2,830 matches
-
eu sunt! Eu! Copilul Roial! Nu mă vezi? - Tu? Să te ia naiba! urlă Kara în gând către demonul care îi poseda mama și care îi sufocase sufletul. Las-o în pace! Dă-mi-o înapoi! - Bună! Vocea unei femei răzbătu în cameră dinspre ușă, iar Kara își șterse în grabă, dar cu mișcări foarte subtile, câteva lacrimi de pe obraz. Apoi se întoarse. - Bună, o salută ea pe Amelia Sachs. M-ai găsit. - Sunt polițist. Noi cu asta ne ocupăm. Păși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
și de gradul tău de atenție, păsările par a se mări sau a se micșora. În seara aceasta păreau mai mari decât văzute la lumina zilei, iar formele lor erau magnifice. Dar și amenințătoare; nu erau mulțumite de sunetele ce răzbăteau dinspre Cirque Fantastique din Central Park. Ei bine, nici Rhyme nu era prea bucuros din cauza asta. Ațipise de vreo zece minute, doar pentru a fi trezit de un ropot sonor de aplauze venit dinspre cort. - Ar trebui să li se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
de problema aceasta. Nu este vorba numai de tine. Vreau numai să te avertizez! Lăură s-a emoționat puternic. Rămăsese cu impresia că Emil, bunul ei prieten, îi ascunde ceva... - Nu sunt complet lipsită de intuiție, Emile!.. În vocea ei răzbătea ceva rar. Liniște totală. Apoi, ca și cum s-ar fi simțit satisfăcută ca armă ei își dovedise eficacitatea, Lăură recurge din nou la dialog. - Îmi pare rău. Cred că nu e vorba de vreun șantaj... - Nicidecum, e doar o rugăminte fierbinte
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
a ajuns acasă. El urcase fără zgomot pe scările din spate, de la bucătărie, dar ea l-a simțit. L-a luat de mână și l-a dus către scrin, a tras un sertar și a pornit un reportofon.Vocea Laurei răzbătea strident în noapte, a lui se auzea mai slab. Stătea în fața lui cu mâinile la spate. -Ce ai de gand? Din fericire a aparut fiică-sa și a fost brusc întreruptă. -Mie nu-mi pasă de navastă-ta, insistă Lăură
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
lux pentru el, truse de cosmetice, chiar si cateva tablouri din piele fină, executate minuțios de mână ei talentata. După câteva ore bune, a sosit și el. Sunetul obsedant al unei melodii arabe de la un difuzor din turnul de vis-a-vis răzbătea printre jaluzele. A sărutat-o pasional, și-a pus imediat un halat, apoi a intrat la duș. Venea direct din sala de operații și simțea nevoia imperioasa de a fi dezinfectat, purificat, parfumat... Apoi s-a dus direct în pat
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
dar din gâtul meu nu iese decât o tuse seacă, nu este problema mea, este problema lor. Ai zis ceva, întreabă el, iar eu șoptesc, nimic, să ai drum bun, îi mângâi în grabă obrazul, un parfum ușor de praf răzbate dinspre el, de deșert pârjolit și singuratic, își îmbrățișează plasa, îmi trimite un zâmbet strâmb, iar în timp ce îl privesc coborând scările, mă gândesc, cum este posibil ca toată viața doi oameni să fie legați între ei doar de o continuă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
asta, am impresia că trebuie să fie vorba despre mine, așa că, fără ezitare, bat în ușă, bătăi care devin din ce în ce mai puternice, ca și când cineva care ar dormi acolo m-ar fi rugat să îl trezesc, dar nici o urmă de viață nu răzbate din camera aceea micuță pe care o iubisem atât de mult, Naama nu răspunde, eu mă rostogolesc dezamăgită pe scări, mă prăbușesc peste cutia lui poștală, Naama Korman, scrie acolo, nu mai este nimic de făcut, nu sunt eu, doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
aparatul ăsta înseamnă o grămadă de bani. Chiar dacă e gol, reprezintă o avere. E o relicvă de neprețuit. Oare cine-o fi făcut-o, de unde-a venit și de ce s-a prăbușit pe lumea asta pierdută? Din voce și înfățișare răzbătea entuziasmul. (Arătă spre o parte mai întunecată dintr-o latură a navei.) ― O porțiune a cocăi a cedat la impact. Hai să vedem ce-are înăuntru. Porniră către deschizătură. Anne Jorden, neliniștită, studia nava. ― Nu cred că a fost un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
a unei mari încărcătoare ― o mașină cu aspect de schelet de elefant mecanic, dar cu o forță mult superioară celei a pahidermului ―, Spunkmeyer transfera niște rachete în navetă, fără cel mai mic efort și cu niște mișcări pline de suplețe. Răzbăteau zgomote metalice dinlăuntrul micului aparat care primea aceste ofrande și le încărca automat. Spunkmeyer dădu înapoi pentru a repeta operația. Mașinăria lui era atât de lovită și murdară de unsoare încât abia se mai putea citi numele Caterpiller gravat pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
treburile acestea. Își venise în fire după lunga perioadă de inactivitate. Degetele-i alergau pe butoane pentru a lumina cadranele și ecranele, aidoma celor ale organistului care găsea notele muzicale trăgând de registre și apăsînd pe clape. Vocea lui Ferro răzbătu din postul de pilotaj, triumfătoare: ― Am reperat până la urmă baliza dracu'. Semnalul e slab, dar perceptibil. Norii s-au retras destul ca să vedem solul. Hadley e vizibil. Gorman pivotă spre un microfon. ― Cum arată? ― Ca în broșuri. Locul mult visat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
nerăsuflate. Licoarea era călduță și infectă, dar îi umezi gâtul. Caporalul o privea, așteptând să termine. ― De când n-ai mai dormit? Douăzeci și patru de ore? Ea ridică din umeri, nesurprinsă de întrebare. Tensiunea constantă o epuizase. Numai dacă jumătate din oboseală răzbătea din aspectul ei, atunci expresia îngrijorată a lui Hicks era de înțeles. Oboseala o va doborî mai devreme decât creaturile. Când răspunse, vocea-i era depărtată și indiferentă. ― Ce mai contează? Tot ce facem e inutil. ― Parcă spuneai altceva. Cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
gol luat de portarul nostru. Finalul, în care președintele juriului a anunțat marele premiu, a semănat cu „momentul Sevilla“, cum ar spune vechii cronicari de la „Sportul“: „quatre moins... “, atât a apucat să zică cel în cauză, iar din sală au răzbătut urale, „apără Duckadam!... “, a apucat Emanuel Valeriu să îngaime în 1986. Momentele de grație maximă se măsoară în sutimi de secunde, acelea care nu vin după consumarea întregii scene, e vorba de acele mici momente, insesizabile, care dau certitudinea deznodământului
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2166_a_3491]
-
lacte, caseo, carne consistit - răspunse printre sughițuri hangiul. — Atunci, caseum et carnem - comandă Metodiu. — O, ho, ho, ho! - gemu din rărunchi hangiul, ca și cum și-ar fi adus aminte de ceva. Episodul 102 POVESTEA HANGIULUI în fața durerii sincere ce părea să răzbată din plânsul hangiului, cei doi călugări simțiră cum foamea dă înapoi pentru a face loc setei de dreptate. — Ce ți s-a întâmplat, omule, de ce plângi așa? - întrebă cu blândețe Metodiu în limba lui Catilina. — O, tempora! O, hostes! - suspină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
dorul cântat, dorul oftat, dorul jelit Între Nistru și Prut, după 1812, mai mult decât În oricare ținut românesc aflat, ținut, căzut sub jug străin: dorul frumos, acel dor special care te prinde, cuprinde, străprinde; te năpădește, te copleșește; bate, răzbate, străbate - atunci când (de sus, din calidor), cu privirea aburită de duroare, cați Încolo, -spre-Asfințit, unde bănuiești Prutul, râu blăstămat, care-n două ne-a tăiat, despărțind frați de surori, ciuntind grădina de flori - de când procleții de moscali, afurisiții de ruși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
nu mai plecăm. Ba nu, altfel: am plecat și ne-am Întors; ba nu: am fost Întorși de soldați străini, vorbind străinește. Stau În calidor. Îi aud pe cei doi bărbați sporovăind, apoi gâl-gâl-gâind dintr-o butelcă. Le aud glasurile, răzbat limpede: - Poate că tot rău-i spre bine. Poate că nu-i dracu chiar așa negru. Poate că cine râde la urmă... (Moș Iacob, oftând, a Încurajare). - Bine că ne-au Întors de mult mai Încoace de Prut - bieții cai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
nimica, zic eu, cu glasul meu cel gros, descoperit În pădure. E-așa de mititicăăăă... - Ba mititic ești tu și cu mă-ta ta! Doamna o Înhață din zbor (cunosc metoda, de la mama), o duce, la subțioară, În casă - de unde răzbat oarecari răgete, mai degrabă de mânie decât de durere și de: nu-mai-faaa’-și-nu-mai fac! - Tu să nu vorbești ca Mili, tu ești mare, Îmi șoptește mama. Că, altfel... știi tu... Știu - cum să nu știu? Doamna se Întoarce. Zice: - Pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
-așa! Și arăta, repetat, cum trenul vine de-aici și intră-n tunel dincoace, uite-așa! o mână de-a ei, cu degetele strânse-pumn, ea era trenul, iar cealaltă mână, cu degetele-covrig, ea era tunelul. Trenul pătrundea cam greu, dar răzbătea În tunel. Domnișoara Tuza - o văd: de-aici; din calidor; din curte; din bancă - ne arată și iar ne-arată, pe fondul tăblii negre, cum o mână, Înainte de a o spăla pe cealaltă, intră-n ea (dânsa-ntr-Însa, ar zice Mătușa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
ne-au determinat să facem acest lucru. Sinceritatea radicală reprezintă o abordare nouă a unei noțiuni mai vechi („adevărul te va elibera” - Blanton, 1996). Aceasta înseamnă a îndrăzni să spui adevărul, trecând peste minciuni și mecanisme de apărare, pentru a răzbate spre un tărâm al transparenței și deschiderii față de tine însuți și față de ceilalți ca modalitate de a învinge stresul și problemele emoționale. Când abordarea narativă este folosită de terapeuți, consilieri sau alte persoane care oferă ajutor specializat ca mijloc de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2130_a_3455]
-
unde unii nu cred că se poate ajunge, acolo unde toți spun că e periculos să fii. Acolo este corespondentul special Cristian Zărescu, pe vremuri la Realitatea TV, acum la România TV. Și curajul ăsta aproape nebunesc care îl caracterizează răzbate din fiecare vorbă a sa, fie spusă la microfon, fie la o cafea. Am descoperit în interviul anterior un reporter, Carmen Avram, care își permite din când în când să fie femeie, care recunoaște când îi e teamă, care spune
TRANSMISIUNEA ÎN DIRECT by ANA-MARIA NEAGU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/861_a_1560]
-
depășea ceea ce se tipărise până atunci în materie, deși în unele detașări se descoperea și vibrația unor lacrimi greu stăpânite: ...Amintiri scăpate de mult din cușca minții Și-ascunse-n codrii putrezi ai uitării Vin înapoi momite de holdele căinții Și-abia răzbat prin sita de zile-a-nstrăinării. Le-ntâmpină cu brațe chircite, fără vine, Un suflet mic și galben, uscat ca niște moaște. Cu ochi holbați trecutul se uită lung la mine, Uimit mă cercetează și nu mă mai cunoaște. (Sosesc codrii) Apăreau
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
de viață. Iunie 1953 în "Bolnița jenșcina" (adică spitalul femeii) Aici viața este diferită față de cea pe care o duceam în Brodocul nostru. Nu pot spune că este mai frumoasă căci trăim înconjurate de suferințe, de plânsete, de țipete, care răzbat din sala de operații. Mama spune că astea sunt țipete frumoase căci anunță venirea pe lume a unei noi vieți. Doctorul neamț, Gery cum îi spun eu în gând este un om foarte bun și știe o mulțime de lucruri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
să se termine, Carmina aprecie că zăbovise destul. Își luă rămas bun regretând că nu reușise să le citească paginile scrise de ea. Plecă acasă descumpănită. Dar dincolo de textele de filozofie indiană, cu care se lupta de câteva zile, tot răzbătu figura blândă a acelei mame care, deși în aparență părea glacială, era stăpânită de fapt de-o vitalitate atroce, trăia viața cu toate celulele, o înțelegea în cele mai fine și mai ascunse nuanțe, pătrundea ca un acid dincolo de orice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
descifrase pe Ovidiu, mult, mult mai clar decât ea, care se lăsase cu ani în urmă orbită de farmecul blondului Trofin, atât de serafic, de misterios, ce gâsculiță mai era pe atunci! Și fata asta cum de avusese fler să răzbată dincolo de aparențe, când nu părea să aibă o inteligență ieșită din comun, dar grație sensibilității reușise să discearnă o stare de spirit numai din câteva gesturi, o mimică, o vorbă neatent strecurată, un fleac de fapt! Poate Sidonia își mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
că are chef de dragoste. În rest știa să evite factori perturbatori, se îndepărtase de prieteni, motiva mereu că nu are timp, își făurise prin sugestie o lume a lui la care aspira și părea a fi împăcat, decis să răzbată către acel țel îndepărtat, foarte atrăgător pentru el. Gândea că, desigur, merita să facă toate acele eforturi. Uimită de schimbarea survenită, Sidonia era în al nouălea cer. Ce i-o fi făcut fetișoara asta, nu știu, vă spun adevărat, mărturisea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
somnul când a sunat telefonul, era mai comod să refuze, dar vocea interioară, dezmeticită și ea, o îndemnă, du-te, du-te, du-te. Da, spuse repede în receptor, da, bine. Peste cât timp pot veni? Dincolo de vălmășagul din creier, răzbătu în conștient, ca o alarmă, chipul bătrânei de la etajul întâi, cu nasul turtit de geam, fremătând de curiozitate, dornică să vadă și să știe tot. Din spatele ei, fotografiile de pe pereți, imobile în ramele lor, țintuite sub sticle, îi strigau, deschide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]