2,236 matches
-
prezintă unele situații susceptibile a induce o stare destul de serioasă de indispoziție terapeutului. A fi cordial, înseamnă a socoti că pacientul este „simpatic”. In general, a avea acestă atitudine crează puține dificultăți și este suficient ca terapeutul să dezvolte suficientă empatie pentru ca sentimentul de cordialitate să apară în mod spontan. Uneori, este însă mai dificil și atunci este necesar să se apeleze la unele metode de restructurare cognitivă. Dacă un terapeut nu reușește să considere că pacientul este simpatic, este mai
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
să se apeleze la unele metode de restructurare cognitivă. Dacă un terapeut nu reușește să considere că pacientul este simpatic, este mai indicat ca acesta să nu mai înceapă terapia și să încredințeze această sarcină unui confrate. Aceste trei criterii - empatia, autenticitatea și cordialitatea - formează direcția afectivă a relației, dar nu sunt suficiente. Un terapeut trebuie, în plus, să fie un bun profesionist, să aibă un anumit statut și competențele necasare pentru a stabili relația terapeutică, să știe să conceptualizeze problemele
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
terapeutul îl găsește antipatic, avantajele antipatiei se manifestă printr-o vigilență sporită și menținerea unei anumite distanțe față de pacient. Inconvenientele provin din faptul că terapeutul trebuie să dezvolte soluții: să-și amplifice motivația pentru a ajuta pacientul, să-și dezvolte empatia. Riscul ar consta în imposibilitatea de a stabili o relație terapeutică convenabilă, ceea ce ar conduce la întreruperea terapiei. Aplicarea metodei „avantaje, inconveniente, riscuri” este specifică fiecărei situații, fiecărui caz particular. Ea permite stabilirea unei „situații de moment” în cadrul raportului colaborativ
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
și să ascult pentru a înțelege mai bine.” Inconveniente: „Iritarea nu favorizează apropierea și descurajarea nu dezvoltă motivația pentru a ajuta acest pacient.” Risc: „N-ar trebui să abandonez și să accept ca relația terapeutică să nu se mai realizeze. Empatia mea nu este suficient de dezvoltată. Nu mă simt inconfortabil și nici nu sunt depășit de sentimentele și emoțiile mele, dar nu sunt suficient de cordial și rămân distant. Nu sunt suficient de profesionist deoarece am tendința de a nu
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
distant. Nu sunt suficient de profesionist deoarece am tendința de a nu încerca să înțeleg și nici nu fac efort pentru a-mi modifica sentimentul; rămân în defensivă”. Terapeutul recapitulează în tabelul următor. Tabel 1. Recapitularea terapeutului: Cazul Domnului B. Empatie: de la 0 la 8 1/8 Autenticitate: de la 0 la 8 7/8 Cordialitate: de la 0 la 8 1/8 Profesionalism: de la 0 la 8 1/8 Conduită de urmat: terapeutul trebuie să-și modifice emoțiile și să-și dezvolte
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
de la 0 la 8 1/8 Autenticitate: de la 0 la 8 7/8 Cordialitate: de la 0 la 8 1/8 Profesionalism: de la 0 la 8 1/8 Conduită de urmat: terapeutul trebuie să-și modifice emoțiile și să-și dezvolte empatia pentru a considera că pacientul este mai simpatic; pentru a realiza acest lucru, el recurge la ascultarea activă, utilizează metoda celor 4R și își amplifică profesionalismul cu ajutorul analizei funcționale. Al doilea exemplu Doamna G. este profesoară de filosofie; inteligentă și
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
Nu sunt destul de bun profesionist, fac filosofie în loc să-mi fac meseria”. Risc: „Risc să n-o ajut pe pacientă dacă rămân centrat mai degrabă pe plăcerea de a discuta decât pe procesul terapeutic”. Tabel 2. Recapitularea terapeutului: cazul doamnei G. Empatie: de la 0 la 8 4/8 Autenticitate: de la 0 la 8 7/8 Cordialitate: de la 0 la 8 8/8 Profesionalism: de la 0 la 8 2/8 Conduită de urmat: terapeutul este centrat pe plăcerea de a discuta și nu
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
de alcoolism, cum ar fi aceea de a propune imediat un sevraj sau o cură de dezalcoolizare fără să fi evaluat în prealabil problema. Riscul este ca terapia să fie întreruptă. Tabel 3. Consecințe asupra relației terapeutice: cazul domnului B. Empatie: de la 0 la 8 2/8 Autenticitate: de la 0 la 8 7/8 Cordialitate: de la 0 la 8 1/8 Profesionalism: de la 0 la 8 4/8 Terapeutul poate, în aceste condiții, să decidă să dezvolte empatia și, pentru a
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
cazul domnului B. Empatie: de la 0 la 8 2/8 Autenticitate: de la 0 la 8 7/8 Cordialitate: de la 0 la 8 1/8 Profesionalism: de la 0 la 8 4/8 Terapeutul poate, în aceste condiții, să decidă să dezvolte empatia și, pentru a realiza acest lucru, să exploreze trăirile pacientului pentru a înțelege mai bine problema sa cu alcoolul. Ascultarea cu mai multă atenție a pacientului permite, cel mai adesea, terapeutului să-și modifice raționamentul. El poate, de asemenea, să
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
mult „Aveți un exemplu mai recent de moment în care v-ați simțit în mod special rău?”, etc. Dacă un terapeut recontextualizează în sensul lucrurilor care merg bine, pacientul simte probabil că nu este înțeles și terapeutul nu dezvoltă suficientă empatie (comprehensiune în legătură cu ceea ce trăiește pacientul). Pacientul riscă, în această situație, să caute să convingă terapeutul, argumentând în legătură cu starea sa de rău, cu privire la veridicitatea suferinței sale, și relația colaborativă nu s-ar instala. O bună recontextualizare - centrează atenția pacientului asupra trăirilor
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
trăiește. A recontextualiza nu înseamnă nici a înțelege nici a explora, înseamnă doar a repune în context cu scopul: - ca atenția pacientului să se centreze pe problema evocată mai degrabă decât asupra relației cu terapeutul; - ca terapeutul să-și dezvolte empatia. A explora înainte ca relația colaborativă să fie bine stabilită prezintă riscul de a întări rezistența sau reactanța pacientului. Iată un exemplu care ilustrează această idee: Pierre - M-am săturat până-n gât! Terapeutul - Ce înseamnă să te saturi de tot
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
-l mai privește pe terapeut ci drept în fața lui) - Este vorba despre ambianță. Tuturor le este teamă să nu fie concediați și se uită urât unii la alții. (Pacientul este centrat pe situația pe care o descrie, terapeutul își ameliorează empatia). Reformulare Reformularea poate fi de trei tipuri: repetiție, precizarea termenilor și formularea ipotezelor. Repetiția este, într-o oarecare măsură, „metoda papagal”: terapeutul verbalizează cuvânt cu cuvânt, cât mai exact posibil, ceea ce spune pacientul. Acesta ascultă ceea ce tocmai a spus, ceea ce
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
foarte bine să-l urmeze pe pacient: Terapeutul - Mama dumneavoastră este adesea dificilă. Pacientul - Este normal, cu vârsta și cu durerile ei...(Rezistență). Terapeutul - Intr-adevăr, cu durerile, suferința și vârsta, este dificil de trăit. Toate acestea explică proasta dispoziție. (Empatie. Terapeutul urmează direcția indicată de pacient). Minimalizarea unei probleme realiste Problemele pe care pacientul le evocă trebuie luate întotdeauna în serios: minimalizându-le, există întotdeauna riscul de a reinterfera cu relația colaborativă. Pacientul - Soția mea nu mă mai iubește. Cred
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
urmă dând dovadă și de perseverență, de răbdare și de curaj pentru a-și înfrunta temerile, schemele, evitările sale obișnuite. Progresul, apoi vindecarea se sprijină pe o echipă sudată, bine legată și urmărind aceleași obiective, clar definite la începutul terapiei. Empatia Cel mai bun instrument pentru realizarea unei relații poartă numele de empatie. Acest termen dispăruse din limbajul curent dar și-a răgăsit sensul nobil odată cu utilizarea lui pentru a se evoca alianța terapeutică în TCC. Numeroase lucrări de psihologie îl
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
a-și înfrunta temerile, schemele, evitările sale obișnuite. Progresul, apoi vindecarea se sprijină pe o echipă sudată, bine legată și urmărind aceleași obiective, clar definite la începutul terapiei. Empatia Cel mai bun instrument pentru realizarea unei relații poartă numele de empatie. Acest termen dispăruse din limbajul curent dar și-a răgăsit sensul nobil odată cu utilizarea lui pentru a se evoca alianța terapeutică în TCC. Numeroase lucrări de psihologie îl plasează de acum înainte în centrul dispozitivului. Drumul spre sănătate al pacientului
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
de diagnostic greșit sau de absența unui diagnostic, de pierdere a speranței dar și a motivației și a încrederii în ajutorul unui terapeut, neîncrederea, chiar opoziția, sunt puternice. Dincolo de caracterul aleatoriu și puternic subiectiv al oricărei întâlniri dintre doi indivizi, empatia, această facultate a terapeutului de a se pune în locul celuilalt, de a percepe ceea ce resimte acesta, face posibil efortul terapeutic al cărui obiectiv primordial este schimbarea. Ascultare activă și ascultare pasivă Orice persoană aflată în suferință psihologică face diferența dintre
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
nu țin cont de caracterul unic al fiecărei întâlniri care se transformă sau nu într-o alianță terapeutică. Dar volumul de informație și verificările ulterioare permit crearea unei liste „valide” de terapeuți, bazată pe criterii determinante în reușita unei terapii.: - empatia (constantă), ascultarea (activă), accesibilitatea (informativă) și disponibilitatea (prin telefon...) a terapeutului; - realizarea analizei funcționale; - organizarea unei agende terapeutice împreună cu un calendar al sarcinilor de îndeplinit; - evaluarea regulată a anxietății, a emoțiilor, a cognițiilor pacientului; - dialogul continuu și relație ușor de
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
pentru mine dacă aș putea să-mi iau o jumătate de zi de concediu joia viitoare, dacă credeți că această cerere nu deranjează funcționarea serviciului. Bernard - Ascultați, dacă toată lumea îmi cere același lucru, serviciul nu poate funcționa! FrșdȘric - Da, înțeleg (empatie) că cererea mea crează probleme la serviciu, dar aș aprecia foarte mult dacă mi-ați permite să-mi iau o jumătate de zi de concediu joia viitoare, dacă nu vă supărați (persistență). Bernard - Se pare că insistați! FrșdȘric - Da, este
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
reluată apoi într-o manieră structurată de către terapeuți. Ei prezintă la tablă sau cu retroproiectorul metoda JEEPP. Metoda JEEPP - J de la je (eu): începeți prima dumneavoastră frază cu „eu” („Mie mi-ar place, eu aș aprecia, eu doresc...”). - E de la empatie: țineți cont de celălalt („Eu înțeleg bine... dar mi-ar place”). - E de la emoții: țineți cont de emoțiile dumneavoastră („Mă simt jenat că trebuie să insist”) și de cele ale celuilalt („Eu înțeleg că vă deranjează cererea mea”). - P de la
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
zi de concediu joia viitoare, dacă credeți că această cerere nu deranjează funcționarea serviciului. In cel de al doilea joc de rol, funcționarul manifestă o ușoară rezistență, fapt ce obligă pacientul să utilizeze al doilea P (persistență). E-ul de la empatie permite evidențierea faptului că a cere nu înseamnă a obține, ci este un mesaj neutru în care trebuie să ținem cont de nevoile celuilalt. Pacienții sunt invitați să utilizeze concluzia pozitivă, oricare ar fi răspunsul funcționarului, chiar dacă este negativ: Funcționarul
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
în care nu refuză. In cadrul celui de al treilea joc de rol, JȘrșmie joacă rolul celui care refuză iar terapeutul îl ajută și îi cere să repete scena de mai multe ori, pentru a trăi senzații plăcute. Noțiunea de empatie este abordată pe larg. Negocierea ocupă un loc important pentru JȘrșmie în cazurile de refuz profesional. Situațiile sunt repede exemplificate, pentru a amplifica sentimentul de eficiență personală și a relua dificultățile întâmpinate. Feedback Pacientul, apoi terapeutul, prezintă un feedback după
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
unei ședințe, terapeutul nu abordează decât câte o situație anxiogenă pe rând, și nu trece la cealaltă decât atunci când anxietatea s-a diminuat cel puțin până la jumătate (paliere ale habituării). Terapeutul nu-l liniștește pe pacient: el utilizează reformularea și empatia, asigură evaluarea regulată a anxietății și, dacă este necesar, reamintește situația anxiogenă. Durata ședințelor de expunere este o variabilă importantă. Un criteriu care poate fi luat în considerație pentru întreruperea ședinței este diminuarea anxietății cu cel puțin 50% din intensitatea
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
de a gândi, de a se înțelege pe sine însăși și de a-i percepe pe ceilalți. El încearcă să-i diminueze suferința, să-i amplifice stima de sine și să-i redea speranța. Evaluarea este utilizată pentru a exprima empatia și pentru a explora modalitățile obișnuite ale pacientei de a reacționa față de dificultățile vieții. Psihoterapeutul își fixează atenția asupra procesului interacțional și asupra experiențelor pacientului. Evaluatorul joacă rolul unui observator-participant care influențează procesul de evaluare. Această formă de evaluare vizează
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
Convorbirile motivaționale urmăresc două obiective: - să ajute subiecții să se motiveze singuri și să rămână motivați pentru a-și schimba comportamentul, - să insiste asupra rezistenței subiectului pentru a dezvolta colaborarea activă a acestuia. In cadrul convorbirilor motivaționale, terapeutul își exprimă empatia: el trebuie să fie capabil să se pună în locul pacientului, păstrându-și în același timp poziția. Ascultarea trebuie să fie activă. Terapeutul încearcă să dezvolte contradicțiile care există între comportamentul actual și scopurile pe termen lung, ceea ce constituie un puternic
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
alegerile sale și de punerea în practică a schimbării sale. Motivația nu este o certitudine constantă: ea oscilează pe parcursul unei aceleași convorbiri. Relația terapeutică bazată pe raportul colaborativ nu este o relație expert/client ci o relație profesională bazată pe empatie, autenticitate și simpatie. Astfel, în cadrul unei convorbiri motivaționale trebuie să se formuleze întrebări deschise, pentru a nu obliga subiectul să ofere un anume răspuns, să se realizeze o ascultare activă, pacientul să fie susținut și încurajat, să se facă în
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]