681 matches
-
minte, aveam norocul ca mereu să am în față un document incredibil de complicat și de plictisitor în studiul căruia să mă cufund. Iar Helen era cam tot timpul prin preajmă. Învăța pentru examene și stârnea tot felul de scandaluri, lamentându-se cu amărăciune, punând întrebări și zicând că dacă voia să-și treacă examenele, trebuia să se culce cu toți profesorii. Helen reușea să mă facă să nu mă mai gândesc la Adam. Reușea să mă facă să nu mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
cum e. Uneori întâlnești un om minunat, dar durează foarte puțin. Îl cunoști în vacanță sau în tren sau chiar la coadă la autobuz. Și pentru o clipă, omul ăla îți influențează viața într-un mod special. Și în loc să te lamentezi pentru că persoana respectivă nu poate să mai fie cu tine, nu credeți că e mai bine să fii fericit că totuși ai întâlnit-o? Aveam sentimentul clar că un capitol din viața mea se încheiase. Am început să mă pregătesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
vină cu mine. Va trebui să vii tu. Nu pot, a zis mama. A privit spre mine cu o expresie dramatică, ca și cum aș fi fost bolnavă mintal - și oarbă. Ar fi mai bine să rămân prin preajmă. Haide, s-a lamentat Helen. Plec să-mi petrec noaptea pe un gard vin plin de apă și nici uneia din voi nu-i pasă. Desigur că ne pasă. (Mama a scos ceva din buzunar și i-a întins lui Helen.) Dropsuri cu vitamina C
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
În 1614 - de o Întâlnire lipsă la Marienburg, pentru că Întâlnirea de la Marienburg era prevăzută pentru 1704! Numai o concluzie era posibilă: nemții recriminau faptul că nu avusese loc Întâlnirea precedentă! Iată cheia! Nemții din cea de-a patra generație se lamentau că englezii din cea de-a doua generație pierduseră legătura cu francezii din cea de-a treia! Păi sigur că da. Se puteau identifica În text alegoriile unei transparențe de-a dreptul la mintea copiilor: se deschide mormântul lui C. R
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
dulce, În timp ce ei, În același ritm, loveau cu palmele podeaua și-și Înclinau capetele. Din carlinga aeroplanului lui Breguet, ca un muezin din minaret, Își făcu apariția un al cincilea Duviche, care Începu să psalmodieze Într-o limbă necunoscută, gemând, lamentându-se pe niște tonuri ascuțite, În timp ce tobele Își reluau ritmul, crescând În intensitate. Madame Olcott se aplecase la spatele fraților Fox și le șoptea cuvinte de Încurajare. Cei trei se lăsaseră În fotolii, cu mâinile Încleștate pe brațele lor, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
s-a uitat înăuntru. A ridicat însă ochii alarmat, atunci când în cameră s-a auzit un soi de scâncet ascuțit. Zgomotul venea dinspre Lotti, care se legăna de pe un picior pe celălalt, cu capul plecat pe-un umăr și se lamenta fără vreo tonalitate precisă. Tocmai când Hugo începuse să se întrebe dacă e cumva bolnavă, Lotti s-a oprit, a ridicat brusc capul și s-a holbat la el. — Perna e încă la tine, Yogi, l-a certat ea. — A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
care mai era liberă. Care, la drept vorbind, era o cameră cu o cu totul altă destinație. * * * —A fost vorba doar de șocul pe care l-am avut când mi s-a spus să merg la Sala Tristeții, s-a lamentat Hugo în timp ce Una îi administra niște ceai fierbinte și dulce. Ei, și ce-i cu asta? a sărit Amanda. Să știi că am noroc că sunt aici. A trebuit să duc multă muncă de convingere până să-mi deschidă salonul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Draga mea, ai primit trandafirii de la mine? a întrebat-o doamna Duffield, după ce scosese diverse exclamații încântate cu privire la nepoata ei. Și Frances ți-a trimis niște trandafiri. Alice era surprinsă. Nu primise nici un fel de flori. Ce păcat, s-a lamentat ea. Trandafirii sunt florile mele preferate. În plus, acesta era și motivul pentru care pe Rosa o chema Rosa. Sau Ro, cum îi prescurta Jake numele, așa cum îl abreviase și pe cel al lui Alice, reducându-l la Al. Alice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
sclipire oțelită. — Nu crezi că ești nițel cam egoistă punând confortul tău mai presus de binele lui Ro? Alice s-a resemnat. Desigur, Jake avea dreptate. Evident, greșeala era a ei. Trebuia să se străduiască mai mult și să se lamenteze mai puțin. Sânul e cel mai bun. Jake s-a aplecat și i-a sărutat sânul. Alice a gâfâit ușor. Era uluitor: după câte traume îndurase trupul ei, Jake reușea totuși să-l umple de dorință. Cu cea mai ușoară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
spun... Când s-a întâmplat? a sărit Amanda. În Ajunul Crăciunului. Ieri. Nu, nu asta. Cât... —Cu cât o să mă plătească? Cu mult! a țipat Amanda. Theo, care făcuse o pauză scurtă de plâns, a început din nou să se lamenteze. Nu asta, a repetat Hugo cu mai multă forță. Ce voiam eu să spun este - cine o să aibă grijă de Theo? Amanda a căscat ochii uluită. — Sper că nu-ți imaginezi, a spus ea cu un chicot batjocoritor, că eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
camera copiilor. —Mie-mi spui, a fost de acord Hugo așezându-l la subțioară pe Theo, care continua să se zbată, și trăgându-și peste pantofi galoșii albaștri regulamentari. Dacă ai un copil, angajatorii nu sunt deloc înțelegători, s-a lamentat Sue în vreme ce îl preda pe Hamish. Tot timpul mă întreb dacă merită. Oricum, din salariu, abia dacă reușesc să acopăr toate taxele. —E dificil, a încuviințat Hugo. Sentimentul de camaraderie pe care îl simțea în legătură cu celelalte mame cu serviciu de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
o să pot să ajung. —N-o să...? Hugo căuta cu disperare cuvintele care s-o convingă să se răzgândească. În fond, ceea ce se întâmplase nu fusese din vina lui. Nu în totalitate. Dar am făcut rezervare la Allingham House, s-a lamentat el. Alice a tras adânc aer în piept. Allingham House. Sigur că auzise de locul ăla. Toată lumea din Bath auzise. Era un conac în stil iacobin care fusese transformat într-un hotel amețitor de scump, plasat în decorul campestru din afara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
N-am... niciodată n-am crezut că așa ceva se va întâmpla. Am fost hotărât să nu mă-ndrăgostesc de Tarquin. Mama și-a dat seama că era ceva straniu în toată povestea asta. De ce n-am ascultat-o? s-a lamentat Alice. A avut dreptate în tot timpul ăsta. — Îmi pare rău, Al, a șoptit Jake covârșit. Vreau să spun Alice. Tot ce pot să spun e că am fost nelămurit. Eram nelămurit, furios și înfricoșat. Și, da, mi-am vărsat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Ne-am dus. Cât am studiat meniul, el s-a arătat jovial și mieros. Ne-a indicat ce specialități să comandăm, la naiba cu prețul, ne făcea el cinste. Până să ajungem la al doilea fel vorbea deja foarte tare, lamentându-se de dorul locurilor sale natale, Grindelwald, după câte se părea. Începuse să cânte un cântec tradițional elvețian, Mei Biber Hendel, care aducea cu cloncănitul unei curci. De la o masă vecină, plină cu oameni de afaceri thailandezi, ni se aruncau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
de personale, încât atinge toate vocile scriitorilor din cărțile cărora citește. Telefon de la Lionel: a alunecat pe covor, s-a lovit la cap de un obiect de argint. A crezut că și-a pierdut ochiul și a început să se lamenteze. Atunci a auzit o voce din interior: deschide ochii! I-a deschis. Vedea! Dar mâna îi era plină de sânge. Dragul de Lionel! Din nou mi-a spus că-mi va trimite bani pentru plata datoriilor, deși n-am pomenit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
tacticos, după toate probabilitățile, și te duci cu ea, privind feroce, dar calm. Sunt șanse să-ți iei trabucul cu tine, dacă e o Havană veritabilă. — Ce-i de făcut? Pur și simplu să stăm aici? a început să se lamenteze doamna de onoare. Mor de căldură! Doamna Silsburn și cu mine ne-am răsucit la timp ca s-o vedem privind în direcția soțului ei, pentru prima dată de când ne urcasem în mașină. — N-ai putea să te tragi puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
-se cu mîna întinsă. La ce bun?! pufnește șoferul, arătînd cu capul înainte. Doar n-o să stăm aici! se miră, dezorientat, profesorul. Sînt așteptat. La șapte jumătate... Toți sîntem așteptați i-o întoarce sec șoferul. Și-atunci, stăm și ne lamentăm?! Nu stăm. O să ne întoarcem. Poate reușim să ajungem la restaurant. Cum să ne-ntoarcem?! se aud voci. N-am plecat să ne-ntoarcem! Tovarăși! spune scurt șoferul în microfon, acoperind cu vocea sa rumoarea iscată. Cursa nu mai poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
hol. Emma intră după el. Tom nu era, de fapt, prieten cu Gregory Osmore, dar se cunoscuseră dintotdeauna și, în Ennistone, acest lucru contează foarte mult. Îl întâlnise de curând pe Greg la o petrecere în Londra, și-l auzise lamentându-se că trebuie să-și lase casa nesupravegheată în timp ce el și Judy vor petrece o lună în America, într-o călătorie de afaceri. Spargerile și vandalismele, pe vremuri cu totul necunoscute în Ennistone, erau acum în plină floare. Tom a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
de mine, ci doar ca să pot oferi o inevitabilă explicație. Lumea din Ennistone se întreba unde se volatilizase Stella, unde dispăruse în chip atât de misterios. Ei bine, Stella venise la mine acasă. În acea zi, de care Gabriel se lamentase atâta, când Stella părăsise locuința lui Brian, nu plecase nici la Londra și nici nu se îmbarcase pentru Tokio. Pur și simplu, luase una dintre umbrelele lui Gabriel (ploua cu găleata) și, astfel, ascunzându-și sub umbrelă frumosul ei cap
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
N-am nici o speranță... Toată lumea mă urăște... Nu fac nici..." Către sfârșitul celei de-a doua ore, un bubuit ca de tunet se auzi în depărtare. Bubuitul persistă, atingând deseori o asemenea intensitate încât acoperea vocea tânguitoare care i se lamenta la căpătâi. În cele din urmă, persistența acestei violențe fonice trezi un oarecare interes din partea lui Gosseyn. "Arme! Artilerie! Au atacat Pământul?" Avu sentimentul că se petrece ceva oribil. Fără să-și amintească că s-ar fi hotărât să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
ți-a spus? țipă Emma. S-o lași În pace pe mama, spuse Antonio. Așa ți-a spus ea? țipă Emma. Mama, eu nu vreau să merg la grădiniță, se smiorcăi Kevin. Mama mea e mult prea doamnă ca să se lamenteze că nora ei nu mișcă un deget, stă relaxată În salon, ca o regină, să dea audiență cumnaților, În timp ce toate celelalte dau o mână de ajutor la bucătărie, spuse Antonio. Așa crezi tu? spuse Emma cuprinsă brusc de un calm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
o consecință naturală a rolurilor lor În societate. De altfel, Buonocore acceptase de bună voie și Îndatoriri mai umile - s-o ducă pe Maja la psihanalist, pe Camilla la hipodromul de pe Flaminia, unde Își ținea poneiul, Xanadu -, și nu se lamentase niciodată. Elio deschise exemplarul, Încă neatins, din Corriere ca să vadă dacă se vorbea despre el În vreunul din articole. Dar numele lui nu apărea. Neștiind dacă trebuia să considere eclipsa lui mediatică drept un semnal pozitiv - În ultimele luni, apăruse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
așteptare, chipuri plictisite o priveau cu ostilitate - căci era acolo, Înaintea lor. Așteptau În purgatoriul acela anonim al birocrației. Un tip răzbunător voia să-și denunțe vecinul căci pianul lui Îl Înnebunea. O doamnă neglijentă Își pierduse portmoneul și se lamenta că Încercase să-și blocheze cărțile de credit, dar la bancă o trimiseseră naibii și Între timp cine știe ce șmecher Îi Înghițea toate economiile. Un negru uriaș Învelit Într-o tunică albastră imperială părea să doarmă spăsit cu bărbia În piept
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
depărta de perete, funia Îi trăgea picioarele În sus. Înainte de a pleca, adună cîteva din paiele de pe jos și le făcu grămadă, sfătuindu-l pe Pablo să-și Înjghebe din ele o saltea, ca să nu-l tragă umezeala. — Degeaba! se lamentă Pablo. N-am să pot face nimic cu mîinile legate. Măcar o să te străduiești, tot e ceva. Dacă mă caută cineva, spuneți-i să nu se apropie prea mult, fiindcă intrarea În peșteră e minată. CÎnd o să vă cadă tavanul
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]
-
trăit această experiență în anul 1968 nu au învățat nimic din lecția predecesorilor lor. Ei vor fi înghițiți, la rândul lor, de sistem, acceptând mai apoi o stranie supunere benevolă, prin acordarea unui cec în alb puterii, pentru a se lamenta, în cele din urmă, că toată vinovăția aparține tiranului. Uitau prea lesne că „victimele tiranului aparțin sistemului tiraniei“28. Și aceasta întrucât nu-și puseseră niciodată problema genezei și a efectelor perverse ale tiraniei în mod temeinic. Discursul politic al
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]