3,724 matches
-
C A P-uri) unde se lucra în majoritatea situațiilor cu unelte mecanice. Astfel, acel regim ilegal și criminal, odios și ticălos, care a fost ales și votat de majoritatea românilor,nu cum spun unii "specialiști" perfizi, lași meschini și umili, care a durat mai mult de patru decenii și jumătate, a adus Romania în rândul țărilor civilizate, cu mijloace de producție proprie, cu școli de talie înaltă, cu posibilități de viață în țara noastră, fără a cerși „bunăvoința străinilor”, de
Fapte şi evenimente ce nu trebuie uitate by Ioan Duduc () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1270_a_1902]
-
Forli. Acolo a trăit cu Anna Guidi, văduva unui țăran ruinat, unul dintre acei nenumărați țărani copleșiți de datorii și impozite, care și-au pierdut tot avutul și ajung în rândurile nenumăraților braccianti, zileri nenorociți. Alessandro, cu toate că era privilegiat, în comparație cu umilii zileri, a cunoscut și el, în mod direct, vitregia timpurilor. În noua lui familie, căci Anna Guidi avea cinci fete, cea mai tânăra dintre ele, Rachele, născută în 1892 și, care avea să devină mai târziu, soția lui Benito, conducea
Al doilea război mondial : Holocaust, rasism, intoleranţă şi problema comunităţilor evreieşti din România şi Italia : ghid pentru predarea istoriei holocaustului în liceu, cu ajutorul platformei on line by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101009_a_102301]
-
războiului, contra Germaniei și Ungariei, la reinstalarea regimului democratic, a vieții parlamentare și a activității partidelor politice. Dintre toți actorii politici, câștig de cauză a avut „minusculul” Partid Comunist, susținut de forțele sovietice de ocupație, dar având și sprijinul celor umili și mulți care așteptau o schimbare a situației lor. XI. 2 Evoluția administrației reflectatș în hotșrâri, regulamente, legi. Exercitarea mșsurilor administrative în satele comunei Filipeni pânăș la al doilea rșzboi mondial Pentru o lungă perioadă de timp, situată între retragerea
Pe Valea Dunăvăţului : Lunca, sat al bejenarilor bucovineni by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Administrative/91889_a_93195]
-
textele dramatice, în timp ce versurile au o pojghiță de anecdotic și de „reprezentabil”, în pofida filonului liric profund. S. are aptitudinea aparte de a pune degetul pe rănile perene ale poeziei. El trece în revistă aspectele grave și totodată pe cele banale, umile ale existenței. Candoarea genuină afișată este o capcană pentru neavizați. Asupra fiecărei aserțiuni emise planează tensiuni neliniștitoare, sub fiecare vers se deschide câte o trapă a interogațiilor demistificante. E o poezie intonată în registru dublu: se comentează simultan realul și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289796_a_291125]
-
bănuim, ne așteaptă dincolo de pereții acestei gări modernizate și supraaglomerate. Am o idee foarte vagă despre cum o fi arătând Madridul - sunt o jivină culturală, nu reușesc să-mi transpun percepția realului într-un loc atât de diferit față de țarcul umil în care îmi duc existența. Am asociat prea mult Spania unui spațiu livresc, populat de simboluri mitice, și mai puțin cu prezentul unei societăți în carne și oase. Corida, flamenco, regele Juan Carlos, FC Barcelona etc. - reușesc, oare, să spună
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
aveam să aflu - doar prin interpretarea câtorva piese. La cât de puțin se difuzează muzica franceză în Basarabia, un teritoriu „francofon” abandonat de francezi, care își camuflează anonimatul și se pitulează prin diverse obscure Alianțe, total ineficiente, mă mir că umila mea competență muzicală nu a „încremenit” în faza Joe Dassin și Mireille Mathieu, așa cum constat - cu stupoare și, vai, jalnică superioritate - la alții. 11 iunie, duminică VASILE GÂRNEȚ: Micul dejun - masă suedeză - la restaurantul hotelului. Un grup de turiști americani
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
furtună. E ultima noapte petrecută în Vestul prosper înainte să intrăm pe drumul denivelat al Estului. Lumea de acasă îmi pare mult prea îndepărtată, minusculă, izolată, atemporală. Atât timp cât nu ieși din „țarc”, cât rămâi în universul tău strâmt, capeți dimensiunile umile ale lumii la care te raportezi. Când însă comunici cu alte spații, mai ambițioase, ești excedat, te extinzi pe dinăuntru, nu te mai poți întoarce în carcera inițială, „naturală” a existenței tale. Sunt gânduri care se scriu aproape singure. Mâine-dimineață
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
energie autonom, presupun), unde se derulează niște casete video. Sunt secvențe dezordonate, cu ziduri și spații închise, însoțite de o bandă sonoră dată la maximum. Pe unul dintre ecrane, imaginea, după câteva minute, pare să se stabilizeze. Recunosc o bucătărie umilă, în care un bărbat în maiou, hirsut și cu părul vâlvoi, o roagă, în rusește, pe maică-sa să spună ceva. Femeia se lasă cu greu înduplecată și deschide gura pentru a mârâi ceva nedeslușit. E prea sibilinic mesajul. Acum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
lipsi de oameni providențiali. VASILE GÂRNEȚ: O excursie la Pavlovsk, reședința cochetă, imperială a Țarului Pavel I, asasinat de familie. Intrigi de curte, în stilul epocii. Mergem o oră cu autobuzul. Vedem, astfel, și periferiile Sankt-Petersburgului - construcții de tip sovietic, umile și uniformizante. Ajunși la muzeu, suntem invitați să ne punem niște încălțări speciale, pentru a nu deteriora covoarele și parchetul lustruit al palatului. Grupul nostru a întârziat față de programul anunțat al excursiei, așa că personalul, care era gata să închidă deja
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
placă comemorativă amintind că acolo a locuit Schumann. N-ar fi mare greutate să se simtă pilda aceasta și la noi, restaurându-se cât de puțin casa și punându-se o placă comemorativă, pe care citind-o și cel mai umil dintre țăranii locului să se bucure și să se mândrească cu faptul că în satul lui s-a născut și a copilărit cel mai mare poet al neamului românesc 32. În a doua fotografie, făcută peste vreo 7 ani, în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
lumea obișnuită făcându-și punte spre o tot mai gravă acomodare existențială comună în aparență și tocită continuu în esență. Or, dacă el nu există, nici copilăria nu mai există. Dar semnele prezenței și actele existenței sale sunt simple și umile 32, ca și acelea ale copilăriei. Copilul este cel căruia îi este teamă de întuneric, cel care vorbește animalelor, arborilor, stâncilor, norilor, stelelor; cel care, la moartea ființelor iubite, reușește să exprime stări sincere de consolare și tot el este
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
fetița care se află în femeie [...], micșorează pentru a putea vedea, mărește pentru a putea admira 33. Dar ce iese dintr-un asemenea joc de perspective intersectat aproape continuu cu lumea înconjurătoare atunci când scapără cremenea minții geniului? Ne-o spune "umilul" unei lumi ce nu mai este, "sărmanul" Dionis: ...și tot astfel, dacă închid un ochi văd mâna mea mai mică decât cu amândoi. De aș avea trei ochi aș vedea-o și mai mare, și cu cât mai mulți ochi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
Amado Alonso în lucrarea Materie și formă în poezie: Contemplând o realitate circumscrisă sieși, poetul o pătrunde atât de adânc cu privirea-i sfredelitoare încât reușește să ne dea o intuiție sentimentală (s.n.) asupra lumii și vieții, ridicând prin aceasta umila realitate concretă a existenței la planul înalt al realităților ideale și al esențelor.14 Așadar, când se vorbește de metafizica poetului trebuie făcută distincția între intuiția sentimentală, care presupune implicare (una obligatorie), și intuiția rece, a ideilor filozofului, transpuse în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
și sentimentale ale poetului este exprimat de apariția lor simultană: S-aud din bucium cânt/ Să sune talanga 199. Mai mult, ele se asimilează comuniunii cu natura: Am auzit a stelelor cântare/ Al mării glas, al râurilor grai/ A frunzelor umilă suspinare/ Mișcate-n freamăt de-al vântului vai!/ În codrii cei adânci și nalți în zare/ De tânăr auzeam păsări din rai/ Cu glas de aur aerul tremurând/ Din iarbă florile-auzeam crescând 200. Asociat cu sunetul clopotului, îngerul iubirii urcă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
Să vină lângă mine Tu singur ai venit Necazurile toate La Tine m-au adus De atunci Îmi ești de toate Milă și Dreptate Tată-mi ești și frate Și Mamă, Tu Iisus! Rămân eu lângă Tine Sub crucea Ta umil Bucăți de m-a Împarte Pe drumuri să mă poarte Eu nu mă voi desparte De Tine, Bun Iisus! O, Maică! O, Maică sfântă a vieții mele Spre Tine ochii mei privesc Din ale lumii valori grele Pe Tine Maică
Pelerinaj la Sfintele Locuri Și un buchet de poezii Duhovnicești by Maria Moşneagu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1640_a_2956]
-
dezvălui realitatea întunecată a acelei perioade și pentru a-și exprima idealurile sociale. Dramaturgul era un om integru, cunoștea bine suferințele poporului, îi era familiară limba vorbită printre oamenii de rând. Pe vremea aceea, muzicanții și actorii aparțineau celei mai umile categorii sociale, Guan Hanqing însă nu-i disprețuia deloc, ba chiar își făcea prieteni printre ei. Se oferea să le fie regizor, uneori chiar prezenta spectacole pe scenă. Operele sale dramatice nu doar că reflectă suferințele celor ce muncesc, ci
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
dar ea nu zice nimic. Deschide ușa și intră. Eu mai rămîn două clipe pe loc, apoi bat la ușă și intru. Sărut mîinile! Vă rog să mă iertați, lipsește tovarășul Teodoru și..., încep eu pe un ton calm, aproape umil. Erai lîngă ușă cînd am venit eu, tovarășe fizician, zice Brîndușa, apăsînd pe cuvîntul "fizician", cred că ai citit programul afișat. Se apleacă spre unul din cele două interfoane, fără măcar să-mi arunce o privire, bate două clape și așteaptă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
îmi spune Brîndușa, aruncînd formularele spre colțul biroului, trebuie să semneze și Aprovizionarea, că vă poate asigura la timp materia primă. Iau dosarul cu formularele, spun "mulțumesc", apoi "sărut mîinile" și ies. Abia pe culoar îmi dau seama cît de umil am putut fi! Dacă hîrtiile astea ar privi interesele mele personale, le-aș rupe și-aș presăra bucățelele la ușa Brîndușei. Cobor la parter, vreau să iau liftul și să urc la etajul cinci, la Aprovizionare, dar simt cum mă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
ce spunea un înțelept, că uneori se întîmplă ca vulturii să zboare mai jos decît găinile, dar niciodată găinile nu vor zbura deasupra norilor... Cred că v-ați simțit foarte bine cînd l-ați văzut azi, pe el, bolnavul, întrebîndu-vă umil: "Ce trebuie să fac?" Și ce vrei acum?! Să-l învăț eu să stea cu fruntea sus?! Dumneavoastră de ce priviți în pămînt acum? Brîndușa ridică brusc privirea spre mine: are ochii tulburi, plini de zbucium, peste care răzbește o scînteie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
zise el, aprinzând țigara și trăgând câteva fumuri precaute, de Încercare, căutând probabil să guste efectul aurului, am primit un apel telefonic foarte neliniștitor. — Sper că nu de la soția dumneavoastră, domnule, zise Brunetti pe ceea ce spera că era o voce umilă. Patta așeză țigara pe marginea scrumierei din malahit, apoi o prinse iute când greutatea portțigaretului o făcu să cadă Înapoi pe masă. O așeză la loc, de data asta poziționând-o În echilibru, cu capătul aprins și muștiucul balansate Înăuntrul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
românești. în creierii împietriți ai munților și-n acrul lor cel rece, flutura tricolorul, trăia libertatea Transilvaniei. Într-o noapte am văzut un spectacol măreț. In culmile munților, pe frunțile lor de piatră, care de care mai înălțate, se aprindeau, umil câte unul, focuri mari, părea că munții însuși se apri [n]sese. Impregiurul focurilor vedeai șezând cete întregi de oameni, lăncile culcate pe umere străluceau în aer... lănci de coase cari-n urmă erau să devie spaima inamicilor. Din creștetele
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
încrețite și setoase căutau gura mea. Apăsai o sărutare lungă și înfocată pe acea guriță {EminescuOpVII 232} mică asemenea unui boboc de roză și, luîndu-mi pălăria, zburai ca nebun pe treptele cele de marmură cenușie a palatului tătine-său. Ajunsei în umila mea locuință de vis-a-vis și, nebun de instincte stârnite cu nendurare în pieptul meu, mă aruncai întins pe pat și-mi ascunsei fața aprinsă în perini. Când mă-ntorsei, luna lumina prin fereastră și lovea fața cea palidă a lui
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
voi aștepta cu nerăbdare venirea ta... Oh! cât te mai pot iubi... Ea-și aruncă mantila pe umere, îl sărută și dispăru pe ușă... {EminescuOpVII 272} El rămase trist... "Va să zică asta-i viața mea viitoare... Adio visuri orbitoare... am devenit umil bărbat al unei mici femei... Vom avea copii... mi-o aduce halatul și papucii dimineața... Ah! doar o dezgustătoare perspectivă de urât și monotonie... " Cezara în haina ei de Hamlet râdea într-un colț al odăiei. D-zeu știe când
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
abați, zise Vasile privind c-un fel de compătimire la arătarea saracă a bietului văr. Antiriul era cam ros la piept, ca [la] un cobzar, și nici coatele nu erau tocmai trainice. - Oi încărca... ce mi-i da, răspunse acesta umil și cam cu rușine, pîn-l-atîta am ajuns, vere. - Nu așa, nu așa, vere, ci-i lua tu ce-i vrea și ce ți-o trebui. Dar rămâi vo câteva zile la mine ca musafir. Ș-așa, cam tot singur la
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
fata avea dreptate: Pampu nu era decât omul în sângele căruia se bălăcea cu bucurie de câteva zile. Era legat de Pampu, îl simțea ca pe un frate și ar fi vrut să-i îndeplinească toate dorințele lui de ființă umilă. Dar el nu era Pampu. Atunci simțise prima oară dorința clară de-a avea o identitate și realizase instantaneu că putea să fie oricine, putea să-și ia orice nume. - Zogru. - Poftim? - Zogru. Ăsta e numele meu. Cuvintele îi ieșiseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]