2,391 matches
-
diplomatul. L-am refuzat, amintindu-i că eu sunt studentul pe care era cât pe ce să-l dea afară din partid, pe vremea când era adjunct la organizația de bază de la noi din facultate. „Ce să-i faci“, a mormăit. „Parcă tu nu știi... Ce, eu hotăram? D. le aranja pe toate. Eu doar scriam procesele-verbale. Toată lumea știe...“ Începuse să-și amintească de mine, vag, așa cum îți aduci aminte uneori că erai să cazi din car când te întorceai cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
gestu’. Am oprit-o asistentă pe Ginuța“. Îl asiguram că totul e în ordine și-l mai săltam câteva trepte. În cele din urmă am revenit la masa noastră. Nu mă mai cunoștea. Mi-a făcut semn să mă așez, mormăind ceva, că-i liber locul sau că n-a venit încă tramvaiul. Se prăbușise într-o lume numai și numai a lui. Discuta cu unul Xantopulous acum, întrebându-l cum de-a putut să facă nerozia aia mare, care l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
poem spadasin se consuma odată cu somnul ei. N-am avut curaj să mă ridic de pe banchetă. Parcă uitasem că sunt înzestrat cu darul de a merge, de a deschide ușa compartimentului, de a mă strecura lângă Ester și de a mormăi, ca și cum tocmai citeam și adnotam o pagină din cartea propriului meu destin, „Ți-am spus, așa a fost scris să se-ntâmple. Nu poți spune că nu te-am avertizat. Mai ticălos de atât nu pot fi. Zău!“. B. dormea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
la astfel de indivizi. Am încercat să-i spun, atunci, lui Pr. că nu mă interesa ce face. L-am salutat doar pentru că mă bucuram să-l revăd și în virtutea anilor noștri tineri din cămin. „S-a schimbat viața“, a mormăit el. „Avem alte sarcini acum. Probleme. Ce știi tu... Dacă ar fi numai poeții pe lume, ce s-ar alege de noi?“ L-am mai întâlnit de multe ori. Nu i-am mai dat importanță. O singură dată am mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
vorbă. Eu nu aveam deloc. — A dat la jurnalul de seară evenimentu’. Pă sărite. N-ai cum să-i prinzi pe toți, lume multă. Parcă abia atunci remarcă ceva neobișnuit. Exclamă. — Fără tovarășa? Ați mers solo? — Nu sunt însurat, am mormăit. — Și-așa, tot solo vă duceați. Mi-a spus și tov. Arghir că nu se admite femei decât cu funcții. Soțiile acasă. Doar de la un anumit nivel în sus. Am ridicat din umeri. Puțin îmi păsa de nevestele altora. — Toa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
minuni se întâmplau atunci în România de după multilaterala dezvoltată, cele povestite de popa Țandără păreau, totuși, flecuștețe. Era rândul meu să-i spun povestea anilor de când nu ne mai văzuserăm. Nu găseam cuvintele cu care să încep. Am dat să mormăi ceva, dar popa mi-a luat-o înainte. — O duci greu, se vede de la o poștă. Poți să-mi spui ce leafă ai? Puteam, de ce nu. Mai ales că luasem banii chiar în ziua aceea. Mă întristasem, ca de obicei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
privind doar acele afișe și fotografii. Când eram acolo, m-a sunat Conți pe mobil. Cred că de ani de zile nu-mi mai telefonase. Nici nu se aștepta să răspund. Am răspuns totuși. Cu vocea ei încurcată, poticnită, abia mormăind, m-a rugat: „Vino să mă iei. M-au... Ninge și io stau aci... M-au jicnit... Aproape în șuturi... N-auzi, de ce nu zici nimic?... Am... De ce nu vii să mă iei. Ninge și io...“. Am găsit-o chircită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
nici o idee despre mine. Da’ tu ești așa... Mă-nțelegi, că... Adică, dacă nici tu, atunci chiar că... Știi că mă apucă câteodată... Dacă mă gândesc... Adică mă apucă și... ce să mai spun. Lasă să ningă...“. O lăsam să mormăie. Mă gândeam sau, mai bine spus vedeam, așa, ca o povară inutilă, cum într-o dimineață de demult, într-un alt timp parcă, într-o altă viață, probabil, dimineață oarecare acum, în coborâre, urcasem Bulevardul, tot pe-acolo, cu Ester
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
că, dacă era nevoie ca Însuși centrul planetei să fie făcut bucăți numai pentru ca el să nu se poată bucura de o clipă de liniște, avea să fie făcut bucăți. „Dar n-o să mă azvîrliți voi pe mine de-aici, mormăi el, mușcîndu-și cu furie cuvintele. Nici marea, nici focul, nici cutremurele, vulcanii sau cataclismul nu-mi vor veni de hac, pentru că eu sînt Oberlus, Iguana, și voi domni pe insula asta chiar dacă va fi Înghițită de măruntaiele pămîntului, fiindcă dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
strîngă pînzele și coasta de lavă se zărea Înaintea lui cu maximă claritate, Încît aproape că se puteau distinge trăsăturile bărbatului care, În picioare pe stîncă, nu Înceta să-și agite brațele, cu disperare. — Te-am văzut! Te-am văzut! mormăi ciufut căpitanul, acceptînd cana de cafea pe care i-o oferea ospătarul. O salvă de tun În chip de salut, ca să stea liniștit, porunci el, Întorcîndu-se spre secund. Poate că e englez... Ecoul exploziei Îl trezi pe Oberlus. Vela mare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
pînă unde Începea plaja. În clipa În care păru că prora avea să se Înfigă În el, Iguana Oberlus sări agil În apă, Înșfăcă lunga funie din dreptul ei și alergă spre pămînt cu apa pînă la mijlocul piciorului, pufnind și mormăind, pentru că frînghia udă Îi zdrelea umărul. Trase apoi cu putere, o putere care părea să-i țîșnească din măruntaie, și profită În cele din urmă de impulsul unui nou val pentru a trage pe uscat, În siguranță, baleniera greoaie și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
servieta la baza scărilor, mi-am pus haina în cuier și i-am spus peste umăr, luând-o spre bucătărie: — N-am făcut cumpărături - n-am mai fost în stare. — Stai așa, nu te aud. Vin eu. L-am auzit mormăind când se ridica din fotoliu și-am avut un ușor sentiment de satisfacție la gândul că-l făcusem să se miște. Se oprise în ușa bucătăriei, rezemat de cadru, având încă ziarul într-o mână. — Ce-ai zis, dragă? — Oh
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
nu conștientizeze deloc prezența celeilalte, de parcă fusese încheiat un pact reciproc pentru a trece peste următoarele câteva minute cu un contact uman cât mai redus posibil. Doar când mica selecție de cumpărături a fost împachetată în sacoșa cea veche, fata mormăi vag către clienta ei câteva cuvinte ce abia puteau fi descifrate, iar banii trecură dintr-o mână în alta, petrecându-se astfel un soi de comunicare minimală. Ideea mea inițială de a încerca o glumă părea din ce în ce mai riscantă, în vreme ce mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
la fel de sarcastic, dar nu se zărea nimic la orizont. Păreai gata să spui ceva. Nu? Bine, atunci, de ce să strici un obicei de-o viață? am continuat eu. Doar nu vrem să-ncepem să creăm precedente, nu? —Tată, taci, a mormăit Ben obosit către bolul cu hrană umezită. N-am chef. Oricum... știi tu. —Pardon? Adică, îmi cer iertare. (Da, îmi cerusem iertare pentru comentariul tăios, dar de ce să fi zis și pardon?) Cum adică știi tu? — Păi, și păru din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
o mână ținea o pungă de mazăre, iar cu cealaltă își împingea ochelarii în sus pe nas. Deci aceasta e Brenda, m-am gândit eu. Brenda mesagera, cea care-i va duce felicitarea domnișoarei Stacey Salton. Ei bine, Brenda, am mormăit eu încet pentru mine, cred că tu și cu mine vom discuta puțin nu peste multă vreme. Am privit cum îi dă felicitarea și spune câteva cuvinte pe care fata nu le auzi prea bine, apoi m-am uitat în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
ca un morman pe pat, ținându-și capul într-un fel care mi-a amintit de poziția în care stătusem eu afară la ușă cu câteva clipe mai devreme, iar mama s-a îndreptat spre mine cu brațele deschise. Tata mormăia: „Nu pot, nu pot, nu pot“ sau așa ceva, iar mama și-a pus mâinile pe umerii mei și s-a întors din nou să-l privească. Apoi a spus ceva mai insuportabil decât tot ce se-ntâmplase până atunci (știu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
de puternic că nu mă puteam mișca și mă controla cu sentimentele ei la fel de mult cum mă controla cu mușchii. Tata n-a ridicat privirea și m-am întrebat dacă o auzise: nu vorbise foarte tare, iar el încă mai mormăia ceva în palmele făcute căuș. Mama mi-a dat brusc drumul, m-am întors și am fugit în jos pe scări, dar la jumătatea drumului l-am văzut pe Ben ieșind din bucătărie. Știam că dacă-l văd în halul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
strecura în gang. Mi-am șters-o cu brațul, iar materialul de la jachetă l-am simțit aspru pe piele, apoi am privit la urma pe care o lăsase pe mâneca neagră. Doamne, nu mi-am luat nici măcar o jachetă! am mormăit eu și am râs singur la dâra de raționalitate care se insinua din când în când în lumea mea nebună. Am privit vizavi spre ușile duble și apoi în jos spre ceas. Cinci patruzeci: din pândele mele regulate de la magazin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
pe Șerbănică Miga ― o să danseze. Florence sugeră cu glas amplu și ferm: ― Când apari seniorita la geam pe înserat / Curg din plete-ți petale de crini... Ceilalți scânceau penibil. Vocea Melaniei Lupu tremura nesigură ca un firicel de ață. Șoferul mormăia nedeslușit. Șerbănică țopăia lamentabil în contratimp. Lacrimi iuți îi alunecau pe obrazul dolofan. Ori de câte ori încetinea ritmul, simțea cum gloanțele îi mușcă rama pantofilor. ― Mai repede, mai repede! Raul Ionescu își umezi buzele: " Unde naiba o fi învățat să tragă așa
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
bombăne ceva prea puțin măgulitor. Mă întreb de unde cunoaște atâtea cuvinte vulgare. Tatăl ei a fost un domn foarte bine. În fiecare zi juca biliard și bea trei sticle de chablis. Pretindea că-i stimulează digestia..." ― Un pahar cu apă, mormăi Scarlat. Nu, nu vreau proaspătă. Asta de pe masă. Doamna Miga ridică din umeri. ― Cum dorești. Melania își strânse gulerul rochiei. Peste ochii palizi trecu o umbră de îngrijorare. " În realitate, omul acesta suferă în-gro-zi-tor și nu-mi dau scama cum
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
Căruntul își ridică obrazul desfigurat. ― Unde-ai dus mașina? ― Vreo trei străzi mai încolo. Dar întîi am dat o raită prin oraș... Trebuia să mă deconectez puțin. Scarlat scrâșni. Ochiul neatins privea întunecat. Voi să spună ceva și se răzgândi, mormăind mecanic: ― E în regulă? ― Bineînțeles. Am primit o scrisoare. Fii atent ce zice: Posibil ca pânzele să fie în safe sau în încăperea secretă. Încercați rafturi, bibliotecă. Ce spui de chestia asta? ― Dă să-l văd și eu, bâlbâi căruntul
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
spui inginerului. ― O. K. ! Își duse degetul la tâmplă repetând cu ochii în tavan: Deci safe sau cameră secretă, rafturi bibliotecă. Mai e ceva? Scarlat arătă cadavrul șoferului. ― Fă-mi un serviciu și du-l dincolo. Mă enervează. * ― Ai întîrziat, mormăi Raul Ionescu. Stătea pe trepte, înconjurat de mucuri de țigară. Arăta obosit și descurajat, cu umerii ploștiți și ochii tulburi. Glasul părea dogit. ― Am avut treabă sus! A trebuit să car mașina ăluia în altă parte. Inginerul ridică din umeri
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
ținuse birjă. Un uriaș îmbrăcat în catifea pe care-l știau toți chefliii. Se purta cu floare la ureche și bea cu țigăncile până cădea sub masă. La capătul străzii se încrucișară cu două taxiuri burdușite. ― Vin de la vreo petrecere, mormăi locotenentul. Nici unul nu distinse, lipit de geam, chipul mic al Melaniei Lupu. Înregistrară doar o pată albă, ceva nedeslușit ca un fâlfâit de aripi, ca o adiere, un obraz șters și anonim dispărând în dimineața bucureșteană. Prin storul lăsat se
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
anonim dispărând în dimineața bucureșteană. Prin storul lăsat se strecura o ață gălbuie de lumină. Maiorul și Azimioară înconjurară curtea vilei fără să sesizeze ceva deosebit. Lăsară câțiva oameni de pază și se întoarseră la muzeu. ― Totuși tipul are dreptate, mormăi locotenentul. Cristescu clipi absent. ― Care tip? ― Directorul! De unde știau că există o cameră secretă? Ani de zile a stat închisă, nici măcar funcționarii nu auziseră de ea. Logic... ― Nu-mi vorbi de logică, dragul meu! Tot ce face femeia asta se
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
ireparabile! Mi-aduc aminte de-o istorie asemănătoare prin '35 sau '36... Alexandru lăsă receptorul. Avea o mină înspăimîntată. ― Nu răspund. ― Hm, făcu maiorul, nu mă miră... ― M-aș duce până acolo. Mă știu după fluierat. ― Da, da... Duceți-vă, mormăi Cristescu. Pilotul o zbughi pe ușă. Ascultară pașii care alergau în curte împrăștiind apa din băltoace. Apoi zvonul streșinilor acoperi totul într-un susur neîntrerupt. Azimioară se uită la maior și se înfioră. Un cap de ceară cu ochi goi
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]