2,295 matches
-
sau să procure materiale pentru observări, experimente, experiențe. În lecții sau cu alte ocazii, își împărtășesc părerile, ideile, își comunică rezultatele unor experiențe făcute acasă, se contrazic sau se completează când e vorba de informații culese din vizionarea unor emisiuni televizate, reviste pentru copii, albume, atlase, enciclopedii. Se creează la elevi o atitudine activă, orientată spre găsirea și soluționarea problemelor, adoptând metode și procedee de la alte discipline; munca cu manualul, povestirea, exercițiul, problematizarea. Activitatea elevilor capătă fluiditate și originalitate, aceștia găsind
Interdisciplinaritatea - Necesitate obiectivă a învăţământului primar by Rodica Ardeleanu () [Corola-publishinghouse/Science/1234_a_1897]
-
informațiilor și credulitatea Mass-media ne oferă ceea ce noi considerăm a fi o reprezentare concretă a lumii. Rar se întâmplă să punem la îndoială versiunea lor asupra faptelor și, cel mai adesea, suntem convinși că lumea este așa cum o descrie jurnalul televizat. Terorism, greve, răpiri de copii, pedofilie, corupție la nivel politic: tot ce se spune la televizor este neapărat adevărat pentru că „apare pe ecran”. Dar în spatele acestei construcții se ascunde uneori o realitate foarte diferită. Reportajele presupun adesea aproximări, uneori chiar
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
informație adevărată ajută la asimilarea conținutului, a articulării textului, a sensului acestuia. Astfel, atunci când fluxul de știri se derulează rapid, avem tendința să cedăm prezumției de adevăr, pentru o mai bună asimilare a sensului. Acest fenomen se aplică, bineînțeles, informației televizate. Televiziunea este specialistă în transmiterea rapidă a informației. Avem la dispoziție puțin timp pentru a o analiza. Trebuie să ne conectăm la fluxul rapid al discursului și al imaginilor pentru a urmări și înțelege subiectul. În acest context, creierul are
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
costume de protecție, pulverizând produse dezinfectante peste țarcurile păsărilor. La sfârșitul anului 2005, aceste scene se derulau departe de noi, dar mulți gândeam: „Cu siguranță, gripa aviară va ajunge și la noi!”. Reluate în buclă pe toate canalele de știri televizate, cu lux de amănunte asupra metodelor de detectare și a crescătoriilor contaminate, aceste știri au creat panică. De ce imaginile ne-au deformat percepția asupra riscului? Când încercăm să reprezentăm probabilitatea ca un eveniment să se întâmple, adunăm rapid toate imaginile
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
ne obișnuim (termenul consacrat este „aculturat”) cu o doză anormal de ridicată de anxietate și violență. Astfel, studiile au arătat că un tânăr de 16 ani din SUA a asistat, în medie, la circa 200.000 de acte de violență televizată și la aproximativ 30.000 de crime. Teoria aculturării a lui Gerbner precizează faptul că telespectatorul își fondează o parte din convingeri pe lumea plină de violență. Un experiment a arătat cum doza de televizionare ajustează aceste convingeri... Într-un
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
de violență are mai puține șanse să-l bulverseze pe acesta din urmă. Mecanismele fiziologice și psihologice care instalează violența pe firul consumist al televiziunii sunt foarte bine cunoscute. Ele nu mai surprind pe nimeni: e de așteptat ca violența televizată (care, așa cum se întâmplă adesea, este încarnată de eroi simpatici) să sfârșească prin a se insinua în comportamentele tinerilor telespectatori care consumă în mod exagerat acest gen de programe. Însă, pe de altă parte, este la fel de logic ca directorii de
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
de telespectatori, calificați drept dependenți de televiziune. Aceste persoane folosesc televiziunea „pentru a nu se mai gândi la altceva și pentru a nu trebui să se confrunte cu gânduri neplăcute”. E posibil ca starea de relaxare artificială determinată de programele televizate să diminueze efectiv probabilitatea gândului la aspecte stânjenitoare sau îngrijorătoare ale vieții. Însă, cu cât evităm să ne gândim la ele, cu atât întârzie rezolvarea lor și devin mai stringente. Asta este și definiția dependenței, în care folosirea unei substanțe
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
un accident de autocar? Saturarea emoțională Toată vara anului 2007 presa a ținut pe prima pagină subiectul dispariției micuței Maddie, fiica unui cuplu englez, răpită dintr-un hotel din Portugalia. Coperțile revistelor îi erau consacrate, apăreau informații speciale în jurnalele televizate, și asta mai multe luni la rând. Situația era deosebită, pentru că această fetiță a dispărut în cursul nopții din camera de hotel închiriată de părinții, în timp ce dormea în patul ei. Mai apoi, povestea a luat și mai mare amploare când
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
este câmpul de acțiune al psihologiei. Psihologia dă frâu liber altor tipuri de „manipulări”, adesea inconștient și aparent anodin. Ea ne ajută să înțelegem de ce acționăm printr-o atitudine de respingere sau printr-o susținere necondiționată a unui mesaj politic televizat, arătându-ne cum gesturile, zâmbetul și mimica exercită o influență subliminală asupra creierului și a gândirii noastre. Tot psihologia ne poate arăta în ce fel cădem pradă greșelilor „sistematice” în fața spectacolului politic în televiziune, la radio sau în ziare. De
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
care îi pune întrebările sau de prezența unei personalități populare în aceeași emisiune cu el. Conform unor studii, creierul nostru triază între ceea ce ne convine (elementele favorabile candidatului nostru) și ceea ce nu ne convine (elementele defavorabile) atunci când privim o dezbatere televizată. Ceea ce psihologia ne învață despre homo politicus este că acesta e fundamental irațional. Deciziile sale sunt adesea afective, determinate de mecanisme inconștiente care lasă puțin analizei imparțiale. Căutarea obiectivității trebuie să înceapă cu un „demontaj” al reflexelor noastre condiționate în fața
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
Nu ne place deloc să ascultăm opiniile altor grupuri pentru că riscăm să pierdem din vedere definiția socială a identității noastre. Însă asta trebuie să ne atragă atenția asupra propriei noastre gândiri politice: suntem oare capabili, atunci când ascultăm dezbaterile radio sau televizate să adoptăm un punct de vedere orientat spre binele comun al societății și să ascultăm diferitele argumentele pentru ele însele, cu onestitate intelectuală și fără prejudecăți legate de apartenența politică a vorbitorilor? Este o adevărată provocare. Pentru mai multe informații
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
18, nr. 4, pp. 407-422. De ce nu mai știți pentru cine veți vota după ce ați văzut oameni politici în emisiuni de divertisment? Discursul autocentrat și dezangajarea politică În ultimii 20 de ani s-a dezvoltat un nou stil de emisiuni televizate, undeva între emisiunile politice și cele de divertisment: așa-zisele emisiuni de „Infotainment”, apărut prin contractarea termenilor englezești information (informație) și entertainment (divertisment). Principiul este mereu același: sunt invitați în platou responsabili politici, cântăreți, actori sau sportivi care se amestecă
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
cele de stânga pentru o gestică metaforică. Gestica adaptatoare era practic absentă în clasa politică. În concluzie, personalitățile politice nu-și lasă gestica la voia întâmplării. În funcție de apartenența lor, ele adoptă niște coduri precise care pot fi observate în dezbaterile televizate. În timpul recentei campanii prezidențiale au putut fi observate gesturile care punctează ale lui Nicolas Sarkozy, a cărui mână se ridică și coboară în ritmul discursului, total opus față de gestica metaforică a candidatului comunist Marie-George Buffet, care mima o scară ce
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
perfectă între candidați funcționează după acest principiu. Creierul nostru este foarte receptiv la asta și rareori îi rezistă. Cât despre politica în mass-media, punctul culminant a fost atins fără îndoială odată cu anunțul rezultatelor la alegerile prezidențiale din 2007, când jurnalele televizate ale marilor canale naționale au așteptat ora 20.00 pentru a arăta rezultatele în timp ce acestea puteau fi consultate pe internet câteva ore mai devreme. Numeroase persoane au renunțat la a se conecta pe internet pentru a avea plăcerea de a
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
sau a altuia dintre candidați. Scandalurile privind chestiunile financiare sau de moravuri sunt evident o posibilitate de „a-și ataca adversarul” și a-și atrage astfel adeziunea stabilă a electoratului. Concluzie Efectul de negativitate ne ajută să înțelegem de ce dezbaterile televizate sunt o parte atât de importantă în atacurile și criticile la adresa adversarului. Din nefericire, această tendință cognitiv constituie un oarecare handicap pentru dezbaterea politică ca atare. Cum să-i reziști? Pentru mai multe informații Bizer, G., Petty, R. (2005), „How
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
încântă un clip publicitar care vă aduce aminte de copilărie? Persuasiune și amintiri autobiografice Creierele influențate Într-o lucrare apărută în 2004 sub numele de Les Dirigeants au pouvoir (Conducătorii la putere), Patrick Le Lay, președintele-director general al primului canal televizat francez, a dat următoarea declarație care a rămas în anale: „Pentru ca un mesaj publicitar să fie perceput, creierul telespectatorului trebuie să fie disponibil. Scopul emisiunilor noastre este sa-l facă disponibil: adică sa-l distreze, sa-l destindă pentru a
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
timp disponibil al creierului uman.” Publicitatea la televizor - și în mass-media în sens larg, după cum vom vedea mai departe - este, prin urmare, arta de a „permeabiliza creierul uman” pentru ca informațiile să se imprime cât mai eficient. Însă cum pot programele televizate să „pregătească” telespectatorul pentru a îngurgita conținutul paginilor publicitare ca o sugativă care se impregnează cu cea mai mică picătură de cerneală? Această problemă preocupă foarte mult publicitarii, dar ar trebui să ne intereseze și pe noi, în calitate de consumatori de
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
de reclamă, fixând și mai bine în creierul dumneavoastră amintirea mărcii. Asta e ceea ce numim congruența program-publicitate, după cum arată un experiment: Psihologul Adrian Furnham, de la Universitatea din Londra, a oferit spre vizionare unui grup de 79 de voluntari un serial televizat care era, după caz, urmat sau precedat de o reclamă pentru o marcă de bere. În serial apăreau scene în care tineri beau bere într-o atmosferă veselă și dinamică. La încheierea vizionării A. Furnham a distribuit participanților chestionare destinate
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
Acest experiment arată însă că doar congruența nu este suficientă. E important ca reclama să preceadă programul în care vor fi reluate temele-cheie. De aici și necesitatea celor care își fac reclamă de a-și coordona mesajele cu conținutul programelor televizate. Aceste studii atrag atenția și asupra mecanismelor inconștiente pe care le imprimă produsele comerciale în creierul nostru și pe baza cărora grilele televiziunilor opera în voie. A. Fornham a studiat și alți factori: programul televizat are interesul să implice puternic
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
coordona mesajele cu conținutul programelor televizate. Aceste studii atrag atenția și asupra mecanismelor inconștiente pe care le imprimă produsele comerciale în creierul nostru și pe baza cărora grilele televiziunilor opera în voie. A. Fornham a studiat și alți factori: programul televizat are interesul să implice puternic spectatorul, să-l amuze, să-i ofere senzația de bine și de destindere? A priori am putea considera că da. Cercetătorii au constatat că dacă scenele de consum de alcool sunt incluse într-un program
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
mărcii de bere. Fenomenul pare să aibă totuși o excepție: cazul reclamelor cu conotație sexuală. Adrian Fornham a arătat că telespectatorii rețin mai greu conținutul unor astfel de reclame (de exemplu, pentru desuuri provocatoare...) când sunt inserate într-un program televizat care conțin scene de sex, după cum a arătat un alt experiment. Voluntari cu vârste cuprinse între 18 și 31 de ani au vizionat programe televizuale (serialele folosite erau „Sex and the City” și „Malcom” - aventurile comice ale unui băiețel supradotat
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
spun: „Fir-ar să fie, este mai puțin decât ce mi-au promis!”. Totul se întâmplă ca și cum nu și-ar da seama de diferență. Conform fenomenului psihologic numit tendința de alegere când facem o alegere (fie că este un program televizat, o propunere comercială sau un loc pentru un concediu), avem tendința de a considera produsul excelent, chiar dacă nu corespunde întru totul cu ceea ce promitea anunțul. Asta arată și următorul experiment: Psihologul Petter Johansson a cerut unor voluntari să se uite
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
28(5), pp. 340-344. 59. De ce aveți poftă de chipsuri când vă uitați la „Seven”? Angoasa și nevoia de grăsimi Televiziunea și mâncarea fac casă bună. Mâncarea unei pizza uitându-ne la serialul preferat sau a biscuiților aperitiv în fața informațiilor televizate sau luând chipsuri în continuu din pungă în timp ce criminalul își sugrumă agentul de pază în „Tăcerea mieilor”: aceste gesturi par aproape obișnuite, într-atât încât uităm cât ne influențează televiziunea pentru a ne face să mâncăm, și nu întotdeauna mâncare
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]
-
actuală, cu excepția, probabil, a filmelor pornografice și sado-masochiste, a unor emisiuni "Reality TV" sau a actelor de huliganism din timpul meciurilor de fotbal. Totuși, tipul de distracție reprezentat de jocurile din Roma antică este vizibil în cultura contemporană în violența televizată, în filmele care promovează violența și pe care un anumit segment al populației le preferă. În plus, cultura populară pare să fi pătruns atât de bine în viețile noastre, încât teatrul, în sensul clasic al termenului, face eforturi să supraviețuiască
Efectul de bumerang: eseuri despre cultura populară americană a secolul XX by Adina Ciugureanu [Corola-publishinghouse/Science/1423_a_2665]
-
însușește în felul său (Armand Mattelart și Erik Neveu, "Cultural studies' stories. La domestication d'une pensée sauvage", în Réseaux, nr. 80, 1996). Această perspectivă este dezvoltată de Dominique Pasquier (1999) în legătură cu tinerii adolescenți care se folosesc de un serial televizat pentru a-și construi identitatea și reprezentările sexualității. Această preluare le permite apoi să acționeze în funcție de modelele posibile, necesare pentru a le ghida interacțiunile cu ceilalți. Partea a treia Profesiile Capitolul 7 Modelul creatorului Ne vom referi aici la trăsăturile
by Matthieu Béra, Yvon Lamy [Corola-publishinghouse/Science/1069_a_2577]