711 matches
-
etc. Nu mai vorbim despre proasta utilizare a cuvintelor în absența unei atribuiri clare: Cele două seri de Stufstock 3 au adus la Vama Veche aproape 100 000 de „salvatori” ai căluților de mare și ai arhitecturii pe orizontală, ținte clamate de organizatori. Dar și 42 de artiști și trupe, circ pentru popor, transmis în direct la televizor (Jurnalul național, nr. 3 637, p. 32). Citind textul de mai sus, te întrebi de ce cuvântul salvatori este redat între ghilimele, ce înseamnă
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
jurnalist. Ești emoționat și ușor nedumerit, dar chiar și așa vrei să pleci imediat pe teren și să scrii reportaje, interviuri, știri - orice, numai să scrii. Spre dezamăgirea ta, fără alt adaos explicativ, șeful te conduce la secția de documentare, clamând prima ta sarcină redacțională: timp de o lună să nu faci nimic, doar să citești colecția ziarului, să te obișnuiești cu temele și stilul casei. Sarcină de serviciu sau nu, lecturarea colecției este pentru ziaristul abia angajat o experiență utilă
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
iar prin acest "ceva" asigurându-și cele necesare traiului poate fi un om liber. În afara proprietății nu se poate vorbi despre libertate. Simpla enunțare a drepturilor cetățenești este lipsită de sens. Lumea totalitară poate proceda la rândul său în a clama drepturi, dar care niciodată nu sunt acoperite în lege și proprietate. Drepturile, fără puterea de a le da conținut, nu sunt altceva decât minciuni. Numai libertățile confirmate prin lege și acoperite de posibilitatea acțiunii economice pot aduce libertate și demnitate
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
situație triumfală, după un periplu în Anglia în care și-a răpus toți adversarii care erau tocmiți să-l piardă. A demonstrat că nu este laș ori ezitant, depășind o stare de criză inerțială care îl măcina. Nu-și poate clama victoria fiindcă, până la răzbunarea supremă, tăcerea este virtutea lui de preț, însă în forul lăuntric își strigă bucuria. Ca într-un intermezzo din Simfonia destinului, între două lupte se reculege pe marginea gropii ținând în mâna dreaptă craniul histrionului ce
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
nuce, teoria păturilor superpuse a redactorului șef de la Timpul și care, probabil, își are sorgintea tocmai în hiperluciditatea cu aspect vizionar, adevărat arhetip donquijotesc recognoscibil în biografia și operele lui Eminescu și Camil Petrescu. Inaderența la real, lipsa de pragmatism clamate de Eminescu în corespondența sa constituie un alt arhetip al mitului Don Quijote și care a fost deja evidențiat la nivelul personajului camilpetrescian. Pentru a fi mai convingători în dezvoltarea câmpului arhetipal eminescian, să observăm și alte note comune reflectate în
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
torționarii, tocmai pentru că vedeau în schingiuirea la care erau supuși o formă de umilire a virilității. După încheierea anchetei, apoi a procesului și la multă vreme după evenimente (la ceasul mărturiei), câteva foste victime nu s-au sfiit să își clameze dorința de răzbunare asupra călăilor de odinioară, tocmai fiindcă resimțeau încă trauma anchetei: „Pe tipul ăsta, pe anchetatorul meu, tare mult aș vrea să-l întâlnesc într-o zi, să-i sucesc gâtul” sau „Pe monștrii ăștia, i-aș împușca
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
i se alătură încă doi colegi (Lucian Silaghi și Horia șerban), dar Securitatea este alertată imediat și cei trei sunt arestați în fața colegilor lor. Securitatea devenise, de altfel, prudentă dinainte de această solidarizare concretă și din pricina unor grafitti de pe clădirile căminelor, clamând ideea de sprijin al protestatarilor. Alți câțiva studenți împart, în aceeași perioadă, manifeste în sprijinul muncitorilor. Se vor mai face câteva arestări (în total au fost 7), apoi studenții respectivi sunt exmatriculați și condamnați în ședințe universitare lărgite, după tipicul
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
Din păcate, învinsul, dacă învingea el, ar fi avut aceeași expresie ca rivalul său mai norocos. Nu e nimic de făcut: în orice succes există ceva înjositor” (II, 208). Continuă Cioran: „Sper să nu am vreodată prilejul de a-mi clama victoria. Un zeu veghează asupra mea” (idem). Dar nu cumva acest zeu este un demon?! După ce ai ratat victoria, ce-ți rămâne decât să transformi eșecul în șansă și să explorezi fenomenologia eșecului? Șiretlicul la care Cioran apelează ține de
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
criză economică. Problemele economico-sociale structurale ale acestor țări, vizibile încă din anii ’80, erau legate în special de poziția financiară internațională, respectiv datorii externe apreciabile și incapacitatea de susținere a necesarului de importuri cu resurse financiare interne. Acest fapt a clamat intervenția instituției construite pentru astfel de situații critice, respectiv Fondul Monetar Internațional. În conceperea programului de reforme, reprezentând condiționalitățile pentru acordarea de împrumuturi, FMI a colaborat cu restul creditorilor fostelor state socialiste, precum și cu Banca Mondială. În esență, constrângerile economice
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
să ne facă permeabili la mesajul celuilalt din noi și din afara noastră. Societățile totalitare participă la credința naivă că există un adevăr unic, anume chiar acela formulat de ele. De aceea, aceste ideologii sunt produse ale paradigmei subiectului unic, centrat, clamat de raționalismul și pozitivismul modernist. Comunismul a formulat ideea luptei de clasă, ideologia după care o singură clasă (cea proletară) are sarcina de a prelua puterea și de a le anihila pe toate celelalte, distrugându-le material și economic, psihologic
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
catolicii apostolici și romani. Practicarea milosteniei și a iubirii față de aproape are și ea niște limite. în concepția Bisericii, îl iubești pe Celălalt dacă-i Același și ni se aseamănă, gândește ca noi și ne susține ideile. Un filosof care clamează că după moarte nu mai există nimic; că grația divină e suficientă și că faptele nu contează deloc; că clerul și valeții Bisericii ne împiedică să trăim și ucid viața; că sexualitatea trebuie practicată în mod liber; că trupul funcționează
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
voia să mă audă./ Din timp în timp, doar câte-o-înjurătură/ Îmi săruta urechile râioase - / Răscolitor durerilor din oase.” Versurile din volumul Arhipelag dezvăluie aceeași conștiință neliniștită și gravă, iar postura contestatară își asociază acum elemente fantastice în elaborarea unei genealogii clamată ca o provocare: „Tatăl meu era un lunatic:/ noaptea ieșea din baltă și s-agăța de cer,/ zvârlea cu trestii în broaște și, sălbatic,/ Se avânta spre Lună, fluturând un hanger” sau „Eu sunt poetul Ben Corlaciu,/ care-am crescut
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286417_a_287746]
-
ale spațiului rural, pentru formele naturale de viață și de simțire, pentru expresia directă, neaoșă, nesupusă interdicțiilor și normelor limbajului cult (Mărturie). După ce exaltă forța biologică, instinctul constructiv, simțul dreptății, comportamentul primitiv, de ființă ancenstrală, telurică, în Taica, fiul își clamează la rândul său dorința aprigă de a răspunde necesităților vitale (Mi-e foame, mi-e sete!). Spaima organică în fața intemperiilor care opresc rodirea pământului provoacă o viziune terifiantă a efectelor secetei, plasticizate într-un tablou apocaliptic (Foamete), așa cum lipsa mijloacelor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286492_a_287821]
-
procesul de luare a deciziilor sau crearea politicilor publice. Statutul și implicarea legislativului sunt la rândul lor afectate. Pe de o parte, el beneficiază de oportunitatea vidului legislativ ceea ce îi favorizează poziția, în sensul "centralității" (Agh 1994; 1997) atât de clamate de studiile postcomuniste. Pe de altă parte, propria fragilitate instituțională îl împiedică să utilizeze această oportunitate, iar maturizarea survine când deja cadrul legislativ este conturat și presiunea aderării la NATO și Uniunea Europeană elimină practic "opțiunile" majore privind politicile. Centralitatea Parlamentelor
by Sergiu Gherghina [Corola-publishinghouse/Science/1101_a_2609]
-
a sentimentelor), semnatarul Elegiilor era, funciar, un luptător: un gladiator tandru, un strălucit cap de serie în sincronism cu poetica europeană. MARIN SORESCU: PRIVILEGIUL SPIRITULUI O briză de tinerețe fără bătrânețe suflă peste paginile celui care într-o confesiune (Încoronare) clama încrezător: "Sunt împăratul lumii: am douăzeci de ani..." Nimeni nu întrevedea în liniștitul, aproape timidul student în Litere la Iași (care în 1959 publica în Iașul literar și Viața studențească) traiectoria scriitorului total Marin Sorescu. Olteanul de stirpe țărănească din
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
de aceea de preferat" (Antologia poeziei americane, "Univers", 1979). Nu este deloc joacă în Simetria lui Marin Sorescu, net superioară celeilalte. Ezitând între două drumuri, "unul la dreapta / Și altul la stânga / După toate regulile simetriei", cel pus să aleagă își clamează deruta: "Ciolanele mi s-au tocit de pietre, / Scârțâie și mârâie împotrivă-mi, / C-am ținut-o tot într-o greșeală... / Și iată, în fața mea iar se cască / Două ceruri: / Unul la dreapta, / Altul la stânga". Între bipolarități ca acestea, liberul
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
zi și noapte neîncetat..." III Dar ce schimbare de fond în 1973, o dată cu Imnele bucuriei! Interogațiile mâhnite, obsesia păcatului, reprezentările agonice lasă câmp liber stării de grație, ec-stazei chiar. Expansiunea devine normă. Imnograful cu mască senină, acum diriguitor de conștiință, clamează pe tema resacralizării existenței. Mod de magnifiere semnalat la Pindar (lăudător, în Olympianikos, al învingătorilor sportivi), mod centrat pe tipare biblice la bizantinul Roman Melodul, la Efrem Sirul și Anastasie Sinaitul ori la Ioan Damaschinul și perpetuat pe teme varii
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
jenant-reducționistă. Prezență proteică: creator de primă mână dinamitând locul comun, amator de concetti, baladist și orfic, ironist și narativizant, ceremonios și ermetic, filozofând între paradox și zâmbet, el e, pe scurt, un modern dezinvolt, un ecumenic cu deschidere spre universal, clamând parcă pentru refacerea omului natural. Apropierea de o poezie ca aceasta cere neapărat inițiere multiplă, pregătire și rafinament. Inclement cu "barzii" care improvizează la o simplă "comandă telefonică"; în dezacord cu unii "autori nu lipsiți de talent și vocație", dar
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
criză existențială. Peste câțiva ani se adunau (în Călătorie spre mine însămi, 1987) subtile impresii de lectură, bunăoară despre Camus care o făcuse să "înțeleagă mai bine pe Dostoievski"; despre "tragicul absolut" din Absalom, Absalom de William Faulkner; despre Eminescu clamând acel: "Mai încet, tot mai încet, / Sufletu-mi nemângâiat / îndulcind cu dor de moarte..." Tot despre Eminescu (precursor al melancoliei bacoviene), de reținut un fragment relevant: "E de ajuns să citești Mai am un singur dor și Strigoii pentru a
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
de oftică mărarul / Și cădea cojit de pe crini varul (...) / Liote de îngeri scurși prin leică / O încolăceau ca pe-o suveică / Dornici să le fie teleleică..." Intempestivă, neașteptata lepădare de sine a celui care într-un alt Cântec naiv își clama smerenia (" Noi nu vrem să fim geniali") înduioșează. A reculegere ambiguă seamănă o Invitație la Dolhasca (în Adio, Robinson Crusoe): Vino la mine să jucăm popice! Tu bile de cristal, eu cea de puf Vom arunca-o spre Euridice, Îmbujorați
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
ei senzuale; aceasta cu șase veacuri înainte de Hristos. Sigur este că norme sociale stricte, interzicând femeilor etalarea sentimentelor intime, au făcut ca poezia erotică să fie inițiativa bărbaților. Secolul trecut a fost însă unul al emancipării, de unde voci poetice feminine clamând și glosând, nuanțând și participând patetic la orchestrarea globală. Cu ale sale 13 Poeme (duble) de dragoste "duble" în sensul că același motiv e structurat în două ipostaze -, Carolina Ilica demonstrează, la început de nou mileniu, după Eminescu, după Blaga
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
și schițează aluziv o filozofie; se pronunță sistematic în spiritul unui umanism raționalist. "Al șaselea glas" țintește clar instalarea în "Centrul Lumii"; din vechea gândire sapiențială se preia esențialul: "A te concentra, a găsi propriul / tău centru". Sentențios, solemn, Corul clamează lapidar: "În prezent culoarele labirintului se înmulțesc". În Antistrofa intră în joc "marele Inconștient", "Trecutul", "Puterea", "Gelozia", "Umbra" și celelalte; Epoda recomandă echilibrul, pacea interioară, liniștea aceea "binecuvântată", "trandafirul împăcării cu sine". Tenacele peregrin, devenit în final "o emanație a
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
tragic: viitorul poet aproape nu și-a cunoscut părintele, mort în vijelia războiului, de unde canalizarea integrală a sentimentelor filiale în direcție maternă. Reacții analoage erau de găsit la Ibrăileanu și Sadoveanu, la Albert Camus și Montherlant. "Ai două inimi, mamă" clamează Grigore Vieru, într-o elegie cu acest titlu, propulsând-o într-un timp cosmic, undeva deasupra limitelor planetare: Pe fag dulce-amărât / Arde, mamă, alba-ți stea. / Te uitași la ea atât / Încât semeni azi cu ea" (Steaua mamei). Accente imnice
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
prin cele trei cicluri din sumar, Umbra Negoiului, Umbra orașului și Umbra Omului, să sugereze un parcurs de emancipare a conștiinței despre lume, optând pentru preamărirea Omului în locul unui Dumnezeu caduc. În erupțiile de energetism rebel ale vârstei, tânăra nu clama expansiunea eului, ci contopirea cu masa: „Țip pe uliți cu oamenii,/ În oaste cu ei azvârl suliți./ Să-mpuște toți dumnezeii mărunți./ Mă iubesc copiii desculți. Ei sunt fiii mulți ai pământului.” Marcată de momentul postavangardist, cu ofensiva prozaicului, demonetizarea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288980_a_290309]
-
cândva energiile, inventivitatea, disponibilitatea cognitivă și emotivă a celor din lumea rurală. Ceea ce constatăm acum e că pământul atât de râvnit, personaj de prim-plan pentru Coșbuc sau Rebreanu, a Încetat să mai aprindă imaginația publică. Doar câțiva vârstnici mai clamează dragostea lor de pământ și se Încăpățânează să-și revendice Încă proprietățile moștenite de la părinți și bunici, pe vechile lor amplasamente, acolo unde Înaintașii i-au legat de un loc care-i Încărca cu energie și puterea de a nu
Psihologia servituţii voluntare by Adrian Neculau () [Corola-publishinghouse/Science/854_a_1579]