22,286 matches
-
ordinea cotidiană a lucrurilor - apar aproape de suprafața comportamentelor” (1990, p. 9). Evenimentele publice s-ar Împărți În mai multe subclase: a) evenimente care modelează: acestea oferă o versiune mai simplă și mai clară a structurii sociale, de obicei mai puțin vizibilă În vâltoarea manifestărilor cotidiene (În terminologia deja consacrată de antropologie, echivalentul acestor evenimente ar fi magia, pelerinajele, riturile de trecere sau riturile de instituire); b) evenimente care prezintă: acestea sunt „declarative”, deoarece nu trimit decât la ele Însele, la propriul
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
simple, cât și În cele complexe au loc periodic mișcări Împotriva unor indivizi sau grupuri: Cele mai multe forme de acuzare se integrează Într-una dintre următoarele categorii: a) acuzatorii și acuzații sunt persoane apropiate, rude sau vecini, iar acuzele sunt expresia vizibilă a unei ostilități; b) acuzatul este fie un individ cu un statut social minor, fie un străin, și astfel el devine țapul ispășitor pentru nenorocirile locale; c) acuzatul este un membru al unei religii sau mișcări politice nepopulare (E. Leach
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
societatea occidentală. Pe un plan mai general, este vorba despre reactivarea imaginarului social al vrăjitoriei: În literatură (de la D.H. Lawrence la J.R.R. Tolkein, de la Thomas Mann la Gabriel García Márquez), În filme (fenomenul Harry Potter este doar expresia cea mai vizibilă a unui torent de filme, seriale de aventuri, soap opera, filme documentare), În pictură, În muzică și În universul cultural asociat ei (New Age și Gotic, cu miriadele de cărți explicative, reviste, obiecte cu puteri magice, produse de Îmbrăcăminte, tatuaje
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
rutinizarea sarcinilor religioase, apariția congregațiilor specializate etc. Celelalte categorii de specialiști ai religiei scot În evidență caracterul individualizat al activității, posedarea unei științe sacre secrete, ideea vocației mistice, i.e. „alegerea” persoanei În cauză printr-o decizie obscură a spiritelor (făcută vizibilă celorlalți membrii ai colectivității prin crize, vise, transă, malformații etc.). Practicarea magiei este legată de parcurgerea inițiatică a unui traseu ocult de revelații. Participarea la aceste mistere oferă descoperirea realității de dincolo de cunoașterea umană și, odată cu aceasta, un ansamblu de
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
dezbaterilor referitoare la religiile „primitive”. Fetișurile sunt, În plan terminologic, identice cu amuletele și talismanele: O amuletă este un obiect despre care se crede că este Încărcat cu puteri magice. Amuleta este purtată de o persoană sau pusă la loc vizibil În casă, hambar sau alt loc de activitate, cu scopul de a apăra de nefericiri, boli sau atac al unor puteri maligne, demonice sau umane. Un talisman este un obiect folosit pentru a mări puterea sau norocul persoanei. Amuletele și
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
face ofrande religioase este o parte dintr-un complex de acțiuni, bazate pe concepția transferului de bunuri sau servicii de la o persoană către altă persoană sau către o entitate oarecare, fără un contratransfer direct și imediat și fără un echivalent vizibil. Ofranda este o specie a darului. Aceasta Înseamnă că: a) lucrul oferit este un bun personal al celui care dăruiește, o proprietate sau altceva asupra căruia numai el are dreptul de Înstrăinare; b) lucrul oferit trebuie să aibă o anumită
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
produce o consacrare a umanului (profan): victima este sacralizată În gestul oferirii ei către divinitate, iar actul imolării aduce sacralizarea celor care participă la ceremonial. Conceptul de consacrare se referă la o „alterare radicală a mediului, prin stabilirea În interiorul lumii vizibile a unor forme definite, concrete, de interacțiune cu divinul” (D. Gold, 1987, vol. IV, p. 59). Prin consacrarea unui obiect, loc, persoană sau grup se stabilește o legătură privilegiată Între acestea și puterile supraumane, primele fiind transformate de contactul (material
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
XIX-lea și XX.) Acest ritual, care include elementele de bază ale riturilor de trecere (separare, limen, integrare), Își concentrează construcția simbolică asupra etapei liminale. În această etapă, figurile mitice se contopesc cu cele profane, invadând lumea. Eroii fondatori devin vizibili, iar faptele narate de mit sunt refăcute prin punerea lor ceremonială În scenă. În antiteză cu această mișcare de reîntregire care unește oamenii și figurile divine, inițiații sunt separați de comunitate, atât În plan fizic (prin izolarea În colibă), cât
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
obiceiuri și practicile vieții de zi cu zi”. La rândul său, R. Darnton (2000, p. 110) remarcă: Privitorul, așa cum este el reprezentat În Description, nu vedea numai diviziunile de rang, care erau evidente. El sesiza și anumite demarcații mai puțin vizibile, pentru că știa la fel de bine cine fusese exclus din procesiune și cine fusese inclus. Excluderea și includerea aparțineau aceluiași proces care stabilea granițe, un proces În desfășurare pe străzi și În mințile oamenilor deopotrivă. Dar aceste granițe dobândeau forță atunci când erau
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
o revelație religioasă, la depășirea unei crize existențiale, la o transfigurare personală. În esență, pelerinul se așteaptă ca pelerinajul (experiența trăită În timpul călătoriei și, mai ales, al contactului cu centrul sacru) să exercite o anumită influență (benefică, deși nu imediat vizibilă ) asupra existenței sale ulterioare. El pleacă pentru a se Întoarce schimbat, eliberat de poverile existenței anterioare și transfigurat, adică pregătit să accepte și să ducă mai departe dificultățile vieții - pe care acum le Înțelege și le semnifică altfel. Într-o
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
anulate diferențele sociale, precum și cele dintre centru și periferie (ca În actele magice, centrul sacru „contaminează” Întregul spațiu parcurs). Paradele, prin mișcarea lor, definesc un spațiu consacrat și separă clar actorii de spectatori. Pe lângă această diviziune, ele instituie și diferențe vizibile Între spectatorii cu statut social Înalt (prezenți În tribune sau În locuri privilegiate) și mulțimile obișnuite, Înșirate pe traseul paradei. Prin afirmarea și exprimarea simbolică a acestor clivaje, paradele confirmă ordinea și ierarhiile sociale. Carnavalul instituie o mișcare fără o
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
prezente În numeroase ceremonii politice. În această situație este greu de spus dacă o anumită manifestare este un rit politic „În sine” sau o adaptare la un context politic a unui tip de ritual existent (această glisare Între categorii este vizibilă și prin circulația formelor Între discipline științifice: despre riturile politice se pronunță atât specialiștii În antropologia formelor simbolice, cât și antropologii politici - vezi M. Abélès, H.-P. Jeudi, 1997; G. Balandier, 1998; D. Kurtz, 2001; M. Swartz et alii, 1966
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
iar ca un ecou al tezei durkheimiene, un reputat istoric scrie cu referire la ceremoniile curțiilor domnești din secolul al XVIII-lea: „Sărbătoarea este, așadar, ocazia În care capătă formă o imagine ideală și idealizată a societății, ce devine astfel vizibilă și lizibilă” (vezi și G. Balandier, 1992, p. 19; G. Koziol, 1992, p. 305; Z. Mach, 1993, p. 109; R. Sanson, 1976, p. 134). Riturile politice care instituie, confirmă și perpetuează ordinea socială prin instituirea, confirmarea și consacrarea structurilor de
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
instrument puternic pentru a dezvălui un anumit construct social. Riturile colective pot dramatiza postulatele politice. Să vezi Înseamnă să crezi. Mitingurile politice din Kilimanjaro dau viață noilor funcții, noilor organizații și noilor ideologii, prezentându-le În plină acțiune, ca entități vizibile, sonore, de necontestat (1977, pp. 166-167; vezi și S. Lukes, 1977, p. 68). Aceste interpretări se sprijină pe unul dintre postulatele cercetării antropologice consacrate universului ceremonial: acela că ritul oferă trăiri unice prin intensitatea lor, care fixează adânc În conștiințele
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
a unei civilizații rurale vii, corpusul mitologic a ajuns un pretext pentru un alt tip de discurs, devenind un instrument pentru construirea unor ipotetice (și nu rareori fanteziste) „mitologii”, dacice, predacice, tracice ori pelasgice. Tocmai pentru că nu are o existență vizibilă, ușor identificabilă etnografic, o mitologie trebuie descoperită, dedusă din multitudinea formelor de manifestare după care se ascunde. În ceea ce privește modul de identificare a figurilor și istorisirilor mitologice (prin decuparea lor din ansamblul manifestărilor folclorice), cercetătorii mitologiei românești se Împart În două
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
o mare satisfacție pe care o are orice manager. Libertatea de a propune și a executa sunt considerate și a executa sunt considerate inițiative. Acestea pot fi adăugate inițiativei managerului care poate duce la marea forță a colectivului. Aceasta este vizibilă atunci când colectivul trece prin momente grele. Trebuie mult tact și o anume calitate pentru a stimula și susține inițiativa tuturor În limitele impuse de restul autorității și disciplinei. 8. Principiul promovării inovării În activitatea managerului Pasivitatra și teama de nou
Modernizarea carierei de manager în instituţia de învăţământ preprimar by Dorina Buhuş () [Corola-publishinghouse/Science/1725_a_92277]
-
nu a mai beneficiat de o susținere materială, eșecul unei asemenea publicații specializate, de elegantă, dar restrânsă circulație, fiind previzibil. Încă una dintre inițiativele publicistice ale lui Ion Caraion a luat astfel sfârșit. Ceea ce rămâne până la urmă este ilustrarea efortului vizibil de a încadra literatura exilului românesc contextului european al epocii. N.Fl.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286430_a_287759]
-
Caragiale, arta lui poetică este ziarul"30, acesta reprezentând, de fapt, nivelul intermediar între realitate și sublimarea artistică a acesteia realizată inegalabil de pana autorului Momentelor. Amploarea fenomenului exegetic 31 stârnit de "efectul Caragiale"32 și mai cu seamă contradicțiile vizibile care generează polemici nesfârșite poate să descumpănească și să pună din start pecetea relativității asupra oricărui nou demers interpretativ. Stăruie, în plus, impresia că obiectul studiului este oricum, extrem de glisant, caleidoscopic, flexibil, compatibil cu abordări dintre cele mai diverse fiind
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
problematica impactului cultural, a specificului național "caragialoeminescian" (Radu Cosașu), a negativismului asociat îndeobște cu "atitudinea Caragiale"39. Ceea ce ne va interesa este, așa cum am precizat deja, captarea unei imagini cât mai cuprinzătoare exclusiv a fluorescenței scripturale caragialiene, deci a succesoratului vizibil pe tărâmul literaturii românești. Trebuie să precizăm de la început că această moștenire literară caragialiană cuprinde scriitori de diferite orientări, dar nu exclusiv pe baza unei explicite declarații de apartenență, a unor confirmări a descendenței așa cum ne oferă reprezentanții "generației '80
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
literară postbelică în sens pozitiv, ca modalitate paradoxală dar adecvată de eliberare, de expulsie magică a răului prin exhibare ritualică în scop terapeutic, sau ca instrument de trezire a conștiințelor amorțite de frumosul convențional. "Nu trebuie ascunse sforile, ci făcute vizibile, deliberat evidente, ajungându-se la grotescul profund, la caricaturi, dincolo de ironia spirituală a comedienilor de salon"180. Imperativul teatrului absurdului, redat în această celebră formulare ionesciană, viza chiar această funcție catartică a plonjării prin grotesc în paroxismul care marchează sursele
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
lui Dragoș Protopopescu și schițele lui Mircea Damian sunt caracterizate prin sintagma "umor al absurdului". În paginile următoare ne propunem să ilustrăm diferitele variante ale umorului la câțiva dintre acești autori, observând și posibilele raportări la modelul caragialian. Influența caragialiană, vizibilă în cazul lui I. A. Bassarabescu în lucrări de tipul Între acareturi, Pe drezină, la D. D. Pătrășcanu în schițe ca Domnul Nae, Stăruinți, Înzăpădiți, iar la Damian Stănoiu în romane de inspirație laică precum Camere mobilate, este mult diminuată
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
și acumulările de Luchieni, fixarea unei zile de primire sau achiziționarea câinilor de buzunar sunt preocupările unei lumi mimetice, intenția de parodiere a high-life-ului burghez reieșind din subtext. Însă în acest joc cu absurdul situațional și tipologic, demascarea are un vizibil efect de bumerang. În romanele realiste ale lui Mircea Eliade, raportul intertextual este sesizabil și în legătură cu tipul "intelectualului". Fin ironist, recunoscut pentru urbanitatea satirei, Caragiale a fixat inimitabil notele specifice ale etopeii acestei categorii în schița Intelectualii. "Capuținiștii"59 preocupați
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
care personajele lui Damian Stănoiu reușeșc să supraviețuiască fără a fi contaminate. Foarte bogat în aluzii intertextuale la universul domestic de factură caragialiană este și romanul lui Gib I. Mihăescu, Zilele și nopțile unui student întârziat (1934). Evidentelor hipotexte caragialiene vizibile și în romanul lui Damian Stănoiu li se adaugă aici și titluri precum Amici, C.F.R. sau O noapte furtunoasă. Aceasta pentru că, până la convertirea finală, dintr-o "bestie din junglă"104 într-un "proaspăt venit [...] în cetatea sfântă"105 a filosofiei
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
povestea cu becherul, Catindatul revine contrapunctic adresându-se lui Iordache cu același: "Știi s-o scoți? Scoate-o!" etc. Se remarcă două aspecte ale denaturării limbajului caragialian, aspecte unificate în cazul unor personaje. Primul vizează fantezia verbală cu atributul inutilității, vizibilă în arhitectura haotică a discursurilor, iar cel de-al doilea se referă la desfrânarea lingvistică în concordanță cu degradarea biologică și psihologică a personajelor. Mai pregnant în Schițe, cel dintâi aspect, asociabil cu acel tip de nonsens denumit coq-à-l'âne
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
intertextuale (în dublul sens temporal) pentru umorul absurd al dialogului descoperim atât la Caragiale, în special în schița Petițiune, cât și în sketch-ul ionescian Salonul auto sau în farsa tragică Scaunele. Similitudinile de la nivelul schemei actanțiale din schița caragialiană sunt vizibile: funcționarul, solicitantul și petiția rătăcită sunt roluri preluate la Arghezi de neguțător, client și achiziția inutilă. Impresia de absurd este dată, exact ca în scrierea lui Caragiale, de neîndeplinirea condițiilor care ar asigura succesul comunicării și al demersului practic al
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]