5,342 matches
-
de coerență ideologică. Prin conotație și plurisignație discursul imago-mitic scapă de neajunsurile pe care le implică „steno-limbajul” (înțeles ca set de semnificații oficializate). Postmodernitatea a renunțat să încerce o resuscitare a logocentrismului înlocuind acest efort cu tentativa de reconciliere a miticului cu „gândirea slabă” (Vattimo) și cu post-structuralismul. Ficțiunea postmodernă este, la limită, o nouă formă de mitizare. Apetențele general umane pentru ceea ce Jung numea „imagine primordială” (arhetipală, funciar nereprezentabilă) explică sensibilitățile postmodernității pentru mitic și imaginar. Imaginalul mitic este un
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
efort cu tentativa de reconciliere a miticului cu „gândirea slabă” (Vattimo) și cu post-structuralismul. Ficțiunea postmodernă este, la limită, o nouă formă de mitizare. Apetențele general umane pentru ceea ce Jung numea „imagine primordială” (arhetipală, funciar nereprezentabilă) explică sensibilitățile postmodernității pentru mitic și imaginar. Imaginalul mitic este un experiment uman cu care raționalul culminează, și nu ceva care precede orice tip de raționalitate așa cum apărea el în cazul lui Platon. Glisând practic de la o extremă la alta a câmpului raționalității, miticul este
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
reconciliere a miticului cu „gândirea slabă” (Vattimo) și cu post-structuralismul. Ficțiunea postmodernă este, la limită, o nouă formă de mitizare. Apetențele general umane pentru ceea ce Jung numea „imagine primordială” (arhetipală, funciar nereprezentabilă) explică sensibilitățile postmodernității pentru mitic și imaginar. Imaginalul mitic este un experiment uman cu care raționalul culminează, și nu ceva care precede orice tip de raționalitate așa cum apărea el în cazul lui Platon. Glisând practic de la o extremă la alta a câmpului raționalității, miticul este instanța care definește, încadrează
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
pentru mitic și imaginar. Imaginalul mitic este un experiment uman cu care raționalul culminează, și nu ceva care precede orice tip de raționalitate așa cum apărea el în cazul lui Platon. Glisând practic de la o extremă la alta a câmpului raționalității, miticul este instanța care definește, încadrează și dă măsură tocmai raționalității noastre. Magistrală ne apare formularea pe care a reușit să o găsească Platon pentru a exprima acest adevăr: „... pe de altă parte, dimpotrivă, realitățile care sunt cele mai importante și
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
satureze orizontul unei convingeri. Termenul de mit (în sens restrâns) a fost discreditat de Epoca Luminilor și mai apoi de scientism. Totuși, ceea ce azi numim politică de imagine (orizont al verosimilității istorice) este însă, la limită, tot un câmp structurat mitic. În fapt, discreditarea termenului de mit a fost posibilă în urma unei separații specifice operate de lumea occidentală între logos și mythos. Această separație nu există în mod efectiv la Platon sau, în orice caz, nu mai mult decât există la
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
specifice operate de lumea occidentală între logos și mythos. Această separație nu există în mod efectiv la Platon sau, în orice caz, nu mai mult decât există la civilizațiile non-occidentale. Că nu există un clivaj real între logos și imaginea mitică ne apare mai mult decât relevant într-o serie de fragmente din dialoguri: „Dacă de pildă am compara din nou cuvintele primitive cu pictura, s-ar petrece cu ele același lucru ca și cu tablourile, nu li se pot da
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
lingvistică. În acest fel, Platon a fost constrâns să introducă o unitate intermediară între semnificat și imaginea semnificantă pentru a asigura relații nearbitrare la nivelul comunicării iconice. El operează aici, pe un alt registru, în manieră gnostică, introducând intermediarii. Imaginea mitică este o realitate intermediară care se mișcă relativ liber între oameni și zei. Levi-Strauss vorbește despre o mare unitate constitutivă numită mitem care are, în plan mental, natura unei relații. Imaginea este condamnată să subziste în manieră tranzitorie între binecuvântare
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
Roman Patapievici, Omul recent, Ed. Humanitas, București, 2000, p. 34. Ibidem, p. 36. Vasile Muscă, Filosofia în cetate, Ed. Apostrof, Cluj, 1996, p. 19. Karl R. Popper, op.cit., p. 39. Karl R. Popper, op.cit., p. 40. Giovanni Reale, „...la narrazione mitica biene improvvisamente interotta con uno squarcio di un formidabile concetto, che capovolge l’impostazione immaginifica in modo repentino”; în Platone, Ed. BUR Saggi, Milano (secunda edizione) 2005, p. 200 Distincția a fost pusă în circulație de Henri Corbin, a se
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
își definește cântul drept unul „de moarte și înviere”, inițiere tragică a coborârii în Hades și a renașterii. Duhul se instituie ca motiv primordial și în Chemarea marea, poem al căutării și al surprinderii inefabilului, cu o multitudine de sugestii mitice, care pretind o lectură în palimpsest. Armonia cosmică e invocată și în placheta Noapte și iar noapte (1995), unde sonurile lirice pipăie infernul, pragul trecerii, ritmurile primordiale ce-l topesc pe eros în thanatos, transfigurând încă o dată motivul nunții mioritice
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286100_a_287429]
-
Ț., semnată Ion Țolescu Văleni, și ultima, Din nopți cu Sânziene (1978), nu există deosebiri stilistice sau tematice, versul se construiește concentric, acumulând și dezvoltând aceleași motive. Patria eroică, aureolată de figurile lui Horea, Constantin Brâncoveanu, Tudor Vladimirescu, sau țara mitică, diafană, cu zâne, zmei, vârcolaci etc., vor constitui centrul de gravitație al inspirației lirice. Ca mulți poeți ai exilului, Ț. proiectează imaginea unei Românii simbolice, atemporale. Registrul grav, emoția spiritualizată, solemnitatea, religiozitatea vor caracteriza de multe ori și textele ce
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290211_a_291540]
-
un exponent al esenței umane"13. Pentru a transmite acest adevăr inexorabil el va surprinde omul pe mai multe trepte de devenire: lutul țărâna pulberea praful. Fiecare "treaptă" are o bogată semnificație, totdeauna aparte: 1. lutul este prezentat în sensul mitic "de alcătuire", cum ar spune L. Blaga; material al creației demiurgice, trimițând la fragilitate: "Iată, ce este lutul în mâna olarului, aceea sunteți și voi în mâna mea"14; 2. țărâna are sens de totalitate, de unitate materială a lumii
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
iată sfatul pe care-1 dau acuma regilor, bisericilor și tuturor acelora care în timp și virtute au slăbit: lăsați-vă-n țărână răsturnați! Pentru ca voi să reveniți la viață, iar vouă virtuțile să vi se-ntoarcă!"39. O atare conștiință mitică, situată sub zodia zeului Brahma, căruia i se atribuia și epitetul de "ziditor", dezvoltă și Eminescu în Împărat și proletar ("Sfărmați palate, temple..."; "Zidiți din dărmăture gigantici piramide / Ca un memento mari..."). Dar el smulge cetatea de sub pecetea divină ("cetățile
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
lor înșile. Această perspectivă rămâne deschisă atâta vreme cât opera este operă, atâta vreme cât zeul nu a părăsit-o pentru totdeauna" (Op.cit., p. 57). Însă la M. Eminescu zidul nu este surprins în construcție, in praesentia, totul a fost construit într-un trecut mitic când încă zeul n-a părăsit omul/pământul. Or, fără zeu, zidul nu rezistă, devine pulbere: "... Eu, privesc și tot privesc / La vo piatră ce înseamnă a istoriei hotară". (Memento mori). Să ne amintim că și Sf. Augustin spunea la
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
-i numai moartea..." (Scrisoarea I) Este un "drum al pulberii", o scară a disoluției la Eminescu care urmează acest plan inexorabil: stânca piramida zidul ruina praful Fiecărei trepte îi corespund forme specifice și un timp distinct: stânca piatra timp imemorial/mitic muntele piramida mausoleu timp istoric domă zidul cetate palat timp istoric castel ruina nisipul cenușa timpul istoric mușuroiul țărâna praful pulberea pleava timp etern colbul * Pe relația axială cer-pământ, stânca/muntele face legătura între mundan și extramundan: "Stâncă urcată pe
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
Stâncă urcată pe stâncă, pas cu pas în infinit / Pare-a se urca iar fruntea-i, cufundata-n înălțime / Abia marginile arată în albastra-ntunecime / Munte jumătate-n lume jumătate-n infinit" (Memento mori). În jur predomină un timp imemorial (mitic). Acestei trepte a disoluției și timpului său îi corespunde, ca ființă, magul ("zăhastrul", "călugărul bătrân"). Asemenea lui Uta-napiștim, el trăiește la margine de lume, "uitat de moarte" și a avut acces la divinitate. Magul poate fi consultat doar de regi
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
vieții omenești plin de întrebări, iar la capăt răspunsul la aceste întrebări: piramida și moartea". Un alt "răspuns" oferă Eminescu în Memento mori: "Întrebările de tine, Pe-a istoriei lungi unde, se ridică ca ruine Și prin valuri de gândire mitici stânce se sulev". Piramida "răspunde" nu atât cu cadavrele îmbălsămate în galeriile ei, ci și cu "lopata de țărână" de la temelia ei. Eminescu a fost atent la această simbolistică a constructorilor de-a așeza o "lopată de pământ 7 la
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
le evoce: "Există monumente imense cari nu produc efectul corespunzător masei lor, numai pentru că nu reușim să situăm în ele omul și fiindcă nimic nu reamintește în ele prezența lui."15 Embleme uitate, ruinele la Eminescu exaltă încă o Moldovă mitică, glorioasă. Peste ani, reputatul arhitect C-tin Cantacuzino a sintetizat, parcă, semnificația lor în aceste cuvinte emblematice: "În acest peisaj moldovenesc, surâzător și trist, ele pun câteodată accente de energie ca niște chemări la eroism." După Emerson, același arhitect vede
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
să o tălmăcească. Inițierea este sinonimă cu credința. De aici galeria de sihaștri care ocrotesc mersul lumii socotind, cu aspră măsură, faptele ei și păstrându-se și ei înșiși în puritate ("în rugăciuni asceze"), dar și veghind idealul unei patrii mitice (Dacia), condusă după legile inițierii în tainele universului. Astfel este văzut regele dac Decebal (erou principal al mai multor cicluri Decebal, dramă; Legenda Daciei 31). El nu are nimic din aura titaniană a regilor scandinavi, ci este înfățișat în momente
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
cele mai complete "definiții" ale hieroglifei eminesciene: "... Ruina sură e-un vis încremenit, E-un basm făcut piatră, e-un veac înmărmurit Ce secoli mai durează și ne aduce-aminte De oameni mai puternici, de vremi mai mari, mai sfinte." Temporalitatea mitică, față de care contemporaneitatea e în decădere, stă în ideea eminesciană a unei geneze a poporului roman. Căutând clipa când încă era "încărcată de divinitate", cum spune M. Eliade, acel "illo tempore"39 al genezei, Eminescu tinde spre o reintegrare într-
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
infinit"40. De aceea Arbore îi replică lui Ștefaniță: Numai pentru un suflet stricat și pustiit" (a se citi: decăzut din timpul "tare al originilor") ruina "e o problemă tristă și fără înțeles". Eroul însuși se vede aparținând acelei lumi mitice, una cu piatra ruinelor, contopit în marea "hieroglifă" a condiției umane care-și așteaptă, mereu, deslușitorul cititorul: "Astfel stau eu în lume... ca litera cea moartă, Ca o ruină tristă, fapt împietrit de soartă, Dar voi nu înțelegeți coprinsul meu
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
gândi" și zeul închis "în sine însuși", implacabil ("cugeți tu pământ?"), căruia îi simți toată ghețăria: "Cum ești tu nimeni n-o știe. Întrebările de tine, Pe-a istoriei lungi unde, se ridică ca ruine Și prin valuri de gândire mitici stânge se sulev". Dar Eminescu se desparte foarte des de profetul vizionar biblic. El nu primește cu seninătate legea divină a nimicirii cetăților. Nu odată el aruncă hlamida interpretului astrelor, a celui care tălmăcește doar "semnele vremii", și se arată
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
Sfârșitul modernității, Nihilism și hermeneutică în cultura postmodernă, Ed. Pontica, Constanța, 1993, trad. Ștefania Mincu, p. 123 și passim. 43 Pentru edificare notele lui G. Liiceanu (12, 13, pp. 101-103, Op.cit.): "De la Empedocle și neoplatonicieni, și acolo încărcat de conotații mitice sau metaforice, pământul nu mai avusese curs pe piața gândirii filozofice". 44 M. Heidegger, Op.cit., p. 83. 45 G. Vattimo, Aventurile diferenței, Ed. Pontica, p. 214. 46 Jean Pierre Richard, Op.cit., pp. 68-69. De amintit: în Orient călătorește și D.
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
poeziei cimitirului" și despre tablourile lui "zugrăvite în culori sumbre" trimitem la A. Anixt, Op.cit., p. 289. 25 Conf. O. Drimba, Op.cit., p. 116. 26 Conf. Alexandru Balaci, Ugo Foscolo, Ed. Albatros, Buc., 1978, p. 127. 27 Durand, G. Figuri mitice și chipuri ale operei, de la mitocritică la mitanaliză, Ed. Nemira, 1998, trad. de Irina Bădescu, p. 145. 28 Călinescu, G. Op.cit., p. 463. 29 Eminescu, M., Op.cit., în Cezara, p. 82. 30 Despre "litera necitită" vezi și Barbu, Constantin Eminescu
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
indiferentă sau favorabilă a publicului față de temă sau față de vorbitor; k) principiul selecției argumentelor - pentru convingerea publicului, vorbitorul dispune de argumente logice (fapte, cifre, raționamente), argumente emoționale, argumente etice (credibilitate, competență), mituri (credințe străvechi ale persoanelor, proverbe, evocarea unor personalități mitice), pe care le poate folosi, separat sau combinat, în funcție de valorile publicului, de tema discursului sau de scopul urmărit; l) principiul cooperării cu publicul - pentru a spori efectul argumentației sale, vorbitorul are posibilitatea de a atrage publicul în discurs prin întrebări
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
și tematică incoerentă. De această dată, promovarea insistentă a cauzei naționale era și mai vizibilă, chiar din titlu: "Războiul pentru reîntregirea națională a României (s.n. C.M.)". Aparenta sa incorectitudine istorică sugera un parcurs teleologic al istoriei, pentru împlinirea unui tipar mitic al unității de neam50. Subtitlurile marcau clar "intrarea" și "reintrarea" României în război dar, în loc de încheiere, autorii menționau direct "participarea sa la victorie". Spre final, România se afla, din nou, într-o situație care nu se putea identifica cert cu
Didactica apartenenţei : istorii de uz şcolar în România secolului XX by Cătălina Mihalache [Corola-publishinghouse/Science/1404_a_2646]