269 matches
-
strategice ale Germaniei unificate. Mai întâi, totuși, este necesar să stabilim că se poate considera că rolul jucat de factorii interni în modelarea politicii externe a Germaniei în perioada după Războiul Rece este mai autonom decât au anticipat neorealismul și instituționalismul. Aspecte importante ale comportamentului Germaniei în timpul procesului de unificare pot fi privite ca reflectând un set distinct de preferințe în politica externă. Mai întâi, generozitatea termenilor unificării acceptați prin cadrul "Doi-Plus-Patru" contrazice interpretarea acestor măsuri ca o expresie a intereselor
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
1996, pp. 129-135; vezi și Bulmer, Jeffery și Paterson, 2000; Pond și Schoenbaum, 1996; Bulmer, 1997). Așadar, rămâne de demonstrat că preferințele Germaniei o încurajează să rămână devotată unui tipar al activității instituționalizate internalizat mai profund decât prevede neorealismul sau instituționalismul. Între 1989 și 1999, atât cadrul de securitate atlantic, cât și instituțiile europene au avut o valoare intrinsecă, și nu instrumentală, de cadru normativ pentru decidenții politici germani. Această perspectivă este compatibilă cu caracterizarea făcută de Anderson și Goodman preferințelor
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
economice japoneze către mercantilism. Așadar, aspecte importante ale comportamentului Japoniei din această perioadă au dezvăluit tensiuni în relația cu alte puteri majore, și arată că țara a început să ia în considerare urmărirea unui rol mai asertiv în afacerile internaționale. Instituționalismul Potrivit teoriei instituționaliste, instituțiile internaționale pot dobândi o valoare de utilitate pentru state. Statele vor folosi instituțiile când acestea sunt utile în urmărirea intereselor naționale. Totuși, când instituționalizarea impune costuri nete statelor, cerându-le o acomodare și ajustare considerabilă, statele
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
nivel regional și global. La nivel global, Japonia se folosește foarte mult de instituțiile internaționale economice și de securitate. La nivel regional, ea se folosește mai puțin de instituții, dar totuși suficient. Într-adevăr, sub aspecte importante, explicația oferită de instituționalism este mai convingătoare decât cea oferită de modelul neorealist. În timp ce neorealismul poate evidenția semne ale tensiunilor din relația Japoniei cu alte puteri, instituționaliștii pot să afirme că angajamentul ei față de instituțiile internaționale globale pare să rămână puternic, având în vedere
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
în secțiunea finală, unde abordăm opțiunile strategice ale Japoniei. Mai întâi, totuși, este necesar să stabilim că rolul jucat de factorii interni în modelarea politicii externe a Japoniei în perioada post-Război Rece este mai autonom decât au anticipat neorealismul și instituționalismul. Există semnale că strategiile Japoniei după Războiul Rece îi influențează politica externă într-un mod ce prezintă anomalii atât pentru predicțiile neorealiste, cât și pentru cele instituționaliste. Heginbotham și Samuels notează că faptul că Japonia nu s-a remilitarizat este
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
limitările descrierii instituționaliste a strategiilor economice japoneze în Asia de Est, evidențiind preferințele particulare ale Japoniei în domeniul politicilor investiționale. Heginbotham și Samuels au elaborat o caracterizare a orientării strategice a Japoniei prin care explică anomaliile întâmpinate de neorealism și instituționalism. Autorii afirmă că strategiile Japoniei reflectă preferințe "realiste mercantile". Realismul mercantil are elemente comune cu alte forme de realism, inclusiv asumpția că statele sunt cei mai importanți actori în politica mondială, că statele urmăresc să-și maximizeze puterea, precum și că
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
dintr-o perspectivă realistă mercantilă, ele pot dezvolta o relație complementară. De asemenea, realismul mercantil explică de ce există anomalii în utilizarea deciziei Japoniei de a nu se remilitariza pentru interpretarea strategiilor ei în termeni instituționaliști. Conceptul de realism mercantil și instituționalismul au în comun predicția că statele acordă cea mai mare prioritate intereselor economice. În acest sens, cele două perspective prevăd că Japonia va adopta o reacție în primul rând non-militară față de sfârșitul Războiului Rece. Totuși, instituționalismul nu poate explica modul
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
de realism mercantil și instituționalismul au în comun predicția că statele acordă cea mai mare prioritate intereselor economice. În acest sens, cele două perspective prevăd că Japonia va adopta o reacție în primul rând non-militară față de sfârșitul Războiului Rece. Totuși, instituționalismul nu poate explica modul în care Japonia este preocupată de urmărirea unei strategii non-militare. Relațiile economice japoneze cu statele asiatice nu se potrivesc cu predicțiile modelului instituționalist, pentru că ele sunt foarte politizate. Totuși, tocmai astfel de tendințe se potrivesc foarte
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
relații economice cu vecinii asiatici, în timp ce relațiile cu puterile occidentale continuă să prezinte probleme, se potrivește din nou cu tiparul de comportament sugerat de realismul mercantil. Statele cu preferințe realiste mercantile vor balansa împotriva rivalilor cu structuri industriale similare, în timp ce instituționalismul prevede că statele cu structuri industriale avansate vor fi încurajate să coopereze. Astfel, spre deosebire de neorealism și instituționalism, concentrarea asupra preferințelor realiste mercantile ale Japoniei poate dezvolta o unică explicație consistentă a modului caracteristic în care Japonia acordă prioritate scopurilor tehnico-economice
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
nou cu tiparul de comportament sugerat de realismul mercantil. Statele cu preferințe realiste mercantile vor balansa împotriva rivalilor cu structuri industriale similare, în timp ce instituționalismul prevede că statele cu structuri industriale avansate vor fi încurajate să coopereze. Astfel, spre deosebire de neorealism și instituționalism, concentrarea asupra preferințelor realiste mercantile ale Japoniei poate dezvolta o unică explicație consistentă a modului caracteristic în care Japonia acordă prioritate scopurilor tehnico-economice în raport cu cele politico-militare. Dintr-o perspectivă realistă mercantilă, aceste aspecte ale strategiilor Japoniei nu numai că pot
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
dezvoltate la începutul perioadei postbelice. În general, putem susține predicțiile modelului liberal, deși aceasta nu înseamnă că Japonia și-a conturat un set liberal de preferințe strategice. În schimb, comportamentul din politica externă japoneză iese din cadrul prevăzut de neorealism și instituționalism, din cauza influenței identității interne asupra comportamentului său internațional. O caracterizare realistă mercantilă a politicii externe japoneze oferă cea mai consistentă explicație generală a tiparelor de comportament, ce sunt anomalii atât pentru modelul neorealist, cât și pentru cel instituționalist, mai ales
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
Est. Relațiile Chinei cu alte state din sistemul internațional s-au schimbat în funcție de capacitățile ei relative, iar atitudinile față de intervenție și regimul de non-proliferare, precum și față de includerea în OMC indică tipare de comportament care pot fi asociate cu predicțiile neorealiste. Instituționalismul Potrivit teoriei instituționaliste, instituțiile internaționale pot dobândi o valoare instrumentală pentru state. În anumite condiții, statele vor fi încurajate să instituționalizeze aspecte ale interrelaționărilor lor, atunci când acest lucru facilitează urmărirea intereselor naționale. Totuși, când instituționalizarea impune costuri nete statelor, cerându
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
și s-a adaptat la ele poate fi interpretat ca venind în sprijinul predicțiilor instituționaliste referitoare la comportamentul ei. Totuși, în ansamblu, trebuie făcute câteva observații generale cu privire la punctele tari ale interpretării instituționaliste a strategiilor Chinei după Războiul Rece. Susținerea instituționalismului se bazează pe argumentul negativ potrivit căruia, deși China se comportă tot mai asertiv, acest fapt este moderat de cadrele instituționale. Așa cum s-a discutat, există dovezi conform cărora instituțiile internaționale afectează aspecte importante ale politicii externe chineze după 1989. Totuși
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
secțiunea finală, unde abordăm opțiunile strategice ale Chinei. Mai întâi, totuși, este necesar să stabilim că rolul jucat de factorii interni în modelarea politicii externe a Chinei a fost mai autonom în perioada post-Război Rece decât a anticipat neorealismul sau instituționalismul. Există multe dovezi potrivit cărora neorealismul și instituționalismul nu reușesc să explice dimensiunile importante ale strategiilor Chinei după Războiul Rece. Neorealismul și instituționalismul împărtășesc o concentrare asupra modului în care politica externă a unui stat este impulsionată de evoluții externe
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
Mai întâi, totuși, este necesar să stabilim că rolul jucat de factorii interni în modelarea politicii externe a Chinei a fost mai autonom în perioada post-Război Rece decât a anticipat neorealismul sau instituționalismul. Există multe dovezi potrivit cărora neorealismul și instituționalismul nu reușesc să explice dimensiunile importante ale strategiilor Chinei după Războiul Rece. Neorealismul și instituționalismul împărtășesc o concentrare asupra modului în care politica externă a unui stat este impulsionată de evoluții externe care pot crește statutul relativ sau absolut al
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
politicii externe a Chinei a fost mai autonom în perioada post-Război Rece decât a anticipat neorealismul sau instituționalismul. Există multe dovezi potrivit cărora neorealismul și instituționalismul nu reușesc să explice dimensiunile importante ale strategiilor Chinei după Războiul Rece. Neorealismul și instituționalismul împărtășesc o concentrare asupra modului în care politica externă a unui stat este impulsionată de evoluții externe care pot crește statutul relativ sau absolut al unei țări. Prin contrast, liberalismul atrage atenția asupra modului în care politica externă chineză ar
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
Goldstein, 2003). Totuși, una dintre problemele legate de această perspectivă "neo-bismarckiană" a marii strategii a Chinei este că amestecul între acceptare pragmatică și stimulente funcționale nu a motivat-o să se folosească în mod semnificativ de cadrele instituționale, așa cum postulează instituționalismul. După cum observă Yahuda: [...] nu se poate spune că angrenarea cu lumea din afară i-a legat mâinile [regimului] ... sau că l-a învățat valoarea abordărilor cooperante ale securității, ci că realitatea dură a problemelor legate de menținerea conducerii i-a
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
rezultat un amestec complex între dependență, autonomie (numită independență de către conducere) și interdependență. (Robinson, 1998, p. 40) Acest amestec de motivații eterogene este imposibil de surprins printr-o concentrare asupra statutului relativ sau absolut al Chinei, așa cum sugerează neorealismul și instituționalismul. După cum concluzionează Beylerian și Canivet, preocuparea reală a regimului chinez în anii 1990 nu a vizat statutul, ci identitatea (Beylerian și Canivet, 1997, p. 222). Astfel, spre deosebire de alternativele neorealiste și instituționaliste, realismul identității surprinde clar modul distinct prin care politica
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
fiecare dintre cele trei perspective dominante asupra sistemului internațional, astfel încât alcătuiesc un set distinct de predicții privind ordinea internațională emergentă. Potrivit realismului structural sau neorealismului, sfârșitul Războiului Rece a dus la o schimbare majoră a balanței globale de putere. Potrivit instituționalismului, tiparele interdependenței economice și instituționale variază foarte mult între regiuni strategice importante. Potrivit liberalismului, un nucleu stabil de democrații liberale domină în mod clar sistemul internațional emergent pentru prima dată în istoria mondială. Astfel, cei care studiază relațiile internaționale se
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
și empirice generate de sfârșitul Războiului Rece, în studiul de față am încercat abordarea acestui gol din literatura de specialitate. În capitolul teoretic am abordat reconceptualizarea sistemului internațional pentru perioada post-Război Rece. Am analizat înțelegerea convențională a relației dintre neorealism, instituționalism și liberalism, și am evaluat perspectivele unei noi sinteze a intuițiilor lor. Această nouă sinteză a urmărit atât să integreze prăbușirea Uniunii Sovietice într-o concepție asupra tendințelor istorice generale din sistemul internațional, cât și să genereze o agendă de
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
de câștiguri relative. Din punct de vedere empiric, cercetarea ar trebui să se concentreze asupra interacțiunii dintre instituțiile internaționale și comportamentul statelor din Europa Occidentală. Pentro o zonă în care tiparele interdependenței economice și instituționale sunt bine dezvoltate, realismul și instituționalismul propun ipoteze divergente cu privire la natura schimbării internaționale. Într-adevăr, aceste controverse teoretice au generat cercetări importante ce oferă o evaluare preliminară a felului în care principalele puteri europene s-au folosit de instituțiile internaționale pentru a se adapta la schimbările
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
argument, concentrarea capacităților americane în sistemul internațional este atât de mare încât blochează încercările sistematice de contra-balansare ale statelor de rangul doi. Totuși, această variantă a teoriei stabilității hegemonice se confruntă cu diferite probleme. Mai întâi, asemenea neorealismului ortodox și instituționalismului, ea nu poate să aducă o explicație endogenă pentru colapsul Uniunii Sovietice, în termeni compatibili cu modelul neorealist ortodox. Wohlforth a elaborat o explicație realistă clasică sofisticată a sfârșitului Războiului Rece, care ține seama de faptul că Uniunea Sovietică era
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
convențional pentru structura emergentă a politicii internaționale. Din acest motiv, în studiul de față nu am operaționalizat și nu am testat argumentul realist structural modificat al lui Wohlforth, privitor la stabilitatea lumii unipolare. În schimb, dezbaterile dintre neorealismul ortodox și instituționalism au reprezentat principalele puncte de referință pentru teoria la nivel sistemic. Clark afirmă că dezbaterea teoretică de peste un deceniu din domeniu nu a reușit să ofere un cadru general pentru analiza ordinii post-Război Rece. Prin urmare, el evită această abordare
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
pașnice la scară globală din sistemul internațional. Prin urmare, ea cere o agendă de cercetare mult mai vastă decât cea propusă de teoriile existente. Punctul de plecare al acestei abordări alternative este punerea sub semnul întrebării a interpretării neorealismului de către instituționalism. Instituționaliști de marcă au elaborat argumentul că neorealismul se bazează pe asumpțiile potrivit cărora statele acționează rațional în urmărirea intereselor lor naționale. La rândul lor, instituționaliștii se folosesc de interpretarea făcută neorealismului pentru a-și dezvolta propria critică la adresa argumentelor
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
proceselor de construcție identitară și socializare ce decurg din consecințele generative ale anarhiei. În acest sens, neorealismul se bazează pe o logică reflexivă și este, așadar, mai apropiat de liberalism în termenii concepției asupra alcătuirii și dinamicii sistemului decât de instituționalism. Bineînțeles că explicația socializării statului oferită de modelul neorealist este trunchiată. Asumpțiile neorealiste despre natura anarhiei fac ca teoria să se ocupe de reproducerea unui mediu competitiv organizat în jurul balanței de putere. Din acest motiv, putem privi neorealismul dintr-o
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]