933 matches
-
la teatru; i-am cunoscut la niște întîlniri ce se fac uneori sîmbăta seara în foaierul teatrului, se-adună acolo cam toți cei ce iubesc arta în urbea noastră. Are o soție... interesantă rîde Mihai. Cînd o vezi, pare, așa, insignifiantă, n-are nimic din ținuta femeilor de rasă, dar cînd o cunoști de aproape, mai ales după ce schimbi cu ea două-trei vorbe, îți dai seama că are o gingășie aparte; are un calm interior și-o mare blîndețe în vorbă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
ai fi putut măcar să-nveți și tu, acolo, un mișmaș. Un flecușteț. Să spui, "Te rog!" Ba chiar, " Te rog frumos!" pufni Bursucul. Corect! Hai, zii! Să te vedem! plusă Ureche Albă. Tăcere, voi, gângănii fără minte, fățarnice, nevolnice, neghioabe, insignifiante, blestemate și obraznice! Tăcere...! Potirul, doar! În schimbul neînsemnatelor voastre două existențe de apoi, mizere și nemernicite! K'ay! Acum! Este ultima oară, când gloria lui Sammael, Khamael, Chamuel, Samiel, Sariel, Adramalech, Căpetenia a două milioane de spirite, Lordul Stângii Cerești, Biciul
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
botez, căci unul dă numele dialogului, desigur, dar apare o singură dată pentru a spune că pleacă imediat, pe când celălalt se prăbușește treptat pe parcursul schimbului de replici cu Socrate și dovedește nu atât un temperament de conducător, cât o natură insignifiantă... Oare Philebos iese din scenă pentru a căuta efebi? în acest caz, el merită calitatea de hedonist preferând acțiunea jubilatorie în locul conversației despre plăcere... Protarh duce oare o luptă demnă de numele său? Nici vorbă. Socrate poate foarte bine să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2053_a_3378]
-
nasul cu zgomot. Încet-Încet Își regăsi demnitatea. Se redresă. Își Îndreptă spatele, Își șterse ochii și-și strânse părul la spate, În coc. Se ridică În picioare și-și dădu seama că era mai Înaltă decât broscoiul acela, un pitic insignifiant de un metru șaizeci. Puse șervețelul ud pe birou și-i trecu pe dinainte ignorându-l, ca și cum ar fi fost o mobilă, legănându-se pe cizmele lungi, cu mersul ei vaporos și indiferent, care-i amețea pe bărbați. Deschise ușa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
a povestit isprava asta? Mi-a turnat În vin un deget de diluant, noroc că am luat doar o Înghițitură. Când am Întrebat-o de ce a făcut asta, mi-a răspuns: așa . Așa, profesore, de parcă eu aș fi fost ceva insignifiant. Să pui diluant În paharul mamei tale, zic. Doar atunci când femeia Începuse să vorbească, Sasha Își dădu seama că mama Valentinei avea trei copci pe buză și o vânătaie violacee, acoperită cu mult fard. Se pregătea să o Întrebe ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
veacul XIII situația avea să se schimbe radical. Acum intra în uz expresia furor Teutonicus - calificativ ajuns în țară prin intermediul tinerilor care frecventaseră universitățile occidentale - și germanii începeau să fie desconsiderați, cehii erau numiți furibunzi, bețivi și îngâmfați, iar pecenegii - insignifianți și foarte răuvoitori 21. Imaginea germanilor și cehilor în ochii polonezilor și a celor din urmă în scrierile imperiale și boeme a oscilat în funcție de timpuri și de interese. Cronicarul saxon Thietmar de Merseburg (975 sau 977-1018) și-a arătat antipatia
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
polul opus se află d-na T., a cărei mobilitate stă sub semnul fluidului: "zâmbea cu fluiditate și cu o participare totală, vag îndurerată, ca de obicei."39 Derivă astfel caracterul proteic al personajului, femeie frumoasă și rafinată pentru unii, insignifiantă pentru alții. De aici și aureola de mister în care o învăluie autorul. Apa, în cel mai înalt grad element al inconștientului feminin, simbolizează forțele psihice cele mai absconse. Apa ar fi: un "element mai feminin și mai uniform decât
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
greacă, și scriitorul român are un statut de copil orfan și, ulterior, înfiat, o considerăm restrictivă. Întreaga operă se situează, mai curând, la antipodul mitului, pentru că o constantă a personajelor rezidă în privirea lor pătrunzătoare, capabilă să surprindă cele mai insignifiante amănunte. "Simt enorm și văd monstruos" pare a rosti, din umbra eroilor săi, Camil Petrescu, odată cu ilustrul său înaintaș Caragiale, după cum e de presupus că o asemenea afinitate să-l fi ambiționat în tentativa sa reușită de a-l reabilita
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
sprijinul educației în familie, îți trebuie nu doar ambiție și inteligență, ci și spirit autodidact, o consecvență de invidiat! Nu în ultimul rând și o forță fizică pe care, aparent, scriitorul nu o avea, făcându-l, bunăoară, să se simtă insignifiant în fața masivității lui Sadoveanu, cel care tipărea în mod obișnuit trei volume într-un an. ("Uitați-vă cum scrie, parcă ar curge din el!", ar fi exclamat într-un cerc de intimi, cu referire strictă la autorul Baltagului). Debilitatea fizică
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
agață de nas mâțele. De pisicile ce fug și nu de leii ce se văd în libertate trebuie să se ferească viteazul."197 În acest caz, verdictul lui Unamono ne face să descoperim o nouă reprezentare cu valoare arhetipală: faptul insignifiant, aparent inofensiv, poate deveni în realitate fatal. Ființele, cu cât sunt mai mărunte și anodine, cu atât sunt mai devastatoare. Să ne reamintim că Ladima este de-a dreptul obsedat de un vers al lui Rimbaud: "Des serpents géants dévorés
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
ne-a fost relatată în amănunt atât de către contemporani (Ioan Slavici, G. Panu, Iacob Negruzzi, I. L. Caragiale) cât și de alți biografi de excepție (G. Călinescu, Cezar Petrescu, Augustin Z. N. Pop ș. a.). Există anumite evenimente din existența sa, aparent insignifiante, care dețin latente irizări cristice. Discuția dintre Maiorescu și Iacob Negruzzi, în momentul în care cei doi primesc poeziile atât de cunoscute de la Viena, drumul grăbit al lui Negruzzi în capitala Imperiului, la insistențele mentorului Junimii repetă, sacral și mitic
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
sub influența unei lecturi recente: om aruncat de viu în templul ploșnițelor.") 277, imaginea transferându-se prin izotopie în versul rimbaudian "Des serpents géants dévorés par des punaises", adevărată metaforă obsedantă pentru poetul Ladima. La Eminescu, asemenea banalități și amănunte insignifiante, care converg spre birocrație și îl copleșesc vor deveni ideea-pivot a articolului Icoane vechi și icoane nouă. În România epocii sale, constată gazetarul, singura clasă producătoare de bunuri este țărănimea, lipsește din societate clasa de mijloc. Mai grav este că
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
existențe"316. Nu vocea auctorială, ci o "instanță fondatoare a actului narativ"317 o prezintă și, apoi, o descrie în amănunt pe doamna T. Prezentarea prin numele abreviat ar putea-o introduce într-o paradigmă a personajelor secundare, efemere, episodice, insignifiante 318 (dansatorul G. Din Ultima noapte..., doamna R, madam G. etc.), dar sfârșitul primei scrisori face precizări clarificatoare: "Acest T. nu este o inițială cum s-ar părea, căci a devenit un adevărat nume, și nu știu dacă n-ar
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
aici nu rezultă că această esență implică pe este maximal de mare și în lumea α. De aici ar putea rezulta că această ființă ar putea fi la un maximum într-o oarecare lume W, dar cât se poate de insignifiantă în α. Cu alte cuvinte, argumentul nu demonstrează că se găsește o ființă care să se bucure de mărimea maximă în orice lume posibilă, ci demonstrează cel mult că se găsește o ființă care are mărimea maximă într-o lume
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]
-
că animalul pe care-l are În față i-un câine? Sau, dacă Dina e de pe pământ, ce malin génie o-mpinge să contrarieze tot ceea ce știm, să mintă cu atâta nerușinare, Într-un moment cu totul și cu totul insignifiant, când nici un interes pragmatic n-ar solicita o minciună? And I think to myself: Why now? Why me? Why? Unde i-e capul? Din ce-s făcute femeile? Cine le-a dat drumul În lume, și de ce le lasă, domnule
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
astfel de text pentru cei care abia au mai prins regimul comunist? Are textul tău două cuvinte ciudate. Acolo se spune la un moment dat că „acest mod de a fi patetic este ridicol azi” și „aura (nu știu cărui gest) este insignifiantă”. Deci aura pe care o dădea rezistența atunci astăzi nu mai Înseamnă nimic. Eu, În calitate de om pus la jumătatea distanței - jumătate În regimul acela, jumătate dincoace -, Îmi vine să-ți cer, În calitate de om care Îmi dă un text, să-mi
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
botez, căci unul dă numele dialogului, desigur, dar apare o singură dată pentru a spune că pleacă imediat, pe când celălalt se prăbușește treptat pe parcursul schimbului de replici cu Socrate și dovedește nu atât un temperament de conducător, cât o natură insignifiantă... Oare Philebos iese din scenă pentru a căuta efebi? în acest caz, el merită calitatea de hedonist preferând acțiunea jubilatorie în locul conversației despre plăcere... Protarh duce oare o luptă demnă de numele său? Nici vorbă. Socrate poate foarte bine să
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
este cu siguranță o feministă convinsă. Devine o adevărată eretică în încercarea de a-și impune punctul de vedere, știe să se apere. Pledoaria ei se îndreaptă împotriva acelor atacuri care priveau feminitatea și rolul ei ca pe ceva negativ, insignifiant, și atrage consimțământul criticilor moderni. Aceștia au lăudat, în mod deosebit, „reflexivitatea” discursului târgoveței, care încearcă să combată niște opinii mai mult decât rigid consolidate, chiar intrinseci gândirii Evului Mediu.51 Personajul feminin reușește să sesizeze un aspect deosebit de important
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
și pestrițe, ori stau țepene ca niște stane de piatră, mute și nesimțitoare, ori, de răspund când le-ntrebi, îți dai cu socoteala c ar fi fost mai bine să tacă.”166 Femeia trebuie să depășească stadiul de obiect estetic, insignifiant și ignorat, și nu o poate face cu succes decât prin cuvânt, semn al inteligenței, al distincției. Pampinea devine tot mai acidă la adresa inculturii suratelor, la lipsa lor de preocupare pentru valorile autentice, la ipocrizia lor: „și încă umblă a
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
sugerată. Este conștientă că povestirile trebuie să îmbine plăcutul cu utilul, să ofere o dimensiune educativă, de aici probabil și preferința pentru stilul aforistic („belșugul aduce după sine sila”, „roadele oprite ațâță însutit dorința”216). Personajele ei feminine sunt mai insignifiante în ceea ce privește o pregătire intelectuală sau o educație îngrijită: o femeie modestă, de o naivitate uluitoare, care păcătuiește cu un stareț și încearcă să-i găsească soțului un remediu împotriva geloziei (III, 8), o alta capabilă de crimă și care aduce
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
face cunoscute nu doar crezurile, ci și defectele. Dezvăluind secretele soților, târgoveața crede că femeile devin mai puternice și mai unite. „Toate acelea care au secrete în comun constituie o comunitate a puterii”455, făcând din bărbați niște ființe ridicole, insignifiante. Personajul feminin amenință puterea și dominația masculină prin divulgarea intimităților. Din nou cuvântul devine o veritabilă armă. Târgoveața reprezintă un stereotip, acela al femeii colportoare, incapabilă să păstreze o taină, să fie discretă, să reprezinte un partener de încredere. Este
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
la buna ta voință/ și eu și prunca stăm cu umilință,/ Căci amândouă suntem ale tale.../ Ci fă cu lucrul tău cum crezi cu cale.”794 Personajul feminin în epoca medievală era conștient că nu reprezintă decât un obiect, ceva insignifiant de care bărbatul, în postura de dominator suprem, se putea dispensa fără nici un regret. Tânăra soție, supusă unui test al virtuții de către propriul soț, este deposedată de copil, dar are o reacție de o pasivitate nefirească pentru o mamă, care
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
declin al extremismului, rezultatul diviziunilor interne, al liderilor bătrâni și ineficienți care nu sunt dispuși să promoveze tinerii. Din punct de vedere ideologic, lipsește un dușman comun care să fie transformat în element comun de luptă. Comunitatea de rromi este insignifiantă din punct de vedere politic si economic, iar discriminările față de comunitatea evreiască și comunitatea mai numeroasă de studenți și imigranți arabi sunt limitate. Rămâne outgrupul reprezentat de maghiari, care este de fapt, din punct de vedere geografic și demografic, mai
by Sergiu Gherghina [Corola-publishinghouse/Science/1101_a_2609]
-
la suma zero dolari și zero cenți. E drept, averea lui Marlowe e ridicolă: o mie două sute de dolari în bancă și câteva mii investite în acțiuni. Comparat cu imperiul lui Menendez, precaritatea materială a lui Marlowe nu e doar insignifiantă, ci și înduioșătoare: „Nu șamț cine știe ce. Anul ăsta am o casă în care să locuiesc - numai pentru mine”. Plus bancnota de cinci mii de dolari, cu chipul președintelui Madison pe ea, primită de la Terry Lennox după plecarea în Mexic. Destinul
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
un suflet visător, bovaric, sfâșiat de umbrele morții. Cartea rece (1996; Premiul Uniunii Scriitorilor din Republica Moldova) proiectează o hiperboree, ca în viziunea lui Nichita Stănescu. E un tărâm al idealității pure, poeta înscenând, în manieră postmodernă, ceremonialuri lirice fanteziste din insignifiante întâmplări cotidiene. SCRIERI: Șarpele mă recunoaște, Chișinău, 1992; Cartea rece, Chișinău, 1996; Godot eliberatorul, Chișinău, 1998; Un viitor obosit, Timișoara, 1999; Proiectul unei tragedii, Chișinău, 2001. Repere bibliografice: Emilian Galaicu-Păun, Evadarea din temnița în formă de femeie, VTRA, 1996, 9
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288393_a_289722]