3,341 matches
-
pe drum drept. În ultima vreme nu mai avusese atîta grijă, iar George Stan se plictisise și el să-l hipnotizeze. Ca un făcut, exact cînd a ieșit din încăpere, în fața ușii îl aștepta chiar George Stan. Văzîndu-l preocupat a clipit din ochii lui albaștri și ușor bulbucați, înainte de toate te uitai la ochii lui, asta era considerat un mare avantaj, pentru că între timp George Stan își putea face de cap cu pușcociul pe care îl purta în buzunarul interior al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
ușor bulbucați, înainte de toate te uitai la ochii lui, asta era considerat un mare avantaj, pentru că între timp George Stan își putea face de cap cu pușcociul pe care îl purta în buzunarul interior al hainei, zi și noapte, a clipit cu prefăcută uimire, "încotro, șefule? Voiam să te scot la un schwartz!" S-a prefăcut nemulțumit. ,,Ei, fir-ar să fie, iar mă cheamă Mihail, cine știe ce-o fi visat astă-noapte și acum îi zbîrnîie creierașul, treci Bîlbîie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
de lume bună și pe deasupra și aviator. Iar că ar exista o relație între Bîlbîie și stăpînul casei nici nu putea fi vorba. Bîlbîie nici nu tresări. Poate îl văzuse înainte de a se apropia și de aceea nici măcar n-a clipit. Și-a dus paharul la gură, și-a înmuiat buzele, mai mult ca să le spele de urma icrelor de Manciuria, a înclinat ușor fruntea, ca pentru a-l saluta ori pentru a se face auzit mai bine, în camera tapetată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
specială, roșie, și reușea să fie prinț în orice împrejurare. Poate de aceea se străduia să se vîre în toate mocirlele ca să se vadă mai bine cît de prinț este! Gusti. Dimitrie Gusti, profesor la Universitate, excelență. Basarab Cantacuzino a clipit nedumerit, pînă și pleoapele coborau și urcau încet, de parcă ar fi fost manevrate cu ajutorul unui mecanism ascuns "Ce-i cu ăsta, Gusti?" A răspuns sec, fără nici un angajament, ,,e din ăsta, sociolog, profesor de sociologie la Universitate, face și cercetări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
măsurii proprii. Pentru un funcționar al Serviciului era destul. Cafeaua își schimbă gustul, deveni leșioasă, dacă ar fi fost în altă parte ar fi scuipat în batistă și ar fi cerut apă rece să se clătească. Se foi pe scaun, clipi de cîteva ori, cuvintele îi stăteau în gît. Nu apucă să deschidă gura pentru că Mihai Mihail lovi cu palma în hârtiile din fața lui, încît se ridică un praf ușor ca un abur. "Eu n-am dreptul, dar dumneata ai obligația
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
laba în jur, domnule Popianu, noi asta îți oferim, o savană, o junglă întreaga prin care să hălăduiești." "Povești de adormit copiii", îi trecu prin cap și atît de puternice i se părură a fi cuvintele, puternice și exacte, încît clipi speriat că le-ar fi spus cu voce tare. Dar August Stoicescu era preocupat de ale sale, iar maiorul Stavri îl asculta pe șeful său cu sfîntă admirație, ținîndu-și buzele cărnoase ușor întredeschise. "Am înțeles, și bine am înțeles de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
dat din mînă ca pentru a alunga o gîză insistentă, "sigur, energie este destulă, domnule maior, chiar și ordinea este mulțumitoare. Drept să spun nu mai am ce face pe aici, tai frunza la cîini, cum s-ar zice". Stavri clipi ștrengărește, totuși nu putea fi un om rău, viclean da, însă rău nu era, "adevărata ordine este aceea în care toată lumea este implicată, în care toți sînt băgați pînă în gît, ceea ce faci dumneata se cheamă poliție, nu ordine, tocmai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
mai mult de Vilă, străzile erau bătute de patrulele băieților de prăvălie. Probabil data sosirii lui Caraiman se apropia, sus pe deal activitatea era frenetică, se muncea ziua întreagă, noaptea mărăcinii, scaieții erau arși în ruguri, nu era urît cum clipeau focurile pe culme, auzise că șanțurile, șanțurile lui, fuseseră astupate cu totul, se organizaseră chiar două parăzi, muzică de fanfară și defilare militărească, cot la cot, a detașamentului de "gardă civică". August Stoicescu nu stătuse pe treptele magazinului de fierărie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
astfel. L-a privit printre gene, nu era înfloritor, pielea căpătase o culoare pămîntie, chelise ori numai i se rărise părul, trăsăturile se accentuaseră și, în fapt, părea mult mai în vîrstă decît era cu adevărat. Ochii lui galbeni nu clipeau. I-a făcut un semn, abia perceptibil, să ia loc. Observă o expresie de ușurare, probabil îl obosise drumul ori nu prea mai avea putere să stea în picioare. Aproape sfîrșit domnul Mihail, aproape sfîrșit! Nu era un semn bun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
aluneci într-o băltoacă, e drept, destul de plăcută dacă apuci să te bălăcești în ea, de lucruri "văzute altfel". Pe un ins cu un temperament lenevos cum era Cantaeuzino chestia asta trebuiți să-l dea gata. Prințul nici măcar n-a clipit. Ori nu pricepuse ee-i spusese, ori n-auzise nimic. A tușit cu un aer de stinghereală. "Așa se face că eu sînt de o părere ușor diferita de a excelenței-voastre. Viitorul este imprevizibil, în ciuda faptului că în cea mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
spuneam sau înțelegea, dar vroia să înțeleg și eu ceea ce susținea el. - Uite, zice, un scriitor are nevoie de o casa, cum ai tu, să poți scrie. Te-am apărat undeva și din sală prozatorul (nu-ți spun care, dar clipind din ochi ca și când ar fi ieșit din apă, mi l-a spus) a întrebat: "Și n-are nevoie și de o mașină?" Am râs. - De ce rîzi? a exclamat el fixîndu-mă cu frumoșii lui ochi bulbucați. Adaptarea ar însemna să nu
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
ați trăit câteva clipe de glorie într-un tablou (aici s-ar putea deschide o discuție nesfârșită, care ar porni de la întrebarea „În ce tablou ați vrea să intrați?“. Dacă m-ați întreba pe mine, v-aș răspunde, fără să clipesc, că aș plonja în Grădina deliciilor a lui Bosch și n-aș mai lăsa pe nimeni să mă scoată de-acolo). Și trezindu-vă, în loc să vă începeți conștiincios ziua printr-un ritual atât de bine știut, încercați să căutați o
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2212_a_3537]
-
tocmai genul pe care l-ar folosi un băiat adolescent sau tatăl lui. Se așeză pe marginea căzii, simțind că îi piere bucuria, asemenea apei care se scurgea clipocind din cadă. Probabil că face asta frecvent. Fiul lui nici măcar nu clipise la vederea unei femei străine, goale pușcă, tocmai ieșită din patul tatălui său. Ce vârstă avea? Paisprezece? Cincisprezece ani? Vârsta la care cei mai mulți băieți ar muri de rușine auzind doar cuvântul „sân“, darămite să mai fie în stare să înfrunte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
unei femei străine, goale pușcă, tocmai ieșită din patul tatălui său. Ce vârstă avea? Paisprezece? Cincisprezece ani? Vârsta la care cei mai mulți băieți ar muri de rușine auzind doar cuvântul „sân“, darămite să mai fie în stare să înfrunte, fără a clipi măcar, realitatea pe care o denumea. Cum putea Jack să fie atât de iresponsabil? Să aducă femei acasă și să le lase să umble bine mersi în pielea goală când avea un fiu adolescent? Jack Allen era probabil exact cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
după nuntă, mai ales ținând cont de rezervele lui în privința copiilor. Va trebui să pregătească delicat terenul. — De fapt, m-am hotărât să-mi pun diafragmă. Henrietta rămase interzisă. — Ce-i aia diafragmă, mami? Lottie părea fascinată. Henrietta nici măcar nu clipi. Ea și Simon aveau o politică în privința întrebărilor de genul ăsta: sinceritate absolută și stânjenitoare. — E un mic dispozitiv, făcut de obicei din cupru, pe care femeia îl introduce în vagin și care împiedică fixarea ovulului în uter, astfel încât sperma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
farmacia cu autoservire cu mult mai mare de lângă piață, unde personalul părea recrutat întotdeauna din rândul celor care să lăsau de școală și era în stare să-ți vândă un kilogram de insecticid și un ferăstrău cu lanț fără să clipească. Fata nici măcar nu ridică privirea în timp ce scana codul de bare la casă. Chiar și așa, Fran se simți obligată să dea o explicație. — Îmi trebuie doar în scopuri de cercetare. Sunt ziaristă, înțelegeți. De data asta fata ridică ochii, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
pușcașul sosi, cu băiatul ca un mânz după el. Uite-l, ăsta-i! zise mândru Sandu, și întinse mâna spre om. Pușcașul, scund, lat tare în spete, cu obrazul uscat, înnegrit de o barbă rară, zbârlită, mă privea fără să clipească, fără să zâmbească, cu doi ochi rotunzi, verzi. Cu dreapta ținea de strat pușca atârnată pe umăr, și mâna neagră, mare, cu degetele lungi, osoase, noduroase, mi se păru înspăimântătoare. Zâmbii: —Dumneata ești Marin?... Pe urmă nu mai știui ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
drept ca un brad, ea a întins numai mânile spre el și a strigat: Spune și tu, Ioniță, iaca ești de față. Eu l-am omorât! Eu i-am dat cu baltagul... Și-l privea cu ochii negri, fără să clipească, pătimașă, cu nările tremurând. Iar Ioniță Spataru a început a-și șterge lacrimile încet, și se uita în pământ. Pe dânsul l-au osândit la muncă silnică, zece ani; iar pe Anița au dus-o la spânzurătoare. Așa au hotărât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
nou o înfiorare de plăcere. Târziu, când am ieșit, era întuneric. Mergeam încet, parcă pășeam la întâmplare. Așa am mers, până ce pe cerul întunecos se deslușiră aripile înălțate și neclintite ale morilor. Și sub două speteze ardea o luminiță, care clipea din când în când ca un ochi somnoros. Spre lumina aceea m-am urcat, cu pași repezi. Un câne, în lanț, începu să latre; auzii pași dupăind pe scânduri. Simții că în prag a ieșit femeia lui Dragoș. Ridicai capul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
Apoi se opri lângă car, uimit: —Tu erai, mă Ile? - Ce este? - Cucoane, aista-i Ile Covataru... Da’ ce are? Nu vezi ce are? strigă stăpânul. Văd că a îngenunchiat și dă ochii peste cap... Amândoi se uitau la om. Clipea din ochi și obrazul i se încrețea; dintr-o durere grea din trup parcă-i ieșeau picăturile de sânge și vorbele: Am îndrăznit și eu, da’ iaca, Dumnezeu mă bate... Pe urmă își încleștă dinții și se lăsă în apa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
mă ieie nimeni că nu-i bine. Și să știi că eu nu-s dintre cei care se tem. Faliboga își puse bărbia în piept și privi țintă la Niță. Lepădatu îl privea și el drept și dârz fără să clipească. Ei lăsați, lăsați și voi! se amestecă deodată cu glasu-i subțire moș Nastase Tentea. Ce dracu, măi oameni buni! Abia v-ați întâlnit și vă și uitați urât unul la altul. —Moș Nastase, zise blajin Niță punându-și buzduganul în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
așezară pe două rânduri, privindu-i cu luare-aminte. Erau rumeni la față și veseli. Cuconu Jorj se îndreptă spre supușii lui și zise zâmbind: —Iaca, stăpâna voastră, măi, oameni buni... și privea și el ca pe ceva scump ochișorii care clipeau neîntrerupt în puful blănițelor. —Dumnezeu să-i deie sănătate... răspunseră câteva glasuri. Boierul cel bătrân fuma dintr-o țigaretă de chilimbar. Privea spre oameni, parcă se gândea la altceva. Zise c-un zâmbet de milă spre domnița cea balaie: „Oh
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
voi fi ca totdeauna al dumneavoastră... —Bine, bine... răspunse Avrămeanu privind în altă parte și încheindu-se la blană. La revedere, domnule Vâlcu, la revedere! — Cu tot respectul... vorbi ceva mai tare primarele și se ploconi spre blănița albă. Cuconița clipi numai din ochi; Avrămeanu se grăbi să se suie în sanie. Călugărița coborî iute din cerdac. Faliboga se apropie și el din partea cealaltă, vizitiul se aplecă îndărăt, și cu toții așezară blănurile și cergile. —Sandule, mai zise boierul, vezi să fie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
zvâcni și-l arse peste ochi c-o vărguță de sânger pe care o rupsese în trecere; și se mistui în tufele zăvoiului de aproape... O clipă orbit, omul se răsuci în loc; apoi când se desmetici, se uită în juru-i, clipind cu ochii încruntați. Ș-abia într-un târziu zări pe nevasta vătafului cum trece apa Moldovei, prin pulberea lunii, cu fustele ridicate până la sâni și cu coatele înălțate la umeri. Atunci se năpusti la vale, ieși la marginea zăvoiului, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
așa, Culi, după porunca ce ni s-a dat. Nu știu câți kilometri or fi, dar ne ducem. Paznicul păru a fi primit o lovitură; se trase un pas înapoi; dar îndată i se veseli pe față disperarea și o încăpățânare bolnavă. Clipi pripit, hotărând: Atunci mergem. Tot așa ar fi putut spune că se duce să se dea cu capu-n jos într-o fântână. Tâmplele iarăși i se zbătură ca sub flăcări. Așa că noi o învălim bine și frumos, urmă nana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]