2,337 matches
-
că nu-i lumea de-apoi. Să te ferească Dumnezeu, când prinde mămăliga coajă. Vorba ceea: Dă-mi, Doamne, ce n-am avut, Să mă mir ce m-a găsit." O dată priceput mecanismul povestitorului, suntem luați de veselia lui și enunțarea goalei formule: vorba ceea trezește râsul. Mai este și o erudiție strict lexicală de cuvinte cu sonuri năstrușnice, mai degrabă cacofonice, precum una de cimilituri și zicători, produse, ca la Anton Pann, pentru aspectul lor bufon: "Lată - peste lată, peste
Istoria literaturii române (Compendiu) by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Science/295570_a_296899]
-
însă în funcție de disponibilitatea/indisponibilitatea componentelor din Adresa și nu în ultimul rând de scopul urmărit de proiectanții bazei de date. Așa cum se observă mai jos, deși la prima vedere pare o chestiune simplă, atomicitatea atributelor a fost încă de la începutul enunțării acestor reguli de către Codd, un subiect de controverse. Aceasta deoarece, dacă ar fi să se respecte întotdeauna strict, atomicitatea atributelor s-ar putea constitui într-o limită a bazelor de date relaționale în anumite situații. Mulți autori celebri din domeniul
Baze de date financiar-contabile by Florin Mihai, Pavel Năstase, Andrei Stanciu, Bogdan Ionescu, Ilie Tamaş () [Corola-publishinghouse/Science/217_a_477]
-
lentă a acestui proces se explică prin importanța deosebită a legilor publice și a Constituției în Franța și printr-un anume conservatorism al Curții Constituționale care a frânat reformele anterioare, considerate ca o încălcare a Constituției de la acea vreme. Prin enunțarea clară a acestor șase principii, într-o anumită măsură, puterile Curții Constituționale asupra procesului de descentralizare au fost diminuate, făcând astfel posibile măsuri mai îndrăznețe. Dar ceea ce este mai fascinant e că Franța și-a oferit în mod radical o
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
plecăm de la premisa că individualitatea limbajului politic, prin raportare la celelalte tipuri de limbaj, este conferită atât de conținuturile vehiculate, cât și de mijloacele de exprimare folosite, dat fiind că politica înzestrează cu accepțiuni particulare cuvintele din vocabularul comun, iar enunțarea ideilor și concepțiilor politice se face prin apelul la structuri sintactice individuale. De asemenea, modelat de finalități discursive specifice, limbajul politic înregistrează o accentuată dimensiune pragmatică, apropiindu-se în acest sens de limbajul publicității. În cazul limbajului politic cultivat de
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
domeniu. Discursul este definit de Roland Barthes drept "orice întindere finită de vorbire, unificată din punct de vedere al conținutului, emisă și structurată în scopuri de comunicare secundare, culturalizată de alți factori decât cei care culturalizează limba"14. Rezultat al enunțării, discursul se distinge de limbaj prin angajarea parametrilor specifici situației de comunicare. Înțeles ca "orice enunțare care presupune existența unui locutor și a unui auditor, primul dintre ei având intenția de a-l influența pe celălalt"15, discursul se rostește
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
de vedere al conținutului, emisă și structurată în scopuri de comunicare secundare, culturalizată de alți factori decât cei care culturalizează limba"14. Rezultat al enunțării, discursul se distinge de limbaj prin angajarea parametrilor specifici situației de comunicare. Înțeles ca "orice enunțare care presupune existența unui locutor și a unui auditor, primul dintre ei având intenția de a-l influența pe celălalt"15, discursul se rostește întotdeauna despre ceva, iar criteriul lui de delimitare devine semnificația. Reprezentând, în esență, "comunicare, în anumite
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
lingvistice și relațiile dintre acestea, semantica are în vedere raporturile de semnificație dintre expresii și obiecte sau concepte, regulile lor de evoluție, iar pragmatica surprinde relațiile psihologice și sociologice dintre participanții la actul de comunicare. Demersul semiotic urmărește stabilirea topografiei enunțării politice, a sistemelor enunțării, investigarea timpului istoric al manifestărilor discursive, a relațiilor dintre locurile și timpurile politice ale limbajului, cercetarea relațiilor dintre înscrierea la cuvânt și gradul de legitimitate al acesteia, dintre mecanismele discursive folosite și finalitățile vizate. Fiecare dintre
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
acestea, semantica are în vedere raporturile de semnificație dintre expresii și obiecte sau concepte, regulile lor de evoluție, iar pragmatica surprinde relațiile psihologice și sociologice dintre participanții la actul de comunicare. Demersul semiotic urmărește stabilirea topografiei enunțării politice, a sistemelor enunțării, investigarea timpului istoric al manifestărilor discursive, a relațiilor dintre locurile și timpurile politice ale limbajului, cercetarea relațiilor dintre înscrierea la cuvânt și gradul de legitimitate al acesteia, dintre mecanismele discursive folosite și finalitățile vizate. Fiecare dintre aceste aspecte constituie cadru
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
oblice și al inferențelor care conduc dincolo de litera discursului, metafora oferă măsura dimensiunii histrionice a limbajului politic, tentat mai degrabă să ascundă decât să dezvăluie. 2.4. Dimensiunea pragmatică Reproșând structuralismului eludarea situației subiectului vorbitor și separarea limbajului de contextul enunțării, pragmatica propune o întoarcere reflexivă asupra relațiilor dintre semnele verbale și utilizatori, în cadrul procesului de comunicare. Abordarea pragmatică aduce în atenția cercetătorilor limbajului aspecte precum: caracterul activ al limbajului; reflexivitatea fundamentală a acestuia (limbajul se referă la lume, arătându-și
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
comunicare, și un context larg, care include presupoziții, credințe, valori, atitudini etc. Raportat la datele contextuale, limbajul politic se nuanțează, dobândind un profil particular, iar analiza lui impune o serie de operații cognitive care constau în interogarea: * contextului imediat al enunțării, permițând degajarea unor informații pertinente care să conducă la interpretări adecvate; * unui context mai larg (care cuprinde enunțuri anterioare), în măsura în care contextul imediat se dovedește insuficient; * unui context și mai amplu, cuprinzând cunoștințele generale sau mediul înconjurător. Contextualizarea limbajului politic, raportarea
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
legătură cu teoria lui Grice, Catherine Kerbrat-Orecchioni distinge între două tipuri de conținuturi explicite și implicite cele din urmă incluzând presupozițiile și subînțelesul. Pe lângă implicaturile conversaționale, subînțelesul acoperă și: aluziile, insinuările, tropii, conotațiile, actele de limbaj indirect ș.a. Aluzia definește: "enunțări care fac, în mod implicit, referire la unul sau mai multe fapte particulare cunoscute de către anumiți protagoniști ai schimbului verbal și numai de ei sau mai ales de ei, fapt ce face să se stabilească între ei o anumită complicitate
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
discursive și de infrastructura critică, evaluativă a limbajului jurnalistic. Cercetarea sub raport sintactic a limbajului politic eminescian are în vedere două paliere de desfășurare a analizei: nivelul transfrastic, în care obiectul cercetării devine articolul, înțeles ca produs al procesului de enunțare și, în același timp, ca ansamblu structurat de secvențe discursive între care se stabilesc raporturi logice, sintactice și semantice specifice, și nivelul frastic, al enunțurilor/ frazelor, vizând identificarea și descrierea categoriilor și mecanismelor sintactice care stau la baza elaborării acestora
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
judecățile gazetarului. Prin urmare, putem spune că producerea/ receptarea mesajelor jurnalistice eminesciene angajează trei instanțe coparticipante: jurnalistul, cititorul și corpusul publicistic și că semnificațiile limbajului politic eminescian nu constituie un dat, ci sunt rezultatul condițiilor pe care le impune "arhiva enunțării sale"426. Astfel, în fenomenul de co-producere a semnificației intervin: intențiile jurnalistului, strategiile convenționalizate, care fac posibilă recunoașterea intenției gazetarului de către cititor, contextul social specific, identitatea participanților, relațiile de status, cadrul larg socio-cultural (credințele și valorile, doxa, elementele de interdiscurs
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
a demersului argumentativ. Problematica dialogismului discursiv este abordată și de Michel Foucault, care afirmă că societățile dispun de "povestiri majore" ce sunt repetate și supuse variației și care trebuie delimitate de rostirile efemere care "se zic" și dispar odată cu actul enunțării lor442. Foucault susține că "discursurile trebuie tratate ca practici care se intersectează, se juxtapun uneori, dar care pot la fel de bine să se ignore sau să se excludă reciproc"443 și atrage atenția că reprezentarea este întotdeauna însoțită de prezentare: "Să
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
verbale în publicistica eminesciană, în strânsă legătură cu finalitățile persuasive ale limbajului jurnalistic. Cercetarea sintaxei a vizat două paliere de manifestare a discursului eminescian: nivelul transfrastic, în care obiectul cercetării l-a constituit articolul, înțeles ca produs al procesului de enunțare și, în același timp, ca ansamblu structurat de secvențe discursive între care se stabilesc raporturi logice, sintactice și semantice specifice; nivelul frastic, al enunțurilor/ frazelor, vizând identificarea și descrierea categoriilor și mecanismelor sintactice care le articulează. Din punct de vedere
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
ci pe cale să se nască, iar această stare este constantă"157. Iată o interpretare care respinge în mod extrem de explicit înțelegerea celor două concepte din perspectivă periodizatoare și care impune conceperea lor sub forma unor moduri diferite de sensibilitate, gândire, enunțare, critică etc. (viziune care îi permite lui Lyotard să nu țină cont de vreo succesiune necesară a lor, și chiar să vorbească despre postmodernism după modelul viitorului anterior). În dorința de a accede la un înțeles al postmodernismului, Hal Foster
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
discursive care "maschează" linearitatea discursului, ca digresiunile, revenirile la direcția inițială, jocul anticipărilor (de tipul "vom vedea că...") etc. 3) Discursul este o formă de acțiune. Maingueneau precizează contribuțiile lui Austin și Searle la înțelegerea ideii că orice tip de enunțare constituie un act ce vizează modificarea unei situații. În această perspectivă, enunțurile verbale mențin permanent un raport cu situațiile de comunicare specifice, ceea ce presupune luarea în considerare a genurilor discursive și acționale și a comportamentelor non-verbale. 4) Discursul este interactiv
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
nu toate formele de discurs sunt interactive, ele presupun o formă de schimb cu alți locutori, fie ei reali sau virtuali. Acest lucru nu înseamnă că interacțiunea orală, în speță conversația, ar reprezenta discursul prin excelență, ci doar că orice enunțare "presupune întotdeauna prezența unei alte instanțe de enunțare căreia i se adresează locutorul și prin raportare la care își construiește propriul discurs"257. 5) Discursul este contextualizat. Chiar dacă este un truism a afirma că "nu există discurs în afara unui context
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
presupun o formă de schimb cu alți locutori, fie ei reali sau virtuali. Acest lucru nu înseamnă că interacțiunea orală, în speță conversația, ar reprezenta discursul prin excelență, ci doar că orice enunțare "presupune întotdeauna prezența unei alte instanțe de enunțare căreia i se adresează locutorul și prin raportare la care își construiește propriul discurs"257. 5) Discursul este contextualizat. Chiar dacă este un truism a afirma că "nu există discurs în afara unui context", contextul nu trebuie înțeles în termenii unui cadru
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
iar, pe de altă parte, indică atitudinile față de temă sau de situația respectivă. 7) Discursul este reglementat. Orice discurs implică respectarea unui set de norme, de la cele generale, sociale, până la cele specifice și la cele care îi legitimează existența și enunțarea. 8) Discursul este integrat într-un interdiscurs. Relația discurs interdiscurs completează sau chiar dublează relațiile discurs intertextualitate sau discurs univers de discurs. Așa cum remarcă Maingueneau, un discurs are sens "doar în interiorul unui univers de alte discursuri de-a lungul căruia
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
orice identitate, inclusiv aceea a subiectului. Scriitura pare a fi prezentată aici ca fiind cea care scrie un text, și nu autorul său. De asemenea, autorului i se neagă anterioritatea în raport cu textul, singurul timp care este acceptat fiind acela al enunțării, precum și instituirea de sensuri ascunse pe care doar el le poate descoperi și interpreta în mod corespunzător. Dimpotrivă, textul nu mai este lecturat linear, din perspectiva căutării unui înțeles unic, originar, postat acolo de către autorul său, ci în termenii unui
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
imagine a autorului ca "scriptor textual" sau "producător". Dar, chiar dacă întreaga rețea contextuală a unei scrieri este activată de cititorul său, "se poate susține că această poziție a autorității discursive mai trăiește încă, pentru că este codificată în actul însuși al enunțării"300. Barthes mărturisește, de altfel, că, în pofida destituirii autorului din funcția sa clasică, "în text, într-un anumit fel, eu îl doresc pe autor: am nevoie de figura sa (care nu e nici reprezentarea sa, nici proiecția sa), așa cum el
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
menținerea disocierii dintre discursul literar și cel non-literar. Conform noțiunii introduse de D. Maingueneau și F. Cossutta, discursurile literare și cele filosofice sunt, de fapt, discursuri constituente, care se prezintă drept "discursuri de Origine, validate fiind de o scenă de enunțare care se autorizează de la sine putere"318, astfel încât, din această perspectivă, ele nu mai pot fi analizate izolat. Categoria discursurilor constituente se dovedește importantă deoarece permite o mai bună cercetare a raporturilor dintre filosofie și literatură, dar și dintre religie
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
se vor extinde prin intermediul unei scriituri care începe să împrumute din ce în ce mai mult din frenezia schimbărilor descrise. Baudrillard nu adoptă stilul neutru al cercetătorului modern, ci intervine constant în textura discursivă a lucrărilor sale pentru a le transforma în scene ale enunțării postmoderne. Mai mult decât atât, ultimele sale texte conțin reluări obsesive ale unor subiecte, pastișe ale scrierilor anterioare, "mixaje" ideatice ce vor să transpună în spațiul discursului sentimentul vitezei, devenind ele însele exemple ale ideilor descrise (unii interpreți susțin că
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
facultate de a cerceta, pentru fiecare caz în parte, ceea ce poate fi capabil de a convinge"531. Comentând această definiție, Tzvetan Todorov surprinde atât orientarea spre acțiune "Retorica nu se folosește de limbaj ca formă ea nu se preocupă de enunțare ca atare ci de limbaj ca acțiune; forma lingvistică devine ingredientul unui act global de comunicare (pentru care persuasiunea este specia cea mai caracteristică)"532, cât și spre spiritul pragmatic în retorică. De altfel, persuasiunea ca scop al argumentării se
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]