6,028 matches
-
ne sufle alții în borș! Mi-a ajuns cât am plătit "gloaba" la Înalta Poartă! De ce să ne mulgă?! Cu ce drept?! Cu dreptul peștelui cel mare, ce înghite peștele cel mic, filozofează Țamblac. Îmi vine să urlu ca lupii! exclamă Mihail. Pax vobiscum! binecuvântează Țamblac. Ștefan mai șovăie câteva clipe, apoi, resemnat, face un gest obosit cu mâna a lehamite: Fie... Pace... Să încercăm și noi marea cu degetul. Să vedem ce pohtește Luminăția sa de la noi. Aiasta-i întrebarea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
satanic. Să nu uităm zama de ceapă, hohotește Alexa. Pupa-l-aș rece, numa să lipsească dintre cei vii, se spovedește Negrilă. -Și-acu, boieri dumneavoastră, c-am ales arma, să vedem pe cine cade marea cinste s-o mânuiască. Tiii! exclamă el luminat ca prin farmec și își freacă palmele. Cum se potrivește! Paharnicul Negrilă se grijește de "sângele Domnului", iar stolnicul Alexa se grijește de "trupul Domnului"! Un bobuleț, o fărâmiță cât o buburuză aruncată în cupa cu Cotnar... Simplu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
între noi să se închege și mai puternic..." Și Cazimir a încheiat și mai vârtos "prietenia" cu un superb pieptar de zibelină , bătut cu mărgăritare și nestemate, încheie Duma cu ironie. Ce?!?! răbufnește Ștefan. "Prietenie frățească"?!?! Între Cazimir și Mahomed?!?! exclamă Ștefan uluit, cu mânie. Cum... cum este posibil aiasta?... bâiguie el. Cum?... Alt pumnal înfipt în spatele Moldovei, șoptește el cu glas răgușit. Și tu m-ai vândut, Cazimire? Vreo înțelegere secretă? se întreabă Șendrea. Mai degrabă lingușeală, de frică, spune
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
venit, s-au cărăbănit!! râd ei cu mare poftă, prinși în joc. Ha! Ha! Ha!... Vin!! Chiar vin!! strigă, căzut ca din cer, Gherasim, iscoada de la Stambul, în strai de călugăr, dând buzna în spătărie, clătinându-se, gâfâind... Chiar vin?!?!... exclamă Ștefan întunecându-se și se repede să-l susțină îmbrățișându-l să nu cadă. S-au pornit?!?! Vi... vin?... gângăvesc gurile boierilor ce tot erau căscate, că râdeau. Gherasim își trage sufletul și, mucalit, începe să se vaicăre: Du... Dumnezeule
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
să spun adevărul... Cei doi venețieni Îl priviră Încordați și Solomon continuă: — știu doar că fiul său, Bodo, a fost atacat acolo În apropiere și zace greu rănit În mânăstire. știți poate domniile voastre mai mult? — Vasăzică au lovit cu adevărat, exclamă furios tânărul, am ajuns prea târziu. De altfel Îl cunosc bine pe domnul Bodo. Atât el, cât și tatăl lui se bucură de mare prețuire la noi. Să nădăjduim că vom putea Împiedica și altceva mai rău. — Când am auzit
Mostenirea by Lidia Staniloae () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1352_a_2739]
-
mi-a zis că sunt prea mică pentru școală și că trebuie să mai aștept... doar un an mai precis și voi deveni școlăriță. Lacrimile mi-au inundat pe dată obrajii și ridicându-mă pe vârfuri cât am putut am exclamat: Dar, uitați-vă cât sunt de mare! La care clasa a izbucnit în hohote. Doamna m-a mângâiat duios pe cap și a afirmat: Nu fii supărată! Astăzi rămâi cu noi. Nu trebuie să pleci și oricând ușa clasei noastre
ÎNTÂMPLĂRI NEUITATE... DIN SATUL MEU, COSTIŞA by RĂDUŢA VASILOVSCHI-LAVRIC () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1232_a_1872]
-
Omul, de bună credință, a luat lumânarea de pe prispă și-a intrat în odaie. N-a găsit însă mortul. S-a zăpăcit și a ieșit în ogradă, Moș Miron tocmai scotea apă din fântână. Bărbatul s a speriat și-a exclamat mai mult pentru sine: Mortul e viu! Puntea de la Mitoc Se întâmpla adesea să plouă mult, mai ales la începutul primăverii. Atunci, apele toate își măreau debitul și-și lărgeau albia. Râul Suceava, de lângă Costișa, fiind divizat în trei ramuri
ÎNTÂMPLĂRI NEUITATE... DIN SATUL MEU, COSTIŞA by RĂDUŢA VASILOVSCHI-LAVRIC () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1232_a_1872]
-
degetul sub claie, niște puișori mici, de culoare brună, cu dungi pe spate, care ciuguleau boabe de grâu, lângă mama lor: Sunt pui de pitpalac! îmi explică ea fericită, că-mi poate face și mie o bucurie. Ce prepeliță minunată! exclamă, apoi mama. Se vedea bine că-i trecuse supărarea. Nu știam ce să fac. N-am vrut să-i supăr și-am rugat-o pe Pachița să-i lase mai departe la culcușul lor. Silvestru Clemenciuc a înhămat din nou
ÎNTÂMPLĂRI NEUITATE... DIN SATUL MEU, COSTIŞA by RĂDUŢA VASILOVSCHI-LAVRIC () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1232_a_1872]
-
au domolit de a apucat bietul Gheorghiță să mă ajute și să mă ridice în căruță, ca să mă aducă acasă. Maria se gândea că iar încep procese și judecăți, bani cheltuiți pe avocați, drumuri la Vaslui și oftând din rărunchi, exclamă: „Of, Doamne, cu ce-am greșit noi că trebuie să tragem atâtea ponoase?” − Lasă, Marie și tu Emilie, nu mai plângeți, ne va face și nouă Dumnezeu dreptate. Ce s-a întâmplat azi nu-i decât lucrătura diavolului care lucrează
Rădăcinile continuităţii by Ştefan Boboc-Pungeşteanu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91638_a_92999]
-
care nu e „o istorie estetică sau descriptiv-istorică, ci o istorie axiologic-analitică“, reflectând viziunea euforionistă a Cercului Literar. Între 1991 și 1992, lucrează la Straja dragonilor, autobiografia sa, încheind primele două capitole; în interviul cu Marta Petreu din Apostrof, scriitorul exclamă: „Singurul eșec care mă mai poate aștepta este acela de a muri înainte de a-mi termina Autobiografia.“ Imediat după Anul Nou 1993, se internează în clinică, perfect conștient că urmează să asiste la procesul morții sale medicalizate. Spirit veșnic rebel
Memorii jurnale by Ion Negoitescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1349_a_2742]
-
acela de a-și scrie Autobiografia, a cărei noutate va consta, spunea el, în netrucarea ei și în intenția decisă de a se dezvălui fără rețineri, fără nici un fel de restricții mentale: „Așa ceva nu s-a mai scris la noi“, exclama el, cu o satisfacție copilărească, acompaniată de râsul lui sacadat-gâlgâitor, atât de aparte. Regăsesc, de altfel, această afirmație și în interviul acordat Martei Petreu în revista Apostrof: „În Autobiografie, voi spune totul despre mine, chiar și cele mai inconfortabile lucruri
Memorii jurnale by Ion Negoitescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1349_a_2742]
-
de plimbare cu o undă de regret. Rămân însă cu redescoperirea frumuseții Grădinii, poate în componenta ei cea mai neînsemnată, dar dătătoare de relaxare, confort estetic și minunată vibrație. Cu gândul pierdut în necuprins, aud parcă pe cineva că a exclamat: spațiul e infinit și albastru și fluturii zboară în el. Întorcându-mă spre casă, traversând Copoul, m-am întrebat: cum să separi frumosul de viața în echilibru, de renașterea armoniei interioare? Sentimentul deplin al vieții nu exclude ideea de ceea ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1462_a_2760]
-
Ghica, Introducțiune). În 1831, când Obșteasca Adunare a Moldovei urma să dezbată Regulamentul Organic, iar un tânăr ofițer controla în pragul sălii documentele participanților, logofătul Teodor Balș, ridicându-și cu o mână barba albă ce-i trecea de brâu, a exclamat măreț: „- Iaca biletul de intrare!“ Odată cu intrarea în criză a sistemului feudal, imitația competitivă se dezvoltă puternic și adoptă două căi distincte. Una dintre ele exprimă aspirația de a-i egala pe cei mari prin convertirea banului în rang. Un
Alfabetul de tranziþie by Ştefan Cazimir () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1380_a_2729]
-
meu!...» Vezeteul luasă pe boier sadè de carătaș! O, egalitate! iată faptele tale...!“ (A. Russo) Confuziile de acest fel, ca și nemulțumirile iscate de ele, par să fi fost destul de frecvente. „Nu mă dau pe zece sărdari d-ăștiia de modă - exclamă coconul Eftimie (O soarè la mahala) -. Auzi, boier, și să-mi umble îmbrăcat deopotrivă cu un carătaș. De, da’ de unde o să-l cunoască mojicul, să-i facă loc? N-are ighemonicon, n-are mersu ăla, de departe, frate, parcă îți
Alfabetul de tranziþie by Ştefan Cazimir () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1380_a_2729]
-
strigăt al inimii, când, în Parlamentul Rusiei, încolțit de Elțîn să citească numele celor numiți de el în ultima vreme în posturi de răspundere și care s-au dovedit a face parte din tagma puciștilor și partizanilor lor, Gorbaciov a exclamat : „să nu lunecăm pe panta isteriei anti-comuniste !” și când a mai declarat și că el nu e o giruetă și nu-și reneagă convingerile socialiste. Ca și cum a voi, după trei sferturi de secol de teroare comunistă, să repudiezi orice urmă
Despre lucrurile cu adev\rat importante by Alexandru Paleologu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/827_a_1562]
-
Încă și mai mult, al unei atitudini intelectuale care Înlocuiește noțiunea metafizică de adevăr speculativ prin aceea, mai modestă, de adevăr istoric”. Daniélou et comp. sunt așadar etichetați drept „istoricizanți” și așezați În descendența „moderniștilor” anatemizați de Vatican I. Patetic, Garrigou-Lagrange exclamă la pagina 134 a diatribei sale: „Unde merge așadar această nouă teologie, cu noii săi maeștri, din care se inspiră? Unde merge ea dacă nu pe calea scepticismului, a fanteziei și a ereziei!” Cuvinte foarte tari, ce se vor regăsi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
După 12 ore de zbor, Paris Narita, am ajuns într-un aeroport ce semăna, mai degrabă, cu o seră de flori în care predominau gingașe orhidee în toate culorile curcubeului și a complementarelor acestora. Privind splendoarea ce mă înconjura, am exclamat în sinea mea: am găsit Armonia! Apoi, am respirat adânc încercând să-mi întipăresc în suflet, pentru totdeauna, frumusețea aceasta ireală. După îndeplinirea formalităților la vamă, ne-am luat bagajele și am pornit spre ieșire. Și, când i-am zărit
Japonia. Mister şi fascinaţie by Floarea Cărbune () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1258_a_2102]
-
fi introduse în țară. De data aceasta, aeroportul este o grădină plină cu crizanteme în zeci de specii și culori, artistic aranjate în ghivece. Sufletul se desfată privind aceste splendori așa că n-am rezistat și m-am apropiat de ele, exclamând cu voce tare:ce minunate sunteți! O fată frumoasă, cu ochii migdalați și tenul de porțelan, s -a apropiat de noi, salutându-ne. S-a recomandat: „Alessia, româncă ce studiază în Japonia”. De la Alessia am aflat câteva lucruri interesante despre
Japonia. Mister şi fascinaţie by Floarea Cărbune () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1258_a_2102]
-
Gavrilescu are loc cu ezitări, cu întoarceri în lumea senzorială; toate acestea au loc fară ca el să conștientizeze. Senzorialul este tradus prin zgomotul tramvaiului, zgomot ce simbolizează o lume la care era pe punctul de a renunța: „Prea târziu!“, exclamă el înainte de a intra la țigănci. Deoarece nu ghicește, își primește sancțiunea: este prins ca într-o horă a ielelor: „În clipa următoare se simți prins de mâini, și fetele începură să-l învârtească în cerc, strigând și șuierând, și
Maria Ungureanu by Fantasticul în opera lui Mircea Eliade – Monografie () [Corola-publishinghouse/Science/1606_a_2947]
-
unui grup de tineri foarte misterioși. Mi se păreau misterioși pentru că, deși vorbeau românește, nu înțălegeam prea bine ce vorbeau. Din când în când unul din ei rostea un cuvânt straniu, fără sens pentru mine, și atunci toți înțelegeau să exclame, să se agite, să ridice glasurile. Eu eram fascinat de misterele lor. Și într-o zi, întorcând brusc capul către masa lor, într-un moment cănd discuția ajunsese neobișnuit de animată, am auzit pe unul din ei, pe cel care
Maria Ungureanu by Fantasticul în opera lui Mircea Eliade – Monografie () [Corola-publishinghouse/Science/1606_a_2947]
-
Dacă n-ar fi fost ministrul la ședință, consiliul ar fi acordat cel puțin douăzeci de mii de lei" Ionel Teodoreanu a fost întrebat la telefon de d-ra Lucia Demetrius cât s-a acordat tatălui său. Când a aflat, a exclamat: Da? și a trântit telefonul. V. Demetrius a interpelat pe Corneliu Moldovanu tot la telefon, mirându-se de o așa hotărâre, când el, Demetrius, e cel mai mare scriitor! Pardon, i-ar fi răspuns C. M., cel mai mare scriitor sunt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
novice în fiecare epocă a vieții lui. Un singur lucru îl fac oamenii fără să aibă nevoie de pregătire: mor. La patruzeci de ani, femeile încep să păstreze scrisorile de amor. După ce a pierdut bătălia dela Ramillies, Ludovic XIV a exclamat: Se vede că Dumnezeu a uitat câte am făcut pentru dânsul! Om fără noroc într-adevăr: cade pe spate și-și rupe nasul. Am procedat ca înțelepții, când fac o prostie: mi-am amânat înțelepciunea pe altădată. Condorcet Ce trebuie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
cu a vreunei celebrități. E adevărat că Napoleon a pus, printre primii, definiția destinului În legătură cu politicul - „Politica este destinul!”, o propozițe cam uscată după gustul nostru și vagă. Dar tot el, În recluziunea sa ultimă, pe insula Sfânta Elena, a exclamat: Quel roman que ma vie!... Iată cum, dacă soarta unui personaj romanesc se poate confunda cu cea a unui om viu, ca o parabolă plină de sensuri și simboluri, viața „cuiva”, om creator de istorie sau ins „mărunt”, se poate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
fulgerător și fix și el nu mai e capabil și nu mai vrea decât să „vadă” și să „ucidă” acel animal, șerpuitor printre ramurile unei păduri tinere, străine, acel „animal” ce este el Însuși. „Ce spui tu despre tine Însuți?...” exclama un filosof presocratic. Și, așa cum se Întâmplă ades Într-o vânătoare, „animalul”, abia Întrezărit și iute, fugace, se pierde ades În frunziș, uneori Îi auzi doar frecarea de arbori sau tufișuri, frunzele uscate ce-l trădează sau vreo pasăre ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
Și ori de cîte ori a reușit și-a creat argumente pentru noi atacuri asupra „cercului strîmt” local. În finalul unui articol scris la moartea lui Marcel Jouhandeau (91 de ani, 120 de cărți), „L’impudeur faite style”, Bertrand Poirot-Delpeche exclamă: „Diable d’homme! Sacré écrivain!” Iată în doar patru cuvinte o lecție de toleranță morală și de aplicare justă a criteriului estetic. La noi, o asemenea disociere e rareori posibilă. *Ca și ieri, ca și alaltăieri, ca și de un
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]