas în urma ei când aceasta bate la ușă. Din interior, răzbate un cântec. Elspeth îl privește cu reproș. Întâlnirea a început. Au întârziat. Se aude cum se trage zăvorul și Mabel, fiica doamnei Pereira, îi poftește înăuntru. Mama ei, enormă, palidă, înfășurată într-o rochie galbenă de mătase decolorată conduce cântul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
Coach and Horses și plonjează în bar, ducându-și băuturile pe deasupra capului, atât este de aglomerat și scuze, scuze, sunt înghesuiți într-un stâlp, vă interesează, domnilor, nu mulțumim, cum credeți, din nou pe stradă, oamenii stau la intrare, muzica răzbate de la parter, încurcându-le pe domnișoarele sincopatice care-i întreabă zâmbind de ce nu veniți cu noi, avem un apartament în Shepherd’s Market, dar să meargă undeva, să bea ceva mai întâi, mai precis la Egyptian Room, vai de abia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
spus adevărul. Acest sentiment se acutizează într-o noapte, când Fender Greene bate la ușa camerei sale. Jonathan îl aude, înainte ca acesta să intre. Scâncetele trădătorului și loviturile pe care le încasează în timp ce este alergat în jurul sălii de pregătire, răzbat sus până la el, urmate de pași greoi care urcă. Evident, Fender Greene este beat. Dă buzna în cameră ca un somnambul, cu cămașa scoasă din pantaloni, atârnând într-o parte, ca o draperie albă, crâmpoțită. — Johnny? Aici erai! — Ce doriți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
loc pe raftul bibliotecii. Tocmai la timp pentru pentru perioada examenelor, a ieșit și soarele. Șirurile lungi de birouri sunt ocupate, studenții din anii terminali asudând supărător în timpul examenului. Mărinimos, librarul a permis să fie deschise ferestrele și de afară răzbat fragmente ispititoare de conversație, fiecare izbucnire în râs aducând noi dureri pe chipurile prizonierilor din interior. Jonathan răsuflă ușurat că poate să iasă pe treptele de piatră, apoi în aer liber. Pe când își zornăie măruntul în buzunare în anticamera bibliotecii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
de făcut, răspunse ajutorul, referindu-se probabil la lucrurile pe care trebuie să le facă asistenții ca el când lucrează pentru indivizi precum Lincoln Rhyme. - Vom ajunge la ele mai târziu, răspunse criminalistul savurând un solo de trompetă ce tocmai răzbătea din difuzor. - Aș prefera să trecem la ele acum. Dacă Lon ne lasă singuri pentru câteva momente. - Bine, bine, se auzi vocea lui Sellitto în timp ce părăsea dormitorul casei lui Lincoln Rhyme, situată în Central Park West. Închise ușa în urma sa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
locuri viteza de 100 km/h. Sachs se apropiase acum și studia cu atenție victima, o tânără cu părul blond, întinsă pe spate și cu burta împinsă în sus din cauza mâinilor încătușate sub ea. Chiar și în slaba lumină ce răzbătea în cameră, putu vedea urmele lăsate de frânghie pe gât și sângele uscat de pe buze și bărbie. Cauza era probabil faptul că își mușcase limba, lucru destul de frecvent în strangulări. Mai observă și cerceii de culoarea smaraldului, precum și pantofii sport
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]