2,924 matches
-
-a A ne-au primit pe mine, pe Costică Cristian și pe un alt coleg, Pârjol, clasificat cu premiul III, cam de sus. Adică cum s-ar spune «au venit deștepții ăștia de la B cu premiile lor să facă pe grozavii! Lasă că le-arătăm noi!» Din păcate parcă și unii profesori ne-au privit la început cu oarecare răceală. Nu fusesem elevii lor și, vezi Doamne, premiile noastre se datorau nivelului mediu mai scăzut al clasei B și unui plus
Cum te poti rata ca scriitor ; Cateva metode sigure si 250 de carti proaste by Alex Stafanescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1314_a_2703]
-
ocazional se făceau lucruri bune. Dacă aveai un anume fel de noroc. — Unchiule, Încearcă jeleurile astea de fructe. Lămâia verde și portocalele sunt cele mai bune. Din Beersheba. Nu ești atent ce mănânci, Elya? Nu, nu sunt. Fac niște chestii grozave În Israel În ultima vreme. Doctorul cumpăra de la o vreme obligațiuni și imobiliare În Israel. În Westchester, servea vin și coniac israelian. Făcea cadou pixuri de argint cu incrustații grele, fabricate În Israel. Puteai semna cecuri cu ele. În scopuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
unchiule. Arăți surprins. De-ar fi Înăuntrul unei persoane la fel de simplu ca un pepene roșu - carne roșie, semințe negre. Când și când, ca o favoare față de persoane suspuse, Papa mai făcea operații. Dilatări și chiuretaje. Numai când era o criză grozavă, când vreo tânără moștenitoare din Înalta societate rămânea cu burta la gură. Ultrasecret. Numai din milă. Tata avea milă față de familii celebre și primea cadouri mari În bani. — Wallace, uite care este treaba. Hai să spunem lucrurilor pe nume. Elya
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
copil, nu sufeream să fiu despărțit de mama. Nici, la o adică, de tata, care era, după cum am spus, profesor de franceză și matematici. Nici de casă sau de tovarășii de joacă. Când trebuiau să plece musafirii, făceam niște scene grozave. Eram un băiețel adeseori plângăcios. Orice despărțire era așa un chin emoțional că mă Îmbolnăveam. Probabil că simțeam separarea lăuntric până În adâncul moleculelor constitutive și tremuram din miliarde de nuclee. Hiperbolă? Poate, dragă domnule Sammler. Dar am fost convins de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
bureții, trebuie să primească orice aduce curentul și să digere protozoarele mintale. Nu spun că nu e nici o alternativă la asemenea pasivitate, care este În parte comică, dar sunt momente, stări, În care zacem dedesubtul conștientului cumulativ și Îi simțim grozavul volum, simțim greutatea lumii. Deloc de râs. Lumea e teroare, cu siguranță, iar omenirea Într-o condiție revoluționară devine, după cum spunem, modernă - din ce În ce mai dementă, tărâmul naturii, după cum era el numit, transformându-se Într-un parc, În grădină zoologică, În grădină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
de la recepție. Da, Shula, da? spuse tatăl ei. Vorbește mai tare. Ce s-a Întâmplat? Unde ești? — În New Rochelle. Unde e Elya? — Îl așteptăm. Acum ce vrei, Shula? — Ai auzit de Wallace? — Da, am auzit. — A făcut o treabă grozavă când a aterizat cu avionul fără roți. — Da, extraordinară. E fără Îndoială minunat. Ascultă, Shula, vreau să pleci de acolo. Nu ai voie să scotocești prin casa aia, nu ai ce căuta acolo. Voiam să te Întorci cu mine. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
culturale din afara granițelor țării la care am luat parte. O tradiție impresionantă - de-a lungul timpului au trecut pe acolo scriitori precum Amélie Nothomb, Arturo Pérez-Reverte, Antonio Tabucchi, Ismail Kadare, o organizare impecabilă, parteneri media de primă mână, un public grozav (n-a fost întâlnire la care să nu participe cel puțin 50 de oameni; de exemplu, la ultima mea dezbatere pe care am susținut-o alături de alți trei scriitori est-europeni, am avut parte de o sală de congres plină ochiă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2188_a_3513]
-
a fost o chestie ciudată. Eu sunt din Hunedoara. Directorul școlii avea un băiat foarte frumos! A devenit profesor de literatură, era și poet... Și-a adus o nevastă de la București, o nonconformistă. În Hunedoara anilor ’50, avea o grădină grozavă unde stătea la soare într-un costum de baie minuscul. Stătea după perdele trase în verile călduroase, pentru noi, copiii, era ceva exotic. Dădea lecții particulare de franceză. Era atât de frumoasă, toată lumea era îndrăgostită de ea. Am spus: „tata
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2195_a_3520]
-
de fapt băieți, sunt cu adevărat fete... la fel ca tine. Aiurea. Farah a clătinat din cap. Nu mai vorbi așa, cum să fie ca mine? O-la-la, a țipat Bob. Hei, tu! Arată-ne și nouă balconașele tale! Cele mai grozave sunt mai sus, a zis Johan, pe sub copacul ăla mare unde i un Austin. Când s-au oprit, erau o duzină de asemenea fete pe stradă. Nu le mai era frică, Își dăduseră seama că nu era poliția. Prin fața mașinii
Map of the Invisible World by Tash AW () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1382_a_2891]
-
nevoie de președinte pentru afacerile lui sau pentru ce-or fi făcând ei Împreună. Eu nu prea pun Întrebări, nu țin să fiu la curent cu afacerile lor sordide. Margaret a zâmbit. — Sunt convinsă că tabloul trebuie să fie ceva grozav, a zis ea. Eu, oricum, Îți mulțumesc. Cred că nu ți-a fost ușor. Z a tăcut o clipă și a aruncat o privire absentă spre tavan. A zâmbit șovăitor. — E-așa de caraghios! Îmi promit Întruna să nu-i
Map of the Invisible World by Tash AW () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1382_a_2891]
-
țărm - crucișătorul greu Blücher?“ În timp ce vorbea, pe fața adumbrită a lui Heinrichs se aținea o urmă de surâs. Încasase o bătaie zdravănă de la tatăl său atunci când, acasă, își bătuse joc de ignoranța noastră stupidă. Ei da, faptul că făcuse pe grozavul ar fi putut să aibă urmări. Doar existau destui denunțători, chiar și printre elevi. Ca om care asculta seară de seară postul de radio al inamicului britanic, tatăl ajungea în posesia unor informații pe care, sub consemnul sever al tăcerii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
șenile? „În cazul acesta, aș ajunge pe Tiger?“ Și de data aceasta, jurnalul săptămânal va fi fost acela care s-a ocupat de școlirea premilitară a consumatorului de filme: tancurile lui Rommel în deșert. E posibil să fi făcut pe grozavul cu cunoștințele mele de elev adunate din Weyer și Calendarul flotei editat de Köhler. Până și detaliile legate de navele de război, de portavioanele și crucișătoarele japoneze, precum și succesele acelora în Pacific îmi erau familiare, de pildă ocuparea statului Singapore
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
întoarcerea mea acasă, atunci sosirea mea spectaculoasă, când tatăl meu a venit de la muncă încărcat cu brichete de cărbuni și - cum credea el - cu „o veste bună“. „Băiatul meu“, a spus el, „am primit pentru tine o ofertă de ucenicie grozavă. La administrație. Și încă sus de tot, în biroul conducerii. E cald și bine acolo...“ A mai spus încă multe altele, și nu fără mândrie, în plus dintr-o bunătate atentă, dar și fără să cunoască dorințele avântate ale fiului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
cu încărcătură metaforică. Totuși, îi permite mamei sale să îl hrănească folosind o prăjină lungă. Acest epos în versuri, alimentat și supraalimentat corespunzător de expresioniștii germani timpurii, în plus de Apollinaire și García Lorca - un poet, e drept, făcea pe grozavul, supralicitând, dar care nu a fost niciodată terminat - e demn de pomenit numai și numai din cauză că personajul static al stâlpnicului, de-a lungul anilor ce au urmat și în decursul unui anevoios proces de fermentare, s-a transformat într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
găzdui. -- Bravo ei! râse Nory. A rezolvat și problema locuinței! Acum Mini, liniștită, sta frumos. Recunoștea străzile, casele, reîntoarsă în ciclul viu al Cetăței. II Când se coborî din trăsură la poarta casei Rim, Mini lunecă ușor Era un polei grozav. Mișcarea chemă de undeva din legământul amin-tirei pe alta la fel: o zi geroasă întocmai, ziua când sosise în cea dintâi iarnă după război în Cetate . . . 34 Oprită lângă trăsură, Mini umbla distrată în poșetă, cu mâini deodată calde în
Fecioarele despletite by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295608_a_296937]
-
neputincioase, în epoca aceea do liniște aparentă, își reculegea probabil necazul, medita mijloacele de a schimba. . . Ce? Ceea ce fusese. Adică ceea ce era iremediabil. Aci era punctul dureros și grav al tragediei. Când omul dă cu fruntea de imposibil, lupta e grozavă, tocmai pentru că e zadarnică. Gândurile se ciocnesc mereu de un fapt petrecut, deci fără de leac; voința stă încordată spre ceea ce s-a consumat și care e în afară de puterile voinței. Proces interior precis și oribil, ca gestul unui om care s-
Fecioarele despletite by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295608_a_296937]
-
te pup, meriți să te pup, strigă în gura mare sărutând-o pe am’ndoi obrajii, când vede sticlele cu limonadă rece, desfăcând una și înghițind cu poftă. — Ai răbdare, Alexandre! Mănâncă înainte și apoi bei. Mi-era o sete grozavă! Ai fost chiar pe gândul meu, îi sărută mâna. După ce-au mâncat, se întind când pe o parte, când pe alta, ca să-i prindă soarele. Când se încălzeau mergeau în apă, se bălăceau, înotau. Dacă marea era agitată și
Pe aripa hazardului by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91847_a_92975]
-
Cezar voios cu cafeaua care răspândește în tot balconul aroma ei plăcută. — Am făcut o cafea pe cinste, draga mea, așa cum îți place ție, se laudă Cezar, turnând-o în cești. — Să vedem soarbe cu grijă Teofana. Ooo! Ooo! E grozavă! — Îți place? — Foarte, foarte mult. — Vezi! Să mai spui că nu sunt priceput la cafea. — Am spus eu asta? Dimpotrivă. Cum ai făcut-o așa de bună? — Cu dragoste. — Hai, măi cezar, nu mă tromboni, spune-mi! Miai tot vorbit
Pe aripa hazardului by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91847_a_92975]
-
Virgil o luă la goană spre Bărzăun. Ce să-i spun, bre?! se năpusti întrebarea lui Tomiță după el. Virgil mai întoarse o dată capul din fugă: Să vii, că altfel... Că altfel ce? răcni cît putu Tomiță. O faci pe grozavul cu mine? Lasă căă... Și o rupse și el la fugă să caute drojdie. Bărzăunul sări în sus de bucurie cînd află că, în sfîrșit, s-a luat hotărîrea de a se săpa la locul comorii. Puse imediat mîna pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
oferi fiecăruia cîte un biscuit. Adică... ce spun eu? Nu chiar cîte unul! Și nu la toți la fel! Nimeni n-a observat că singurul care a primit nu doi biscuiți, ci trei! a fost Virgil. Ce altă dovadă mai grozavă de prietenie îi putea arăta în acele momente? Și, dacă atunci a existat pe întregul pămînt un om cu adevărat fericit, desigur că omul acela nu putea să se cheme decît Virgil Năsturel! Iar pentru a le dovedi celorlalți că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
că ți-ai pus motor la buze de bîzîiai așa. Mă duc la lac. E tot ce poate fi mai frumos într-o zi ca asta. Ești într-o ureche? Tocmai la lac? Și de ce? Să pescuiesc... Am o poftă grozavă de un pește fript, așa cum știu eu, și mai vreau să prind și niște tritoni! Cuvîntul "tritoni" fusese pronunțat de Bărzăun ca și cum ar fi fost vorba de crocodili, ori de alte animale cu totul ieșite din comun. Ce să prinzi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
șoarecii ori gîndacii de Colorado se mănîncă?... Cum să bagi în gură asemenea otrăvuri? Dar au o importanță colosală din alte puncte de vedere. De unde vrei să le știu eu pe toate? Bine, bine... Și cum prinzi tu... tritonii ăia grozavi? Bărzăunul, sîcîit de atîtea întrebări, se gîndi o clipă și, cum tot avea să-i plătească lui Virgil o poliță mai veche, răspunse foarte serios: Vin singuri la mal cînd îi fluieri... așa, ca oile. Ești un zevzec! răbufni Virgil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
cînd o fi cald și frumos, ca și azi. Plecăm de dimineață, cu tot ce trebuie și facem, încaltea, o treabă ca lumea, nu ca atunci la cetate... Ori nu-ți mai aduci aminte? Voi, ăștia mai mari, vă dădeați grozavi mereu, mai ales Vlad, și mă țineați pe mine la distanță ca pe un burete pucios... Și cine a descoperit, mă rog, pînă la urmă cele mai multe lucruri? Voi?... Ori cumnatul meu, care se laudă că-i cel mai mare arheolog
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
vorba, le trecu spaima imediat. Numai Vlad nu se apropie de liliac, ci-l săgetă grozav de pornit pe Bărzăun: De-o bîzdîganie ca asta te sperii tu, bă leșie?... Și te mai ții de noi și-o faci pe grozavul că știi drumul? Tu nu vezi că ești mai tanău ca o gîscă? Da' de ce-s tanău, dom'le? izbucni iritat Bărzăunul. Pentru că sînteți voi niște fricoși?... Cine și-ar fi putut închipui că vă puteți speria în asemenea hal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
și au nimerit acolo, în vîrful pietrei. Cum naiba să nimerești acolo? se arătă nedumerit Virgil. Dar ce, turcii puteau să zboare? Vlad trase un hohot prelung de rîs întinzîndu-i mîna lui Virgil, să-l felicite pentru o asemenea glumă grozavă. Bărzăunul se oțărî, dar nu se dădu bătut. Dragă, în legendă așa scrie, explică el scurt. Cine vrea să creadă, bine. Cine nu... Și să mai știți voi ceva: s-ar putea ca acolo, sus, să fi fost atunci un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]