2,992 matches
-
Amy și Mike au dipărut. —Amy nu se simțea prea bine, așa că Mike a dus-o înapoi la hotel. A spus că o să te sune în cameră mâine dimineață, îmi explică Derek. Îmi ia o vreme să asimilez vestea. Sunt uimită. Nu-mi vine să cred că Amy a așteptat să plec eu la baie ca s-o șteargă. Ei doi probabil de-abia așteptau să scape de noi doi. Derek și cu mine probabil îi încurcam. Doamne, chiar m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
dar cum spuneam, am fost reținut. Îmi pare foarte rău. Niciodată nu e plăcut să fii chiar tu cel care trebuie să pună capăt lucrurilor, dar sunt crud doar ca să fiu blând. —Sunt șocată. Asta e puțin spus. Sunt complet uimită. Cum de îmi dă Tim papucii, când eu ar fi trebuit să fac asta? Cum de se întâmplă așa ceva? A întâlnit pe altcineva? N-a venit pentru că e la o întâlnire cu altă femeie? Stă cu el în timp ce poartă conversația
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
din ei. Nu știu ce-aș fi făcut dacă n-ar fi venit Adam să mă salveze. După o vreme, văd că suntem ultimii clienți rămași în sală. Toți ceilalți au plecat în liniște. Mă uit la ceas și sunt uimită să văd că e aproape miezul nopții. Parcă am fi ajuns aici de-abia acum cinci minute. Cum de-a zburat așa de repede timpul? Îi arăt ezitantă ceasul. Adam își întinde degetele și le împletește cu ale mele. Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
Deci ești căsătorit? spun lăsând pauze lungi între cuvinte, pentru a-mi acorda un pic de timp să asimilez veștile. Suntem despărțiți. Despărțiți din punct de vedere legal. În curând vom divorța, de fapt. Doamne, ăsta da șoc. Sunt chiar uimită. În cele din urmă se întoarce și se uită fix la mine. Fețele noastre sunt foarte aproape și o clipă sunt convinsă că o să încerce să mă sărute. Sunt plină de panică și de nerăbdare. Ce-o să fac? Dar apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
ai uitării Vin înapoi momite de holdele căinții Și-abia răzbat prin sita de zile-a-nstrăinării. Le-ntâmpină cu brațe chircite, fără vine, Un suflet mic și galben, uscat ca niște moaște. Cu ochi holbați trecutul se uită lung la mine, Uimit mă cercetează și nu mă mai cunoaște. (Sosesc codrii) Apăreau acum în poezia poetului muzicalitatea, modernismul timpului ivit, sonoritățile verbului îl înlănțuiau în armonii ne mai întâlnite până acum: Posomorâri înalte ori pasări. Aiurare. Miraje scoase-n calea însetoșatei nopți
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
când avea loc plasarea unui autor într-unul din compartimentele selecțiilor lor rigide, asistase atunci cu detașare, cu uimire, niciodată nu se gândise că avea să cunoască în carne și oase pe una dintre aceste victime. Carmina stătea pe scaun, uimită, încordată, uitase cu desăvârșire de cele două pagini culese ce așteptau cuminți, împăturite în poșetă, să fie cunoscute de cei doi profesori. Era cumplit de mult fum, lumina becului de abia se mai filtra prin încăpere. Nina, așezată familiar pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
Își aprinse și ea o țigară. Nici unul dintre ei nu pomenea un cuvânt despre omul care tocmai plecase. Ca și cum nu se întâmplase nimic, dar absolut nimic, ca și cum nici nu existase. Atunci Carmina fusese uimită de felul lor de a fi. Uimită și într-un fel speriată. Era mulțumită totuși că se află cu ei și nu de partea cealaltă. Îndrăznise chiar să creadă într-o superioritate a sa, o înzestrare naturală. Carmina plecă târziu către casă, așteptă în stație câteva zeci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
gol ce o transporta hurducăind pe străzile întunecoase, hotărî să descopere cine era OMUL, CREATORUL TOTAL. Dori să-l cunoască, să-l aprofundeze și apoi să apară în casa profesorilor cu numele lui pe buze, iar ei s-o aprobe uimiți și încântați totodată și, calmi, să-i dezvăluie alte zeci de amănunte, scăpate de ea la lectură. Găsirea lui era un fel de treaptă, un alt bilet de intrare în casa profesorilor. În tot cazul ea nu dori să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
formule, erau de-o inventivitate delirantă, amețitoare! Vocea precisă, gravă a lui Alexe. Glăsciorul Ninei plin de modulații încântătoare Și bineînțeles că un așa mare artist nu se preta la meschinării de ordin pecuniar: artă de dragul artei, nu e așa? Uimită, cu respirația întreruptă, Carmina își dădu seama că asistă la o mituire spirituală a unui amărât de zugrav, care ridicat pe culmi mult prea amețitoare pentru puterile lui, se mulțumi să bolborosească, când se puse clar problema banilor, prețul lucrării
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
-l săgetează gândul că trebuie să plece, încă nu. Cei câțiva ani de căsnicie le lăsaseră un gust insipid, îi înlăturau din gândurile lor, preferau să nu se gândească la acel timp și abia acum se descopereau unul pe altul, uimiți și sfâșiați, tot mai obosiți după fiecare întâlnire, incitați, traversau o multitudine de stări dintre cele mai diverse, cu încântare, cu duioșie, cu spaimă, în acele revederi clandestine, reușeau să-și descopere toate valențele, dincolo de greaua încărcătură a zilelor, dincolo de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
Acum vine să mi se plângă, vezi, Doamne, am avut dreptate! Ovidiu e așa și pe dincolo, eu ce să-i fac, ce să-i fac dacă n-a știut să și-l țină. Nu mănânci chiar nimic? o întrebă uimită când în farfuria ei zăceau deja trei schelete de pește, și la negarea ei mută, continuă: o să se întoarcă el nu avea grijă, tu vezi-ți de viața ta, ascultă-mă pe mine, știu ce spun. Ședeau de o parte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
geamantan de voiaj, și, în timp ce se apleca să-și deznoade șnururile de la pantofi, lăsă să-i scape un oftat slobozit cu zgârcenie. Împietrită lângă ușă, Carmina ședea cu respirația tăiată, avea o ușoară senzație de ireal. Rosti mecanic cinci vorbe, uimite, de a căror stupiditate se miră singură, și mult timp după aceea aveau s-o roadă, s-o obsedeze, să vrea să-și închipuie că nu le-a rostit niciodată: Tu ai fost la mare! Ovidiu i-a răspuns la fel de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
am vorbit. Ea se juca cu scrumiera de pe masă. — Ăăă, dacă vrei... dacă nu te deranjează... dacă poți... ai vrea să ne mai întâlnim? Știu că n-am nici un drept să te rog așa ceva. Cum adică, „drept“? am întrebat eu, uimit. Ce vrei să spui? Ea s-a înroșit. Poate a surprins-o reacția mea. Nu prea știu cum să-ți explic, încerca Naoko să se scuze. Și-a suflecat mânecile de la bluza de trening până peste coate și apoi le-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
eu. Apropo, te cunosc de undeva? Zău că nu-mi amintesc să ne fi întâlnit. — Euripide, a răspuns ea pur și simplu. Electra. „Nici un zeu nu-și pleacă urechea la durerile mele.“ Cursul tocmai s-a terminat, nu? O priveam, uimit. {i-a scos ochelarii de soare și, în cele din urmă, am recunoscut-o: un boboc de la Istoria teatrului - II. Își schimbase coafura radical și de aceea mi-a fost greu să-mi dau seama cine este. — O, dar înainte de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
aceea absolut totul. S-a nimerit ca autorul cărții să fie din Kansai, așa că eu am învățat să fac mâncare specifică zonei Kansai. — Vrei să spui că ai învățat din carte cum să faci toate minunile astea? am întrebat eu, uimit. — Apoi am început să economisesc bani și să merg la restaurante ca să văd ce gust trebuie să aibă, de fapt, mâncarea. Îmi aminteam apoi gustul și acționam în consecință. Pot să spun că stau bine la capitolul intuiție, deși cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
între timp a întors-o pe față și pe dos, studiind-o cu atenție. — N-ai cântat la nici un instrument muzical, sau cel puțin nu în ultimii ani, au fost primele ei cuvinte. — Da, aveți dreptate, am spus eu, foarte uimit. — Se vede după mâini, spuse ea, râzând. Mi s-a părut extrem de ciudată. Era plină de riduri. Ridurile erau primele care-ți atrăgeau privirile și, cu toate acestea, nu arăta bătrână. Ridurile păreau că-i conferă chiar un aer tânăr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
acestei perfecțiuni, scăldată de lumina lunii. Formele durdulii de după moartea lui Kizuki au fost înlocuite de cele ale unei femei mature. Trupul ei era acum atât de frumos, atât de perfect, încât nici nu-mi stârnea pofte sexuale. Priveam doar, uimit, curba superbă a șoldurilor, rotunjimea perfectă a sânilor, silueta suplă, mișcările ușoare ale abdomenului cu fiecare r\suflare și umbra neagră, pubiană. Și-a expus trupul gol, în fața mea, timp de cinci-șase minute, după care și-a îmbrăcat iar halatul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
Nu e prea interesant ce facem acolo și, în plus, muncim în grupul nostru. Cât ne aștepți, continuă ea, poți să ne speli și lenjeria de corp pe care am lăsat-o lângă chiuvetă. — Cred că glumești, am spus eu, uimit. — Normal, spuse ea, râzând. Ești atât de dulce! Nu-i așa, Naoko? Chiar că e dulce, spuse ea. — Bine, o să învăț la germană, oftai eu. Da, fii cuminte și învață, spuse Reiko. Ne întoarcem înainte de prânz. Fetele au plecat, chicotind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
comandat whisky cu sifon și în clipa aceea am observat un geamantan mare la picioarele lui Midori. Am fost în excursie. Tocmai m-am întors, spuse Midori. — Unde? — La Nara și la Aomori. Într-o singură excursie? am întrebat eu, uimit. — Ei, pe naiba! Oi fi eu ciudată, dar tot nu pot cuprinde Nara și Aomori într-o singură excursie. Am fost pe rând, normal. La Nara m-am dus cu prietenul meu și apoi la Aomori, singură. Am luat o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
despre Pescăruș și proprietar. — Te simți bine? întrebă ea. — Nu e deloc rău. — Dar nu arăți grozav, spuse Midori. — E primăvară, ce să fac! — Și porți puloverul pe care ți l-a tricotat prietena aia a ta. Mi-am privit, uimit, puloverul de culoarea strugurilor negri. — Cum de-ai ghicit? — Pentru că ești cinstit. Se vede de la o poștă! exclamă Midori, resemnată. Dar nu-mi place cum arăți. — Păi, încerc și eu să mă adun. N-ar trebui să uiți că viața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
-ți spun că până atunci nu îmi vorbise niciodată atât de deschis. Am mai discutat noi despre sex, ca un fel de terapie, dar niciodată nu mi-a dat vreun amănunt. Probabil se jena. De aceea am fost atât de uimită când am văzut-o cum turuie, fără oprire. Pot să spun, chiar șocată. „Simt nevoia să-ți povestesc“, mi-a spus ea, „dar dacă nu ai chef să mă asculți, nu mai zic nimic.“ Am încurajat-o să spună tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
direcție, sfârșind cu această Întâmplare nefericită din vara anului 1928, numită „spectaculoasă“ În toate ziarele. Dora așteptă să termin cu scuzele, apoi se ridică și sugeră să ne Înțelegem asupra unei sume care să ne convină amândurora. Am privit-o uimit. Cu tabachera goală În mână, mai mult sau mai puțin conștientă, luase aceeași poziție ca femeia mitologică În roșu din reproducerea de pe peretele din spatele ei, care, la rândul ei, avea În mână o cutiuță misterioasă. Cântărind asemănările - cap Înclinat, mâini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
mărimea normală. Cu o voce promptă și decentă, m-a rugat să nu mai plâng și să-mi scot cămașa - care se dovedi a fi una dintre cămășile de noapte ale surorii mele. Am dat din cap discret Înspre picioare; uimită, mama s-a Întrebat de ce eram În lanțuri. După ce m-a eliberat dând câte un șut ghiulelelor care s-au rostogolit ca și când ar fi fost din plută, mi-am scos cămașa. Înfigându-și acul În jachetă, mama Îmi Împături Îmbrăcămintea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
Greta. “ Am Început să mă ating mai mult Întâmplător, nu din cauza Îndemânării. Nu În jos sau Într-o parte, ca până atunci, ci Înainte și Înapoi. Mi-am dat seama că senzația nu era deloc neplăcută, deși eram mai degrabă uimit decât excitat. Oare acea senzație pe care o simțeam chiar În vârf, În jurul capului, putea fi acel gâdilat? Era imposibil de spus. În orice caz, mi-am dat seama destul de repede că eram pe calea cea bună, din moment ce scrotul mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
din spate ale taxiului: NU-MI SPUNE CĂ SUNT UN TICALOS, spunea acesta. SI TICĂLOȘII AU INIMĂ. Pe când stătea acolo, uitându-se fără nici o expresie la cuvintele alea, s-a simțit dintr-odată foarte obosită - atât de obosită și de uimită, Încât s-ar fi spus că nu avea de-a face cu problemele de zi cu zi ale unui locuitor al Istanbulului. Că era mai degrabă un fel de cod tainic pe care o minte Îndepărtată Îl concepuse special pentru ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]