302 matches
-
prezent este disociabilă prin adverbe modale-regim (mai, tot, și etc.): „Să mai salut o dată colibele din vale.” (M. Eminescu), prin adverbul de negație nu: „I-ai spus să nu întârzie?” (D. Zamfirescu) sau prin pronume personale și reflexive, forme scurte, neaccentuate: „Ea din trestii să răsară / Și să-mi cadă lin pe piept;” (M. Eminescu) Când, între morfemul conjunctivului și forma de prezent a verbului, intervin mai multe tipuri de elemente lingvistice, adverbul de negație se situează pe primul loc, adverbul
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
meu e bătrân. etc. „Subiectul” spre care trimite imperativul urmează de regulă verbului: Repetă tu! Subiectul indicativului precede verbul-predicat: Tu repeți! Relația cu complementul (direct sau indirect) Când complementul (direct sau indirect) este exprimat printr-un pronume personal, forma scurtă, neaccentuată, la imperativ, urmează verbului, făcând corp comun (din punct de vedere fonetic) cu acesta: Cumpăr-o!, Aruncă-le!, Spune-i imediat!, Dă-i-o înapoi! etc. La indicativ, pronumele (forme neaccentuate), în funcție de complement (direct sau indirect), preced verbul: O cumpăr
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
indirect) este exprimat printr-un pronume personal, forma scurtă, neaccentuată, la imperativ, urmează verbului, făcând corp comun (din punct de vedere fonetic) cu acesta: Cumpăr-o!, Aruncă-le!, Spune-i imediat!, Dă-i-o înapoi! etc. La indicativ, pronumele (forme neaccentuate), în funcție de complement (direct sau indirect), preced verbul: O cumpăr., Le arunc., Îi spun imediat., I-o dă înapoi. Relația cu categoria gramaticală a diatezei La diatezele reflexivă, reciprocă și dinamică, pronumele reflexiv urmează verbului la imperativ, formând cu acesta corp
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
adverbe modale-regim: mai, tot, cam, și: A început a cam protesta de la o vreme..., prin adverbul de negație nu: Am sfârșit prin a nu mai crede nimic din cele spuse de el. sau prin pronume, reflexive sau personale (forme scurte, neaccentuate): „...Nu caut o casă cu chirie pentru a o admira din curte...” (I.L. Caragiale) „Nu pierde nici o ocazie pentru a-și manifesta nemulțumirea...” (I.L. Caragiale) Când sunt inserate mai multe elemente, adverbul de negație se situează pe primul loc, adverbele-regim
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
toate funcțiile sintactice. Dubla exprimare a complementului obiectual (direct sau indirect)10 își are originea mai ales într-o particularitate a sintaxei limbii române; din cele două serii de forme ale pronumelui personal (și reflexiv) de dativ și acuzativ (scurte, neaccentuate și lungi, accentuate), formele lungi impun aproape cu obligativitate întrebuințarea formelor scurte. Exigența, mai puțin rigidă, se extinde și la enunțurile cu complement (direct sau indirect) realizat prin substantive sau alte pronume, mai ales dacă trimit spre o realitate umană
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
negre.” (I.L. Caragiale), „Contestația împotriva actelor de executare se soluționează de către instanța civilă potrivit legii civile.” (C.P.P.) Observații: Când prepozițiile (locuțiunile prepoziționale) care cer genitivul nu se mai termină în „articol hotărât”, termenul subordonat, totdeauna un pronume personal (formă scurtă neaccentuată), stă în cazul dativ: „Și pe cel ce se scula împotrivă-i îl pălea cu hangerul ori îl detuna cu pistolul.” (M. Sadoveanu) „Astfel zise lin pădurea Bolți asupră-mi clătinând.” (M. Eminescu) Prepozițiile și locuțiunile prepoziționale cu recțiune genitivală
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
studiat și în vorbirea individuală și în proză. Este lesne de demonstrat că orice proză are un ritm oarecare, că până și cea mai prozaică propoziție poate fi scandată, adică subîmpărțită în grupuri de silabe lungi și Scurte, accentuate și neaccentuate. De acest fapt a făcut mare caz încă în secolul al XVIII-lea un scriitor, anume Joshua Steele *19 iar în prezent există o bogată literatură care analizează pagini de proză. Ritmul este strâns legat de "melodie" - linia intonației determinată
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
cu caracter mixt. Cei mai vechi tip poate fi numit teoria prozodiei "grafice", teorie pe care o găsim în manualele Renașterii. Ea lucrează cu semne grafice reprezentând silabe lungi și scurte, care în engleză de obicei corespund silabelor accentuate și neaccentuate. în general, prozodiștii adepți ai teoriei grafice încearcă să întocmească scheme sau modele metrice pe care poetul trebuie să le respecte strict. Cu toții am învățat la școală terminologia lor, am auzit de iambi, trohei, anapești și spondee. Acești termeni continuă
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
sau scurte fixe, deoarece o silabă "scurtă" poate fi, fizic, mai lungă decât o silabă "lungă" ; și nu există .nici măcar deosebiri obiective de accent, deoarece o silabă "accentuată" poate fi pronunțată de fapt cu mai mică intensitate decât o silabă neaccentuată. Cu toate că nu putem tăgădui utilitatea rezultatelor obținute de această "știință", bazele ei suit expuse unor grave obiecții care îi reduc mult valoarea pentru cercetătorii literari. Ideea că datele obținute de oscilograf sunt direct aplicabile la studiul metricii este greșită. Timpul
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
poate fi obținută prin asocierea a 2 tipuri de intervale: “timpuri scurte” și “timpuri lungi” și prin introducerea accentuării. 1. Accentuarea: introducerea accentuărilor într-o cadență taie următoarea cadență într-un anumit număr de secvențe ritmice organizate. 2. Structuri ritmice neaccentuate: structurile ritmice spontane arată că aceste secvențe se constituie prin asocierea a 2 tipuri de intervale “tipuri scurte” egale între ele și “timpuri lungi” egale între ele. 3. Limitele temporale ale grupului ritmic: grupul nu este posibil atunci când stimulii succesivi
Învăţare motrică și sociomotrică by Radu Ababei () [Corola-publishinghouse/Science/1290_a_1899]
-
laterale ale elitrelor este întreruptă. Mai rar întreaga parte dorsală a corpului poate fi roșcat-maronie. Baza antenelor, picioarele și epipleurele elitrelor au o nuanță roșcată. Capul și discul pronotului prezintă o punctuație fină și rară. Elitrele cu rânduri de puncte neaccentuate, vârfurile elitrelor dispun de rugozități fine. Marginile laterale ale metasternului, coxele posterioare și toate sternitele abdominale au o punctuație grosieră. Sternitul anal voluminos și lucios. Sexele sunt asemănătoare. în ape mici, eutrofizate sau în zonele mlăștinoase montane. l=3-4 mm
Coleoptera Romaniae by Paul Gîdei () [Corola-publishinghouse/Science/706_a_1343]
-
ambele sexe. Câmpurile de pe elitre sunt scurtate, asemănătoare cu ale speciei melanarius. 9 Agabus melanarius Aubé (frigidus Schlödt.) Conturul corpului ovalalungit, ușor bombat, ± lucios, de culoare neagră. Capul și pronotul sunt lipsite de reticulații microscopice. Vertexul cu 2 pete roșcat-închise, neaccentuate. Capul prezintă un șanț frontal adâncit și punctat. Piesele bucale, antenele, palpii și articolele tarsale roșcat-gălbui. Clipeul ușor concav cu o bordură anterioară fină. Pronotul lățit la bază, marginile anterioare ale pronotului arcuite în partea lor anterioară, posterior ele sunt
Coleoptera Romaniae by Paul Gîdei () [Corola-publishinghouse/Science/706_a_1343]
-
ca și versiunea finală la persoana a treia. Cohn afirmă mai departe că "stilul indirect liber apare în romanul la persoana întîi doar atunci cînd accentul cade în întregime asupra eului care trăiește, atunci cînd eul narator este, prin urmare, neaccentuat, chiar nereprezentat [...]. Această empatie cu stadiul trecut al eului este, în opinia mea, una dintre premisele pentru stilul indirect liber în romanul la persoana întîi"506. Această observație scoate la lumină, de asemenea, unul dintre motivele pentru care stilul indirect
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
apare aici, așa cum Cohn a explicat deja, între eul narator și eul care trăiește: "exact așa cum stilul indirect liber apare în romanul la persoana a treia doar cînd naratorul dispare complet în spatele personajului lui fictiv și actul narativ însuși este neaccentuat, stilul indirect liber se găsește în romanul la persoana întîi doar atunci cînd accentul cade în întregime pe eul care trăiește, cînd eul narator este, prin urmare, neaccentuat, chiar nereprezentat"513. Această viziune ar trebui poate să fie modificată și
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
naratorul dispare complet în spatele personajului lui fictiv și actul narativ însuși este neaccentuat, stilul indirect liber se găsește în romanul la persoana întîi doar atunci cînd accentul cade în întregime pe eul care trăiește, cînd eul narator este, prin urmare, neaccentuat, chiar nereprezentat"513. Această viziune ar trebui poate să fie modificată și accentul indicat de cuvintele mele în italice să fie omis, pentru a slăbi cumva criteriul excluderii formulat de Cohn. În narațiunea la persoana întîi, folosirea stilului indirect liber
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
este creat discursul poetic, reguli metrice relativ stabile utilizate în compunerea versurilor și a strofelor. Ritmul poetic reprezintă o succesiune recurentă de unități prozodice echivalente, numite picioare metrice. Acestea se definesc ca unități ritmice în care silabele accentuate (/) și cele neaccentuate (U) se succed după un anumit model. Unitățile ritmice pot fi: - bisilabice: troheul (/U: Codrule, codruțule) și iambul (U/: A fost odată can povești) - trisilabice: dactilul (/U U ): Barba lui fluturăn vânturi ca negura cea argintie (/ UU, / UU, / UU, / UU
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
se benocla, panaramă pentru "panoramă", bagabond etc.). La nivel morfosintactic, poate fi identificată accentuarea tendințelor populare ale limbii române, cum ar fi: construcția glumeață a pluralului în -e al unor substantive neutre (benoacle pentru "ochi", "ochelari"), construcția verbală cu pronumele neaccentuat în acuzativ o cu valoare neutră (a o mierli, a o pune "a intra în încurcătură", a o da de gard) după tiparul vechi popular (a o lua la sănătoasa, a o păți), construcțiile cu prepoziția pe care substituie alte
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
consideră că ritmul vorbirii este dat în primul rând de structurarea accentului în vorbire. Nu fonemele dau ritmul vorbirii, ci modul cum aceste foneme sunt prezentate: cu intensitate mai mare sau mai mică. Locul și raportul dintre silabele accentuate și neaccentuate determină existența sau absența ritmului(Maria Anca, 2008). Ritmul vorbirii este facilitat dacă se pornește de la exersarea unor mișcări ritmice generale.Datorită acestui fapt în structura ritmului vorbirii trebuie introduse în permanență elemente de ritmică neverbală. Mai întâi elevii trebuie
Implementarea unui ritm normal ?n vorbirea copilului deficient de auz by Daniela Maja [Corola-publishinghouse/Science/83970_a_85295]
-
Peninsula Balcanică. Spaniola se caracterizează prin cea mai frecventă diftongare a vocalelor latine, indiferent de natura silabei (dacă este în silabă închisă sau deschisă). În structura gramaticală, se remarcă dublarea complementului direct și indirect, ca în limba română, prin forme neaccentuate ale pronumelui personal: Lo he visto a el = L-am văzut pe el. Tot ca în română, spaniola folosește o prepoziție specializată pentru complementul direct, dacă acesta este o persoană: la madre ama a la hija = mama iubește pe fiică
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
provine din cel personal latinesc (la persoanele întîi și a doua), fie că provine din cel demonstrativ (la persoa-na a treia) este conservatorismul accentuat, manifestat prin păstrarea mai multor forme cazuale, iar, la cazurile oblice, a unor forme accentuate și neaccentuate, deși evoluția fonetică a dus la structuri diferite din punct de vedere fonetic (de exemplu, lat. ego > lat. pop. * eo > rom. eu [jeu], it. io [io], fr. je [(ö], prov. jo [(o], sp. yo [jo], pg. eu [eu]. De acest statut
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
noi, francezii". Pronumele reflexiv latinesc a avut o evoluție similară cu cea a pronumelui personal, iar dacă în latină avea forme numai pentru persoana a treia (aceleași la singular și la plural), o dată cu delimitarea unei diateze reflexive (pronominale), unele forme neaccentuate de la persoanele întîi și a doua de la pronumele personal au primit și valoare de pronume reflexive. Latina avea o formă compusă a lui se cu prepoziția cum, secum, din care au rezultat it. seco, sp. consigo, pg. comsigo (formele din
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
oblic mig [maj] "pe mine, mă; mie", sued.-nom. jag, caz oblic mig [mεj], norv. nom. jeg, caz oblic meg. Neerlandeza are, de asemenea, o formă pentru nominativ, ik, dar pentru cazul oblic are o formă accentuată, mej, și una neaccentuată, me, în vreme ce limba germană prezintă o gamă mult mai bogată: nom. ich, gen. meiner, dat. mir, acuz. mich, încît, chiar dacă se face abstracție de genitiv, care interferează cu pronumele și adjectivul posesiv, rămîn încă forme distincte pentru dativ și acuzativ
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
Casele în satele românești de șes nu se alătură în front înlănțuit, dârz și compact, ca verigile unei unități colective, ci se distanțează fie prin simple goluri, fie prin intervalul verde al ogrăzilor și al grădinilor, puse ca niște silabe neaccentuate între case. Această distanță, ce se mai păstrează, e parcă ultima rămășiță și amintire a văii, care desparte dealurile cu așezări ciobănești (Ibidem, p. 198). Doina exprimă melancolia, nici prea grea, nici prea ușoară, a unui suflet care suie și
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
duioșia unui suflet, care circulă sub zodiile unui destin ce-și are suișul și coborâșul, înălțările și cufundările de nivel, în ritm repetat, monoton și fără sfârșit (Ibidem, p. 195). Specific poeziei românești este „versul construit din silabe accentuate și neaccentuate, una câte una”, asemenea ritmului „alcătuit din deal și vale sau din vale și deal”. Limba românească și-a creat, probabil concomitent cu constituirea ritmică a spațiului nostru, un ritm interior, care a făcut-o mai aptă pentru metrica întemeiată
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
-ntr-un valvârtej de fum Taie-n lung pădurea toată A trecut... Dinspre câmpie Vuiet greu de fierărie Se destramă în tăcere Scade-n depărtare Piere..." ( G.Topârceanu) Ritmul reprezintă cadența sau armonia poetică obișnuită prin succesiunea silabelor accentuate și neaccentuate.O unitate de ritm alcătuită din 2-4 silabe accentuate și neaccentuate se numește picior metric. El sugerează, prin muzicalitate, o anumită stare sufletească. În poezia românească cele mai frecvente picioare metrice sunt: troheul, iambul, dactilul, amfibrahul și anapestul. Iambul- unitate
NOŢIUNI DE TEORIE LITERARĂ by LUCICA RAȚĂ () [Corola-publishinghouse/Science/1771_a_92267]