507 matches
-
ocupa de traduceri În limba română a unei vaste literaturi din toată lumea. Aceste resurse constituiau un material important pentru cei care doreau să aprofundeze subiecte precum managementul, marketingul, problemele de eficiență personală și economică, ori leadershipul. Nu se dorește o idealizare a dinamicii instituției sau o reabilitare a ei. Vreau să arăt că o imagine de ansamblu asupra funcțiilor Academiei nu se poate obține decât dacă se iau În calcul și funcțiile indirecte, cele care nu au neapărat legătură cu politica
[Corola-publishinghouse/Administrative/1953_a_3278]
-
încercare de analiză a creației poetului având ca principală țintă desprinderea semnificației sociale a operei: tendințe și idealuri morale și sociale, explicarea psihologică și socială a pesimismului poetului, definirea temperamentului artistic și a temelor caracteristice (critica socială, erotica, poezia naturii, idealizarea trecutului). În dezacord cu Maiorescu, D.-G. vede în poet o natură idealistă, optimistă, pesimismul liricii sale nefiind decât o rezultantă a mediului social, a ideologiei conservatoare și a influențelor filosofiei lui Schopenhauer. Contradicția dintre cele cele două „suflete” ale
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286804_a_288133]
-
privească în baltă, unde ele spală pânză, picioarele lor subțiri , răsfrânte în apă . Diferitele caracteristici și atitudini ale lui Nica nu le vom găsi în totalitate în rândul celor din jurul său, astfel copilăria această narata este în mare parte o idealizare a copilului Nica și nu a celui contemporan de la sat și nu numai. Lumea copilăriei este un tărâm , un imperiu al jocului . Copilul se manifestă prin joc, de la cea mai fragedă vârstă, iar jocul cunoaște o diversitate de modalități de
CREANGĂ ŞI COPIII by POPA M. RODICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/631_a_1267]
-
unei vieți lipsite de orizont, izvorâte dintr-o minte bântuită de neastâmpărul căutărilor și limpezirilor. De data aceasta frământările lui provin din comparația obsedantă dintre ceea ce a fost și ceea ce este satul românesc. Fără teama de a fi bănuit de idealizarea vieții rurale de altădată, dorește să pună în evidență câteva aspecte definitorii ale acelor timpuri. Își amintește din frageda copilărie că în sat, odată cu deplina înserare, întunericul nopții devenea atotstăpânitor. Lampa cu gaz sau opaițul erau singurele surse de lumină
CHEMAREA AMINTIRILOR by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/504_a_769]
-
Cel de-al treilea volum se ocupă de: Religiile turco mongolilor și ale balto-slavilor, Bisericilor creștine Înainte de criza iconoclastă, Mahomed, Catolicismul Apusean, Teologiile și misticile musulmane, Mișcările religioase din Europa, Religiile tibetane. De multe ori, Eliade a fost acuzat de idealizarea miturilor, reproșându-i-se că nu a subliniat În suficientă măsură dependența lor de evenimentele istorice. De data aceasta fenomenele sunt prezentate În perspectiva istoriei universale. Credem că disciplina ,,Filosofie” rămâne privilegiată În ceea ce privește moștenirea lui Eliade. Manualul de filosofie, prin
FORMELE FUNDAMENTALE ALE SACRULUI ÎN OPERA LUI MIRCEA ELIADE by GHEOCA MARIOARA () [Corola-publishinghouse/Science/1287_a_2109]
-
impactul culturii vizuale, profesorul Kevin Robins pune accent pe interesul actual cu privire la tehnologiile imaginii, implicate radical în transformarea socială și culturală.105 De pildă, proliferarea culturii ecranului ajunge să fie asociată cu proiecțiile apariției unei noi ordini a realității simulate. Idealizarea tehno-vizionară a vieții virtuale ar pune bazele unui nou utopism în timpuri post-utopice, creditând narațiunea teleologică modernă a dezvoltării și progresului prin intermediul inovațiilor tehnologice. Câtă vreme progresul este considerat a fi un factor al expansiunii puterii raționalității în domeniul vizualului
Condiţia critică: studiile vizuale în critica culturală, critica de artă şi arta critică by Cătălin Gheorghe [Corola-publishinghouse/Science/926_a_2434]
-
realizarea legăturii dintre ceea ce este conform naturii și ceea ce este conform culturii prin educația în familie, el a depășit concepția lui Rousseau, înțelegînd integrarea copilului în viața socială, sub toate aspectele ei. Dacă Rousseau vedea ieșirea din starea critică prin idealizarea stării naturale (izolarea copilului, educație negativă), pentru Pestalozzi educația potrivită este cea în familie, școală, societate. Starea socială e înzestrată cu virtuți ce-i permit să acceadă spre starea morală. De aceea el nu izolează copilul de mediul social, ci
by IZABELA NICOLETA DINU [Corola-publishinghouse/Science/974_a_2482]
-
de natură emoțională și ideologică. Geografiile simbolice identifică mental spațiul Înconjurător, aplicându-i etichete prin intermediul cărora Îl clasifică și Îl plasează pe un anumit loc al unei ierarhii valorice; spațiul este ideologizat, este considerat bun sau rău, prin demonizarea sau idealizarea anumitor arealuri sau direcții. Uneori, geografiile simbolice reconfigurează complet spațiul geografic, creând noi „teritorii”, decupate În funcție de criteriile ideologice cu care se operează. Alteori, un spațiu concret, identificabil pe o hartă politică sau geografică, este Învestit cu o semnificație aparte, care
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
afectat. Analiza teoretică este dificilă, deoarece are în vedere propagarea undelor electromagnetice, descrisă de modele diferențiale complexe (ecuațiile lui Maxwell) care, în general, nu pot fi rezolvate prin metode analitice pentru dispozitivele reale (la care nu s-au aplicat simplificări, idealizări). Chiar și cu sisteme de calcul performante, o soluție numerică finală este adesea dificil de obținut. În practică, problemele CEM trebuie abordate de multe ori prin ipoteze simplificatoare, utilizând diferite modele și validarea acestora prin experimente și măsurători. în studiul
COMPATIBILITATE ELECTROMAGNETICĂ SURSE DE PERTURBAŢII ELECTROMAGNETICE by Adrian BARABOI, Maricel ADAM, Sorin POPA, Cătălin PANCU () [Corola-publishinghouse/Science/733_a_1332]
-
fapte supranaturale, dar și la obiecte provenind din morala socială sau din spațiul estetic". Mai departe, "conținutul său nu se referă întotdeauna la un spațiu conceptual venerabil sau minunat, cu zei, eroi supraumani, cu evenimente supranaturale, dar poate aspira la idealizarea lumii", dând ca exemplu arta. În fine, "natura extra-logică" a mitului "nu-l împiedică să treacă la domeniul conceptual (nu logic) și să meargă pe acesta din urmă, în mod paralel și paritar".242 În acest sens, îl citează pe
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
surprizei în detrimentul veracității, dramatismul confecționat grosolan și omniprezent al intrigii, lipsa de veridicitate a personajelor, imaginate ca „« supraoameni», monștri de ticăloșie sau model de virtute”, fantoșe care „străbat realitatea ca într-un vis miraculos” etc. - și semnala „neosămănătorismul”, constând în idealizarea vieții rurale. Prozatorul, intuind probabil inoportunitatea romanului său în contextul epocii, introdusese în a doua ediție, din 1947, pentru a-l „legitima”, un episod cu o tentativă de organizare socio-economică original „socialistă”, dar și câteva considerații filosofic-umanitare de nuanță demofilă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289976_a_291305]
-
așteptau din ce în ce mai mult ca relatările despre lumea fenomenală să fie factuale. După standardele noastre contemporane, cărțile de caracter din secolul al XVII-lea sunt o anomalie literară. Asta pentru că ele constau în descrierile unor personalități umane idealizate. Însă nu erau idealizări romantice, epice sau eroice, ci ale tipurilor de zi cu zi cum ar fi fermierul, lăptăreasa, învățatul ș.a.m.d. Astfel, oglindeau un portret social și fenomenal. Aici vedem o versiune prematură a științei sociale. Idealizarea caracterului era și punctul
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
idealizate. Însă nu erau idealizări romantice, epice sau eroice, ci ale tipurilor de zi cu zi cum ar fi fermierul, lăptăreasa, învățatul ș.a.m.d. Astfel, oglindeau un portret social și fenomenal. Aici vedem o versiune prematură a științei sociale. Idealizarea caracterului era și punctul forte și punctul slab al cărților de caracter. Pe de-o parte, eseurile descriptive scurte încercau să oglindească un "gen" iar prin utilizarea personajelor din viața cotidiană s-au făcut doi pași spre prezentul neconcluziv. Dar
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
jurnalismului literar narativ din secolul nostru. Având în vedere că punctele forte ale ambelor forme sunt și punctele lor slabe, o asemenea concluzie este în favoarea unei diversități jurnalistice în încercarea dificilă de a interpreta lumea înconjurătoare. Platon, filozoful obiectivizării și idealizării a înțeles acest lucru atunci când și-a coborât privirea de la ideal și a privit spre lumea din jur ca un ocazional jurnalist al formei narativ literare. La sfârșitul secolului al XIX-lea, Lafcadio Hearn, Stephen Crane, Hutchins Hapgood și Lincoln
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
1954). Tot aici sunt incluse cincisprezece povești populare și o culegere de folclor epic din localitățile transnistrene, apărută în 1941 sub titlul Povești moldovenești. Prin tematică (războiul civil, colectivizarea, lupta de clasă), prin trăsăturile fundamentale ale nuvelelor și povestirilor sale (idealizarea personajelor, artificialitatea conflictelor), scrierile lui O. se încadrează în parametrii realismului socialist. SCRIERI: Povestiri și povești, Chișinău, 1954. Culegeri: Povești moldovenești, Chișinău, 1941. Repere bibliografice: V. Nazar, Pionier al înnoirilor, „Nistru”, 1972, 6; Nicolae Bilețchi, Profiluri literare, Chișinău, 1972, 458-461
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288551_a_289880]
-
ușă de intrare în ASCOR? Avem în această dilemă - „Eu în ASCOR sau ASCOR-ul în mine?” - sinteza perfectă a unei mentalități pietiste. Gafa autoarei este fără îndoială involuntară. De altfel, textul articolului debordează în bune intenții și gânduri evlavioase. Idealizarea ASCOR-ului este doar o reacție sinceră, deși deplasată, față de cumplita apatie care domină astăzi mediile bisericești românești. Dorința de asociere cu un grup dinamic este marca irepresibilei nevoi a tinerilor creștini de a se elibera de trauma singurătății citadine
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
preromantic e melancolia, iar aceasta poate include sentimentul morții, care nu provoacă anxietăți, ci predispune la meditație asupra eternei treceri. De aici, frecvența motivului fortuna labilis. Simțăminte delicate sunt generate de iubire, specificul expresiei preromantice fiind determinat de spiritualizarea și idealizarea acesteia. P. propune un eros serafic, evanescent. Modelul p. își găsește ilustrarea și în producții ale poeților români de prim-plan, în poezii de Heliade-Rădulescu (O noapte pe ruinele Târgoviștii, Zburătorul), în versurile lui V. Cârlova (Păstorul întristat, Ruinurile Târgoviștii
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289012_a_290341]
-
amintit devenea agreat de către tot mai mulți lideri, iar necesitatea introducerii lui în Principatele Române, explicată în diferite moduri. Dacă pentru unii, precum George Costaforu, regimul reprezentativ era important în primul rând prin caracterul său tradițional, ajungând chiar la o idealizare a vechilor Adunări mai ales pentru caracterul lor considerat reprezentativ într-un text intitulat Despre aristocrație 222, I. Heliade Rădulescu considera, în Dossier relatif aux Principautes (1857)223 promulgarea unei constituții moderne doar o aducere la zi a unei situații
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
unui grup de mecanisme de apărare precoce, dintre care unele sunt calificate uneori drept „apărări ce distorsionează imaginea” (Vaillant, 1993). Acest grup include în primul rând clivajul (clivajul obiectului este considerat de M. Klein cea mai primitivă apărare împotriva angoasei), idealizarea și identificarea proiectivă. Ceea ce individualizează teoria Melaniei Klein este afirmația că, încă de la naștere, eul este capabil să stabilească relații primitive cu obiectul în fantasmă și în realitate, să resimtă angoasa și să utilizeze mecanisme de apărare. După cum subliniază Segal
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
teoriei relațiilor de obiect. Opera sa a fost continuată de Fairbairn (1952/1974) și mai ales de Kernberg (1975), care acordă clivajului un rol central în stările-limită. Kernberg a descris și alte mecanisme de apărare caracteristice stărilor-limită, cum ar fi: idealizarea primitivă, refuzul primitiv, omnipotența, deprecierea și identificarea proiectivă. Chiar dacă în jurul definiției și validității mecanismelor de apărare descrise de Kernberg în cazul stărilor-limită s-a stârnit o controversă de proporții, ele s-au dovedit a fi conceptualizări utile, în sensul că
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
treacăt a mecanismelor de apărare”, și reiau lista clasică a celor zece mecanisme de apărare menționate în 1936. Ei subliniază că „multe alte procedee defensive ar fi putut fi descrise” și că A. Freud însăși a evocat negarea prin fantasmă, idealizarea, identificarea cu agresorul etc. În fine, ei mai menționează „apărările foarte primare” descrise de Klein: clivajul obiectului, identificarea proiectivă, refuzul realității psihice, controlul omnipotent asupra obiectului etc. În acest punct al analizei se impun astfel trei precizări: - din cele șaptesprezece
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
de autorii DSM III-R. Este vorba despre introiecție, regresie, orientarea către sine, transformarea în contrariu (sau răsturnare) și sublimare. Celor cinci mecanisme reținute de la A. Freud li se adaugă, în DSM III-R, următoarele treisprezece: Agresiunea pasivă Clivajul Deplasarea Deprecierea Disocierea Idealizarea Intelectualizarea Autorii ediției DSM-IV (1994/1996) merg mai departe și propun chiar o scală a funcționării defensive care va fi descrisă în capitolul 4 al cărții noastre. Cu aceasta, lista mecanismelor de apărare ajunge la treizeci și unu16. Dar, pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
străină eului (Nasio, 1988). Forcluderea nu face obiectul unui articol distinct în cea de-a doua parte a acestei lucrări. Mai multe informații de bază figurează totuși în articolul dedicat refuzului (vezi partea a doua a volumului, pp. 266-274). 23) Idealizarea (L. și P.; DSM III-R; DSM-IV): subiectul își atribuie lui însuși sau atribuie celuilalt calități exagerate. 24) Ipohondria (G.V.): transformarea reproșurilor ce trebuie făcute celorlalți (decurgând din necazuri sau pulsiuni agresive) la început în reproșuri adresate propriei persoane, și mai
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
psihotic. 2) A doua categorie este cea a apărărilor imature, șase la număr: proiecția, fantezia schizoidă, ipohondria, agresiunea pasivă, activismul (acting-out) și disocierea (sau refuzul nevrotic). Vaillant precizează că exclude din această categorie mai multe apărări imature - precum clivajul, devalorizarea, idealizarea sau identificarea proiectivă -, cunoscute și ca apărări care distorsionează imaginea și care sunt desemnate prin termeni aflați în legătură cu teoria relațiilor obiectuale. 3) În a treia categorie, cea a apărărilor nevrotice sau intermediare, Vaillant clasează deplasarea, izolarea afectului, refularea și formațiunea
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
apărări menționate - deplasarea, disocierea, intelectualizarea, izolarea afectului, formațiunea reacțională, refularea și anularea retroactivă - mențin în afara conștiinței idei, sentimente, amintiri, dorințe sau temeri susceptibile de a reprezenta o amenințare potențială. 3) Nivelul distorsiunii minore a imaginii. Cele trei apărări citate - deprecierea, idealizarea și omnipotența - operează, în vederea reglării stimei de sine, unele distorsiuni minore ale imaginii de sine, ale imaginii corporale sau ale imaginii celorlalți. 4) Nivelul negării. Cele trei apărări date ca exemplu - refuzul, proiecția și raționalizarea - mențin în afara conștiinței factorii de
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]