6,679 matches
-
va permite să-i vorbească. De fiecare dată când o suna, femeia nu-i răspundea. Iar când Hugo și-a făcut din nou curaj să bată la ușa Vechii Morgi, aceasta a rămas, ca și înainte, închisă. Fine încercase să urle prin cutia poștală, dar n-a obținut nici un rezultat. Se părea că singurele forme de viață din locul ăla erau clopoțeii de vânt, făcuți din cutii de fasole și atârnați în grădină și pantofii îndesați cu plante care bordau zidurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
plece fără să-i spună ce se întâmplase. Era clar că nu asta era cea mai bună metodă de a comunica. Așa cum nu era nici cea mai intimă. Dar ce altceva putea să facă? —Amanda se mărită din nou! a urlat el prin fereastra șoferului. Cu un businessman redutabil care e putred de bogat! Restul oamenilor care așteptau autobuzul au început să aclame. — Bravo ei! a bubuit o bătrână solidă, fluturându-și bastonul prin aer. —A fost de acord să obțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Abia dacă mai vedeam casa dintre mormanele de gunoaie pe care le cărai încoace. Toate WC-urile alea. Toate căzile de baie. Și toate chiuvetele. Alice s-a oprit când în minte i-a răsărit o idee îngrozitoare. Prezervativele! a urlat ea. Nu le-ai... adică... folosit... cu bărbați, nu? Părul lui Jake s-a agitat într-o negare disperată. Nu. Pe cuvântul meu. N-am... niciodată n-am crezut că așa ceva se va întâmpla. Am fost hotărât să nu mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Jake avusese același efect asupra lui. Când Lotti a scos la lumină afișul cu copilul cu capul în jos, gândurile lui Hugo au alunecat, fără voia lui, în trecut. Se scurseseră aproape nouă luni de când Alice îi dăduse telefon plângând, urlând și abia trăgându-și sufletul, ca să-i confirme, printre hohote de plâns isterice, suspiciunile legate de Jake și Tarquin. Și, mai important, ca să-i întărească părerea privind implicațiile acestei situații și reflectarea lor asupra viitorului lor comun. Cu alte cuvinte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
lângă Marlena. Ce naiba ați făcut tu și Esmé? Cuvintele Îi ieșiră pe gură complet aiurea, dar ți se poate Întâmpla asta când ai senzația că vei fi linșat În următoarele cinci minute. Ce naiba ai făcu tu? Îi replică Marlena. Tot urlă ceva despre urinat. Ai urinat pe vreun altar? El se simți jignit. — Sigur că nu. Am folosit un pisoar În aer liber... Și chiar În timp ce pronunța cuvintele, Își dădu seama de groaznicul adevăr. —Rahat! O văzu pe femeia În costum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
cât se apropia mai mult, cu atât mai nefericită părea Esmé. Marlena se aplecă să-și ajute fetița să se așeze. O secundă mai târziu, Marlena țipă: —O, Doamne! Cățelușul scheună din nou. Harry alergă spre ele. Esmé Începu să urle: — Nu-l las aici! Dacă vreți să-l lăsați aici, rămân cu el. Încă de noaptea trecută, Esmé știa că inevitabilul se va petrece. Or să afle ce făcuse și, pentru că ținuse secretul atâta timp, era atât de speriată Încât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
lăsați aici, rămân cu el. Încă de noaptea trecută, Esmé știa că inevitabilul se va petrece. Or să afle ce făcuse și, pentru că ținuse secretul atâta timp, era atât de speriată Încât tot ce putea să facă acum era să urle. La acest sentiment de disperare contribuiau din abundență și hormonii pubertății. Harry ridică eșarfa pe care Esmé o confecționase dintr-un tricou, iar acolo, protejat de brațul fetei, era un cățeluș care părea cufundat Într-un somn de moarte. Lasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
ura sushi, Îi făcea silă, cum se făcea că el nu remarcase până atunci? Și chiar dacă ea Întârzia la fiecare Întâlnire, lui Îi pretindea să sune și dacă urma să Întârzie un minut. „De ce naiba mai ai telefon mobil“, Îi urlase ultima, „dacă nu-l ții niciodată deschis?“. Of, Doamne, nici una nu știa cum să Încurajeze un anumit comportament, doar să critice. Era mereu vorba despre ea, despre nevoile ei, despre percepțiile ei. Dacă ea simțea că el era insensibil, chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
gândindu-se În tăcere. Ce puteau face? Ce se putea face În fața unei asemenea grozăvii? Simțeau că sentimentul lor de compasiune era absolut inutil. E ciudat totuși că Bibi a inclus vizita asta În itinerar, spuse Wyatt. Îmi venea să urlu de indignare, noroc cu Vera: —Bibi nu a inclus-o În itinerarul inițial. Lacul Inle a fost o improvizație ulterioară - vă amintiți? Au existat niște persoane care au votat pentru a pleca mai devreme din China. Heidi oftă. Ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
dar În schimb s-a Întors În locul În care iubita lui fusese capturată de armată. Un bunic care refuzase să-și abandoneze casa În flăcări. O soră, de numai doisprezece ani, târâtă de șase soldați În hățișurile pădurii, unde a urlat, apoi s-a oprit, a urlat și s-a oprit, până când o Împușcătură a redus-o la tăcere pe vecie. Fusese curajoasă. Cu toții fuseseră curajoși. Cei care ascultau acum vor Încerca să fie și ei la fel de curajoși. La lăsarea serii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
În locul În care iubita lui fusese capturată de armată. Un bunic care refuzase să-și abandoneze casa În flăcări. O soră, de numai doisprezece ani, târâtă de șase soldați În hățișurile pădurii, unde a urlat, apoi s-a oprit, a urlat și s-a oprit, până când o Împușcătură a redus-o la tăcere pe vecie. Fusese curajoasă. Cu toții fuseseră curajoși. Cei care ascultau acum vor Încerca să fie și ei la fel de curajoși. La lăsarea serii, bunica a scos șalurile roșii cântătoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
oasele și le vom măcina inimile, până când bucățile vor fi ca bălegarul mucegăit. Mare este Domnul! Mare este Domnul! Vom arunca această spurcăciune Într-un râu arzător. Mare este Domnul! Mare este Domnul! Vor fi duși departe, clocotind și bolborosind, urlând și plângând, peste o stâncă și Într-o cascadă de foc până În gura plină de colți a Iadului, așa cum a prezis Regele Naților. Mare este Domnul! Acum poporul nostru va fi pregătit să reînvie ca soldați ai Armatei Domnului - Mare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
ar fi aruncat fără să tresară grenada prin miile de pagini ale istoriilor literare, ca printr-o mulțime de trecători. Uram literatura, mă simțeam invidios pe succesul colegilor mei, le urmăream cărțile mediocre tronând în librării și-mi venea să urlu, fiecare copertă îmi provoca o suferință profundă și violentă. Mă întâlneam cu ei la catedră, le zâmbeam frumos, dădeam mâna, îi felicitam. În timp ce laudele curgeau, ca într-un comentariu de olimpiadă, în mintea mea se desfăceau simultan ecranele dreptății, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
n-am de gând să v-o povestesc. Dacia 1100 s-a îndepărtat de curte, apoi de gardul dărâmat, de stradă, de soarele secționând jumătate din acoperiș. Călătoresc și astăzi pe bancheta din spate, strivit de valizele și tablourile bunicilor, urlând de groaza și ura și răzbunarea pe care, din acel moment, le-am jurat-o celor de dincolo de geam. Și vouă, adică. Meseria mea mă scutea de griji. Aveam un post călduț, de lector la Universitate, în care Statul investea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
-n forfota blugilor spre ieșirea din amfiteatru (urmăriți de turma de elefanți a sacoșelor credincioase), ceva se rupea în mine, undeva în lanțul precis de sinapse care mă țineau în picioare, viu și puternic, și începeam să mă zbat, să urlu, să lovesc în ziduri invizibile, la rândul meu nevăzut de nimeni, slăbit, tăcut, secționat, căzând amețitor de repede în falia dintre gânduri și imagini. Nu mai era operă, nici teatru, iar viața care ardea în milisecunda de foc nu-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
capătul betonului; ne scuturam noroiul de pe cizme și-o porneam pe străduțe. Era ca și cum ai fi sărit dintr-un container: asfaltul se rupea, casele vechi începeau trist, abrupt, cu zidurile laterale retezate și grădinile ciobite de moloz. Îți venea să urli. Privirea se-așeza apoi liniștită pe ochiurile mansardelor. Acoperișurile de țiglă apăreau dintre copaci, coloanele și capitelurile străluceau prin iederă, brâurile din piatră albă de râu alunecau pe fațade și-n colțul irisului, împreună cu câte-un motan leneș care încerca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
copiii de pe „Scandinavian Star“, apă rece, sărată, cum numai Marea Nordului poate să-ți toarne-n plămâni - scrumbiile jucau în jurul meu, dar orchestra continua să cânte, ca la filmări pe Titanic“. Moartea venea scurt, ca un infarct. N-aveai timp să urli sau să-ți faci rugăciunea; uneori, nici să te trezești. PINA AICI De fiecare dată, ghiceam chichița. Iubeam s-o descopăr, concomitent cu investigatorii: parcă scăpam de nenorocire, reconstituirea ne unea plăcut și exact, calculele sobre mă făceau să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
clasică: o injecție de-amnezie, cu ochii deschiși și doi electrozi bine înfipți în tâmple. Te puneau în fața unui ecran de calculator și te iradiau cu imagini de copăcei verzi și copii mici cu biberoane, până nu mai puteai și urlai de fericire. Între timp, creierul tău se prăjea, dar oricum după aia nu-l mai aveai, ca să-ți aduci aminte. Curgeau și niște bale, nimic important. Filmul părea grozav, nu te mai săturai să-l vezi. De fapt, nici nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
să-i insuflăm certitudinea că a fura cheile de la mașina lui taică-su și-a ni le-aduce nouă la fiecare două seri e-un lucru normal și prietenesc. Dădeam relaxați ture prin cartier, cu Mihnea la volan, în timp ce Ovidiu urla în spate. Într-o seară, când mișcam mașina pe străduțe, am nimerit peste cine nu trebuia; mai exact, propria Dacie era s-o facă afiș pe doamna Bidileanu pe trecerea de pietoni. Mihnea a accelerat și ne-am pierdut în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
soarele lipsea și parcă și-un cactus. Aproape de geamul meu, în blocul vecin, alt geam. Dincolo de el, familia Protase îl culca pe Petrișor, liniștit, ca în fiecare seară: mâinile băiatului de 45 de ani se cramponau de brațul tatălui, buzele urlau ceva, cocoașa coloanei vertebrale, cât un pepene negru copt, se-așeza pe perna specială, decupată în mijloc. Petrișor era un copil etern, un mic monstru inofensiv, încremenit în cancerul lui osos ca un Nicolae Ceaușescu în pantalonași cu bretele. Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
lăsate în paragină, prietenii mei se îngrașă sau se mută la bloc, iubitele lor cresc, se îmbracă în pulovere până la genunchi și, în cele din urmă, se transformă în neveste și toarnă copii. Aproape că nu mai știam dacă să urlu sau să fiu invidios. Întâi am crezut că eu sunt de vină: ochiul deformat, mintea coruptă, gândurile infecte. Un mecanism pe cât de ciudat, pe-atât de abject se punea în mișcare, făcându-mă să rețin doar murdăria din jur, ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ruptă de mătură, niciodată nu-i ieșea mișcarea. Mă ridica de sub umeri și mă lăsa ușor în cadă. Plutirea prin aerul imens nu se mai termina. Când intram cu piciorușele-n apă, parcă era iarnă și vară în același timp: urlam de neplăcere. Mi-am săpunit degetele de la picioare, încet, cu grijă. Arătau umilite, ca la bărbier. Mă simțeam liniștit, dar ceva nu se-așeza în toată povestea. Nu controlam chiar totul, descopeream părți din corp (nu mai vorbesc de-amintiri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
pline, umplute cu pensionari la costum și puștani de anul întâi, debordând de coșuri și entuziasm. Cum se termina piesa, începea nebunia. Toți se ridicau ca la un semnal, tandri și îmbujorați, bătând din palme ca Pokemonii. Îmi venea să urlu, să rup scaunele și să dau cu ele de pământ, să se facă liniște. Jinduiam după vremurile de-altădată, când intrai cu roșii, ouă și fluiere; până și Caragiale o pățise, cu D-ale carnavalului (sau era O scrisoare pierdută
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ușurat. Dacă holograma mea n-ar fi la bord. Impactul. Una din aripi străpunge puntea Boeing-ului. Scaunele se pliază, topite de flacări. Primele treizeci. Următoarele patruzeci. 12A, 12B, 12C, 12D. Opresc înaintarea deasupra lui 12E. Iubita mea s-a trezit. Urlă. În spațiul micuț al fantasmelor ei s-a așezat un hangar de metal argintiu. Părul roșcat, proaspăt vopsit, îl atinge milimetric. Asta-i pentru că m-ai trădat. Boeing-ul se rupe-n trei bucăți. Carlinga și cala zboară prin aerul înghețat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Bărbosul intervenea mereu către sfârșitul concertului, fie înainte de ultima piesă, fie la orice încercare de bis, lăsând cortina, stingând și-aprinzând luminile și căutând să potolească sala: „Nu-mi faceți probleme, vă rog!“, „Liniște!“, „Să plecăm în ordine acasă!“ Sala urla: „Uăăă!“, „Tănase-Porcu’!“, „Ieși afară!“, în timp ce apăreau oamenii de ordine și cei de la Iris țipau după cortină în microfoane: „Noapte bună, prieteni!“, înainte să se taie sonorul. Strigătele astea mute, fără ecou, s-au prelungit peste oameni, clădiri și ani până
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]