608 matches
-
Însușiri etc. ale obiectelor și fenomenelor realității ce constituie mesaj pentru activitatea de Învățare, atât pentru formarea unor reprezentări sau imagini,cât și prin executarea unor acțiuni necesare În vederea formării operații-lor intelectuale.Mesajul didactic include atât informații,cât și acțiuni obiectuale. După conținutul mesajului didactic putem include În această categorie următoarele mijloace: -Materiale didactice care redau În formă naturală obiectele și fenomenele realității (colecții de substanțe, materiale; mostre diferite; utilaje; piese; scule;unelte-Mijloace de Învățământ de substituție (modele, planșe, scheme, schițe
Metode moderne in instruirea practica a elevilor by Mariana Burnaz () [Corola-publishinghouse/Science/1616_a_2939]
-
Ce fel de cer?) ...Luni, soarele a strălucit pe cerul senin. -Modelul iconic sau învățarea prin modelare își motivează necesitatea aplicativă prin caracterul concret intuitiv și acțional al gândirii școlarului mic, la care acțiunea mintală derivă din acțiunea externă, pur obiectuală (cu deosebire în clasele I - II). Această metodă tradițională capătă noi valențe formative în didactica modernă, deoarece nu mai urmărește doar memorarea și reproducerea unor date, ci, prin reprezentarea figurativ - ideatică a unui fenomen, obiect sau proces, facilitează înțelegerea profundă
ÎNVĂŢAREA SCRIERII CORECTE ÎN CICLUL ACHIZIŢIILOR FUNDAMENTALE (Clasele I – II) by IOANA CHICHIRĂU () [Corola-publishinghouse/Science/1291_a_1944]
-
generale, pentru ca elevii să poată intui, observa, analiza, sintetiza, compara, reactualiza și deduce soluții adecvate. Precizez că modelul didactic, funcție de specificul disciplinei de învățământ, este dependent de psihologia vârstelor, ceea ce ne determină să folosim, în clasele mici, cu precădere modele obiectuale, concrete, modele figurative (scheme, reprezentări grafice etc.) dar și modele conceptuale adecvate (simbolice, abstracte). Modelul figurativ îl folosim cu deosebire în perioada preabecedară, pentru însușirea conștientă a citit scrisului, prin formarea deprinderilor perceptive auditiv-fonetice și prin dezvoltarea capacităților analiticosintetice, urmărind
ÎNVĂŢAREA SCRIERII CORECTE ÎN CICLUL ACHIZIŢIILOR FUNDAMENTALE (Clasele I – II) by IOANA CHICHIRĂU () [Corola-publishinghouse/Science/1291_a_1944]
-
dreaptă reprezentând propoziția și prin segmente de dreaptă corespunzătoare, reprezentând cuvintele, silabele, sunetele, astfel: La Elemente de construcție a comunicării folosim modele simbolice pentru a ilustra structura sau schema propozițiilor, iar pentru noțiunile ortografice și de punctuație folosim atât modele obiectuale, cât și modele figurative. -Explicația are caracter preponderent în clasa I, copiilor din această clasă fiindu-le necesar să li se explice: modalitatea alcătuirii unei propoziții; separarea acesteia în cuvinte, silabe, sunete, cum se pronunță corect fiecare sunet etc. Orice
ÎNVĂŢAREA SCRIERII CORECTE ÎN CICLUL ACHIZIŢIILOR FUNDAMENTALE (Clasele I – II) by IOANA CHICHIRĂU () [Corola-publishinghouse/Science/1291_a_1944]
-
pe care le va avea ca adult. Din cauza acestei creșteri tumultoase rezistența la efort a preadolescentului este încă redusă, fiind predispuși la surmenaj fizic. Dezvoltarea intelectuală se manifestă în aceea că gândirea se desprinde tot mai mult de concretul intuitiv, obiectual și operează în plan logic cu noțiuni, legi, teoreme. La această vârstă elevul operează cu rezultatele gândirii concrete achiziționate în etapa anterioară. Se conturează tot mai mult posibilitatea de înțelegere a determinismului, a relațiilor cauzale multiple ce determină anumite fenomene
Motivaţia preadolescenţilor pentru învăţare: între expectanţă şi performanţă şcolară by Adet Nicoleta () [Corola-publishinghouse/Science/1730_a_92280]
-
și textuării. Împreună cu Florin Iaru, Traian T. Coșovei și Ion Stratan, C. a debutat în volumul colectiv Aer cu diamante (1982), adevărat manifest al poeziei Cenaclului de Luni de la Filologia bucureșteană: citadinismul frust, boema generației beat, antilirism și antimetaforă, invazia obiectuală, poetic este absolut tot ne-poeticul, insurgență imagistică, poză hippy, realitatea îngropată în poem (Caragiale și Joyce, Beatles și Ginsberg), realismul cinic parazitat de psihedelismul devorator al inflației lexicale, parodierea marilor școli poetice, cultul derizoriului, nebunia asociativă (biologie și bucătărie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286129_a_287458]
-
multiplicitate de texte, toate rămânând centrate pe un sens" (Poétique: 1976, 277), dar Michel Arrivé lărgește sfera: "ansamblul textelor în raport intertextual". Michael Riffaterre acceptă ca intertext doar textul la care se face trimitere, în timp ce Pierre Malandain critică această dimensiune "obiectuală": "putem vedea în intertext mai degrabă spațiul fictiv în care au loc schimburile operate prin intertextualitate"19. Lipsa de fermitate în definirea intertextului a intensificat dezbaterea la finalul anilor șaptezeci. 1.2.3. Anii 1980: productivitatea și stabilizarea conceptului Intervalul
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
mare însemnătate socială”, idei care deschid orizonturi noi într-un larg domeniu. (A. Stoica Constantin, 2004, p. 19) Creativitate și creație Creație este un concept cu două semnificații referitoare atât la procesul de realizare a noului în plan intelectual sau obiectual, cât și la produsul ca atare. În activitatea instructiv educativă atenția trebuie să se îndrepte asupra procesului exprimat în capacitatea de rezolvare independentă a problemelor de orice gen. Numai după aceea, la vârste mai mari sau pentru elevii deosebit de dotați
Creativitate şi îndemânare by Amalia Farcaş. () [Corola-publishinghouse/Science/689_a_1281]
-
1989), A. Freud adoptă o poziție destul de complexă. Uneori, ea limitează mecanismele de apărare la procesele intrapsihice și afirmă că „orice idee despre apărare se bazează pe existența unui proces intrapsihic, și nu pe acela aflat în relație cu lumea obiectuală”. Alteori, ea consideră că eul se apără atât împotriva pericolelor interne, cât și a celor externe: „Într-un mod cât se poate de simplu, în anumite situații, împotriva stărilor de sentiment, apărarea este pusă în legătură cu pericolul pulsiunilor sau cu cel
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
și disocierea (sau refuzul nevrotic). Vaillant precizează că exclude din această categorie mai multe apărări imature - precum clivajul, devalorizarea, idealizarea sau identificarea proiectivă -, cunoscute și ca apărări care distorsionează imaginea și care sunt desemnate prin termeni aflați în legătură cu teoria relațiilor obiectuale. 3) În a treia categorie, cea a apărărilor nevrotice sau intermediare, Vaillant clasează deplasarea, izolarea afectului, refularea și formațiunea reacțională. 4) A patra categorie, aceea a apărărilor mature, cuprinde altruismul, sublimarea, reprimarea (sau înlăturarea), anticiparea și umorul. O altă clasificare
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
nivel superior). În sfârșit, să notăm că, dacă cercetările lui Lerner se bazează pe teoria lui Kernberg (cu privire la patologia stărilor-limită), studiile întreprinse de Cooper au avut mult de câștigat de pe urma analizei conținutului și se bazează pe concepte teoretice precum relațiile obiectuale, întreruperea dezvoltării și deficiența structurală (așa cum au fost ele definite de Stolorow și Lachmann, 1980) sau conceptul de narcisism al lui Kohut (Kohut și Wolf, 1978). Într-o analiză recentă a utilizării testului Rorschach în investigarea mecanismelor de apărare, Ritzler
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
judecată. Mai mult decât în cazul altor mecanisme de apărare, rolul său este eminamente pozitiv în structurarea vieții psihice, ca și în instaurarea de moduri relaționale. Proces de separare, clivajul inaugurează demarcația dintre un aparat psihic diferențiat și primele relații obiectuale marcate de ambivalență. Să amintim aici că, descriind originea lumii, Facerea începe cu separarea primordială, aceea a pământului de ape. Așa cum subliniază Laplanche și Pontalis (1967), clivajul nu este la drept vorbind o simplă apărare, ci mai degrabă o modalitate
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
numită de autoare clivaj al obiectului. Este cel mai primitiv mecanism de apărare împotriva angoasei, destinat să aducă eul la o mai mare coerență și să stabilizeze turbulențele relaționale care îl agită. După M. Klein, dat fiind faptul că relațiile obiectuale există de la început, primul obiect, sânul mamei, ar cunoaște pentru copil un clivaj în „obiect bun”, sursă de plăcere păstrată în interior, și în „obiect rău”, sursă de frustrare proiectată în afară. De aici decurg idealizarea și persecuția care ar
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
contra angoasei de a pierde un obiect, fie pentru a-ți asigura un ascendent asupra lumii exterioare. Această metodă de apărare se exprimă în două feluri: este o acțiune susținută de o dorință de asimilare și operează în cadrul unei mișcări obiectuale, altfel spus, orientată spre exterior. Astfel, noțiunea de identificare antrenează două principii aparent contradictorii și totuși complementare pentru logica inconștientului: cel al echivalenței (același) și cel al distincției (celălalt). Asemănătorul și diferitul, subiectul și obiectul, unicitatea și pluralitateasunt utilizate toate
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
utilizate toate, în același timp, de către procesul de identificare, finalitatea constând în protejarea și îmbogățirea eului. Astfel, „fantasmele inconștiente de identificare” reprezintă o parte esențială în construirea eului în relație cu celălalt. Identificarea constituie punctul de pornire al unei relații obiectuale, precum și o apărare esențială împotriva absenței obiectului, pentru a deveni mai apoi „calea regală a detașării libidoului de obiecte” (Florence, 1978). Istorictc "Istoric" Din perspectiva psihanalizei și a inconștientului, noțiunea de „identificare” este studiată de Freud în Interpretarea viselor (1900
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
și melancolie”, 1917b/1968) că durerea melancolică este cauzată de o identificare cu obiectul pierdut, permițând relației de iubire să nu fi abandonată. Iată deci o modalitate defensivă, chiar dacă în acest caz nu mai avem de-a face cu iubirea obiectuală. Freud utilizează expresia paradoxală de „identificare narcisică cu obiectul”, care, din punct de vedere defensiv, se substituie investirii afective. Noțiunea de „identificare” se va îmbogăți datorită celei de-a doua topici, prin aporturile realizate de capitolul 7 al lucrării Psihologia
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
află legate în mod complementar și nu se mai exclud reciproc, așa cum se întâmplă în melancolie. Este de asemenea de notat rolul identificării în limitarea agresivității. Identificarea intervine la copil în perioada declinului complexului lui Oedip, în momentul când investirile obiectuale sunt abandonate. Identificarea cu părintele de același sex este cea care permite detașarea de părintele de sex opus. Autoritatea parentală este supusă unei introiecții, constituind „nucleul supraeului” (1924/1985). Bazându-se pe teoriile lui Ferenczi (1909/1968), Klein (1955/1968
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
o anumită măsură, este vorba de un fenomen universal.” Rosenfeld (1947, 1949) va aplica acest concept în studierea patologiilor psihotice, precum și a relației cu analistul. Mai târziu, el va considera că, pe lângă scopul său defensiv, acest proces este prototipul relației obiectuale (1952/1976). Ipoteza kleiniană de bază potrivit căreia mama este primul spațiu în care nou-născutul își proiectează angoasele intolerabile furnizează prototipul identificării proiective „rele”. Printre autorii post-kleinieni, Bion va fi acela care va stipula că, în schimb, prototipul identificării proiective
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
mai multe dintre elementele înconjurătoare pentru a face față unei realități prea frustrante. Căci, după Ferenczi, „în fond, omul nu se poate iubi decât pe sine; dacă iubește un obiect, el îl absoarbe”. Introiecția își pune pecetea pe orice iubire obiectuală și, în consecință, și pe transfer. Astfel, Ferenczi (1912/1968) o consideră un mijloc prin care interesele copilului se lărgesc. Freud va prelua de la discipolul său această expresie pentru a vorbi despre modul în care eul supune „introiecției” obiectele sursă
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
care-l poate îndeplini refuzul ce apare în momentul unei percepții traumatice copleșitoare. Regresietc "Regresie" Definițietc "Definiție" Regresia constituie o revenire - mai mult sau mai puțin organizată și tranzitorie - la moduri de expresie anterioare ale gândirii, la conduitele sau relațiile obiectuale, în fața unui pericol intern sau extern susceptibil de a provoca un exces de angoasă sau de frustrare. Discutarea definițieitc "Discutarea definiției" Regresia este o metaforă. Ea provoacă de la bun început o mișcare defensivă, de repliere, de întoarcere înapoi, în opoziție
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
o îndeplinește realizarea unei dorințe ce infirmă realitatea parentală: copilul își exprimă fără ocolișuri aspirația de a-și vedea visul împlinit pentru a se simți trăind într-un context mai sigur, ce se referă în special la sistemul de relații obiectuale stabilite cu părinții săi. În sfârșit, putem presupune că visul nu este doar realizarea unei dorințe infantile, ci și o întoarcere spre înapoi într-o tentativă de figurare a traumatismelor provocate de despărțirea părinților, pentru a le putea domina. Imaginea
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
comandă, tocmai pentru că este inconștient - atunci când e pusă în slujba transferului (Freud, 1915/1977). A. Freud (1965/1968) subliniază că „în ceea ce privește transferul propriu-zis, atât copiii, cât și adulții repetă prin regresie și pun în scenă, în jurul persoanei analistului, relațiile lor obiectuale la toate nivelurile de dezvoltare”. Astfel, își face treptat apariția ideea însoțirii pacientului în regresie de către terapeut (Balint, 1968/1971; Winnicott, 1954/1969; Searles, 1955/1977). Dar, deși funcția de aliat pe care o poate căpăta regresia este recunoscută încă
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
operațiilor acesteia reprezintă o premisă esențială a pregătirii corespunzătoare a copilului pentru a face față activității de învățare cerute de școală. Dezvoltarea operațiilor de analiză, sinteză, comparație, clasificare, generalizare, abstractizare și exersarea lor în procesul însușirii cunoștințelor, prin acțiuni practice obiectuale, nemijlocite asigură interiorizarea acestor operații și impulsionează trecerea copilului de la o gândire intuitiv concretă, preoperatorie, la o gândire operatorie cu calitățile ei (suplețe, reversibilitate, organizare, obiectivare, independență etc.) deosebit de necesare pentru orientarea în sisteme mai complexe de cunoaștere din școală
Prevenire, remediere şi înlăturare a dificultăţilor de adaptare şcolară by Paraschiva Butuc, Constantin Butuc () [Corola-publishinghouse/Science/91586_a_93260]
-
sistemului nervos. Instrumentarul său constituie totalitatea fenomenelor și proceselor prin care se realizează formele cele mai complexe (psihice) de orientare și reflectare și care pot fi cognitive, afective și voliționale. Aceste fenomene, de natură ideală, subiectivă, diferențiate de fenomene matreiale, obiectuale, sînt denumite fenomene p. Conținutul p. uman reprezintă orientare în mediul problematic al existenței omului, iar obiectul rămîne adaptarea la mediul uman. P. uman a apărut sub influența procesului de muncă în vederea optimizării existențiale și a necesității sociale de comunicare
by ELENA LUPU [Corola-publishinghouse/Science/1004_a_2512]
-
prin lipsa unor calități spațio-temporale. În cazul operei, o astfel de idee poate fi explicată prin non-existența sa concretă așa cum se întâmplă în cazul rapsodului care are poezia în minte dar o cântă sau o scrie liber. Acest ceva este obiectual dihotomic concret și abstract care este înțeles după Mill19 astfel: ceea ce este concret desemneasă sau semnifică ceva iar prin ceea ce e abstract înțelegem doar o calitate a acelui ceva. Înțelegem prin abstract un lucru sau o idee ce este ireală
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]