6,679 matches
-
trebuiau să îmi stea aliniate la milimetru, manșetele pantalonilor să acopere cum trebuie pantofii, îmi dădea el cravate, și mi le lua pe alea pe care le aveam, înlocuindu-le cu o duzină din cele pe care le voia el. Urla și mă teroriza dacă credea că nu purtam exact hainele pe care credea el că trebuie să le port. Și astea erau lucruri față de care îmi pierdusem interesul deja de pe vremea când locuiam în Evanston. Trebuia să suport hazul pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
se poarte respectuos, dar nu servil; era albă la față și deja se vedea că are de gând să îi țină piept, deși tremura, căci i-a vorbit, cu un ton practic și demn. Dumneata ești răspunzătoare pentru asta? a urlat el. Ea i-a spus: Doamna March n-a fost obligată să facă nimic din ce nu dorea să facă. A fost întrebată și ea spus da. E bine să facă ceva care s-o țină ocupată. Întrebată? Unii oameni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
că n-avem încotro. Și mai e o soră căsătorită și un cumnat. Ei, îți dai seama cum e, ne certăm tot timpul care să se ducă primul la baie sau să își spele rufele, sau să gătească sau să urle la copii. Mai are încă o soră care e o vagaboandă care se întinde cu toți, de aproape calci pe ea pe scări în întuneric când vii de la lcuru, așa că toată ziua ne păruim. Nu am de pe urma lor decât un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
urca prin pătrățelele de sticlă. S-a deschis ușa; în fața mea ședea o femeie într-un scaun cu rotile, iar în poala ei, abia născut într-un taxi sau într-o căruță sau în holul spitalului, acoperit de sânge și urlând de-i puteai zări mușchii de pe spatele și umerii pătrați, se afla un copil chel, roșu și acoperind-o și pe ea cu roșu. Iar ea, scoasă din răbdări, plângea la rândul ei, frângându-și mâinile, cu ochi înnebuniți de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
de acest vagabond care n-are ce căuta aici. Încalcă Actele Congresului și aș putea să cer un mandat de arestare pe numele lui. În plus hotelul poate să-l dea în judecată pentru încălcarea proprietății. Femeile au început să urle și și-au arătat foarfecii și armele, iar negresa, care avea un accent de persoană din Indiile de vest sau de vreun supus colonial britanic, a spus: — Niciodată, căpușă murdară! Așa că am fost complet uimit, în ciuda faptului că eram speriat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
Leagă cățeaua! După care mi-a spus mie: — Cu ce drept vii aici? Am fost chemat. — Păi bineînțeles c-a fost! Noi l-am chemat! Și, în timpul ăsta, bucătăresele cu scufiile lor înalte și ceilați din facțiunea mai bine plătită urlau și pufneau cu dispreț și strâmbau din nas și trăgeau un lanț de toaletă imaginar înspre mine. Ia ascultați-mă cu toatele! Eu vă reprezint. Dacă aveți necazuri, de ce nu veniți la mine? — Da? Ca să ne dai afară ca atunci când te-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
fuge!“ Însă vulturul nu a urmărit-o pe pantă; a aterizat și a rămas acolo, bătând din aripi. Când n-a mai putut auzi foiala șopârlei, și le-a strâns pe lângă corp. Și n-a zburat către mine. Thea a urlat la el: „Laș împuțit! Cioară ce ești!“ A luat de pe jos o piatră și a aruncat-o spre el. N-a țintit foarte precis. Caligula n-a făcut decât să-și ridice capul când piatra a trecut pe deasupra lui. Potolește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
ce greșeală făcea. Dar, în supărarea mea, greșeala ei era că mă abandonează pe mine. Senzația asta m-a făcut să tremur când am încercat să strig după ea. Doar nu avea să mă părăsească. Am alergat prin casă să urlu din spatele zidului grădinii de lângă bucătărie. Ceva în înfățișarea mea a speriat-o pe bucătărească; și-a luat repede copilul și a șters-o când m-a văzut. Și brusc m-am simțit așa de plin de furie și durere, că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
încinse de lacrimi, în timp ce-l priveam. Deci ai ajutat-o pe Stella să o șteargă, hm? Mi-a spus. Păi mă gândesc că ai făcut ce trebuia. Ea de ce s-o pățească din cauza lui? Wiley zice că noaptea trecută el urla de furie că l-a părăsit. Apoi mi-a zărit în sfârșit valiza din mână și mi-a spus: Oh-oh, îmi pare rău, omule! Te-a dat afară, nu? Am tresărit, fața mi s-a schimonosit, am făcut un semn
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
și l-am strivit ca să îmi dea drumul odată, a rostit cu greutate: Dumnezeule, ți-ai pierdut mințile? Nu încerc decât să te țin să nu faci vreo prostie! Moulton plecase deja, în josul străzii aglomerate, care ducea la piață. Am urlat după el: Foarte bine, porc de câine! Lasă c-ai să vezi tu! Te omor! Potolește-te, Boling, un polițist stă cu ochii pe tine. Un polițist indian ședea pe locul de parcare al unei mașini din apropiere. Probabil era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
îmi venea să încep a spune: „O, voi creaturi ce faceți umbră pământului, ce faceți voi! Până și fericirea și frumusețea sunt asemeni unui film.“ De multe ori îmi dădeau lacrimile. Sau mă înfuriam din nou și îmi venea să urlu. Dar câtă vreme nici o altă creatură nu este dojenită pentru zgomotul pe care-l face, pentru urletele, răgetele, țipetele, croncănelile, zbieretele ei, pentru specia umană se presupune că există moduri mai delicate de ușurare. Totuși, mă duceam pe un drum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
întuneric, doamnă Magnus? am spus. Așa trebuie, mi-a spus ea simplu. Păi de ce? Pentru că ginerele meu nu vrea să mă vadă. Dar ce s-a întâmplat? i-am întrebat pe Charlotte și pe Simon. Charlotte a spus: Simon a urlat la ea că se îmbracă în haine de proastă calitate. Pentru că, mi-a spus Simon, supărat, vine în vizită cu rochii de nouășpe dolari jumate. O femeie cu jumătate de milion de dolari! Arată ca mârțoaga vânzătorului de haine vechi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
și că spun la revedere cu ignoranță. După câte se vedea, aveam o pleiadă de critici în jur. Cu toate acestea, deși era o zi geroasă, era soare, trenurile treceau înspre abisul negru peste un terasament de beton gălbui, copiii urlau și se învârteau pe tot cuprinsul curții vaste, în jurul bățului de steag și cățărându-se în bărcuțe, iar eu mă simțeam deosebit de mișcat. Zău că ar trebui să te însori, mi-a spus Kayo. Păi mi-ar plăcea. Mă gândesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
acolo în bucătăria aceea mare. Soțul s-a enervat pe soție pentru că pierdea. Dacă ar fi câștigat și ea, înseamnă că ar fi luat de două ori mai mulți bani, dar de vreme ce ea pierdea, a înjurat-o și ea a urlat la el. Kayo a pierdut și el. Eram singurul care câștigam și aș fi preferat să nu se întâmple una ca asta. De fapt în drum spre casă, I-am înapoiat lui Kayo banii. Dar apoi cumnatul a blocat cecul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
de un astfel de eveniment? Mie, îmi păsa de nu mai știam de mine. La început m-au apucat toate pandaliile, îi uram pe dușmani și abia așteptam să mă arunc în luptă. Făceam ca toți dracii la cinematograf și urlam și băteam din palme când se dădeau știrile. Ei bine, lucrul care îți trebuie cel mai tare este exact cel pe care îl apuci când ai șansa s-o faci, mă gândesc eu. După o vreme, dacă mă mai gândeam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
morgă, cartierul săracilor. Și așa cum în fața marilor opere ale Egiptului și Asiriei, sau în fața mării, nu reprezinți nimic, așa te simțeai și aici. Neînsemnat. Simon a venit în vizită și mi-a aruncat o pungă cu portocale pe pat. A urlat la mine că nu m-am dus la un spital particular. Era scos rău din sărite și nimic și nimeni nu era scutit de privirea lui oțărâtă. Dar urmau să mă externeze, deci de ce făcea atâta caz? Eram încă adus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
a cerut să aibă și ea mașină, cum avea Charlotte. Ce miloagă ești! i-a spus el. Charlotte are banii ei, nu înțelegi? Dar nu are ce îți dorești tu. Eu sunt cea care are asta. La care el a urlat: Tu, și câte altele! Eu zic să nu te amăgești! Sunt multe femei pe lumea asta. Iar asta a fost una din puținele dăți în care s-a simțit prost că l-am surprins într-o astfel de postură. De
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
încercat să dăm una jos. Dar ea se înțepenise. Am strigat la el să sară în ea să vadă ce porcărie se întâmplase. Dar n-a părut să mă audă, iar ochii lui mă priveau înnebuniți. „Suie-te!“ i-am urlat, cu o voce straniu răgușită de teroare. Apoi am sărit eu să eliberez barca, și cârligul s-a desprins, și i-a dat drumul atât de repede și cu un asemenea impact pe apă, că m-a zvârlit din ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
adâncuri gemete și simțind atracția orfică și apoi ce simțuri conștiente mai aveam mi s-au părut asemeni unui fir de păr care este prins în vârtejul cumplit al apei universului. Am ieșit la suprafață cu dorința vie de a urla, dar neputând s-o fac; fălcile mi s-au descleștat să absoarbă aerul. Și unde era barca de salvare? Ei bine, bărci și plute se aflau ici și colo printre focurile de pe apă. Eu scuipam și vomitam apa de mare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
ne-am recăpătat puterile ca să încercăm. În cele din urmă i-am făcut o treaptă cu mâna și a reușit. Am așteptat să mă ajute și pe mine, dar nimic. M-a lăsat să plutesc o grămadă de vreme. Am urlat, am țipat, am înjurat, am zgâlțâit barca. Nici o mișcare. În cele din urmă mi-am aruncat un picior peste o margine și m-am căznit și am reușit să mă cațăr peste copastie. Stătea pe o bancă, cu mâinile între
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
-și brațele în scurta ei cu mâneci din piele de oaie. Foarte haios! Apoi mi-a arătat ceva. Vous voyez les chiens? Câinii de la fermă săriseră peste pârâu și se îndreptau în goană spre noi peste pardesiul cafeniu al câmpiei, urlând și schelălăind. Nu-ți fie teamă, a spus, luând o cracă de pe jos. Mă cunosc. Și într-adevăr, așa era. Au sărit în aer și s-au apucat s-o lingă pe față. Aveam probleme cu bujia, dar s-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
Paul: - Înseamnă ca fluierul fermecat o transformă pe mama Zmeului într-o zână primitoare. ( cu fluierul în mână ) La drum ! Se aud urletele balaurilor). Cortină de lumină Zidurile Castelului Părăsit. Pe ziduri stau de pază balaurii cu șapte capete, care urlă îngrozitor. Alina: - Eu zic să ne întoarcem. Dacă fluierul întărâtă și mai rău balaurii ? Gigel: - Paule, ia cântă melodia magică, cum a zis Zâna ! ( Paul scoate fluierul și începe să cânte încet, încet. Urletele balaurilor se sting în timp ce
Teatrul ca o lecţie de viaţă by Ion Bălan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91610_a_92357]
-
Mai avem o zi de drum până acasă... ,,Zâna cea bună’’ : - Deci, ne întâlnim peste o zi !... ,, Zâna cea bună’’ dispare, un vânt puternic izbucnește Gigel: - Nu mai înțeleg nimic, două zâne, doi zmei, doi FețiFrumoși și balauri care când urlă când dorm...de sperie codrul... Alina: - Blestem, vraja, un ghem de mistere ! Paul: - Ai avut dreptate, un ghem de mistere. Gigel: - Dar nu vise pentru că cineva vrea să ne ia de proști ? Ce mai spune povestea castelului ? Paul: - Povestea de la
Teatrul ca o lecţie de viaţă by Ion Bălan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91610_a_92357]
-
ușurel când îl țesălă și întorcea capul spre ușa grajdului... Așteaptă și el pe stăpân își zise. Câinele rămăsese toată ziua la marginea stâncilor, acolo unde începea poteca spre mare... sau unde se sfârșea, pentru cei care urcau de pe mal... Urlase lung și sfâșietor de vreo două ori... Acum intrase în casă și se cuibărise lângă foc, scuturându-se din când în când, cu blana udă, mirosind a frig și ceață și alge ca orice câine care-și făcea veacul mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
i se mai obișnuiră cu întunericul, recunoscu chipul fratelui său, mai erau acolo vecinul cu familia și după ei toți venea tata. Coborî în grabă scara, închise repede chepengul și-și ținu răsuflarea. De sus se auzeau zgomote, țipete, câinii urlau, pași grei se apropiau. Se cutremura pivnița și un praf înecăcios se risipi din tavan, când pașii ajunseră chiar deasupra. Auziră cum se sparge ceva chiar deasupra capului lor, mama plângea înăbușit, tata nu se mișca din loc, de sus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]