6,028 matches
-
de cabluri electrice și telefonice, de conducte de apă și de gaze, îngropate undeva în structura de rezistență a unui zgârie-nori. Nimeni nu le vede și nu le ia în seamă, dar fără ele nimic n-ar funcționa. -Așa, deci!... exclam eu, foindu-mă pe norul transformat în bancă de școală. Mă simt încurajat și continuu să-l iscodesc pe învățătorul meu: -Dar spune-mi, Victor Doi, iartă-mă că te numesc astfel!... Știi, semeni extraordinar cu fratele meu Victor... Pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
a luat întrebările aparent inofensive ale anticarului drept un test, de aceea a enumerat câteva nume: -Balzac, Shakespeare, Baudelaire, Dostoievski, Rilke..., oho, lista e lungă, lungă de tot, dar nu se mai găsesc astăzi cărțile astea... -Veniți cu mine ! a exclamat anticarul, confirmând bănuiala tatei că fusese supus la un test pe care, se pare, iată, că-l trecuse. L-a condus într-o încăpere care servea drept depozit de cărți: volumele de aici nu difereau prea mult de cele din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
mă înapoiez în localitatea unde am domiciliul... -Atunci înseamnă că avem drum comun, eu locuiesc în direcția aia... Am terminat programul la cabinet și merg spre casă. Cu ocazia asta, poate îmi istorisești și mie cum ai ajuns brigadier! a exclamat doctorița, râzând iarăși. Tata a constatat că ea râde aproape la fiecare replică, dar asta nu o făcea stupidă, cum se întâmplă cu majoritatea râzăreților, dimpotrivă, îi stătea bine. Iar curiozitatea ei de a afla amănuntele acestea întunecate din biografia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
secundă pe femeia care îl tulburase atâta pentru ca să-și dea seama că și pentru ea săptămâna aceea se scursese în același fel: într-o obsesivă așteptare, așteptându-l pe el, gândindu-se la el. -A, tovarășe brigadier, ați sosit! a exclamat doctorița Stănescu cu fața luminată subit. Ochelarii comandați sunt gata... Asistenta a mirosit că șefa ei îi arată un interes special tatei și atunci nu l-a mai tratat nici ea ca pe un pacient oarecare. A sărit și a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
lupte, să devină partizan. Ziua următoare, Victor i-a comunicat lui Stelian cu glas răspicat, privindu-l în ochi, că dorește să se înscrie în organizație. Studentul l-a îmbrățișat și a zâmbit: -Să fie într-un ceas bun! a exclamat el. Monica și Stan i-au strâns mâna cu căldură. Stelian era exuberant, lăsa impresia acum că a-l convinge pe Victor să se alăture cauzei lor fusese o mare piatră de încercare pentru el, lăsa impresia că adevăratul țel
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
se alăture lui Baldovin. -Futu-le mama lor de derbedei, bine că știm, îi belim, să nu le mai treacă lor prin cap cât va fi sămânța lor pe acest pământ să pună la cale acte dușmănoase împotriva orânduirii populare! a exclamat Fanache excitat de perspectiva iscată din senin de a-i înfunda pe bandiți și de a-l liniști pe tov Cameniță. *** În același timp, în pădurea Galimea, fratele meu și camaradul său își luau în serios misiunea de luptători. De cum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
de cele două cadavre să se convingă cu ochii lui că ăia doi sunt terminați. I-a lovit cu piciorul și i-a scuipat, înjurând printre dinți. S-a întors la Gârmoci care stătea undeva mai în spate și a exclamat: -Vedeți, toarășu Gârmoci, c-am rezolvat-o și p-asta, toarășu Cameniță tre să fie mândru de noi... Atunci, Truman, m-am trezit din acest vis. A fost un vis cu fratele meu Victor. 13 TC "13" \l 1 Cele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
care-ți convine din căsoaiele astea. Toarășa Cameniță, care-și zicea doamna Cameniță, avea gust: doar fusese artistă, înainte să-l cunoască pe tov Cameniță. S-au tot învârtit vreo două ceasuri prin oraș și-n cele din urmă a exclamat încântată: Asta! Și aia a fost. Tov Cameniță i-a ordonat lui Novăceanu să rezolve și ăsta a rezolvat. A mutat una-două nu-ș ce instituție era acolo, vechii proprietari de mult fuseseră aruncați în stradă, deportați sau trimiși la gherlă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
să modificăm cursul evenimentelor, sunt forțe uriașe care se confruntă după un anume scenariu imuabil... Această fatalitate enunțată de înger mă scoate din sărite: -Totuși, să constați răul și să rămâi indiferent, să nu i te opui este o vină! exclam eu revoltat. Dacă lași răul să aibă loc înseamnă că ești părtaș la el. Nu putem să rămânem cu brațele încrucișate și să ne prefacem că răul n-ar fi. Trebuie să intervenim... Lazarus zâmbește: -Ceea ce încă nu realizezi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
pe oricine fără să clipească, ce e-n capul lui, n-are Dumnezeu, e așa cârpă și așa nărod? a gândit el, dar n-a zis asta, ci altceva: -Bravo, bravo, băiețaș, așa-mi placi, ești de-al nostru..., a exclamat el cu vocea lui ca o prăvălire de pietre de pe creasta muntelui. La un semn din cap al tovarășului Cameniță, gradatul cel albicios a început să-i dicteze lui Vlad ce să scrie: Subsemnatul, cutare, declar pe proprie răspundere că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
văzduh. Să încercăm să facem ca măcar unul dintre trupurile îngerilor să ajungă jos, în oraș. Ideea lui mi se pare extraordinară, mă bucur ca un copil ce sunt sau ce eram: -Truman, Truman, ești grozav, ești un prieten formidabil! exclam eu țopăind și sar să-l îmbrățișez pe condor. El îmi temperează elanul: -Să ne păstrăm calmul, îmi cere cu o gravitate care nu-l prinde. Mă ia cu el și mergem în locul unde are cunoștință că se găsesc cadavrele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
uitându-se la îngerul de lumină. Îi părea rău că totul se termină așa, deodată. Câteva minute numai a durat și îngerul s-a topit întreg ca și cum nu ar fi existat. -V-am spus eu că a fost mâna americanilor! a exclamat Fanache. -Taci, bă, dracului din gură! a mârâit la el tovarășul Cameniță, care revenise la starea lui cea de toate zilele: dur și inflexibil. -Bă, să nu vorbiți despre chestia asta! a ordonat el mai apoi, pășind spre mașină. Se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
adevărurile sunt condiționate de consistență materială și este utopic să deturnăm înțelesul supremului cuvânt, tiranul cuvânt care este averea. Numai unul ca Zorba, deschizându-și brațele să cuprindă muntele, măslinii și portocalii și marea albastră a Greciei, își permitea să exclame: ,Avere... bogăție... uite la lumea asta minunată... este a mea, a noastră... Ce oameni sunt mai bogați decât noi?" Zorba era serios în neseriozitatea lui, dar cine are geniul sfidării, al nepăsării, geniul libertății, cum le avea dânsul? La urma
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
ușoară megalomanie? Posibila candidată ne mai propune - cu un ușor accent protocronic - să nu mai folosim termenul de diasporă fiindcă nu e cuvânt românesc. În schimb, când își dă ochii peste cap la aflarea rezultatelor sondajului CURS, dna Roberts nu exclamă „Oh, Dumnezeule!”, ci „Oh, God!”. Ce să mai spun de acel istoric „sunt deschisă 360 de grade”? Pentru mărturisiri lirice mult mai puțin imprudente, Veronica Porumbacu avea să fie aspru sancționată de Păstorel Teodoreanu într-o epigramă celebră. Nu știu cum s-
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
induce în eroare autoarea „blindată de o documentare beton”. Performanța aiuritoare declanșată (voluntar ori nu, doar dna Laignel știe) de ieftioarele exerciții psihanalitice ale cercetătoarei pariziene este semnalată de dl Alain Paruit: Gil Jouanard, autor al unei cărți despre Maramureș, exclamând la Paris: „Știți, Ionesco era antisemit”. Ce ne facem, însă, cu victimele autohtone ale „corectitudinii politice” ori expatriații loviți de această cruntă encefalită de origine americană? Spre deosebire de occidentali, asemenea comentatori, buni cunoscători ai istoriei și doctrinelor politice românești, au uneletele
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
ce se putea face? Privirii mele nedumerit-întrebătoare Paul i-a răspuns cu un gest ferm, făcut pe pagină. A șters numele tânărului și a scris deasupra, cu grafia lui tremurată și totuși energică: Al.I. Ghilia. Acum e bine! a exclamat el satisfăcut, de Ghilia a auzit toată lumea, e autorul Cuscrilor și face parte din redacție, acum e bine. Dar nu l-ați prevenit, dom’ Paul, o să se supere. Mi-a răspuns liniștit: — O să se supere și o să-i treacă. Nu știu cum
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
de două zile a lui Mihai! O primă reîntâlnire cu adevărat bună cu dânsul, scoși așa cum eram amândoi din mediul nostru, obișnuit și dubios, și azvârliți într-o lume de basm. Aduceri aminte... — O, ce bine că s-a terminat! exclam eu. Ce bine că putem sta în sfârșit de vorbă ca doi vechi și buni prieteni... — Chiar a fost așa de rău? mă întreabă, oarecum uimit. — Groaznic! Dar ce bine că a trecut! Seara am dormit amândoi în aceeași odaie
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
apărea scris cu litere de foc: ASTĂZI VEI FI CU MINE ÎN RAI! La 31 octombrie 1959 s-a săvârșit din viață Mihai Rădulescu. Peste 16 zile ar fi împlinit patruzeci de ani de viață. — A fost un om extraordinar! exclamă Kindi. În toate a fost extraordinar! Toată lumea știa că dacă e ceva imposibil, apăi asta e să te sinucizi în arestul Securității. și uite că Mihai a do vedit că este posibil! Preocupată de îndatoririle ei de „choeforă“ tenace, Alice
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
ce căutau. Două lucruri țin minte. Mama îmi cumpărase de ziua mea un lexicon Larousse. Un tânăr din echipa de percheziții m-a întrebat ce carte era aceea. I-am răs puns că era un Larousse. „A, ceva rusesc!“ a exclamat tânărul și mi l-a confiscat. Mult mai târziu, cineva din poliție mi l-a returnat. De asemenea, mi s-au mai confiscat o serie întreagă de cărți în limba germană și franceză, precum și o cutie cu scrisorile de dragoste
Toamna decanei: convorbiri cu Antoaneta Ralian by Radu Paraschivescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/592_a_1297]
-
timp, jovialitatea și umorul. Într-o zi, când a servit dejunul la noi, i-a auzit pe copii noștri vorbind între ei în limba maternă: "Ce inteligenți trebuie să fie copiii dvs. de vorbesc atât de bine limba germană..." a exclamat el zâmbind, această glumă făcându-i clar o plăcere teribilă. Iată omul pe care unii au dorit să-l transforme într-un mincinos precum și instigatorul războiului mondial. Domnul Asquith Cu totul altul este domnul Asquith. Jovial, bon vivant*, admirator al
by KARL MAX, Prinţ LICHNOWSKYKARL MAX [Corola-publishinghouse/Memoirs/1009_a_2517]
-
și dialogul s-a înfiripat imediat! Ceva neașteptat și impresionant: o fetiță însoțită de bunica ei, trecând prin dreptul cortului, cu toată opoziția acesteia, a tras-o spre interior, s-a îndreptat direct spre fotografia lui Shri Mataji și a exclamat: - Uite-O pe Mama! ...Multe lucruri frumoase și simple se întâmplă sub acoperișul lumii. Au venit trei fetițe îmbrăcate modest, ce nu păreau instruite pentru vârsta lor și mi-au cerut direct: - Nene, vrem să ne faci din nou, cum
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
a pus la fiecare, pe scaun, câte o pioneză mare și ascuțită. A venit Jivkov, a văzut pioneza și s-a așezat fără să spună nimic, la fel Husak, Gierek, Honecker. Kadar a văzut pioneza, s-a așezat și a exclamat "Au!", doar Ceaușescu, cu un gest vizibil, a măturat cu palma pioneza de pe scaun și apoi s-a așezat satisfăcut!). În afară de statele socialiste, în perioada menționată, RDG începuse să încropească relații cu state occidentale, în Berlin apărând și primele reprezentanțe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
cazul meu toți mă doreau "scos la licitație", așa cum a reieșit ulterior din Notele și Rapoartele redactate "olograf" de cei în cauză: atașatul cultural, de presă, atașatul economic, portar, șofer, cifror și soțiile adiacente. Parcurgând paginile Dosarului CNSAS aveam să exclam și eu, ca Iulius Cezar, cel asasinat în Senat: "Și tu, Brutus"? Brutus, în cazul meu, nu-mi era fiu adoptiv, ci șofer, "trestia gânditoare" de 2 metri, fost șofer de ministru, cel care, rămas la volan la întâlnirile mele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
spunea că totul va fi bine, că „aproape” este și poștă, sunt și magazine... Eu nu vedeam decât munți, și urcam mereu în inima pădurii. Acolo distanțele se măsurau altfel; la un moment dat se zăreau niște case și femeia exclamă: — Uite, aici, aproape, mai lucrează o româncă! Mi-ar fi trebuit o zi să ajung la ea. Telefonul își pierduse semnalul. Casa Concettei era plină de persoane venite de departe să vadă noua emigrantă, straniera care urma să aibă grijă
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
lumea largă, cum se spune; nu, nu cred că au alungat-o; au lăsat-o doar să plece, au abandonat-o destinului ei de fată simplă, fără carte (multă); la Corabia, văzând valurile de avioane americane, mici, argintii, obișnuia să exclame: „ai’oane, ai’oane”. Când și cum s-a produs despărțirea de Cati - iarăși nu țin minte. La întoarcerea din refugiu, la Galați, în toamna lui 1944, în orice caz la sosirea noastră la Cluj, în martie 1945, ea nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]