2,316 matches
-
străzii: oameni, mașini, pași. Culoarea întunericului de sub eșarfă nu mai era aceeași, de parcă cineva ar fi lansat artificii pe cerul nopții. Și ceea ce dădu în vileag totul, simțea căldură pe piele. Căldura soarelui. Nu avea nici un sens, dar se simți ușurată. Deci nu avuseseră de gând să o omoare în tunelele acelea; nu avea să putrezească într-un bazin abandonat, unde aerul vibrează de nesfârșiții psalmi murmurați de femei. Dar nu rămase decât câteva secunde afară. Simți aceeași mână metalică ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
expresie. Dacă e pe cale să se producă o schimbare în oponentul tău, nu trebuie să faci nici cea mai mică mișcare ce i-ar distrage atenția. Nu trebuie să rupi niciodată vraja. — Chiar nu e foarte complicat. Voia să răsufle ușurată: avea să vorbească. Dar figura îi rămase înghețată. — Ne trebuie un acord de pace aici, Maggie. Și eram, naiba să-l ia, destul de aproape. Apoi, weekendul trecut, auzim că circulă pe-aici o tăbliță, care s-ar putea să fie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
adoră mirosul, iar locuitorii sunt sătui până peste cap de el. Se așeză pe o bancă și privi în gol. Când Miller îi spusese că era liberă să plece, că ajunsese la concluzia că nu mai știa nimic, se simțise ușurată, dar nu și bucuroasă. Nu era doar durerea care încă pulsa înăuntrul ei; nici umilința că fusese expusă privirilor tuturor, chiar și părțile ei cele mai intime, ca o carcasă de animal; nici măcar ceea ce îi dezvăluise Miller nu era adevărata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
direct la ea. Știi, spuse. De obicei insist să mergem într-un loc nou la a doua întâlnire. Încercă să zâmbească, dar nu făcu decât să se strâmbe. Ea se așeză lângă el, sărutându-l lung pe buze. Se simțise ușurată când primise mesajul, dar asta nu era nimic pe lângă ce simțea acum. Vru să-l îmbrățișeze, dar se opri când el icni de durere. Arătă spre piciorul drept, explicându-i că sub blugi era un bandaj gros care acoperea rana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
BĂRBATUL CU BASTON: Clepfăie! BĂRBATUL CU PĂLĂRIE ( Ridicând ușor capul peste marginea fântânii.): Dacă clepfăie e bine. Dacă clepfăie suntem salvați. (Cei doi ascultă cum mănâncă câinele.) BĂRBATUL CU BASTON: Îi place. BĂRBATUL CU PĂLĂRIE ( Se deschide la gât, respiră ușurat.): Uf! Am crezut că mor. BĂRBATUL CU BASTON: Acum o să fie bine. BĂRBATUL CU PĂLĂRIE: Ce frumos clepfăie! Bărbatul CU BASTON: Nu te uita acum. Poate că nu-i bine să te uiți la el când mănâncă. BĂRBATUL CU PĂLĂRIE
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
ciudate; un scrâșnet de fiare și mai multe păsări se ridică din groapă, plutesc prin sală și se aează pe umerii spectatorilor; două se așează pe umerii spectatorilor; două se eșază pe umerii celor doi bărbați.) VOCEA LUI GRUBI: Gata. (Ușurat.) Am scăpat. VOCEA LUI BRUNO: Uah! Am terminat. (Din groapă se degajă o atmosferă de calm și liniște; groapa se înseninează dintr-o dată.) VOCEA LUI BRUNO: Nu știu dacă am făcut bine. Poate că nu trebuia să le dăm drumu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
MAMA: Dar, domnilor, nu de moarte mi-e frică. BRUNO: Se-nțelege... MAMA: Mi-e frică de cu totul altceva. (Meditativ, pentru sine.) De ce oare mi-o fi frică? Pleacă.) De ce? Hm! GRUBI: S-a dus. BRUNO: Acum putem respira ușurați. (Personajele respiră ușurate.) (În acest moment din groapă iese o pisică și o zbughește în sală.) PRIMUL BĂRBAT: S-a făcut târziu, nu cred să mai înceapă. BRUNO: Nu mai știu nici eu. Uneori începe, alteori nu. AL DOILEA BĂRBAT
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
nu de moarte mi-e frică. BRUNO: Se-nțelege... MAMA: Mi-e frică de cu totul altceva. (Meditativ, pentru sine.) De ce oare mi-o fi frică? Pleacă.) De ce? Hm! GRUBI: S-a dus. BRUNO: Acum putem respira ușurați. (Personajele respiră ușurate.) (În acest moment din groapă iese o pisică și o zbughește în sală.) PRIMUL BĂRBAT: S-a făcut târziu, nu cred să mai înceapă. BRUNO: Nu mai știu nici eu. Uneori începe, alteori nu. AL DOILEA BĂRBAT (Către primul.): S-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
plus, nu mă părăsise nici o clipă convingerea că sunt supravegheat. M-am strecurat afară cu spatele și am Închis ușa grijuliu să nu produc vreun zgomot oricât de mic, și când am ajuns din nou pe coridorul pustiu am răsuflat ușurat: scăpasem dintr-un mare pericol. Nu realizasem În ce consta el, dar acesta era sentimentul care mă Încerca În acele momente. Am revenit În camera (sau, mai bine zis, În celula) mea mai tulburat decât plecasem. Mi-era frică să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
atât de rău: am reușit să-ți transfer ceva din percepția mea de moment, să-ți sugerez ce simțeam eu În clipele acelea pentru ei. Din fericire (sau din păcate), mă aflam Într-o eroare monumentală. Atunci am constatat-o ușurat, aproape fericit; ulterior, aveam să regret că nu picasem pe mâna unor kidnapp-eri obișnuiți, comuni, banali. Întotdeauna și În toate există un „mai rău”. Dar să nu anticipez... Timp de câteva minute după ieșirea precipitată a lui Zoran, am rămas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
Îmi amplifica neputința de a reacționa Într-o manieră corespunzătoare, habar n-am care ar fi fost maniera aia, iar lucrul acesta mă stresa și mai tare. Încet-Încet, profesorul a prins să se reanime În uralele mele lăuntrice de satisfacție ușurată. Ochii, cei dintâi, i-au redevenit mobili și funcționali, i-a rotit prin Încăpere ca și când s-ar fi aflat pentru prima oară acolo și Încerca să se familiarizeze cu ambientul. A coborât mâna atârnândă nefiresc În aer și s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
cât mai mult cu putință, cât mai bine cu putință și în munca noastră, în casa noastră, să ne învățăm a face economii și a cheltui așa cum e mai bine. Misiunea conducătorilor este prin acest simplu fapt surprinzător de mult ușurată și ei ne vor mulțumi mai bine decât prin discursuri înflăcărate. Flecărim atât de mult!..." Vorbind muncitorilor catolici din Coimbra, Salazar se adresa, de fapt, țării întregi, anunțîndu-i, într-un anumit fel, noul drum pe care în curând știa că
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
lua Întotdeauna pe genunchi după dejun și (În timp ce doi valeți tineri strângeau masa În sufrageria acum goală) mă mângâia, scoțând tot felul de sunete prin care-și exprima dragostea și eu mă rușinam pentru unchiul meu față de servitori și răsuflam ușurat când Îl chema tata pe verandă: „Basil, on vous attend“. Odată, când m-am dus să-l Întâmpin la gară (trebuie să fi avut pe atunci unsprezece sau doisprezece ani) și-l urmăream cum coboară din lungul vagon de dormit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
ploaie, strălucind cu o extravaganță de parazit pe o frunză cordată, Îi făcea vârful să picure și ceea ce părea o globulă de mercur executa un glissando brusc În jos, pe vena centrală și apoi, după ce Își lepăda povara strălucitoare, frunza ușurată se Îndrepta. Pic, tic, tac, pic, tac, tic - clipa În care se petreceau toate acestea nu mi se părea o fracțiune de timp, ci o fisură În el, o bătaie de inimă eșuată, compensată imediat de un răpăit de rime
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
două odăi sărăcăcioase Împreună cu tine și copilul nostru, dar s-a Întâmplat (lipsise un timp) să afle de plecarea noastră În America abia după ce plecasem. Cele mai deprimante amintiri ale mele sunt asociate cu Parisul și m-am simțit extrem de ușurat când l-am părăsit, dar regret că Serghei a trebuit să-și bălmăjească nedumerirea față de un portar indiferent. Știu puține lucruri despre viața lui În perioada războiului. La un moment dat a fost angajat ca traducător la un birou din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
decât de obicei cât de mult se schimbase mica noastră unitate familială și cât de mult s-au îndepărtat unele de altele interesele noastre în ultimii ani. Nici unul dintre noi nu voia să recunoască, dar cred că am fost cu toții ușurați odată ajunși acasă, departe de apropierea obligatorie a unei vacanțe în familie. Mirosul pâinii te făcea negreșit să te gândești la o mâncare delicioasă, într-atât încât să nu te poți abține- și absolut intenționat, fără îndoială -, așa că am luat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
insulta justificat, la rândul ei. —Poftim? Știați că asta e cupug? a continuat ea, privindu-mă drept în față prin lentilele ușor mânjite ale ochelarilor ei. Nu prea știam cum să răspund la așa ceva. Deși mă simțeam mai mult decât ușurat să descopăr că, în definitiv, nu-mi răspunsese folosind un termen misterios la gândurile nemiloase legate de dimensiunile ei, eram în continuare pierdut în privința principalului sens al mesajului pe care mi-l comunica. Cu alte cuvinte, nu aveam nici cea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
nu-mi imaginam accidente rutiere sau jafuri și-mi dădeam seama că e ridicol să fiu deranjată de lipsa lui ușor prelungită. O pot descrie doar ca pe o umbră discordantă pe fundal. Când a revenit nu m-am simțit ușurată, ci enervată că-mi pierdusem vremea îngrijorându-mă, iar explicația lui perfect rezonabilă, cum că stătuse la coadă la o casă înceată, mi-a subliniat propria prostie. Mi-am revărsat asupra lui ușoara iritare, acuzându-l, irațional, că mă făcuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
am vorbit blând spre ceafa lui încă aplecată. —Charlie. Cina e aproape gata. S-a întors, m-a privit și a zâmbit. — Bine - sunt lihnit. Poate că am rămas cu căldura zâmbetului său. În orice caz, m-am simțit mai ușurată, îmi amintesc, când m-am răsucit să merg înapoi spre bucătărie, iar sentimentul de mulțumire a persistat când am deschis cuptorul să verific plăcinta. Prin urmare, nu era cu totul rău înainte să se întâmple. Ar fi tentant să spun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
și claritatea cu care mă atacase în ziua de dinainte, căci, până să mă trezesc de-a binelea și să îmi cobor picioarele din pat pe bucata de mochetă uzată, gândul căpătase trăsăturile unui vis interesant, vag amuzant. Mă gândeam ușurat la viziunea pe care o avusesem ca fiind un soi de halucinație delicată, cel mai probabil provocată de oboseala și plictiseala din cadrul cazului pe care îl apărasem. Ușurarea mea nu dură mult. Când picioarele mi-au ajuns jos, am tresărit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
mine câteva minute, dar, după ce examinasem pe jumătate o pâine germană cu secară integrală, n-am mai suportat și m-am întors, cât am putut eu de nonșalant, pornind spre case. Nu eram sigur dacă trebuie să fiu dezamăgit sau ușurat să descopăr că erau toate fără clienți. Mi-ar fi prins bine câteva clipe în plus să mă adun înainte de a trebui să dau ochii cu cineva, dar eram la fel de disperat să aflu dacă Stacey umblă pe undeva pe lângă magazin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
pașii îndepărtându-se de mine pe partea mea de stradă. M-am relaxat un pic și m-am aplecat în față să privesc afară din gang ca să văd încotro se îndrepta: fără Chipstead în drum, aveam să mă simt mai ușurat așteptând-o pe Stacey. Când capul mi-a ieșit din cadrul sigur al ascunzătorii mele soioase, s-a întors și s-a uitat drept la mine. N-o să știu niciodată dacă făcusem vreun zgomot ușor când mă mișcasem sau dacă simțise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
cred că-i o prostie, de fapt, da’ cam așa ar zice Crystal și sună drăguț) și-a venit vremea să-i cer. Să fie îngerul meu. Sally L -am sunat pe tata în legătură cu Ben și am fost pe jumătate ușurată și pe jumătate mânioasă când la hotel mi-au zis că nu mai era acolo de ceva vreme. Încă nu-mi dădusem seama cât eram de rănită după plecarea lui - îmi place să cred că din familia asta eu sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
a fost nasol, da’ mai eram un pic amorțită de la toate medicamentele-alea, așa că m-am supus, da’ n-am putut să mă piș pentru nimic în lume, așa că dimineață mi-au băgat un tub și m-am simțit așa UȘURATĂ!! Pfiu!! Prea multe tuburi pe-acolo, că aveam unu’ pentru oxigen și încă-l mai aveam și pe ăla din mână - care tot piuia la aparat dacă-mi îndoiam mâna, deci trebuia s-o țin dreaptă tot timpu’, chestie care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
aceea, cam puțin îngrijorate, mă priveau, așteptând cu nerăbdare să vadă reacția mea. Eu luasem păpușa, o cercetasem și apoi o strânsem tare la piept. Se renăscu bucuria pe chipul și în sufletul meu. Eram cea mai fericită! Mama răsuflă ușurată și mă întrebă: - Îți place păpușa? - Da! Îmi place! am răspuns eu plină de bucurie. Era făcută din pânză și umplută cu tărâțe, dar era importantă pentru mine, totuși era păpușa mea, pe care mi-o doream foarte mult, făcută
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]