6,372 matches
-
ecouri filozofice; iar Gray a versificat teoriile lui Locke în hexametri latini. Entuziast admirator al lui Locke, Laurence Sterne a folosit de-a lungul întregului său roman, Tristram Shandy, ideile acestuia despre asociație și durată, adesea pentru a obține efecte comice. Dintre marii poeți romantici, Coleridge a fost un filozof de mare ambiție și cu oarecare autoritate. El i-a studiat cu atenție pe Kant și pe Schelling și le-a expus ideile, deși nu 157 întotdeauna în spirit critic. Prin
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
Dramaturgia românească între 1900-1918 este o panoramă informată asupra a două decenii de teatru românesc, considerate prin prisma devenirilor ulterioare și identificând formulele modernității. Textele sunt studiate mai ales din unghiul „morfologiei formelor dramatice” și al categoriilor estetice de tragic, comic sau patetic, ca și din acela al interferenței lor și al modului specific în care tratează spațiul și timpul. Aceeași formulă comprehensiv-analitică se regăsește în ciclul dedicat dramaturgiei blagiene, generic intitulat Lucian Blaga și teatrul (I-II, 2000- 2003). Primul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288201_a_289530]
-
aduce cu sine această „completitudine“, această desăvârșire prin unirea cu toate, ceea ce a fost descris în limbaj religios ca experiență de unire sau unitate, iar în limbaj academic a fost indicat prin formula unio mystica. Aș utiliza acum o imagine comică, dar foarte sugestivă, pentru a ilustra a-topia și a-cronia centrului, respectiv a „vârfului“ ierarhiei. Este vorba despre o secvență din bine cunoscutele desene animate cu Tom și Jerry: Tom moare și urcă pe o scară rulantă la cer; acolo ne
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
frumosului în multitudinea nuanțelor, creează prilejuri de contemplare, admirare, oferă bucurii și plăcere intelectuală. Condiția primară este accesul la valorile autentice ale literaturii universale și naționale. Uimirea, groază, extazul, sunt stări de spirt create de ficțiunea literară. Între frumos și comic se află uratul, devenit valoare estetică prin forță de expresie a limbajului literar. Comicul, sursa a umorului, destinde și sancționează, iar conduită rasului creează starea de complicitate între autor și receptor. În școală, literatura alături de cunoștințele de limbă, constituie o
CREATIVITATEA ÎN CONTEXTUL EDUCAŢIEI ESTETICE / Metode și tehnici de dezvoltare by Marieana Lucianu/Adriana Munteanu () [Corola-publishinghouse/Science/756_a_1051]
-
un corpus de texte selectate în acest scop. Astfel, cel de-al doilea capitol dedicat lumii complexe de subiecte și stiluri a Antichității prezintă observații, atitudini ale primilor teoreticieni ai artei parodiei, care o definiseră ca pe un simplu gen comic minor. În "Parodia literară în Antichitate. Evoluția formelor epice și apariția romanului", este remarcată, în mod corect, distanța existentă între perspectiva modernă asupra parodiei, cea care suprapune acest tip de discurs cu cel critic, acoperind aspecte comice, ludice, metaficționale, și
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
un simplu gen comic minor. În "Parodia literară în Antichitate. Evoluția formelor epice și apariția romanului", este remarcată, în mod corect, distanța existentă între perspectiva modernă asupra parodiei, cea care suprapune acest tip de discurs cu cel critic, acoperind aspecte comice, ludice, metaficționale, și cea antică, neacoperitoare a unor sensuri pozitive, laudative. Primii teoreticieni vor fi mai degrabă interesați de etimologie, de practicile orale ale parodiei, dar și de o contextualizare extraliterară a acestui gen. Atentă la filiații și la continuitate
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
Am urmărit, de-a lungul Antichității, Renașterii și în postmodernitate, acele particularități ce țin de structura hipertextului (uneori comparându-l cu hipotextul) sau pot rezulta în funcție de atitudinea parodistului față de textul "victimă", adăugându-le, atunci când a fost cazul, și discuții asupra comicului sau ironiei, intertextualității sau metaficțiunii și celorlalte procedee cu care parodia relaționează în context romanesc. Am arătat astfel cum a evoluat înțelegerea parodiei de la o simplă tehnică, menită să practice deriziunea fenomenelor literare, la accepțiunea de gen în sine, delimitându
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
operante ale tipurilor de parodie, judecând fenomenul fie în funcție de modelul ales spre deformare, de stilul operei (rezultantă a unei operații combinatorii de elemente diferite), de apartenența autorului la un anumit curent literar, de tipologiile create conform modalităților de realizare a comicului sau în dependență de dimensiunea metatextuală propusă voluntar, de pildă, de romancierii postmoderni etc. Studiile cele mai valoroase aparțin însă altor spații culturale decât cel românesc. Sinteza lui Margaret A. Rose, Parody: ancient, modern, and postmodern, urmărește evoluția conceptului din
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
culturale decât cel românesc. Sinteza lui Margaret A. Rose, Parody: ancient, modern, and postmodern, urmărește evoluția conceptului din Antichitate până în zilele noastre, fără a eluda accentele personale, dintre care cel mai de seamă ni se pare prezentarea parodiei drept metaficțiune comică. Sfătuiți să ne întoarcem dinspre postmodernitate spre rădăcinile etimologice ale noțiunii, ni se propune să-i redăm parodiei statutul de "mult mai complexă combinație și dezvoltare a laturilor metaficțională, comică, dar și a formelor înrudite cu acestea", recunoscându-i meritul
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
mai de seamă ni se pare prezentarea parodiei drept metaficțiune comică. Sfătuiți să ne întoarcem dinspre postmodernitate spre rădăcinile etimologice ale noțiunii, ni se propune să-i redăm parodiei statutul de "mult mai complexă combinație și dezvoltare a laturilor metaficțională, comică, dar și a formelor înrudite cu acestea", recunoscându-i meritul de a fi oferit un dublu cod, care unește "faptul literar modern cu cel antic"3. Volumul enumeră și discută caracteristicile definitorii pe care parodia le-a dezvoltat în fiecare
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
ale parodiei în modernitatea târzie: Parodia = împotriva interpretării (Sontag, 1964) Don Quijote = prima operă literară modernă întrucât în interiorul său siguranța similitudinii este înlocuită prin diferență, iar râsul lui Borges este un "râs care zguduie" (Foucault) Parodia = constestare și distorsiune (Macherey) Parodia = comic (și parodia modernă = pseudo-transgresare), în timp ce carnavalescul (cf. Bahtin) = transgresare serioasă (contribuie și la dialogismul sau intertextualitatea tradițiilor menippee și polifonică) (Kristeva) Parodia = critică a realității (Foucault) Parodia = nesănătoasă (Hassan) Parodia = lipsa forței, intenționalitate și diferență (Baudrillard) Parodia = lipsa autorului (Derrida
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
prelungirea teoriilor lui Bahtin și ale Juliei Kristeva despre Bahtin) Parodia = o "transformare minimală a unui text" (Genette) Parodia = modernă și satirică; pastișa (blank parody) = postmodernă și nenormată (Jameson) Parodia = repetare cu diferență care nu trebuie neapărat să fie și comică (Hutcheon) Parodia = nihilistă (Newman) Parodia poate fi utilizată în sugerarea unei lumi nesănătoase/ discontinue (Martin Amis)"4 (trad. n.). Dacă majoritatea teoriilor prezentate de Rose, de la Aristotel până la deconstructiviști, iau în calcul generarea unei definiții sub spectrul diferențelor față de noțiuni
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
burlesc, ridicol, umor etc., lucrarea sa, publicată într-o primă ediție în 1993, mizează pe o formulare denotând rafinament critic, dar și claritate. Rezumând, parodia ar fi rezultatul coexistenței codificate a două texte, pe care cititorul îl sesizează mulțumită efectului comic. Comicul poate să apară în funcție de voința auctorială (cultivând procedeele cunoscute) sau survine din simpla alăturare a realității textuale a celor două opere. La fel, ironia poate "dirija" intenția operei, textul parodiat servind pe post de "mască verbală sau ca un
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
Antichitate, alte specii și genuri, chiar dacă la începuturi doar episodic, amestecând mai multe forme spre a obține ceea ce numim astăzi parodie mixtă. Acestea și-au pierdut statutul prim în pasta personală a stilului dezvoltat de fiecare romancier în parte. Turnura comică nu va eluda însă aspectele serioase. Ele țin mai ales de modul de raportare a autorilor atât la realitatea epocii lor, cât și la realitatea textuală a propriilor scrieri. Ca atare, însăși discutarea parodiei se dovedește un proces complex și
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
naștere sub semnul secundarului și al inferiorității în perioada Antichității, unde cunoștea tot atâtea forme câte genuri și specii nobile. Etimologia datează încă din secolul patru î.C., când parwdia/ parodia, termen preluat din limbajul muzical, ajunge să descrie imitația comică și, treptat, chiar transformarea epică a unui vers de obicei homeric (Hegemon din Thassos). Începând cu Poetica lui Artistotel, acoperă și alte forme de citare comică, exemplele abundând în opera lui Aristofan, care va parodia principiile euripidianismului (pe care implicit
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
î.C., când parwdia/ parodia, termen preluat din limbajul muzical, ajunge să descrie imitația comică și, treptat, chiar transformarea epică a unui vers de obicei homeric (Hegemon din Thassos). Începând cu Poetica lui Artistotel, acoperă și alte forme de citare comică, exemplele abundând în opera lui Aristofan, care va parodia principiile euripidianismului (pe care implicit le-a precizat, fără să și-o fi dorit). Apropierea parodiei de retorică îi conduce pe unii la perceperea fenomenului drept o formă de imitare pe
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
ar fi mai indicat să o apreciem drept "un fenomen intrinsec al literaturii ce ia formă antigenerică"11? Acestei idei i se raliază și Viorica S. Constantinescu în articolul intitulat " Timpul parodiei", unde constata că, în sfera mai largă a comicului, parodia se așază sub semnul deriziunii, marcând relativitatea tuturor valorilor. Modificarea perpetuă a "scenei literaturii", pe care s-au perindat mereu alte decoruri privite de mereu alți curioși, își conține germenii propriei tautologii. Căci, deși tablourile se schimbă, efectul rămâne
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
a numit devierea de la normă. O asemenea operație practică parodistul prin introducerea unui procedeu preluat procedeul străin, în accepțiunea lui Tomașevski dintr-o scriere anterioară și infiltrat în opera proprie. Condiția sine qua non este cultivarea acestui procedeu în registrul comic: "dacă dezvăluirea procedeului va fi realizată într-o manieră comică, rezultă o parodie". Terminologia sa va fi preluată și extinsă de Mihail Bahtin, care va vorbi despre "integrarea bunului străin", adică introducerea parodică a unor elemente împrumutate, într-o literatură
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
prin introducerea unui procedeu preluat procedeul străin, în accepțiunea lui Tomașevski dintr-o scriere anterioară și infiltrat în opera proprie. Condiția sine qua non este cultivarea acestui procedeu în registrul comic: "dacă dezvăluirea procedeului va fi realizată într-o manieră comică, rezultă o parodie". Terminologia sa va fi preluată și extinsă de Mihail Bahtin, care va vorbi despre "integrarea bunului străin", adică introducerea parodică a unor elemente împrumutate, într-o literatură națională, din altă literatură națională sau, la scară mai mică
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
nu intră în concordanță, considerând comicul de limbaj una dintre modalitățile cele mai transparente de realizare ale parodiei literare și unind, așa cum va face și Tînianov, parodia cu o operație atentă de stilizare: "Dacă stilizarea e însoțită de o tratare comică a stilului lexical, avem de a face cu o parodie a stilului. Caracterul parodic se obține prin neconcordanța dintre stil și materialul tematic al limbajului (s.n.) (de pildă, descrierea unor fenomene contemporane într-un limbaj din secolul al XVII-lea
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
face cu o parodie a stilului. Caracterul parodic se obține prin neconcordanța dintre stil și materialul tematic al limbajului (s.n.) (de pildă, descrierea unor fenomene contemporane într-un limbaj din secolul al XVII-lea sau prin alte modalități ale contrastului comic". Registrul satiric nu este, în accepțiunea acestui teoretician, omniprezent în parodii, care "se dezvoltă ca o artă liberă a procedeului" preluat. E cazul sternismului "de la începutul secolului al XIX-lea", reprezentând o "școală care s-a dezvoltat din parodie privită
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
în particularități stilistice rupte de cel de-al doilea plan (care poate fi pur și simplu uitat) pierde în mod firesc caracterul de parodie."29 Astfel rezolvă Iuri Tînianov problema parodiilor ca specie literară, ba mai mult ca specie a comicului, notând totuși că nuanța comică nu însoțește întotdeauna parodia. Observația din finalul studiului "Dostoievski și Gogol", subintitulat " Despre teoria parodiei", este validată de bunul-simț pentru că are în vedere evoluția parodiilor de-a lungul timpului, dar și evoluția receptării lor: în timp ce
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
cel de-al doilea plan (care poate fi pur și simplu uitat) pierde în mod firesc caracterul de parodie."29 Astfel rezolvă Iuri Tînianov problema parodiilor ca specie literară, ba mai mult ca specie a comicului, notând totuși că nuanța comică nu însoțește întotdeauna parodia. Observația din finalul studiului "Dostoievski și Gogol", subintitulat " Despre teoria parodiei", este validată de bunul-simț pentru că are în vedere evoluția parodiilor de-a lungul timpului, dar și evoluția receptării lor: în timp ce caracterul de parodie al unei
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
clară a autorului textului care parodiază de trimitere la un text anterior (sau la o sumă de procedee, de convenții, de pildă parodierea epicului cavaleresc în romanul picaresc 47, care lansează o modă tocmai prin faptul că "opune un realism comic idealismului ofilit al tradiției cavalerești"48). Așa cum observa Sanda Golopenția-Eretescu în articolul "Grammaire de la parodie", "ea poate promova o similitudine, și atunci avem imitații, citate, aluzii sau pastișe; sau poate propune o diferență, și atunci vorbim de parodie, ironie și
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
conturate, lăsându-ne să înțelegem că, adesea, așa cum o demonstrează și exemplele, ele se întrepătrund. Dihotomia stil/ subiect vizează separația între nobil și vulgar; iar dacă genurile nobile sunt reprezentate prin epopee și tragedie (subiect nobil în stil nobil), genurile comice includ comedia sau povestirea comică (subiect vulgar în stil vulgar). Cea de-a doua ramură a tabelului reține travestiul burlesc (subiect nobil în stil vulgar) și îi alătură parodiile, însumând parodia strictă și pastișa eroi-comică (subiect vulgar într-un stil
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]