7,087 matches
-
într-un monolog că "Nu-i bine, și a bine nu menește." În finalul piesei Jocul ielelor, spectrul lui Grigore Ruscanu repetă scenic gestul sinuciderii prin împușcare, în sincronie cu apariția prematură a luceafărului de noapte. Semnul apocaliptic însoțește dispariția imaginară a tatălui și anunță o a doua moarte, pe cea a lui Gelu. Terifiată, Maria Sinești înțelege corect situația tragică a eroului, în conformitate cu nefasta rătăcire a astrului: "Gelu: Vino să vezi...Luceafărul... Maria (cu teamă): Nu...mi-e frică...E
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
grav absconsă eminesciană. Mitul reapare ulterior, ca o încununare, în metafora ontică a "... cercului vostru strâmt". Este lumea tatălui biologic, în antiteză cu lumea care nu cunoaște nici timp, nici loc, în care viețuiesc nemurind Hyperion și tatăl său dezirabil, imaginar, Demiurgos. Mitul lui Procust este conexiunea intimă, profundă, care leagă opera eminesciană de cea a lui Camil Petrescu. "Plusurile", acele extensii morale pe care Ladima le deține cu asupră de măsură, fac din personaj un exemplar unic, angoasat de tot
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
convins că identifică afinități cu Stendhal, Faulkner, Gide, Zola ori Balzac (pe ultimul scriitorul însuși îl indică ca promotor al "serialității" personajelor, maniera primind estimarea ca fiind "genială"299). Asemeni lor, Camil Petrescu înlesnește "trecerea" de la lumea reală la cea imaginară printr-o referire "avant-text"300, un fel de datum-preexistent. Incipitul romanului sugerează că acțiunea a debutat înainte de începutul material al textului (anterior cronologic): "Mustrările d-tale sunt fără utilitate, ca mânia cuiva care bate la ușa vecină închisă, în loc de aceea
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
este recognoscibil în câteva poezii ale sale, în vreme ce visul ofidian, infernal, construiește exclusiv în cele două romane interbelice o rețea care se organizează în mitul șarpelui înzestrat cu puteri cataleptice. Extinzând raționamentul și sprijinindu-ne pe argumente preluate din poetica imaginară a lui G. Bachelard, am conchis că Fred Vasilescu se înscrie în categoria "aerienilor", iar Ladima în cea a "pământenilor". În logica aceluiași demers interpretativ, cele două personaje feminine dezvoltă opoziția static-dinamic. D-na T. stă sub semnul fluidității debordante
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
izvorul și soarta orfanului rămas singur acasă. Toate acestea sunt operante doar la nivelul romanului Patul lui Procust. În același subcapitol am evidențiat dubla structură circulară a operei, în funcție de ordinea în care personajele apar în narațiune, și care în plan imaginar condensează un adevărat portret de familie al scriitorului. Câmpul arhetipal Don Quijote are ca enunț emergent secvența "În craniul meu se mișcă spezele unei mori de vânt". Reprezentările arhetipale consecutive acestui câmp sunt moartea ca panaceu al nebuniei, eroismul ca formă
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
ondulatoriu al creativității în ontogeneză. Dintre definițiile aparținând lui Al. Roșca (27), o reținem pe cea din 1981: în cadrul contribuțiilor românești remarcăm și definiția lui A. Stoica (31): . Gr. Nicola (19, p. 6) încearcă să stabilească raportul dintre rațional și imaginar în creativitate, ceea ce constituie un punct de plecare în decelarea elementelor specifice unor tipuri diferite de creativitate din domeniile științei, tehnicii, sau artei și literaturii: Pentru Anca Munteanu (17, p. 44), mulțimea definițiilor citate nu este convingătoare, deoarece încearcă una
Creativitatea artistică la copilul cu dizabilități by Cleopatra Ravaru () [Corola-publishinghouse/Science/688_a_1327]
-
mișcare, plăcere, eliberarea emoțiilor, contact uman și ajută dezvoltarea comunicării și interacțiunii sociale. Prin intermediul jocului încercăm să ajutăm copilul cu deficiențe să evadeze din cruda sau plicticoasa realitate, trăind, cât dureză jocul, într-o altă realitate închipuită, perfectă, chiar numai imaginară, astfel, jocul va exercita efecte benefice asupra psihicului și asupra fizicului copilului. Jocul este liber și aduce libertate. 2. Artterapia este o metodă de tratament, de recuperare prin intermediul creației artistice. Această metodă a atras atenția tot mai multor cercetători din
Creativitatea artistică la copilul cu dizabilități by Cleopatra Ravaru () [Corola-publishinghouse/Science/688_a_1327]
-
tuturor structurilor biologice, respectiv pentru generarea constantă a emisiei de de tip DEMO oferind posibilitatea de a argumenta într-un mod coerent fundamentele principale ale ILBE unde ω viteza unghiulară a pulstonului, în spațiul complex C; i este un număr imaginar, t este timpul (unitatea de timp aleasă 1s, 0,01 s, 0,001s etc.) </footnote>: (a) Acțiunea corelată a dispozitivelor electronice moleculare și a celorlalte structuri organice alternative permite argumentarea ideii, că: moleculele, membranele și nucleele celulare, țesuturile și organele
Fitoterapie clinică by Mihai V. Botez, Viorel D. Donţu () [Corola-publishinghouse/Science/1133_a_2099]
-
număr de „documente” (reale sau fictive) care anunță un romancier inspirat al lumii provinciale. Este vorba de scrisori vechi, dosare, ordonanțe, caiete cu însemnări de la începutul secolului al XX-lea, pe care autorul le reproduce fără alte comentarii. Reale sau imaginare, documentele sunt sugestive prin culoare și umorul lor involuntar. O ordonanță din 1904 a primăriei arată că este cu desăvârșire interzis birjarilor și automobiliștilor să meargă pe străzile orașului „cu iuțeală mai mare decât treapătul mic al cailor, iar la
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287628_a_288957]
-
caz, pentru individ. Nu e nevoie ca el să fie în contact direct cu pericolul pentru a reacționa, în măsura în care este integrat într-un grup. Teama poate fi transmisă de una sau mai multe persoane, prin evocarea unor amenințări la nivel imaginar. Dar pericolul real rămâne important pentru întreținerea reacțiilor emoționale. Pe de altă parte, teroarea transmite ideea unei stări de teamă colectivă mai puternică decât cea care ar putea fi desemnată prin termenul frică. Teroarea ar trebui diferențiată și de panică
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
prin explicații stângace și plictisitoare la locul de muncă etc. știm foarte puține despre socializarea politică a oamenilor simpli în comunism, dar e foarte probabil ca definiția asupra realității pe care și-o încorporează să fie mult deformată, cuprinzând mult imaginar, cu referiri și la abundența societății viitoare. Așa că nu voi încheia cu o concluzie, ci cu o ipoteză: cu cât aluziile la bunăstare sunt mai prezente în imaginea pe care actorii sociali și-o interiorizează despre societatea comunistă, cu atât
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
un anumit tip de informații: - educația sexuală, - educația pentru a fi părinte, - economia casnică (gestionarea bugetului) etc.; • situații generate de specificul local: - ceramica, - prelucrarea lemnului, - educația antreprenorială etc. c) Articularea unor experiențe de învățare (dezvoltarea unor „proiecte”). De exemplu, construirea (imaginară) a unei societăți ideale. 2. Contextualizarea epistemologică sau structural-sistemică își face simțite efectele la nivelul structurii curriculare, mediind influențele externe și conferind sistemului coerență internă. În acest context, vom opera o distincție, care se impune mai ales din punct de
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
de învățare produce rezultate durabile și profunde atunci când ceea ce se învață este semnificativ pentru participanți, atunci când experiența de învățare, conținutul învățării și rezultatele așteptate ale procesului capătă semnificații pentru actorul implicat. Semnificativitatea învățării presupune ancorarea acesteia în lumea reală sau imaginară a celui care învață, nu a celui care predă... j) Învățarea orientată/ghidată M-am simțit în largul meu pentru că am știut tot timpul că cineva ne orientează și că vom ajunge la un rezultat interesant. Atunci când ai niște puncte
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
Zăpezii",H.Ch. Andersen abordare interdisciplinară Tema: Iarna Tipul activității: consolidare și sistematizare interdisciplinară Arii curiculare: *Limbă și comunicare *Matematică și științe ale naturii *Arte * Tehnologii *Educație fizică și sport Conținuturi: *Limba română "Crăiasa Zăpezii", H. Christian Andersen *Cunoașterea mediului "Călătorie imaginară la munte iarna" *Matematică Adunarea și scăderea cu trecere peste ordin în concentrul 0-20; Rezolvarea de probleme *Abilități practice Fulgi de zăpadă *Educație plastică Culori calde, culori reci: "Globuri" *Educație muzicală audiție muzicală "Iarna" A.Vivaldi *Educație fizică Dans aerobic
Metode interactive de abodare a textului literar în învățământul primar by Mariana Morărașu () [Corola-publishinghouse/Science/1678_a_3033]
-
cu distrugerea (autodistrugerea?) până la capăt. Continuă, deci: „Toți cei cărora nu le-am stâlcit mutra sunt tot atâtea reproșuri pe care mi le fac și care-mi otrăvesc existența” (idem). Altundeva, aceeași nemulțumire că excesele violente nu-s decât proiecții imaginare. „Cea mai mare parte a timpului mi-o petrec pocnindu-i pe oameni, suduind pe unul și pe altul până ajung la încăierare. Stârnesc, de dimineață până seara, scandaluri de care-mi vine să roșesc, provoc necunoscuți, răstorn totul în
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
cu aceeași pasiune devotată, e dincolo de orice îndoială. Doar că ceilalți sunt proiectați adesea în ipostaze care lui îi sunt inaccesibile. Așa încât, în fața propriului vid existențial, în fața consubstanțialității sale cu nimicul, lui Cioran nu-i rămâne decât să se construiască imaginar, la granița dintre dorință și frustrare, printr-o întemeiere pe dos. Să fie această întemeiere imaginară dovada unei trăiri mimate, a unei existențe simulate? Să fie exercițiul ipostazelor sinelui un eveniment textual și livresc și nimic altceva? Notează Cioran: „Durerile
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
care lui îi sunt inaccesibile. Așa încât, în fața propriului vid existențial, în fața consubstanțialității sale cu nimicul, lui Cioran nu-i rămâne decât să se construiască imaginar, la granița dintre dorință și frustrare, printr-o întemeiere pe dos. Să fie această întemeiere imaginară dovada unei trăiri mimate, a unei existențe simulate? Să fie exercițiul ipostazelor sinelui un eveniment textual și livresc și nimic altceva? Notează Cioran: „Durerile imaginare sunt cele mai reale dintre toate, căci sunt durerile de care ai nevoie și pe
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
la granița dintre dorință și frustrare, printr-o întemeiere pe dos. Să fie această întemeiere imaginară dovada unei trăiri mimate, a unei existențe simulate? Să fie exercițiul ipostazelor sinelui un eveniment textual și livresc și nimic altceva? Notează Cioran: „Durerile imaginare sunt cele mai reale dintre toate, căci sunt durerile de care ai nevoie și pe care le-ai inventat, pentru că nu te poți lipsi de ele” (I, 156). Așadar, abia imaginare fiind, durerile sunt autentice, căci aparțin unei nevoi, sau
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
textual și livresc și nimic altceva? Notează Cioran: „Durerile imaginare sunt cele mai reale dintre toate, căci sunt durerile de care ai nevoie și pe care le-ai inventat, pentru că nu te poți lipsi de ele” (I, 156). Așadar, abia imaginare fiind, durerile sunt autentice, căci aparțin unei nevoi, sau unei absențe, organice. Celelalte, accidentale, aparțin zonelor de suprafață ale ființei. Oricum, durerile pe care Cioran și le asumă imaginar sunt fondatoare și constituie sursa unui sine cu atât mai exploziv
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
pentru că nu te poți lipsi de ele” (I, 156). Așadar, abia imaginare fiind, durerile sunt autentice, căci aparțin unei nevoi, sau unei absențe, organice. Celelalte, accidentale, aparțin zonelor de suprafață ale ființei. Oricum, durerile pe care Cioran și le asumă imaginar sunt fondatoare și constituie sursa unui sine cu atât mai exploziv cu cât se retrage în sine. Printre ele, neputința apartenenței la ceva și, ascuns, orgoliul acestei neputințe constituie sursa unor trăiri interogative care revine obsedant la Cioran. Mărturisește într-
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
fie disprețuite la nesfârșit, că ceasul meu va veni inevitabil într-o bună zi, că nu trebuie să aștept decât venirea ultimului om” (idem). Or, faptul acesta presupune că Cioran se situează dincolo de ultimul om. Megaloman, cum spune, el proiectează imaginar sfârșitul lumii, iar sieși își acordă privilegiul de a fi spectatorul în sfârșit satisfăcut și răzbunat. Cioran? Un Laocoon care nu se mulțumește cu darul prezicerii. Abia de-l satisface aburul ipotetic al răzbunării. Oare nu cumva spectacolul nihilismului e
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
inferioritate față de Dumnezeu decât față de semenii tăi” (III, 285). În fine, nici o surpriză dacă Cioran scrie un text împotriva creștinismului. Doar că în același timp aderă la el. Negarea se dovedește a fi afirmare, contestarea, o convertire. Iată labirintul Ă imaginar?! Ă din care Cioran nu poate ieși, fără să aibă speranța că va ajunge în centru. Spune: „Terminat de scris un articol împotriva creștinismului; la sfârșit, mi-a fost cu neputință să nu regret, și să o spun, năruindu-mi
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
însă fără putința rugăciunii... / Infernul e rugăciunea interzisă” (I, 259). Oricum, este convins de necesitatea și de forța rugăciunii: „Disperarea are un singur remediu: rugăciuneaă rugăciunea care poate orice, care-l poate crea chiar și pe Dumnezeu...” (I, 259). Așa cum, imaginar, își construia dureri, Cioran îl creează pe Dumnezeu, căci există la el deopotrivă nevoia de a se ruga, dar și nevoia demonismului, a revoltei împotriva unui zeului. De aici contradicțiile. Citește Filocalia, după care își spune: „Vreau să mă rog
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
depindem de dereglările celulelor noastre” (I, 199). Prin urmare, Cioran are dreptul să spună că, atunci când îl doare corpul, îl doare, de fapt, ființa. Mai mult, că, dacă bolile îi determină ființa, atunci ele, cine știe?, ar putea fi chiar imaginare: „Boală reală sau imaginară, pentru mine e totuna. Vreau să spun că întotdeauna mă doare ceva, că am conștiința dureroasă a neputinței mele de a fi sănătos. Nu atât trupul, cât ființa mă doare” (II, 40). Să nu uităm că
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
noastre” (I, 199). Prin urmare, Cioran are dreptul să spună că, atunci când îl doare corpul, îl doare, de fapt, ființa. Mai mult, că, dacă bolile îi determină ființa, atunci ele, cine știe?, ar putea fi chiar imaginare: „Boală reală sau imaginară, pentru mine e totuna. Vreau să spun că întotdeauna mă doare ceva, că am conștiința dureroasă a neputinței mele de a fi sănătos. Nu atât trupul, cât ființa mă doare” (II, 40). Să nu uităm că, uneori, ființă înseamnă pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]