4,042 matches
-
totdeauna, și oamenii Își primeau soarta dacă nu cu nepăsare, cel puțin cu stoicism. Acum se ivise o altfel de moarte, mult mai Îngrozitoare, pentru că nimeni n-o cunoștea. O pântecăraie cumplită cu sânge, cu dureri care ardeau măruntaiele Îi dobora pe sărmani după ce și dădeau afară și măruntaiele. Corpul li se umplea de pete vinete și nimic nu-i mai putea smulge Înge rului teribil prada. Peste tot zăceau trupuri Îndurerate, care se zvârcoleau până ce Împietreau În Îmbrățișarea Îngrozitoare a
Mostenirea by Lidia Staniloae () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1352_a_2739]
-
aceasta am fost bine sfătuit În netreb nicia mea, pentru că am văzut leșuri, cai răpuși, sânge curgând, mă rog, bătălie pe viață și pe moarte. Tânărul cavaler luptase cu vitejie, căci lângă el zăceau nu puțini tâlhari pe care-i doborâse. Am crezut că frumosul tânăr murise și el și mă pregăteam să-l Îngrop creștinește, când am vă zut că mai răsufla Încă. Într-adevăr, dintr-o rană adâncă din piept Îi curgea sânge. Deci era În viață. Atunci l-
Mostenirea by Lidia Staniloae () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1352_a_2739]
-
Mâine ne așteaptă o zi grea!“ Dar cel pe care Îl numea Siegebert a răspuns: „Nobile stăpân, ce-ar fi dacă am aprinde un foc mic și-am pune În frigare o halcă din mistrețul pe care tocmai l-ați doborât? Dacă tot am avut o vânătoare atât de spornică, să ne bucurăm de ea. Oamenii sunt Înghețați și flămânzi și câteva Îmbucături calde le-ar prinde bine. O Înghițitură de vin de-asemenea. Întârziem doar vreun ceas, carnea e fragedă
Mostenirea by Lidia Staniloae () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1352_a_2739]
-
Să culegem cânepa de vară căci e întrecută de coaptă. Așa că ne-am schimbat hainele și-am aterizat în cânepă. Am început să facem mănunchiuri după mănunchiuri și spre prânz când soarele a început să dogorească, mirosul cânepii ne-a doborât. Pe mine m-a luat amețeala și n-aveam curajul să mă retrag. Nu vroiam nici în ruptul capului s-o supăr pe mama, care era și așa destul de necăjită. Cel de Sus a ținut totuși cu noi. Când tata
ÎNTÂMPLĂRI NEUITATE... DIN SATUL MEU, COSTIŞA by RĂDUŢA VASILOVSCHI-LAVRIC () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1232_a_1872]
-
viața rurală -, P. trece definitiv la proză. Tema predilectă, tratată cel mai adesea melodramatic, este suferința umană și deslușirea cauzelor acesteia. Drame întunecate constituie destinul unor personaje care fie nu și-au ales bine drumul în viață, fie au fost doborâte de adversitățile sociale sau au căzut pradă unor răufăcători. În romanele Din umbra vieței (1927) și Pe malul mării (1937), tineri fii de țărani, merituoși, ajunși la o anume poziție în ierarhia intelectuală și socială, sucombă din cauza neadaptării și a
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288631_a_289960]
-
se depărteze de părintele lor. Nu se îndepărtau nici unul de altul, de parcă își presimțeau soarta lor de a munci în pereche când vor ajunge buni de jug. Stăpânul lor, Costache Gheorghiu, stătea pe o buturugă de stejar bătrân ce căzuse doborât de vânt, și privea în preajmă la frumusețea pădurilor, a cerului albastru închis, ascultând glasurile păsărilor ce parcă ridicau imn de slavă spre Dumnezeu pentru bunătățile ce le lăsase pe pământ. Asculta glasul cucului pe care îl plătise cu un
Rădăcinile continuităţii by Ştefan Boboc-Pungeşteanu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91638_a_92999]
-
le tăiaseră în drumul spre ogor și o luară la fugă călcând în smârcurile mlăștinoase din vale, care îi împroșcau cu apă murdară. Ajunseră lângă Costache și începură să-l lovească cu cruzime, neoprindu-se nici când moșul lor era doborât la pământ. Caii urcă pe drumul bine știut de ei. Se opresc la casa de la vale unde țineau minte că se afla grajdul lor dar Gheorghiță îi mână mai departe la deal, la noua locuință a lui Costache, în fosta
Rădăcinile continuităţii by Ştefan Boboc-Pungeşteanu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91638_a_92999]
-
Eliade cu legionarii am aflat, uluit, abia din memoriile lui); poate mă interesau în mai mare măsură faptele, persecuțiile de care se plângeau legionarii (i-am văzut apoi, în L’Illustration, arătați întinși pe străzile Bucureștiului, în bălți de sânge, doborâți de gloanțele care le-au fost fulgerate în cap din ordinul lui Carol al II-lea, ca să servească drept pildă și altora), dar sigur e că mă impresionau grozav acuzațiile de corupție la adresa partidelor politice democratice. Viața politică românească a
Memorii jurnale by Ion Negoitescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1349_a_2742]
-
invitat pe câteva zile la moșia unui avocat căsătorit cu o altă soră a Anei Slăvoacă. Femeie urâtă, dar inteligentă (fața ciupită de vărsat, ochii extrem de expresivi), urmase și ea dreptul la Cluj, unde cunoscuse pe simpaticul coureur; avea figura doborâtă de munca la moșia de care aproape singură se ocupa, căci avocatul se ținea mai mult de vânătoarea pe câmpuri, prin păduri și prin alcovuri de toată mâna, dar citeai pe fața ei ceva ce-ți inspira încredere (deși te
Memorii jurnale by Ion Negoitescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1349_a_2742]
-
Îndrăznește să te amăgești și să visezi". Cum să mai visezi într-o natură ciuntită? Întrebarea aceasta a căzut ca un șoc, ca o ghilotină care pune capăt vieții. Esteticienii susțin că știința veștejește ceea ce atinge, naturaliștii spun că civilizația doboară natura. Cum să le împaci pe toate? Răspunsul ar fi: prin armonie. Dar armonia pleacă de la multă înțelepciune și înțelepciunea nu este totdeauna îndestulătoare pentru omenire. De aici dezechilibrul. Ne-am retras îngândurați spre case, în urma noastră însă splendorile vegetale
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1462_a_2760]
-
pentru a deveni jurnalist. Am scris câte ceva și ca jurnalist, pentru The Boston Globe, cotidianul cel mai important din orașul meu natal. Încă mai am o bucată a statuii lui Feliks Dzierzynski, pentru că am făcut parte din mulțimea care a doborât-o în Varșovia. Mulți dintre prietenii mei au intrat în politică, dar eu am privit de pe margine. Aș spune că acea experiență m-a afectat profund. Istoricii tind să fie pesimiști. La urma urmei, ne preocupăm de lucruri care au
1989-2009. Incredibila aventură a democraţiei după comunism by Lavinia Stan, Lucian Turcescu [Corola-publishinghouse/Administrative/882_a_2390]
-
În Anglia, unde, În 1857, Thomas de Quincey, autorul celebrelor Confesiuni ale unui opioman, publică un eseu strălucit, Judas Iscariot. Pentru De Quincey, Iuda nu poate fi În nici un caz socotit un trădător, dat fiind că el moare prin sinucidere, doborât de remușcări. Dar nu aici rezidă partea de inedit a intepretării sale. Iuda ar fi păcătuit prin siguranța de sine. El pretindea că-l cunoaște pe Isus și intențiile sale, chiar mai bine decât Isus Însuși. Problema lui Isus era
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
lui SR mâine la ora 1. Deci mâine voi face ruta ta: Lic[eul] Reg[ina] Maria - Adevărul - Minister - FR. Azi a dat apa de baie caldă; am umplut cada ca tine; am luat o cafea neagră ca să nu mă doboare somnul - azi noapte din pricina enervării drumului, a aventurii cu „mosafirii“ și în primul rând a bucuriei de a ceti de trei patru [ori] scrisorile tale, la 1 noaptea, la 3, la 5 fără un sfert, n’am prea dormit; continui
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
luptei fiindcă își știe puiul la adăpost, în vizuină, și atunci își arată colții (la figurat, în ce mă privește), gata să-și vândă scump pielea. Dar cu tine încurcându-te printre picioarele mele, la vreme de luptă, m-ar doborî ime diat. ÎȚI INTERZIC SĂ TE ÎNTORCI ÎNAINTE DE A-ȚI TERMINA TEZA. Dispoziție testamentară. M. c. p. 9 ianuarie [1950], luni seara Marți, 10 ianuarie [1950] Toată ziua te-am purtat în mine ca pe o icoană binecuvântată; îmi era
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
zi ce trece, imposibilul se cimentează, se face dur și impene trabil precum oțelul. Ani și ani se interpun între mine și întoarcerea ta; viața se înăsprește de-ți vine să înnebunești: sunt oameni și situații care nu se pot doborî; suntem învinse. Asta nu înseamnă că n-am să lupt ca să te merit iarăși înapoi, ca să te obțin. Dacă n-aș fi bătrână aș avea măcar forța tinereții, care e tenace și plină de viață. Sunt, însă, bătrână. Într-o
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
scrisoarea asta, în care veștile rele se amestecă cu cele bune, reține atât: trăiesc și totuși sper. Sunt încă în picioare. Și mai ales, în cazul cel mai rău: nu pierderea mobilelor, dacă are să se întâmple asta, m-ar putea doborî. Un singur lucru contează: Tu1! Trăiești spiritual aici, mai prezentă decât dacă ai fi prezentă. Orice gest al meu, orice vorbă, orice faptă îți sunt întru totul dedicate ție. Fii vitează și puternică! Îngrijește-te, de dragul meu. Poate că, în
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
porți), în vremea luptelor religioase ale bizantinilor, au fost măcelăriți o mie de monahi (pentru unirea cu papa dela... contra unirii cu papa dela Roma) (Discurs al arhimandritului când se vorbește de ajutorul papei) A lăsat pe creștini să fie doborâți de păgâni! La Zografos, anul 895, Leon Înțeleptul a ridicat o mănăstire și zugravul a lucrat toți sfinții dar când a ajuns la Sf. Gheorghe nu-l putea zugrăvi. Tot își aducea aminte de frumoasa icoană a sfântului pe care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
codrii sunt de partea mea. Aici, eu sunt mai tare." "Pe prietinii dușmanilor noștri îi socotim dușmani", zic Lesghienii. Subt ochii cazacilor și pe linia forturilor, Lesghienii și Cecenii pătrund în galop până la ogoarele și căsuțele triburilor supuse, apucă vite, doboară pe cei care se împotrivesc, și într-o clipă se întorc în sihlă. Plugarii sunt nevoiți să poarte cu ei armele la lucrările câmpului. La 1854 muntenii au atacat palatul cneazului David Ceavciavadze, prădându-l și dându-i foc, luînd
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
uscată cu mirodenii și ținută pe ușa casei. Legea răzbunării e în floare la acest popor. Cel ce se crede ofensat sau i s-a omorât o rudă de aproape, jură răzbunare și urmărește pe dușman o viață până ce îl doboară, ori până ce e doborât. Au ca rânduială morală primirea de oaspeți, pe care îi apără de primejdie cu prețul propriei lor vieți. Ca să fie temeiul acestui act mai puternic, stăpâna casei apleacă la sânul său pe străin dându-i o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
ținută pe ușa casei. Legea răzbunării e în floare la acest popor. Cel ce se crede ofensat sau i s-a omorât o rudă de aproape, jură răzbunare și urmărește pe dușman o viață până ce îl doboară, ori până ce e doborât. Au ca rânduială morală primirea de oaspeți, pe care îi apără de primejdie cu prețul propriei lor vieți. Ca să fie temeiul acestui act mai puternic, stăpâna casei apleacă la sânul său pe străin dându-i o picătură de lapte. Din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
gură de rai dincolo de plai ies trei turme mari cu trei păcurari; unu-i moldovean unu-i ungurean și unu-i vrâncean. Iar cel ungurean și cu cel vrâncean mări s-au vorbit și s-au sfătuit ca să mi-l doboare pe cel moldovan, că-i mai ortoman, are oi mai multe și mânzări cornute și cai învățați și câni mai bărbați. Dară cea mioară de doi ani la vară de trei zile-ncoace gura nu-i mai tace, iarba nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
Ce ai tu mioară? Fi-vei bolnăvioară? iarba ți-i amară? Stăpânule bace, dă-ți oile-ncoace. Stăpâne stăpâne, mai chiamă ș-un câne, cel mai cu frăție, mai cu bărbăție. Baciul ungurean și cu cel vrâncean vor să te doboare în apus de soare, umbrele când cresc neguri se opresc pe munți și pe ape, dorm oile toate... Mioară bârsană, de ești năzdrăvană și de-a fi să mor, tu spune-le lor, baciului vrâncean și lui ungurean ca să mă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
sufletească, un fel de amurg de seară de vară, le stăpânea sufletul. Oamenii stăteau îmbulziți, stăteau gata. Aveau ceva pe suflet. Făcuseră sfat înaintea noastră. Vorbește un învățător. Vorbește doctorul foarte bine, ca adevărat fiu de țăran, despre molima care dobora copiii satului. Oamenii ascultau cuviincioși, însă despre altceva era vorba. Într-adevăr, zvârlind o vorbă, ca o undiță, repede s-a prins cineva în nadă, ș-un vorbitor cu cojoc și-a făcut cu umerii loc printre oameni ș-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
n-ar fi fost sentimentul de ură împotriva ofițerului care vărsase apa, m-aș fi prăbușit. Mult-așteptata tragere cu tunul antiaerian de 100 mm, atunci introdus în dotare, a fost oprită după prima salvă. „Dumnezeii mamelor voastre de tîmpiți, mă doborîți!”, urlase, înspăimîntat, pilotul de pe avionul-țintă, un MIG-13. În loc ca tunurile să bată la 180 de grade de acesta, băteau direct, din fericire greșit. A fost căutată cauza defecțiunii care putea să aibă urmări tragice. Cineva furase niște lămpi de la stațiile
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
înalte din noaptea de Revelion și voința de a le aplica, altminteri ar arăta anul care a început și anii care vin. Dar cine poate? Slobozim imediat chingile, dăm comodităților dreptul să se reinstaleze și slăbiciunilor să revină. *M-a doborît răceala. Am febră (38,5, e mult pentru un hipotermic!) și, în același timp, frisoane. Dîrdîi sub plapumă. În cameră sînt 12 grade, cu cinci mai puțin decît de Anul Nou, cînd am avut 17, temperatura maximă din această iarnă
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]