2,746 matches
-
și sedentari. Cei dintâi au misiunea de a transmite nealterată învățătura lui Cristos (6ΖΔΛ(:∀), ceilalți transmit învățăturile referitoare la cult și se preocupă de menținerea lui (8γ4ϑ≅ΛΔ(∴∀). „Slujirea” celor dintâi se caracterizează prin discontinuitate temporală și continuitate spațială, în timp ce „slujirea” celorlalți presupune, dimpotrivă, continuitate temporală - impusă de cult - și discontinuitate spațială (insularitate). Rolul profeților itineranți este esențial pentru că, pe de o parte, lor li se datorează un mare număr de convertiri, iar, pe de altă parte, asigură legătura permanentă între
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
produs în același timp, în anul 1920, după Primul Război Mondial, aducând alte dovezi ale transformării ideilor critice totalitare într-un teritoriul în care activitatea umană trebuie decretată. De fapt, amândoi aparțineau aceleiași biserici catolice critice, deși în cazul uneia slujirea era sacerdotală, iar în cazul celeilalte era liberală. Definirea poeziei drept "cea care ar trebui să dea naștere unui obiect care nu mai este complet personal, deoarece este ea însăși o operă de artă", așa cum o vede Eliot, s-ar
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
robii acestora. Sfântul Ioan Carpatinul, sintetizând remediile contra ispitelor, ne spune că, dacă nu dormim (în sensul de nelucrare duhovnicească) putem să-i punem și noi celui rău curse și lațuri mai mari și mai înfricoșate: rugăciunea, cântarea, privegherea, smerenia, slujirea aproapelui, mila, mulțumirea și ascultarea cuvintelor dumnezeiești<footnote Ioan Carpatinul, Capete despre mângâiere, cap. 51, în Filocalia, vol. IV, Edit. Humanitas, București, 2000, p. 139. footnote>. Dar, în relevarea remediilor, cel mai mult insistă Părinții pe rugăciune. Și mai ales
Ispitele şi păcatele în învăţătura Părinţilor filocalici by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/148_a_260]
-
Iustin Marchiș de la biserica Stavropoleos din București, în prezența căruia am simțit puterea vindecătoare a rostirii adevărului; preotul Nicolae Marcu din parohia Micălaca-Nouă a orașului Arad, sacerdot transilvănean mult încercat în anii grei ai comunismului, generos și mereu dezinteresat în slujirea aproapelui, alături de care am contemplat - începând chiar cu anii de liceu - miraculoasa simbioză între cultul liturgic și savorile bibliotecii; preotul Adrian Deteșanu din Brașov, pildă vie și rară a ospitalității creștinești; și, deloc în ultimul rând, tânărul preot Iulian Aniței
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
omul modern și fețele bisericești o anumită distanță birocratică, când nu o justificată indispoziție afectivă. De ce n-am putea spera ca viața în Biserică să redevină o experiență a firescului? S-ar cuveni să redescoperim simplitatea vieții parohiale, centrată pe slujirea lui Dumnezeu la marginea casei (după etimologia grecească a cuvântului parohie). S-ar cuveni să ne reamintim că Evanghelia, cu toate chemările sale sfinte, ne pune pe toți în minoritate. Mita și mitra valahătc "Mita și mitra valahă" Pentru aceasta
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
care n-au cunoscut nici rigorile vieții monahale, nici ostenitoarele responsabilități ale căminului familial. Nu e de mirare că - în epoca transparenței mediatice - o țară întreagă le comentează becisnicul caracter. Fără să fi trăit asceza rugăciunii, a studiului și a slujirii aproapelui, episcopii înscăunați prin presiuni de grup ori din calcule politice vor fi mereu vulnerabili. Pe bună dreptate, credincioșii vor fi scandalizați de acel ierarh care-și zugrăvește pe pereți portretul în dimensiuni naturale și își ridică singur bustul de
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
la baza piramidei se întâlnesc și pricini de uimire și binecuvântare. Poți descoperi în România oaze de liniște care îți dau pregustarea vieții de dincolo. Există mănăstiri unde călugării se nevoiesc în posturi, rugăciune, purificarea minții, curățirea inimii, priveghere și slujirea aproapelui. Trăiesc, ascunși vederii, duhovnici îmbunătățiți care iubesc mai mult decât orice sărăcia chiliei și solitudinea contemplației. Sunt monahíi în felul Martei sau al Mariei care, acolo unde le este dat, râvnesc după virtuțile nepieritoare. Există numeroase familii darnice, în
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
crezi că ai găsit un adevăr universal fără să-l fi căutat vreodată. Nu în primul rând de erudiți are nevoie Biserica 2, ci de oameni care au descoperit entuziasmul cunoașterii vii și al iubirii spontane, firescul vieții duhovnicești, bucuria slujirii aproapelui și exigențele infinite ale Înțelepciunii lui Dumnezeu. Încă o dată: sunt meritorii acele școli de teologie care dau diploma unor oameni maturi intelectual, sănătoși emoțional, puternici duhovnicește, responsabili din punct de vedere civic, muncitori prin educație și mai ales, într-
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
răsăritene are o foarte vizibilă amprentă liturgică. Pus în afara cultului, creștinismul riscă să se degradeze în ideologie, revelația să decadă la statutul unui „mesaj”, iar viață pravoslavnică să se compromită în anacolutele unei etici resentimentare. În absența rugăciunii și a slujirii, Evanghelia se afișează electoral, teologia e mărunțită gazetărește, iar canoanele ecleziastice trec drept fabrică de anateme. De aceea, nu este niciodată de prisos să afirmi sensul mistagogic al tradiției Bisericii, de la începuturile sale până astăzi. Ce înseamnă aceasta? Pe scurt
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
discernământului moral? Toamna smintelilortc "Toamna smintelilor" Guvernul la DNA și sinodalii BOR la CNSAS. În toamna anului 2007, aceste vești au constituit smogul depresiv al dezbaterii publice românești. Atât instituția chemată la administrarea binelui comun, cât și oamenii chemați la slujirea Binelui suprem escamotează confruntarea cu poverile trecutului. În ambele situații, avocații apărării refuză dezbaterea „la vedere” și judecata transparentă a capetelor de acuzare. Rabatul de la principii, tergiversările alunecoase, penibilele autovictimizări, baricadarea sub regula excepției, discuțiile pe procedură - totul ne este
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Baconsky este unul dintre cei care cred că destinul ortodoxiei românești în secolul XXI va depinde de renașterea laicatului într-un climat diferit de cel creat prin relația de supușenie a clerului față de administrația statului. Perpetuarea clientelismului nu va permite slujirea necesităților adevărate și urgente ale credincioșilor. Vigilența critică a învățătorilor Bisericii se va exprima atunci nu doar față de inamicii externi ai Evangheliei, ci mai ales în raportul cu sursele interne de poluare. Într-o eră a transparenței mediatice, nu mai
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
o mișcare romantică în slujba unui crez religios. Care învățător al Bisericii ar dori, în mod serios, să ajungă un „Byron ortodox”? Etosul romantic este, prin definiție, patologic, egocentric și iresponsabil. Or, ne-ar trebui exact contrariul: o etică a slujirii comunității, în care proiectele individuale să fie lucid subordonate misiunii Bisericii. Observă, te rog, că această legitimitate, oferită prin mandatul unei comunități mărturisitoare a Crezului creștin, nu poate fi revendicată de nici o altă grupare de „intelectuali” ai lumii. Mai cu
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
pot stinge. Iar de la o anumită vârstă a lumii încoace, tot mai puțini mor cunoscând incendiile interiorității... Dacă rugăciunile noastre de dimineață și seară nu ne ajută să trăim peste zi și peste noapte în adevărul lui Dumnezeu și în slujirea lumii, atunci zic, cu regrete, „nu, mulțumesc”. „Viața spirituală” nu poate anestezia asaltul de întrebări cu care te întâmpină orice adolescent încă cinstit cu sine. Quietismul este pentru unii soluția proximă, dar, în ce mă privește, total inefectivă. N-am
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
unor mitologii locale. Elocvent pentru relația ortodocșilor cu tradiția (care înseamnă predare, cu lecții de dictare și traducere) este motivul „limbii sacre” care circulă în unele medii bisericești. Încăpățânarea cu care foarte mulți episcopi și presbiteri doresc să mențină în slujirea Vieții limbi moarte, necunoscute smeritului popor creștin, contrazice flagrant minunea de la Cincizecime și dorința arzătoare a apostolului de a grăi în Biserică „cinci cuvinte cu mintea” - ca să învețe și pe alții - „decât zeci de mii de cuvinte într-o limbă
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
să redescopere) un decalog aspru, în care regula de aur n-ar putea fi decât renunțarea la sine printr-o asceză luminată. Acesta este scandalul peren al crucii, imposibil de cosmetizat în cuvinte. Tradiția monastică a reflectat îndelung asupra premiselor slujirii aproapelui și a întregii creații într-un cadru teologic care exclude ab initio falsul oricărei idolatrii. Ceea ce Serghei Bulgakov numește prin perspectiva sofiologică asupra umanității este imposibil de atins printr-o excludere a semenilor - vetus Adam - din propriul destin. Pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
dispariția figurii teologului poliglot. În Apus și Răsărit, deopotrivă, aceștia sunt o excepție. Doar în epoca Renașterii, umaniștii europeni își vor lua revanșa. Nu o diplomă universitară le-a conferit Părinților Bisericii autoritate, ci sfințenia viețuirii, inspirația gândirii și onestitatea slujirii Cuvântului. Astăzi, ca și mâine, recuperarea literaturii monastice ar trebui să servească în primul rând celor care îi prețuiesc pe Părinții Bisericii nu ca pe niște pirați cu pasiuni de anticar, ci ca pe niște tovarăși de drum. În sfârșit
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
de mirean, Ioan - de a îmbrățișa viața monahală a survenit în a doua duminică din Postul Mare al anului 1953, când în biserica din satul părinților s-a citit icosul sfântului Grigorie Palama, care era lăudat pentru înălțimea vocației și slujirii sale. Cu binecuvântarea mitropolitului Nicolae Bălan, tânărul Ioan devine novice al mănăstirii din Sâmbăta de Sus, pe care o cunoștea încă din anul 1942. Paginile despre anii călugăriei redeșteaptă amintirea dragă a părintelui Serafim Popescu, a cărui prezență blândă, domoală
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Dumnezeu. El ne spune și arată că manifestările fără de asemănare ale răului și urâtului pot fi biruite atunci când începem lucrarea de prefacere a propriei noastre inimi. Format la școala Scripturii și a tradiției patristice, părintele Teofil este un om al slujirii - pe scurt, un liturghisitor. Slujbele sunt viața Bisericii, iar teologia părintelui Teofil înseamnă o atare exploatare a izvoarelor liturgice. Cu mai puține scrupule academice sau convenții profesorale, dar susținută de o memorie prodigioasă, teologia părintelui Teofil cheamă la o reflecție
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
în Franța. Astfel a luat ființă dubla comunitate (de călugări și maici) a Mănăstirii Sf. Ioan Botezătorul din Essex, unde slujbele sunt, până astăzi, concentrate pe rostirea rugăciunii lui Iisus („Doamne Iisuse Hristoase, Fiul lui Dumnezeu, miluește-mă”)1 și pe slujirea frecventă și împărtășirea deasă la liturghia euharistică a Bisericii. Această rânduială, cerută la început și din cauza lipsei de cărți pentru slujbe într-o singură limbă cunoscută de întrega comunitate (care cuprinde membri din peste douăsprezece țări diferite), a fost păstrată
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
fapt, pe aceste două premise funcționează și comunitatea monastică întemeiată de părintele Sofronie; lipsită de o regulă monastică în genul celor redactate de Sf. Pahomie, Sf. Vasile cel Mare ori Sf. Benedict, comunitatea trăiește armonios în ritmul rugăciunii și al slujirii neobosite față de aproapele, căutând să respecte charismele unice și, prin urmare, libertatea fiecărei persoane chemate de Hristos, dar și porunca dragostei necondiționate, în care se descoperă și smerenia fără margini a Domnului. Numai în libertate omul poate iubi și atinge
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
fiind universalitatea acestor referințe, nu se mai pune problema unei restituiri subiective, de tip impresionist, a unui arhetip imaginar. Chipul lui Hristos, zugrăvit în culoare sau cuvinte, se va naște nu dintr-un exercițiu arbitrar al fanteziei, ci prin disciplina slujirii, prin rugăciune și ascultare. Astfel înțeleasă, „opera de artă” nu poate fi detașată de liturghia sau de crezul comunității mărturisitoare - am numit Biserica. Pe scurt, în creștinismul ortodox, orice poetică religioasă trebuie să treacă testul consubstanțialității cu liturghia eclezială. În
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
încredere de sine a unor bărbați apostolici, capabili nu doar să divagheze pe marginea marilor teme (virtutea, iubirea, cunoașterea, moartea și viața), ci și să actualizeze principiile metafizice tari ale creștinismului în situații neprevăzute. Discursul apologetic are nevoie mereu de slujirea unei rațiuni practice. Nici un balet verbal, nici un marș cazon, nici o acrobatică auto-referențială, nici un gregar „salt înainte”, reflecția teologică în linia tradiției a preferat genurile intermediare. Numai insuflată vertical de rugăciunea sfinților, șlefuită de subtilitatea argumentației filozofice și modelată apoi în
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
de curaj, ce revin celei de-a doua clase; III o activitate a meseriilor, pentru a satisface nevoile, ce se împarte în diferite moduri între urban și rural, după criteriul producției (la țară) și după criteriul formării (la oraș); IV slujirea, întrucît indivizii se dedică îndeletnicirilor proprii sau altor preocupări; V o a cincea clasă specifică Indiei, care este în legătură cu a patra, este aceea a preocupărilor proprii și care este determinată de motivație. Actualmente, în India, unde se nu poate vorbi
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
INTRODUCERE „Toate vin de la Dumnezeu care ne-a împăcat cu sine prin Cristos și ne-a încredințat slujirea reconcilierii, așa cum Dumnezeu era în Cristos împăcând lumea cu sine, neținând cont de păcatele lor și punând în noi cuvântul reconcilierii. Așadar, noi suntem împuterniciți ai lui Cristos ca și ai lui Dumnezeu care vă îndeamnă prin noi. Vă rugăm
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
Euharistia, apoi sacramentul reconcilierii). Refacerea dialogului cu Dumnezeu este posibil, așa cum viața de har este posibilă. „Împăcat cu Dumnezeu, omul nu mai este (...) divizat în sine însuși, ci își regăsește unitatea interioară și libertatea, care îl fac capabil de o slujire responsabilă a lui Dumnezeu și a fraților”. Acest lucru își păstrează continuitate în timp, în măsura în care omul se menține într-un raport dialogic cu Dumnezeu. Deși există o multitudine de forme, se recunosc și anumite situații privilegiate, prin care omul își
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]