458 matches
-
prezenta un obiect real, specific nivelului pre-ontologic, și un obiect ce determină reprezentarea artistică. Acest lucru este posibil astfel: în cazul fotografiei putem vorbi de un obiect real (hârtia sau suportul digital), și de un obiect reprezentațional ce este constituent narativității fotografiei. Pe de altă parte, ideile sunt înțelese sub forma unui ideal, adică ele se prezintă ca entități non-temporale (ideea fotografiei). Însă orice idee are un conținut (Gehalt) prin care putem determina tipul de obiecte sau tropi constituenți. Prin intermediul ideilor
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
face o distincție între ideea de mythos ce corespunde imaginii și ideile de ergon (action) și lógos (dialog rațional). Toate cele trei stări funcționează împreună 29 și articulează schema conceptuală a relației dintre formă și obiect. Prin mythos, obiectele capătă narativitate și, astfel, devin artistice. Dar miturile nu corespund cu o gândire a unei națiuni ci cu limbajul care le construiește. Istoricitatea complexă a operei pleacă de la interpretările simbolurilor și sensurilor mitologice. Totodată, narativitatea simbolică dată de mitologie pune opera într-
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
formă și obiect. Prin mythos, obiectele capătă narativitate și, astfel, devin artistice. Dar miturile nu corespund cu o gândire a unei națiuni ci cu limbajul care le construiește. Istoricitatea complexă a operei pleacă de la interpretările simbolurilor și sensurilor mitologice. Totodată, narativitatea simbolică dată de mitologie pune opera într-o zonă a nevăzutului și a descifrărilor. De aceea ermetismul și misticismul operei sunt exprimate prin poetica platoniciană care se formează prin tradiții și prin credințele poporului în mistere. Spiritul uman are inclinație
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
imagine și cuvânt este mai indicată studiului de față, întrucât sunetului (care poate fi înțeles ca parte însoțitoare a cuvântului) i se aplică un statut special. Pictura, fotografia sau filmul sunt determinate, în general, de titlul care oferă, prin asociere, narativitatea operei de artă. Pentru a putea înțelege artele vizuale trebuie să ne referim în mod necesar la conținutul lor narativ ce ține de mitologie sau de simbol. În acest sens, Ingarden face referire la Cina cea de taină - Leonardo da
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
Ca și în cazul metaforei, metonimia vizuală lucrează diferit de metonimia verbală. Nu există o numire în cadrul metonimiei vizuale, ci doar simboluri. Ca în cazul picturii lui Glazunov, păpușa amintește de un copil ce arată o nouă perspectivă bazată pe narativitatea picturii. Metonimia vizuală reprezintă în cadrul picturii însușiri ascunse. Prin intermediul ei, se creează istoricitatea și narativitatea picturii. Înțelesurile picturii survin în urma simbolurilor ce sunt descrise în așa fel încât întreaga compoziție a unei picturi se concrentrează în jurul lor. Metonimia vizuală poate
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
numire în cadrul metonimiei vizuale, ci doar simboluri. Ca în cazul picturii lui Glazunov, păpușa amintește de un copil ce arată o nouă perspectivă bazată pe narativitatea picturii. Metonimia vizuală reprezintă în cadrul picturii însușiri ascunse. Prin intermediul ei, se creează istoricitatea și narativitatea picturii. Înțelesurile picturii survin în urma simbolurilor ce sunt descrise în așa fel încât întreaga compoziție a unei picturi se concrentrează în jurul lor. Metonimia vizuală poate fi găsită și în cadrul artei dramatice sau a actelor de performare artistică prin suplinirea scenei
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
verbală este un proces mai evident de re-numire, deoarece aecst proces de schimburi de simbol se face prin intermediul cuvântului. O numire poate surveni în urma unei ironii sau a unei exagerări pentru a transpune în scenă gravitatea sentimentului experimentat. Prin intermediul metonimiei, narativitatea rămâne mereu vie și jucăușă, oferind înțelesuri noi simbolurilor mitologice. Prin intermediul hiperbolei, aplicabilă atât în arta vizuală, cât și în arta scrisă, se produce o schimbare de dimensiune. Utilizarea hiperbolei are ca scop accentuarea impresiilor și oferirea unei scene terifiante
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
un contrast de concepte și fenomene. Tropul ontologic al antitezei este prezent în orice formă de artă. Picturile sunt precedate de teme contradictorii sau de mai multe părți ce au ca scop oferirea unei povești pentru susținerea unei imagini expresive. Narativitatea unei picturi triptice sau hagiografice oferă o înșiruire de imagini care descriu o poveste prin schimburi de cadru. Oferirea unui obiect prin diferite proiecții oferă posibilitatea de a trece dincolo de stereotipuri pentru captarea unei imagini diferite prin comparare și contrast
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
și spațiu, ca obiect prezent opera poate avea diferite aparențe și se poate afla în diferite stări relaționale. Capitolul I Înțelegerea și funcționarea operei de artă literară Înțelegerea operei literare presupune înțelegerea proprietăților ce constituie literalitatea, deci compoziția lingvistică împreună cu narativitatea compozițională și dimensiunea sa estetică. Definirea calităților literare presupune înțelegerea compoziției artistice - a creației - unui text literar, iar acestea sunt condiții necesare și suficiente pentru orice discurs literar. Prin investigația ontologică se identifică noțiunea de limbaj ca element principal și
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
impus de cuvântul scris este o condiție ontologică ce duce la concretizarea operei literare. Acest lucru nu elimină oralitatea poeziei sau a pamfletelor care aparțin acestei modalități de exprimare. Atât cuvântul scris, cât și cel vorbit au ca efect transpunerea narativității operei literare în sunete. În cadrul poeziei ritmice, sunetul devine un trop constituent ce-i oferă concretizarea finală numai prin intermediul muzicalității sale compoziționale. La fel, în cazul lecturii, onomatopeele sau sunetele imaginative au ca scop întărirea unei imagini cu scopul de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
13. Istoricitatea și temporalitatea operei literare elimină, după Ingarden, orice posibilitate de a o interpreta ca obiect ideal. Dar, opera literară nu poate fi limitată la limbaj, propoziții și suportul material, care oferă realitatea obiectului său. Simbolul, imaginea, prezența sau narativitatea sunt numai o parte constituentă a literaturii ce-i definesc idealitatea. Altfel spus, dacă orginea temporală este dată de publicarea romanului Ulise, narativitatea sa simbolistică este atemporală și nu constituie, după cum spune Ingarden, doar o parte a sa, ci oferă
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
fi limitată la limbaj, propoziții și suportul material, care oferă realitatea obiectului său. Simbolul, imaginea, prezența sau narativitatea sunt numai o parte constituentă a literaturii ce-i definesc idealitatea. Altfel spus, dacă orginea temporală este dată de publicarea romanului Ulise, narativitatea sa simbolistică este atemporală și nu constituie, după cum spune Ingarden, doar o parte a sa, ci oferă existența reală autonomă a romanului. Perisabilitatea lui prevede, în special, natura sa materială, reală, în timp ce narativitatea este supusă distrugerii prin uitare. Există anumite
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
temporală este dată de publicarea romanului Ulise, narativitatea sa simbolistică este atemporală și nu constituie, după cum spune Ingarden, doar o parte a sa, ci oferă existența reală autonomă a romanului. Perisabilitatea lui prevede, în special, natura sa materială, reală, în timp ce narativitatea este supusă distrugerii prin uitare. Există anumite teorii 14 care identifică literatura cu modul nostru de viață. Prin literatură sunt descrise acțiunile și obiceiurile autorului, transpunând arta în relație strânsă cu experiența subiectivă. Această perspectivă nu duce la constituirea entității
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
identifică literatura cu modul nostru de viață. Prin literatură sunt descrise acțiunile și obiceiurile autorului, transpunând arta în relație strânsă cu experiența subiectivă. Această perspectivă nu duce la constituirea entității ontologice literare, ci este doar un mod de interpretare a narativității sale. Orice experiență subiectivă a autorului încetează să mai existe odată cu creația operei literare. Scriitura impune noi realități și are o funcționlitate internă fiind predispusă schimbărilor ce au loc prin sine și în sine. Literatura are înțeles prin conținutul său
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
caracterisică specială a operei de artă. Simbolurile antitetice ale romanului: Leopold Bloom - Ulise, Mollz Bloom - Penelopei, Stephen Dedalus - Telemah 16 devin tropi constituenți pentru unicitatea romanului Ulise. Totodată, există o simetrie a compoziției lingvistice între copii. Doar în cazul transpunerii narativității într-o altă limbă dispare simetria, urmând ca unicitatea romanului să fie redată prin intermediul simbolurilor sale. Ideea că avem de-a face cu o singură operă literară Ulise este întărită prin prezența titlului cărții și a numelui autorului său. În
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
opera literară, viața fizică și individualitatea autorului. Experiențele determinate ale autorului, precum și ideea originară - imaginea originară, contribuie la definirea operei literare. Dar calitățile individuale ale operei literare funcționează independent de orice constituție exterioară ei. Astfel, orice experiență subiectivă transpusă în narativitatea literară devine constituentă operei, și nu subiectului. În momentul apariției operei, calitățile sale compoziționale devin unice și identificabile cu propriile valori. Apariția operei literare simbolizează ruperea de lumea subiectivă și devenirea sa un obiect unic și autonom. Lumea autorului și
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
este folosită ca un tip de gândire despre subiecți tehnici. Ea poate fi înțeleasă drept capacitatea gândirii discursive ce intră în contrast cu înțelegerea imediată (noesis) specifică 40. Lexis, sau cântul, este împărțit de Platon în mimesis sau imitație și diegesis sau narativitate simplă. Prin lexis se mediază retorică ce poate forma phantasia prin care toate imaginile ne sunt prezentate. Melos și opsis reprezintă muzica și spectacolul. Opsis înseamnă și posibilitatea teatrului, întrucât face posibilă prezența teatrului, totodată este elementul final al tragediei
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
diferite care la rându-le duc la concretizarea operei de artă. Astfel, natura reală a obiectului de artă vizuală duce la identificarea artelor vizuale ca idividualități istorice, în timp ce natura ideală a obiectului de artă vizuală necesită o acțiune pentru desfășurarea narativității formei artistice. 1. Pictura, fotografia și filmul: particularizări Obiectul real care stă la baza operei de artă trebuie să fie diferit de obiectele naturale. Diferența constă în modul de aducere în existență a operei de artă, ca produs al activității
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
ontologică se aplică în cadrul picturii în mod disparat, acolo unde tropii ontologici și elementele exterioare duc la diversitatea operei picturale. Titlul unei picturi duce la identificarea temei picturii, de exemplu Melancolia de Albrecht Dürer sau autoportretele, dar și la identificarea narativității picturii și este cheia de descifrare a poveștii. Dacă elimină din titulul Dante și Virgiliu în infern numele proprii atunci descifrarea narativității picturii ar duce la identificarea unei alte povești decât cea intenționată de Eugène Delacroix. Neînțelegerea titlului înseamnă neînțelegerea
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
picturi duce la identificarea temei picturii, de exemplu Melancolia de Albrecht Dürer sau autoportretele, dar și la identificarea narativității picturii și este cheia de descifrare a poveștii. Dacă elimină din titulul Dante și Virgiliu în infern numele proprii atunci descifrarea narativității picturii ar duce la identificarea unei alte povești decât cea intenționată de Eugène Delacroix. Neînțelegerea titlului înseamnă neînțelegerea compozițională a unei picturi, în timp ce o pictură fără titlu poate fi înțeleasă fie ca exercițiu de expresivitate, fie ca având un scop
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
de Eugène Delacroix. Neînțelegerea titlului înseamnă neînțelegerea compozițională a unei picturi, în timp ce o pictură fără titlu poate fi înțeleasă fie ca exercițiu de expresivitate, fie ca având un scop pur estetic. Prin urmare, stratul lingvistic are un rol în descifrarea narativității picturii, iar înțelegerea completă a picturii duce la propria-i istoricitate și la contextul apariției sale. Se formează o relație între stratul lingvistic și stratul unităților semnificative, prin care descifrarea picturii poate fi completă. Prin intermediul unităților semnificative putem identifica literalitatea
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
unităților semnificative, prin care descifrarea picturii poate fi completă. Prin intermediul unităților semnificative putem identifica literalitatea picturii Dante și Virgiliu în Infern, elementele ca barca și păcătoșii, precum și culorile închise sau picăturile de culoare ce desemnează efortul păcătoșilor duc la intregirea narativității picturii, redată prin prezența lui Dante și Virgiliu. Totodată, stratul lingvistic oferă picturii, prin intermediul titlului și cu ajutorul ramei, statutul de tablou. Tabloul poate fi înțeles ca denumirea specifică a produsului final. Stratul obiectelor repezentate conlucrează cu stratul aspectelor schematizante. Înțelegerea
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
o natură ideală. Idealitatae fotografiei constă în expresivitatea și simbolica obiectului sau a stării de reprezentat. Întotdeauna fotografia are în spatele său o idee de reprezentat. Deci fotografia are un conținut narativ. Imaginea fotografică este obiectul însuși ce sensibilizează subiectul prin intermediul narativității sale. Ca și în cazul picturii, fotografia este determinată de un titlu. Stratul lingvistic își face simțită prezența în descifrarea narativității operei fotografice. Titlul are funcția de a oferi un imbold criticului sau privitorului în a înțelege sau a localiza
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
o idee de reprezentat. Deci fotografia are un conținut narativ. Imaginea fotografică este obiectul însuși ce sensibilizează subiectul prin intermediul narativității sale. Ca și în cazul picturii, fotografia este determinată de un titlu. Stratul lingvistic își face simțită prezența în descifrarea narativității operei fotografice. Titlul are funcția de a oferi un imbold criticului sau privitorului în a înțelege sau a localiza spațiul și timpul imaginii reprezentate. Obiectul reprezentat este atemporal și aspațial, dar este redat într-un timp și spațiu concret deoarece
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
și timpul imaginii reprezentate. Obiectul reprezentat este atemporal și aspațial, dar este redat într-un timp și spațiu concret deoarece "[...] fotografia nu creează eternitate, așa cum face arta, ea îmbălsămează timpul, salvându-l de la propria corupție"8. Elementul principal în determinarea narativității imaginii este oferit de culoare. Fotografia poate fi monocromă, dar în funcție de suprafața folosită, ca în cazul hârtiei de ozalid, poate căpăta alte nuanțe. Culoarea reprezintă jocul intim al imaginii în procesul reprezentării. Modul de folosire a culorii duce la identificarea
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]