7,087 matches
-
victimele tiranului aparțin sistemului tiraniei“28. Și aceasta întrucât nu-și puseseră niciodată problema genezei și a efectelor perverse ale tiraniei în mod temeinic. Discursul politic al intelectualilor români din anii ’80, mai degrabă dezamăgiți decât revoltați, acuzând trădarea pactului imaginar de către regim și distrugerea culturii, developează eternele lor obsesii naționaliste și întrebările chinuitoare cu privire la salvarea identității românești. Așa cum remarca etnologul Claude Karnoouh, gândirea românească asupra istoriei „bate pasul pe loc ori de câte ori se confruntă cu violența modernității politice și economice, ale
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
început că avem în față un om care stă în scaun 8-10 ore. Toate detaliile descriptive se vor subordona acestui detaliu-cheie: hainele șifonate, privirea obosită, nervozitatea și reacțiile verbale la adresa „șoferilor de duminică” etc. Regula funcționează și în cazul portretelor imaginare. De pildă, un înger. Fără a-l gândi mai întâi, fără a-i stabili trăsătura dominantă (albul, inocența etc.), riscăm gafe de neiertat: fie îl vom reprezenta asemenea lui Cupidon (copil bucălat, surâzând candid), fie vom strecura detalii total nepotrivite
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
totul fiind destinat publicării în stil direct. Tipologie Ca și alte genuri jurnalistice, interviurile se pot clasifica în fel și chip. Spre exemplu, Henry Montant vorbește despre: 1. Interviul-declarație. 2. Povestirea. 3. Explicația. 4. Documentarea. 5. Indignarea (micro-trottoir). 6. Interviul imaginar. 7. Portretul. La rândul său, Curtis D. MacDougall (1982, p. 31) simplifică lucrurile, identificând: 1. Interviul factual. 2. Interviul de opinie. 3. Interviul de personalitate. (6) În linii mari, interviurile nu se deosebesc prea mult între ele. Eventualele clasificări sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
de legi care să reglementeze o mulțime de lucruri lăsate până acum la voia întâmplării: regimul publicațiilor, responsabilitatea conducerii ziarului în fața legii, definirea profesiunii etc. Jurnalismul - o viitoare profesie pe cale de dispariție? Trăim într-o lume extrem de complicată și parțial imaginară - o lume de hârtie și de imagini, ce rescrie și reformulează realitatea după bunul ei plac. E timpul să ne punem serios câteva întrebări. Presa este cu adevărat un intermediar între om și lume sau doar se comunică pe sine
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
semnificații și adevăr? Omul are nevoie de informație sau de opinie? Nu cumva doar opinia informează corect și oferă cititorului un alt drept (poate și mai important): dreptul de a fi implicat în actualitate, de a fi prezent (fie și imaginar) în spectacolul cotidian al vieții? Câtă vreme ne raportăm la niște deziderate pur teoretice și la un clamat model jurnalistic, în care paginile de opinie sunt atent detașate de cele de informație, riscăm să pierdem contactul chiar cu actualitatea unei
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
iluzoriu de stresul indus de starea conflictuală, problema rămânând nerezolvată (Luthans, 1985, pp. 387-390); metaforic, am putea spune că ei se apără când nu sunt atacați sau acolo unde nu sunt atacați: 1) compensarea reprezintă „contracararea unei slăbiciuni reale sau imaginare prin accentuarea unor trăsături dezirabile ori manifestarea unor comportamente de excelență în alte domenii” (Coon, 1983, p. 318); prin acest mecanism de apărare, „subiectul înlocuiește un sentiment intolerabil (inferioritate, culpabilitate) prin alt sentiment (superioritate, merit...) dezvoltate de alte ocazii, inconștient
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
alt sentiment (superioritate, merit...) dezvoltate de alte ocazii, inconștient provocate” (Mucchielli, 1981, p. 52). Compensarea reprezintă ca proces centrarea pe propria persoană, ignorându-se variabilele exterioare ale conflictului și urmărindu-se creșterea eficacității proprii pentru a compensa sentimente reale sau imaginare; în această situație se poate afla un elev care, implicat într-un conflict educațional cu grupul în care lucrează, se încăpățânează să rezolve singur sarcina, depunând un efort considerabil pentru aceasta, chiar dacă acel conflict cu colegii săi nu numai că
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
procese de comunicare ce urmăresc prezentarea unor poziții și furnizarea unor motive pentru care audiența ar trebui să le creadă pe acestea” (Goodall Jr., 1990, pp. 46-47), relatările/narațiunile definind abilitatea de a ne povesti experiența pe trei axe: real, imaginar și ipotetic. În opinia autorilor citați, aceste două procese sunt deosebit de importante în activitatea de negociere; de altfel, putem spune că și în sens didactic, în pregătirea - spre exemplu - a viitorilor profesori, modul în care ei prezintă o anumită informație
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
Iată de ce considerăm că este utilă analizei noastre caracterizarea mai în detaliu a fenomenului de conformare. În literatura de specialitate, aceasta este definită drept „o schimbare a comportamentului sau a credințelor ca rezultat al unei presiuni de grup reale sau imaginare” (Myers, 1990, p.203). Conform lui Myers, oamenii se conformează mai ușor atunci când grupul este format din trei sau mai multe persoane, unanim, coeziv și oferă statusuri ridicate, iar răspunsul este public, oferit fără o consultare prealabilă etc. Zanden (Vander
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
faza de respingere relativă și faza de respingere profundă. 2. Grupul exercită o presiune de conformare asupra membrilor săi: aceasta poate fi definită drept o schimbare a comportamentului sau a credințelor ca rezultat al unei presiuni de grup reale sau imaginare. Principalele elemente care sporesc presiunea spre conformare a grupului sunt: mărimea acestuia, coeziunea, statusul membrilor, controlul, dificultatea și ambiguitatea sarcinii, anxietatea și alocarea resurselor. 3. Normele desemnează standarde ale comportamentului membrilor unui grup despre care se așteaptă să fie urmate
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
care să-l numesc propriu-zis infinit, În afară de cel În care În nici o parte nu Întâlnesc limite, În care sens Dumnezeu singur este infinit; Însă lucrurilor În care, Într-o anumită privință, nu văd un sfârșit, cum ar fi Întinderea spațiului imaginar, mulțimea numerelor, Împărțirea În părți a unei cantități și alte lucruri asemănătoare, le numesc indefinite și nu infinite, pentru că În orice caz ele nu sunt fără sfârșit și nici fără limite”. Devine, astfel, evident că singura cale de a dovedi
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
noțiune și cunoaștere despre mine Însumi, atât de exact surprinsă, nu depinde de cele pe care Încă nu le-am cunoscut, prin urmare, de vreunele din cele ce sunt Închipuite și inventate de imaginație. Și chiar acești termeni: Închipuire și imaginare, mă avertizează despre greșeala mea: căci aș Închipui cu adevărat dacă mi-aș imagina că sunt ceva, deoarece a imagina nu e altceva decât a contempla forma sau imaginea lucrului corporal. Or, știu deja cu certitudine că sunt și că
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
cărei „metafizică” rasială sfârșește într-un brutal pogrom. O altă epocă totalitară va inhiba scriitoricește pe cel ce se considerase integrat socialmente pozițiilor de stânga. Într-o carte târzie, Hârca piratului. Peisaje dunărene (1957), dincolo de comentarii și epicizări mediocre, dialoguri imaginare, tonul vag festivist, răzbat imagini pregnante ale reporterului de altădată: Delta mirifică - o Amazonia locală - sau haloul fantastic al dostoievskianului Igor Radomirski, ultimul „vrăjitor” de albine de la Isaccea. O figură a secolului al XX-lea, „însuși reporterul” (Geo Bogza), B.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285887_a_287216]
-
puterea și educația de a fi sinceri, pentru a începe ceva, ci ne purtăm ca niște închipuiți, niște prefăcuți, care preferă să-și exteriorizeze problemele nu ca pe praguri proprii de trecut, ci ca pe asimilarea lor cu un drum imaginar pe care nu dorim să ne aflăm. De fapt, noi suntem rătăciți pe drumul vieții noastre proprii și nu pe drumul "construcției capitalismului", așa cum dăm de înțeles întotdeauna când suntem întrebați. Orice urmă de caracter este amputată cu grijă, la
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
București, 1999, p. 8. 286 Ibidem, p. 24. 287 Ibidem, p. 24. 288 René Descartes, Discurs asupra metodei, Editura Mondero, București, 1999, p. 24. 289 ,,Aflați așadar pentru început că prin natură nu înțeleg vreo zeiță sau altfel de putere imaginară, ci mă folosesc de acest cuvânt pentru a semnifica materia însăși atunci când o consider cu toate calitățile pe care i le atribui, luate toate împreună și cu condiția că Dumnezeu continuă să o conserve în aceiași stare în care a
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
psihanalizei jungiene, este un conținând, în care procesele conștiente și cele inconștiente, prin discordia concors, nu se exclud, ci se completează unele pe altele într-un tot. În chip identic, insolitul operei unuia dintre cei mai importanți filosofi ai universului imaginar, G. Bachelard, rezidă, în accepția lui Georges Poulet și Jean Starobinski, în felul cum aceasta decelează un raport de determinare intre lumea conștiinței și cea a imaginarului imanent vieții psihice: "De aceea, meritul excepțional al lui Gaston Bachelard este de
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
de clipe, pline, și izolate, legate cauzal precum fenomenele și, ca atare, aparținând unui ordin de realitate care ține de explicația științifică. În măsura în care existența concretă este totdeauna deschisă, totdeauna la viitor, totdeauna de împlinit, ea se proiectează într-o existență imaginară în care își oferă simbolic ceea ce-i lipsește, ca tematizare implicită a sensului acestei existențe. Imaginarul nefiind decât modul prin care conștiința face prezente, prin anticipare sau amintire, obiectele care îi lipsesc pentru a-și împlini dorința, atunci sensul unei
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
esențial să înțelegem că plenitudinea aceasta nu ar putea fi desemnată decât printr-un limbaj simbolic, pentru că simbolul, departe de a fi eroare sau ocultare, e însăși adevărul vieții mele concrete. Lucru perfect înțeles de psihanaliza freudiană, atunci când utilizează viața imaginară ca cifru al existenței cotidiene: un anumit vis este cifrul prin care apare o anumită dorință secretă, care-mi orientează tot comportamentul; descifrând visul acesta, dezvălui "realitatea" dorinței și "adevăratul" sens al comportamentului meu."16 Sunt aici suficiente date pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
conștiința, aceasta la rândul său, fiind un conținând care cuprinde și inconștientul: Când vorbesc în această lucrare de imagine, am în vedere nu copia psihică a obiectului exterior, ci mai degrabă o reprezentare provenind din domeniul terminologiei poetice, anume reprezentarea imaginară care se referă doar indirect la percepția obiectului exterior. Ea se bazează mai degrabă pe activitatea imaginară a inconștientului; se manifestă în conștiință ca produs inconștient, și anume mai mult sau mai puțin subit, oarecum ca o viziune sau ca
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
de imagine, am în vedere nu copia psihică a obiectului exterior, ci mai degrabă o reprezentare provenind din domeniul terminologiei poetice, anume reprezentarea imaginară care se referă doar indirect la percepția obiectului exterior. Ea se bazează mai degrabă pe activitatea imaginară a inconștientului; se manifestă în conștiință ca produs inconștient, și anume mai mult sau mai puțin subit, oarecum ca o viziune sau ca o halucinație, dar fără caracterul patologic al acesteia, adică fără a face parte vreodată din tabelul clinic
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
anume mai mult sau mai puțin subit, oarecum ca o viziune sau ca o halucinație, dar fără caracterul patologic al acesteia, adică fără a face parte vreodată din tabelul clinic al unei boli. Imaginea are caracterul psihologic al unei reprezentări imaginare și niciodată pe acela cvasireal al halucinației, adică ea nu stă niciodată în locul realității și este întotdeauna, în calitate de imagine interioară, deosebită de realitatea senzorială. De regulă, îi lipsește orice proiecție în spațiu, cu toate că în cazuri excepționale poate să apară cumva
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
altceva decât o grăbită împreunare trupească. Un studiu statistic ar demonstra că Ultima noapte... este lucrarea în care șarpele, ca element mobil al sufletului, își face simțită prezența cel mai des. Romanul, prin problematica sa, e predispus unei asemenea maniere imaginare. O iubire e tulburată de gelozie și incertitudine. Singură, conștiința acestui erou lucid nu reușește să niveleze accentele patologice ale dramei interioare, mai ales că autoscopia la care recurge personajul-narator nu o lasă nici un moment în stare latentă. Ce mijloc
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
Nerval ("Ma seule étoile est morte. Et mon luth constélé / Porte le soleil noire de la mélancolie.//"), după cum afirmă și unele din stihurile sale: "Eu, plin de bale și vâscos, greu lupt / Alăturea din soare să mă-nfrupt.//"). Zborul și prăbușirea imaginară lasă lui Camil Petrescu libertatea neașteptată, de a-și suprima personajul de două ori; o dată prin sinucidere și a doua oară prin accidentul aviatic. Într-o logică ce ține de tradiția creștină (și nu numai!), cel care moare de două
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
cu exegeza operei camilpetresciene vor fi fost frapați de acribia de care au dat dovadă criticii literari în a deconspira adevărata cauză a sciziunii cuplului Fred d-na T. O ipoteză a fost lansată de către noi când am evidențiat relația imaginară dintre personaj și avatarurile sub care ni se înfățișează regimul aerian (dorința de a se elibera de sub orice tutelă a "aerianului" Fred). O alta, menționată de Liviu Călin și acceptată de Nicolae Manolescu, se bazează pe ipoteza unui complex de
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
simplă definiție a arhetipului lui Jung; toate miturile și poveștile din literatura universală cuprind teme de largă răspândire ce se perpetuează și răzbat pretutindeni. Luând aspectul unor fantezii, vise și obsesii, reprezentările arhetipale dobândesc o aureolă de concretețe în registrul imaginar al scriitorilor. Într-o abordare comparatistă, forma, ca mijloc de "exprimare" a arhetipului, rămâne aceeași. Conținutul e greu reprezentabil și are un aspect difuz, nebulos. Poate că acest amănunt l-a avut în vedere și Northrop Frye, când a încercat
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]